Neil Young - After the Gold Rush (1970)

After the Goldrush is jarig vandaag, 47 jaar maarliefst.
Mooie gelegenheid om de lp weer eens in zijn geheel te luisteren.

Mijn Desert Island Disc, en zo dol ben ik meestal niet op ome Neil...

Geweldig album, stem is lekker rauw, met mooie pakkende teksten. Een must voor de collectie!

VERREWEG HET FRAAISTE ALBUM DAT YOUNG GEPRODUCEERD HEEFT

Deze elpee heb ik gekocht in 1972 en persoonlijk vind ik dit album na al die jaren nog steeds de beste van Neil Young. Het bestaat vooral uit mooie, ingetogen en gevoelige nummers, met veel country- en folk invloeden. Op Southern Man en When You Dance laat hij zijn gitaar jammeren op zijn eigen karakteristieke manier. Zoals we van Neil gewend zijn, speelt hij bijna allemaal eigen composities. Uitzondering is Oh, Lonesome Me (geschreven door Don Gibson en voor het eerst uitgebracht in 1957).

Toen dit album uitkwam was ik 11 jaar. Te jong nog om echt met muziek bezig te zijn. Gelukkig had een vriendje een oudere zus uit wiens kamer vanuit een mono pick up onder andere Neil Youngs muziek schalde.
Circa 50 Jaar geleden is dat nu en nog steeds wordt dit album denk ik veel beluisterd. Het is toch een soort monumentje in de pophistorie. Het staat heel terecht op een derde plaats van de lijst van Greatest Albums of 1970 (DigitalDreamDoor).
Zelf draai ik het album regelmatig. Vervelen gaat het niet gauw want juist dit album maakt veel goede herinneringen los. Weer terug naar de tijd van een onbezorgd leven.
Verhoogd naar 4,5*

Onlangs mijn oude vinyl exemplaar vervangen door een verse remaster uit de Neil Young Archives serie (NYA). Net als Harvest een album van Neil Young die tot mijn favorieten behoort.

Dat het een klassealbum is blijkt ook wel uit feit dat er zelfs na vijftig jaar geen sleet op de songs zit. Tijdloos dus...

Luister naar Tell me Why, Only love can break your heart, Southern man, oh lonesome me etc en laat je betoveren door de schoonheid en tijdloze klasse.

En wat een droom van een band met naast de Crazy Horse Steven Stills en Nils Lofgren.

En tot slot is het (vind ik ook van Harvest) nog eens een gave hoes.

5-sterren plaat.

Prima album inderdaad van Neil Young. Ik denk dat het ook mijn favoriete is van hem.

De laatste 2 nummers vind ik wat minder , maar voor de rest : top !

Deze versie uit 1969 is een andere versie dan degene die in Archives Vol. I zat (opgenomen in 1970 ten tijde van ATGR sessies). De 1969 versie is een bonus track op de 50th anniversary CD. Waar ik sowieso een hekel aan heb, want 1: je 'moet' een album kopen voor één track die je nog niet hebt en 2: er staat een track op het album die er eerst niet op stond en dus kun je het album nooit meer in de originele vorm horen. Sowieso vind ik het gek dat de 1970 versie niet als bonus track is toegevoegd, daar deze qua sound veel beter past.

Beide versies van Wonderin' staan op de bonus 45 RPM.

Ik verwacht dat de 1969 versie ook op Early Daze zal staan.

Mijn voorspelling voor Early Daze:
Oh Lonesome Me
Birds
Everybody's Alone
I Believe in You
Wonderin'
Dance Dance Dance
It Might Have Been
Come on baby Let's go Downtown

Dat gezegd hebbende geef ik de voorkeur aan de 1970 versie met Nils Lofgren, Greg Reeves en Ralph Molina.

EDIT: pre order begint morgen. Hopelijk wat minder chaotisch dan met Archives vol. II.

Haha, 100 dollar voor één LP met één bonus track, een 7" met twee versies van Wonderin en een litho in een 'luxe' box. Greedy Hand indeed.

Als ik het bericht op NYA goed begrijp is het bonusnummer een "digitale single", mag je downloaden als je de reeds bekende plaat die je jaren hebt nog een keer aanschaft. Haha, wat een grapjas!

Dat heb ik ook gedaan, nadat ik de Official Release Series LP 5-8 box had gekocht. Die bleek flink te groot te zijn en zowel deze LP, Harvest en Everybody Knows... passen er nog bij. LP 2-8 dus: dat is pas een boxset!

