Neil Young - After the Gold Rush (1970)

Los van de sentimentele redenen - die ik overigens ook wel heb - denk ik dat After the Goldrush toch een van de beste platen van Neil is. In ieder geval was hij destijds baanbrekend, kreeg heel veel aandacht en ik geloof dat het wel zijn echte doorbraak was.
Wat die dunne stem betreft heb je gelijk Chungking en je hebt inderdaad de minst goeie nummers van de plaat gevonden. Maar daar staan absolute klassiekers als Southern Man en When you Dance tegenover en die zijn helemaal niet soft en rustig. Het album is natuurlijk voor de rest vrij country-achtig, maar die mix van country en rock dat is nou juist wat Neil Young is.
Ikzelf vind het ruige werk met Crazy Horse soms juist een beetje saai. Te veel lange gitaarsolo's, weinig melodie en zijn stem is nou eenmaal niet die van een echte rockzanger.

Je begint goed, daarna wordt het glad ijs.

After the Goldrush is (ook) mijn nummer één van Neil Young, juist ook vanwege de geweldige mix van grandioze, goedgeschreven songs en uitvoering.

Ik noem het overigens geen country, ook niet country-achtig, voor het verschil moet je even je oor te luister leggen in Nashville, een plek waar ik niet wil worden gevonden. Young heeft overigens wel geprobeerd country te maken, o.a. op het vreselijke Old ways.

Ik zou After the Goldrush zelf een mengeling willen noemen van Westcoast uiteraard en ik hoor er ook wel vlagen Southern rock in terug. Hij zal zich daar politiek niet zo snel in kunnen vinden maar muzikaal komt het wel in de buurt.

Ik vind zijn snerpende gitaarwerk met Crazy Horse van vele jaren later goed aansluiten op in ieder geval het meer stevige werk van After the Goldrush. Het is een evolutie geweest, de overstap naar bijvoorbeeld Ragged Glory. Like a hurricane geeft precies weer hoe die overgang vanaf After the Goldrush naar Ragged glory tussentijds is verlopen.

Om die reden begrijp ik niet "een beetje saai" in het verhaal. De live cd Weld, als hoogtepunt in zijn elektrische oeuvre, is toch een album waar je twee uur lang op het puntje van je stoel blijft zitten van opwinding.

Lekker album met voor elk wat wils alleen niet voor degenen die van vrolijke muziek houden %uD83D%uDE1C

Ha Musician. Wat die country betreft geef ik je gelijk. Pure country is het niet.
De stevige nummers op deze plaat vind ik erg goed. Maar niet alles wat hij in die stijl maakt, met CZ.
Like a Hurricane is nou precies wat ik bedoel met een beetje saai. De melodie en zang zijn fraai, maar die langdurige solo's vind ik minder. Ik ken Weld niet en zal daar eens achteraan gaan.
Overigens erg genoten van de film Heart of Gold die onlangs op Canvas werd uitgezonden. Daar speelde hij overigens wel onvervalste country, begeleid door o.a. Emmylou Harris. Het staat in schril contrast tot een oudere DVD met veel ruiger werk die ik van hem heb, met Crazy Horse. En die solo's die gaan eindeloos door.

Wat een perfecte plaat is After THE Goldrush toch. Kreeg een remaster box te pakken met daarin zijn eerste 4 reguliere albums. Mooie kwaliteit (HDCD) en een genoegen om dit album weer eens te draaien. Las ergens de opmerking dat zijn stem wat iel klinkt. Dat ligt vooral aan de mix (denk ik) Geeft op de een of andere manier een fragiel tintje aan het album. Klasse.

Berichten verplaatst naar Neil Young

ik had me nog nooit zo geïnteresseerd in neil young, ik kende wel wat enkele nummers, maar zijn stem lag me niet zo dacht ik toen totdat laatst het nummer southern man op tv langs kwam en dat pakte me meteen. zo ben ik deze plaat eens gaan beluisteren en het was eerst nog wel even wennen en dan vooral aan de stem van neil, maar toen het kwartje was gevallen bleek dit een fantastische plaat te zijn en lang niet de enigste geniale plaat van neil. zo heb ik inmiddels ook de albums : everybody knows..., harvest, on the beach en tonight's the night in huis gehaald en die zijn stuk voor stuk ook allemaal fantastisch.

favoriete nummers van deze zijn het titelnummer, southern man, oh lonesome me en when you dance, i can really love. 5 *

Je hebt gelijk. Er zijn veel platen van hem die minstens even enig zijn
Maar serieus: Goed bezig! Zijn zang, kan ik me herinneren, moest ik ook even aan wennen (dit was ook mijn eerste plaat van Young.)
Maar eenmaal aan gewend, blijkt zijn stem toch op zijn minst uniek en perfect passend bij zijn repertoire.
Vooral het contrast in de wat stevigere nummers met de combinatie van zijn fragiele stem vind ik schitterend.

