Er zijn i.m.o. maar weinig bands die zoveel passie, emotie, ziel en zaligheid in hun muziek weten te leggen als Anathema. Wederom krijgen de heren en dame het voor elkaar op deze Weather Systems, het logische vervolg op het 2 jaar geleden verschenen WHBWH.
Misschien is WS minder verrassend te noemen dan de vorige studioschijf, maar het staat wel buiten kijf dat ook dit album weer bomvol topnummers staat, waar ik enkel diep van onder de indruk kan zijn.
Het mooie is, dat Anathema het voor elkaar heeft gekregen, om behalve sterke songs af te leveren, ook een flinke brok toegankelijkheid in hun muziek te leggen. Dit was al langere tijd het geval in hun muziek, maar is op WS sterker ontwikkeld dan ooit tevoren. Dit overigens zonder een kniebuiging naar de commercie te doen. Want met alle respect, wie deze muziek als commerciëel bestempeld, moet zijn of haar oren eens flink uitspuiten, want dit staat mijlenver verwijderd van de gezapige en veilige zooi die ik voornamelijk op de radio voorbij hoor komen. Als ik al überhaupt naar de radio luister....(misschien staat dan de verkeerde zender op of zo...).
Ik heb me dan niet echt verdiept in een band als Coldplay, maar de vergelijking die Alexepez maakt, dat deze muziek neigt naar Coldplay of aanverwante bands/artiesten, gaat mij te ver. En nu ik dan toch even Coldplay aanhaal, durf ik bij deze middels die band even een knuppel in het hoenderhok te gooien: de gemiddelde song die ik van Coldplay hoor, neigt meer naar vervelende, halfslachtige en inspiratieloze stadionrock. Maar goed, ik kan dan ook helemaal niets met Coldplay en vind de band zwaar overschat. (OK, OK, ik hou al op....lekker makkelijk, ja, bands afkraken die je zelf niet goed vind....sorry
..)
Anathema heeft toch echt wel z'n eigen smoelwerk. En hoewel die door de jaren heen verder ontwikkeld is en misschien zelfs wel veranderd, blijf ik de onmiskenbare kenmerken terughoren in hun muziek en zo ook op WS.
En terug naar dat album: ik vind het totaal geen enkel probleem dat ze qua progressie weinig hebben doorgemaakt sinds WHBWH. Immers melde ik al eerder dat dit album het logische vervolg is, wat in dit geval totaal niet erg is. De nummers zijn van ontiegelijk hoog niveau en weten me andermaal op een zeer positieve, emotionele manier te raken.
Het hakt er al goed in met het indrukwekkende tweeluik "Untouchable", waarmee Anathema de plaat op grandioze wijze opent. Hoe meeslepend en onweerstaanbaar kan goede muziek zijn...deze 2 nummers bewijzen het!!!
"The Gathering of the Clouds" doet vooral de prachtige samenzang goed naar voren komen, iets wat ook al goed ontwikkeld was op WHBWH. Tevens valt al aan het begin van de plaat op, dat Lee Douglas meer airplay krijgt, wat totaal niet vervelend is. Het houdt de afwisseling erin en ik vind haar gewoon een goede stem hebben. De paar kritische noten die ik her en der over haar vibrerende stemgeluid heb gelezen, vind ik eigenlijk oeverloos gezeur. Haar stem past perfect bij de muziek, maar gelukkig zijn vele anderen het daar ook gewoon over eens. Die vibratie in haar stem is minimaal en als ze het al gebruikt, stoort me dat geenszins. In ieder geval komt ze tijdens "The Gathering..." goed naar voren.
Sterker nog, op "Lightning Song" krijgt ze alle aandacht, voor het eerst sinds het titelnummer van A Natural Disaster. Prachtig nummer trouwens en tevens valt te horen hoe sterk er naar een heftige, maar tegelijkertijd prachtige climax wordt toegewerkt. Zonder twijfel ook een hoogtepunt van dit album te noemen.
"Sunlight" laat Daniel Cavanagh meer op de voorgrond horen. Het laat andermaal de kwaliteiten en kenmerken van de band zien. De vocalen en muziek zijn op een ingenieuze wijze in elkaar verweven.
Dan slaat de plaat voor een deel om en krijg ik het meer dreigende, maar tegelijk spectaculaire "The Storm Before the Calm" te horen, één van mijn persoonlijke favorieten. Tevens laat de band horen, dat ze nog steeds rauw en hard kunnen klinken, echter klinkt het allemaal wat gepolijster, wat ik hier niet als kritiek beschouw. E.e.a. ligt zeker ook aan de productie en laat ik deze simpelweg uitmuntend vinden.
Dan is het tijd voor "The Beginning and the End". Wat is het lekker meedeinen op dit heerlijk stukje muziek. Daniel's gitaarsolo aan het eind valt ook op, deze miste ik wel een beetje op het album, maar ja...je kan niet alles hebben, toch?
"The Lost Child" laat de meer droevige kant van de band zien. Wat kan somberheid toch geweldig mooi zijn!!
De plaat eindigt met het gevoelige en tegelijkertijd dromerige "Internal Landscapes". Het laat een voice-over horen van iemand die ervaart hoe het is om te sterven en er op een pastorale manier zijn vrede mee vind. Tevens komt de ontzagwekkende beleving van de bijna-dood-ervaring ter sprake, wat in dit geval als iets moois wordt omschreven. "Internal Landscapes" is Anathema zoals ik de band graag hoor. Zeker herkenbaar, en o zo mooi.
WS doet een hele hoge gooi naar de maximale score, maar haalt het in z'n totaliteit nét niet bij WHBWH. Maar dat dit meest recente wapenfeit van de band me weer op een geweldige manier geraakt heeft, is iets wat niemand me kan afnemen.
Wat ben ik blij dat ik dit goed vind, dan kan ik er tenminste van genieten! Daarom dank ik Anathema voor de band die ze is en de fantastische muziek die ze maken. Dat ze nog jaren door mogen gaan. Graag zelfs!!
Een terechte en welverdiende 4,5!