Ze klinken remastered in de NYA series echt geweldig.

Ik zet het album op en bij de eerste tonen begint ergens de zomer.. Het is er dan ook tijd voor en ik heb er zin in.

Voor de degenen die benieuwd zijn naar een 'extended' edit van Southern Man: Southern Man - extended edit

Het gaat om 11 extra seconden in de solo.

Meesterwerk

Korte recensie

Mooie CD van Neil Young. Voor mij één van de betere die hij heeft gemaakt.
Heerlijk ingetogen muziek.

Mss wel zijn allermooiste (I.M.O)

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Neil Young is een bekende naam, maar veel van zijn muziek heb ik nooit gehoord. De muziek van dit album laveert prima voort. De country gedreven songs bevallen me prima en bijvoorbeeld After the Gold Rush krijg ik een Let It Be gevoel. Er zit duidelijk wat melancholie in de muziek. Verder is het prettige muziek. Best een mooi album om te ontdekken.

Dit album vind ik een van de beste van Neil Young. Stevige rocksongs met lange gitaarsoloos worden afgewisseld door schitterende ballads.
Ik heb veel meer albums van Neil Young, maar deze staat op eenzame hoogte..

Zo maar iets dat mij opvalt: in 1970 bracht Neil Young - nog betrekkelijk aan het begin van zijn carrière - After the Goldrush uit, in 1972 gevolgd door Harvest. Afgezien van het feit dat beide albums destijds (en nu nog steeds) als klassiekers werden/worden beschouwd, heb ik ze altijd als een soort ‘gesplitst’ dubbelalbum gezien. Ze liggen in elkaars verlengde, muzikaal zowel als thematisch, en ontlopen elkaar nauwelijks in kwaliteit. Ik draai ze dan ook graag achter elkaar.

Het zal wel nergens op slaan, maar ik heb het gevoel dat dit destijds door collega’s is opgepikt. Want het zelfde gevoel heb ik ook bij de eerste twee solo-albums van Graham Nash: Songs for Beginners in 1971 en Wild Tales in 1973.
En exact hetzelfde heb ik ook met Paul Simon’s titelloze album uit 1972 en There Goes Rhymin’ Simon uit 1973.

En hoewel ik die van Young het beste vind, heb ik die van Nash en van Simon in de laatste 50 jaar vele malen vaker gedraaid.

En zonder de andere nummers te kort te doen, zitten mijn favoriete nummers op After The Goldrush toch aan het begin. Enkele jaren geleden was ik op een feest, waarbij mijn vriend en ik ergens aan het eind van de avond nét iets teveel op hadden, maar samen spontaan een a capella versie van het fantastische titelnummer zongen, mét de correcte tekst, en zonder haperen ...

Ten tijde van de release vergeleek Rolling Stone-recensent Langdon Winner het titelnummer met "Mrs Miller moaning and wheezing her way through I'm a lonesome little petunia in an onion patch... I can't listen to it at all." Benieuwd wat hij er van zou vinden dat After the gold rush (het album als geheel) een halve eeuw later nog altijd wordt gezien als één van de hoogtepunten in Neil Youngs oeuvre (en, durf ik wel te stellen, in de popmuziek in het algemeen).
        Over de beste nummers kan ik weinig slechts zeggen, met aan de ene kant kwetsbare nummers als Only love can break your heart en Birds en aan de andere kant ruige nummers als Southern man en When you dance I can really love, schijnbaar onverenigbare grootheden die elkaar door Youngs unieke stem en de glasheldere produktie op de een of andere manier toch niet bijten. Bovendien is de sound sowieso om van te smullen, met Youngs gitaarwerk, de ondersteunende piano en de harmony-vocals precies in balans – geen wonder dat Young zo graag met David Briggs bleef werken. (Bizar trouwens dat ik Southern man eerder kende als single van, hou je vast, de Dave Clark Five.)
        Daar staat tegenover dat de hardere en de zachtere nummers dan wel een mooi geheel vormen, maar dat het album door een aantal mindere momenten bij mij geen evenwichtige indruk achterlaat: de twee korte stukjes die de vinylkanten afsluiten zijn onbenullig, I believe in you gaat nèt over het melodramatische randje met dat "'Cause I believe you, oh oh, oh oh, oh oh", en van Oh lonesome me heb ik echt jarenlang gedacht dat het een parodie was, met dat klaaglijke driekwarts-ritme en die emotionele stem die de plaats innemen van het oorspronkelijke up-tempo-ritme dat een mooi tegenwicht bood voor de tekst vol zelfmedelijden. (En ik kan er trouwens ook niet tegen wanneer een solo gewoon de zangmelodie volgt, zoals op het titelnummer [en op bijvoorbeeld Alone again (naturally)], maar daar zal ik verder niet over zeuren.)
        Als je die nummers weglaat hou je opeens een plaat van zo'n 25 minuten over, en het wonderlijke is dat After the gold rush dan nog steeds een indrukwekkende plaat is, dankzij Youngs sterke persoonlijkheid en zijn vermogen op sterke melodieën en introspectieve dan wel boze teksten te combineren op een wijze zoals maar weinigen dat konden of kunnen. En de tekst van het titelnummer is natuurlijk een verhaal apart waar iedereen zijn eigen betekenis in kan lezen, maar de regel "Look at Mother Nature on the run in the 1970's" is in de halve eeuw sindsdien niet minder relevant geworden.
        Lynyrd Skynyrd: "I hope Neil Young will remember / Southern man don't need him around anyhow." Neil Young: "I'd rather play Sweet home Alabama than Southern man any time. I first heard it and really liked the way they played their guitars. Then I heard my own name in it and thought, 'Now this is pretty great!' "