After the Goldrush is de eerste Neil Young lp die ik ooit hoorde, ik vond de plaat verpletterend. Misschien is het sentiment, maar na die eerste verpletterende kennismaking, is er geen Neil Young plaat die meer indruk op me heeft gemaakt als deze.
Ik luister bijna nooit naar after the goldrush, maar dat hoeft niet. Ieder nummer kan ik dromen, zit bijna in het DNA.
Mooiste nummer is moeilijk te kiezen, het is het geheel en de eenheid wat zo krachtig is.
Maar als ik moet kiezen met een mes op mijn keel? Don't let it bring you down.

Mmmm Birds

Zeker niet mijn favoriete Neil Young-album. Het is niet slecht, maar er ligt te veel nadruk op de zang (die ik niet altijd goed vind bij ome Niel) en te weinig op de gitaar. Ook geen langgerekte nummers zoals ik ze het liefst heb bij Neil Young, maar veel nummers die al gedaan zijn voordat ze goed en wel beginnen.

Voorlopig een 3.5*, maar leunt verraderlijk dicht bij een 3.0* aan.

Eind jaren 70 kreeg ik via een oude kameraad al die pracht platen van Neil voor mijn kiezen. Heb wel even moeten wennen aan zijn stem. Of moet ik schrijven zijn zang prestaties. Maar daar zullen wel meer mensen last van gehad hebben. Young opende heel wat nieuwe muziek deuren voor mij. Is ook niet zo lastig want in de jaren 70 maakte hij of goede of heel goede of super goede platen. En als je dan vrijwel onbekend bent met zijn werk is het een groot feest. Want mijn kameraad samen met zijn oudere broer hadden zo'n beetje alles van Young incluisief zijn Crazy Horses platen. Iedere week zaten mijn vrienden en ik wel weer naar een (voor ons) nieuwe pracht plaat van Young te luisteren. Mooie tijd was dat ha.
Gold Rush behoort natuurlijk tot zijn klassiek werk. Er valt dus maar weinig te zeiken en te zeveren op wat Neil hier laat horen. Hooguit Till the Morning Comes en Cripple Creek Ferry vallen wat uit de toon. De rest is beresterk!

Al jaren heb ik bij dit album vier sterren staan, terwijl After the Gold Rush tegelijkertijd vrijwel nooit voorbij komt in huize wizard.
Nu ik het album een paar keer beluisterd heb, weet ik ook weer waarom: de combinatie van de stem van Neil Young met een paar wat mindere nummers maken dit album voor mij wat minder interessant, ook al omdat ik eigenlijk een voorkeur heb voor de trieste Neil Young van On the Beach of de op z’n gitaar raggende Neil Young. Over die stem is hier al genoeg geschreven, maar inderdaad, ik vind Neil Young hier op sommige nummers ook wat zeurderig uit de hoek komen.

Dat betekent niet dat er niks te genieten valt op After the Goldrush. Behalve het titelnummer, vind ik Tell Me Why en Southern Man (niet vreemd, gezien de prominentere rol van Young’s electrische gitaar op dat nummer) erg de moeite waard. When You Dance I Can Really Love You is het hoogtepunt van het tweede deel van de plaat, die ik al met al stukken minder vind dan wat op de LP van mijn vader de A-kant is. Oh Lonesome Me gaat ten onder aan Young’s (of is het Don Gibson’s?) zelfmedelijden, terwijl Birds me maar half weet te overtuigen, net als I Believe in You. Daarnaast doen de twee korte nummers, Till The Morning Comes en Cripple Creek Ferry wellicht bedoeld om het album wat luchtig te houden, voor mij eigenlijk alleen maar afbreuk doen aan de sfeer. De eerste paar keren vond ik die nummers best grappig tussendoor, maar intussen is de grap wel uitgewerkt.

Kortom, die vier sterren die ik hier al jaren heb staan, is misschien toch een half sterretje teveel.