ik ben het er helemaal mee eens dat dit Neil Young zijn beste lp is samen met Rust never sleeps .
de eenvoud van sommige nummers is geniaal ; till the morning comes/crippled creek ferry/tell me why
het klinkt allemaal zo mooi en tijdloos
enig zwak nummer op deze lp vind ik oh lonesome me. (misschien al te veel gehoord in andere versies)

En juist daardoor is dit album bijzonder sterk
Ik hou dan ook meer van de ingetogen Young
Is veel meer tijdloos en mooier dan zijn andere kant ....zijn houthakkers rock
Dit is zijn allermooiste album ☆☆☆☆☆
(dit alles natuurlijk I.M.O )

Neil Young, een van de meest iconische Amerikaanse singer-songwriters, staat bekend om zijn rauwe, emotioneel geladen muziek die genres als folk, rock en country doorkruist. Zijn unieke stemgeluid en introspectieve teksten hebben hem tot een legende gemaakt in de muziekwereld. In 1970 bracht hij het album After the Gold Rush uit, een meesterwerk dat persoonlijke reflecties en sociaal commentaar verweeft met dromerige melodieën. Dit album, doordrenkt met melancholie en hoop, vangt de geest van een veranderende tijd en blijft een mijlpaal in Youngs rijke carrière, geliefd bij zowel critici als fans.

Opener Tell Me Why is een prachtig introspectief nummer waarin Young reflecteert op innerlijke onzekerheden en levensvragen. De melodie is eenvoudig, maar doordrenkt met melancholie en nostalgie, wat een gevoel van kwetsbaarheid en verlangen oproept. Het nummer vangt een moment van diepe overpeinzing en emotionele eerlijkheid.

Vervolgens het iconische After the Goldrush. Een dromerig en melancholisch nummer dat reflecteert op een wereld in verval. De tekst verweeft apocalyptische beelden met persoonlijke reflecties, waarbij een gevoel van verlies en nostalgie centraal staat. De sfeer is introspectief en weemoedig, met een vleugje mystiek, versterkt door Young's etherische pianospel en zachte zang. Een nummer dat onder je huid kruipt.

Only Love Can Break Your Heart is een meeslepende ballad over kwetsbaarheid en de pijn van liefdesverdriet. Het nummer, gedragen door een zacht, bijna dromerig arrangement, vangt de emotionele nasleep van een gebroken hart. Youngs breekbare stem en de eenvoudige melodie benadrukken de vergankelijkheid van liefde en de diepte van de emoties die ermee gepaard gaan.

Southern Man is een krachtig protestlied tegen racisme en de slavernijgeschiedenis in het Amerikaanse zuiden. Met zijn scherpe gitaar en indringende tekst confronteert Young de wreedheden en het onrecht dat plaatsvond. De sfeer van het nummer is zowel rauw als geladen, doordrenkt met woede en frustratie. Het nummer roept op tot bewustwording en verandering, terwijl het tegelijkertijd een intense emotionele reactie oproept bij de luisteraar. De topper op het album.

Till the Morning Comes is een kort nummer dat een overgangsmoment in het album markeert. Het lied, met een luchtige en speelse melodie, straalt een gevoel van optimisme en hoop uit, alsof het de belofte van een nieuwe dageraad omarmt. De tekst is eenvoudig, bijna kinderlijk, en lijkt te gaan over het vasthouden aan een liefdevolle connectie, ondanks de uitdagingen die de nacht met zich mee kan brengen.