3.5*

Eigenlijk zouden rock en folk omgedraaid moeten worden bij dit album After the Goldrush. Want meestal hoor je een soort countryfolk. Echte rock is alleen het sterke Southern Man. Die rustige folk wordt wat wisselend gezongen door Neil Young. Soms komt zijn stem wat zeurderig over, de andere keer klinkt het mooi. Dit is ook afhankelijk van de tekst en het nummer, dus helemaal toeval zal het niet zijn. Alleen irriteert dat zeurderige soms.

In tegenstelling tot opvolger Harvest zijn hier niet alle nummers echt goede songs. Er springen er een paar uit: de echt mooie single Only Love Can Break Your Heart en die geweldige rocksong Southern Man (een aanklacht tegen de Klux Klux clan). Op kant 2 van de LP is When You Dance I Can Really Love erg fijn. Verder zijn de titelsong After the Goldrush & het prachtige Don't Let It Bring You Down ook zeker de moeite waard. Tell Me Why is een hele aardige opener.

De rest van de plaat kan er mee door, maar niet meer dan dat. Een opvallend niveauverschil dus, wat mij betreft. Toch heeft de plaat een bepaalde sound, een gemeenschappelijke productie, wat dat verschil wat maskeert. Kom je gemiddeld op een goede plaat uit. Maar voor mij zeker geen meesterwerk, wat deze plaat in de loop van de tijd voor velen wel is geworden.

Dit is ook niet mijn favoriete album van Neil Young. Maar hij kan onmiskenbaar mooie nummers schrijven en spelen, recht uit het hart. En dat is heerlijk om naar te luisteren. Mijn favoriet: Harvest.

Ik draai hem nu op plaat, met koptelefoon. Dat maakt toch echt een wezenlijk verschil. Zo heb ik Steve Stills eindelijk horen zingen op Till the morning comes..

Dit soort berichten vind ik je reinste onzin. Met een koptelefoon hoor ik Stephen Stills op CD ook. Ook door de speakers van mijn cd speler trouwens.

Heb je een originele LP of remaster? Remaster is namelijk gewoon digitaal. Originele master tapes zijn omgezet naar 192/24 en na het remasteren is er een master gemaakt voor vinyl.

Ik heb een origineeltje. Trouwens ook een oude uitgave van de CD, dus wellicht dat die gewoon niet zo goed klinkt.

Veel van Neils oudere werk op de oude cd-uitgaves klinkt wel tamelijk vlak. M.n. Harvest komt echt niet goed uit de verf. Wereld van verschil met het vinyl of Archives op dvd-a of blu-ray.

Op mijn LP heeft Southern Man een langer instrumentaal gedeelte in het midden.

Overigens klinkt de remaster op cd subliem. Net zo goed als de blu-ray. Audiofielen die beweren dat die extra bits verschil uitmaken moeten nodig een lesje natuurkunde krijgen.

Nog een interessant artikel over analoog versus digitaal: AD en DA omzetting - breem.nl

Sowieso een interessante site over de zin en onzin van hi-end.

Verder heb ik er ook amper verstand van hoor, gewoon een kleine constatering.

Haha, die Harm. Het gaat er niet om of je het wel of niet kunt horen, het gaat erom dat je denkt het te horen. En dat dat degene die er veel geld voor heeft neergelegd gerust stelt, iets met cognitieve dissonantie, en gelukkig maakt, iets met Maslov. Kort lesje marketing....

of iets met de oren van de keizer, oh nee, de kleren was het hè

on-topic

Oh Lonesome Me op het juiste moment gedraaid -> biggelende tranen. Wat anderen 'zeurderig' noemen, denk ik, komt bij mij over als emotie die tot uit z'n tenen komt.

Door de "Bowie-mania" komt dit album als vanzelf bovendrijven, al eerder vermeld dat dit album samen met Ziggy Stardust mijn eerste kennismaking was met de betere popmuziek. Het oordeel over deze muziek is dan nog subjectiever dan het normaal al is. De liedjes zijn geëtst op mijn harde schijf.

Muzikaal gezien heb ik een voorkeur voor de wat stevigere Young (Cowgirl, Cortez The Killer, Hey Hey, My, My etc), maar de breekbaarheid, de eenvoud van After The Goldrush is ongeëvenaard, Everyody Knows This Nowhere komt er overigens wel in de buurt, maar ontbeert de herinnering.

Vandaag na jaren weer eens dit adolescentenwerkstuk beluisterd. Romantische nostalgie wat mij betreft. De deuntjes Till the morning comes en Cripple creek ferry vind ik langs mijn huidige meetlat echt onder de maat. Birds ken net. Daarom een halfje eraf ondanks een aantal parels en overig breekbaar schoons.

Wat een geweldige plaat is dit toch. Eigenlijk is elk nummer perfect. Ik kan eigenlijk niet veel meer zeggen dan dat ik blijf genieten van deze plaat.

Wat is dit toch een prachtig album

Die stem van Neil is niet altijd zuiver, maar dat is waarom ik hem 1 vd allermooiste stemmen ooit vind.

Zalig 5*

Na Neil’s uitbundige Everybody Knows This Is Nowhere was hij op dreef geraakt als persoon. Hij gaf zijn eigenzinnige manier als muzikant zijnde weer in een aantal lang uitgerekte nummers, waarbinnen zowel zijn kwaliteiten als tekstschrijver en gitarist kenbaar werden gemaakt. Voor het vervolg op het album dook hij eind 1969 alweer de studio in, ditmaal niet alleen met zijn bandgenoten van Crazy Horse, maar ook met zijn muziekvrienden Nils Lofgren en Stephen Stills. Het album wat voortkwam uit deze opnamesessies brengt de emotionele kant van Neil’s muziek onder de aandacht van de luisteraar.

De voornamelijke country folk muziek wordt direct hoorbaar gemaakt op het prachtige Tell Me Why, waarin de akoestische gitaren van Young en Lofgren de ontroering in de harmonieën ondersteunen. Melancholie en muzikale tastbaarheid doen zich ook aan in de bedroevend mooie titeltrack. Het is Neil’s uiting van hoe de wereld omgaat met klimaatproblemen, technologische ontwikkelingen en oorlogsdrang. In zijn zang klinkt hij meer aangeslagen dan ooit tevoren, tranen vloeien rijkelijk in zijn pianospel. Wanneer de flugelhorn zich in het geheel mengt worden de hartverscheurende klankpatronen van extra diepgang voorzien. Only Love Can Break Your Heart vervolgt deze weg van emoties, een nummer aan Graham Nash, die net zijn relatie met Joni Mitchell tot een einde had zien komen. Hoe de pianoklanken en akoestische gitaar een diepe ontroering in de mens naar voren weet te brengen, de harmonieuze zangpartijen dragen hier ook een steentje aan bij.

Zijn felle gitaaruitingen worden in Southern Man gesmeden tot een roep tegen het racisme in het diepe zuiden, waar later het welbekende Sweet Home Alabama van Lynyrd Skynyrd een antwoord op zou zijn. De kracht van het nummer ligt in het repeterende pianospel en de manier waarop Young zijn gitaarspel over deze muzikale ondergrond heen jaagt. Het album vormt een constante lijn aan hoogtepunten, zelfs het rustgevende en zeer korte Till the Morning Comes ontroerd. Toch zijn het vooral nummers als Don’t Let It Bring You Down die de zintuigen op scherp zetten. Aangrijpend en inhoudelijk zwaar, maar Neil is realistisch en uit zijn ongenoegen over de wereldse praktijken en de mensheid. De akoestische klanken zetten het geheel in beweging, om je vast te houden in de greep van verdriet en pijn. Met zijn roots keert hij terug op het rockende When You Dance I Can Really Love, ruig in toonzetting, maar met een swingend en dansbaar geheel.

Het maakt van After the Gold Rush een boeiend en aangrijpend schouwspel, tussen de menselijke emoties en de manier waarop we met onze planeet omgaan. Muzikaal gezien toont het de veelzijdigheid van Neil Young, van meeslepende en zwaar bewogen gitaar- en pianopartijen, naar de aantrekkingskracht van zijn akoestische en ingetogen nummers. Een klassieker waarin de klasse van de muzikant wordt getoond en een onuitputtelijke bron van inspiratie zou vormen voor vele muzikanten.

5*

Afkomstig van Platendraaier.

Voortaan heet je HugovdBaas.

Dank, de Platendraaier mag ook hoor .

Nog even een weekje werken en dan zomervakantie. En ik verheug mij op mooie zonnige dagen (waar dan ook) en mooie muziek. Van broeierige zomeravonden tot van die warme oostenwinden die over de volle gelige graanweilanden waaien. En bij dat laatste beeld luister ik, Walcherse plattelandsjongen, naar dit album en ik mijmer wat over vrijheid, de blauwe verkoelende zee en drink nog eens wat van mijn bier. Nog een weekje..

After the Goldrush is jarig vandaag, 47 jaar maarliefst.
Mooie gelegenheid om de lp weer eens in zijn geheel te luisteren.

Mijn Desert Island Disc, en zo dol ben ik meestal niet op ome Neil...