Oh Lonesome Me is een melancholisch, ingetogen nummer dat de pijn van eenzaamheid en verloren liefde verkent. Met een bijna treurige, maar toch ingetogen toon, schetst Young een sfeer van diepe introspectie en verlangen. De eenvoud van de muziek, gecombineerd met zijn kenmerkende stem, geeft het lied een tijdloze kwaliteit die resoneert met luisteraars die ooit eenzaam of liefdesverdriet hebben ervaren.

Don't Let It Bring You Down is een melancholisch nummer dat speelt met donkere en sombere thema's. Het lied vertelt over de onvermijdelijke tegenslagen in het leven, maar met een boodschap van veerkracht en doorzettingsvermogen. De sfeer is zowel mysterieus als troostend, met Young's kenmerkende rauwe vocalen en minimalistische instrumentatie die een diepe emotionele impact achterlaat. Het nummer nodigt de luisteraar uit om ondanks alles hoop te blijven houden.

Birds is een melancholisch, maar prachtig eenvoudig nummer dat het thema van afscheid en vergankelijkheid verkent. De tekst draait om het loslaten van een geliefde, met een boodschap van begrip en berusting. De zachte, fragiele melodie en Neil Youngs emotionele zang roepen een sfeer op van introspectie en weemoed, alsof hij de luisteraar meeneemt op een reis door de pijn van een onvermijdelijk afscheid.

When You Dance I Can Really Love is een dynamisch nummer dat rock, folk en psychedelische elementen moeiteloos combineert. Het nummer gaat over de intense emoties en de diepgaande connectie die dansen kan oproepen tussen geliefden. De sfeer is zowel energiek als melancholisch, met een rauwe, bijna onvoorspelbare ondertoon die typerend is voor Young's stijl. Het is een nummer dat je meeneemt in een turbulente mix van passie en nostalgie.

Het nummer I Believe in You is een introspectieve ballad waarin Young zijn kwetsbaarheid en onzekerheden over een liefdesrelatie uitdrukt. De tekst draait om de worsteling met het behouden van vertrouwen in zowel zichzelf als zijn geliefde. De sfeer van het nummer is zacht en melancholisch, versterkt door Young's kenmerkende, breekbare stem en eenvoudige pianobegeleiding. Het lied straalt een intieme, bijna dromerige melancholie uit die diep raakt.

Cripple Creek Ferry, een kort, maar intrigerend nummer vangt de sfeer van een eenvoudige, bijna nostalgische oversteek met een veerboot. Het lied lijkt te gaan over een rustieke scène op een rivier, waar het dagelijkse leven zich in kalmte en eenvoud afspeelt. Met zijn zachte, bijna nonchalante melodie en ongedwongen teksten, roept het een gevoel van melancholie en eenvoud op, alsof je even terug in de tijd wordt getransporteerd naar een stiller, rustiger moment.

Conclusie: After the Gold Rush van Neil Young is een tijdloos album dat de diepste emoties blootlegt en reflecteert op zowel persoonlijke als maatschappelijke kwesties. Met een unieke mix van melancholie, introspectie en sociaal commentaar blijft dit album een mijlpaal in Youngs carrière en een blijvende inspiratiebron voor luisteraars wereldwijd.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Mooie plaat dit zeg, had al jaren wat Neil Young platen in de kast staan (weggeplukt van de zolder in het ouderlijk huis), maar nooit de moeite genomen om het ook eens te luisteren. Deze overigens voor een 1 euro in de plaatselijke kringloop gevonden. Was begonnen met Zuma, maar (op een paar prachtige nummers na) die wist mij niet helemaal bekoren. Deze dus wel, mooie liedjes, klein & intiem.

Nou, Zidaan, dan kan ik je ook Live at Massey Hall, Harvest, Comes a Time, Rust Never Sleeps (kant A althans), Harvest Moon en Silver & Gold aanbevelen.

Je kan natuurlijk ook deze Spotify playlist die ik heb gemaakt beluisteren:
https://open.spotify.com/playlist/67lHtQq5c8xc0sc2phLJzC?si=ec0b70997c724aff

Dit zijn mijn favoriete akoestische liedjes van hem.

Zo! Dankjewel harm1985; Harvest ken ik al maar de rest - nog - niet! En de lijst ga ik opzeker opslaan!