menu

Yes - Relayer (1974)

mijn stem
3,78 (274)
274 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Atlantic

  1. The Gates of Delirium (21:54)
  2. Sound Chaser (9:30)
  3. To Be Over (9:03)
  4. Soon [Single Edit] * (4:18)
  5. Sound Chaser [Single Edit] * (3:14)
  6. The Gates of Delirium [Studio Run-Through] * (21:17)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 40:27 (1:09:16)
zoeken in:
avatar van musician
2,0
Ik eis Rick Wakeman terug voor het volgende album

avatar van Chet
ABDrums schreef:

Ik denk dat als je de gemiddelde Yes-fan zou vragen een top drie te maken, je uitkomt op Close To The Edge, Fragile en The Yes Album (en dan op nummer vier wellicht Going for the One

Ik was ooit een gemiddelde Yes fan maar kies voor een andere volgorde:
Op 1 Yessongs, op 2 Relayer, op 3 Tales from topographic oceans, 4 Fragile.
Niet geheel toevallig ook de LP's die ik destijds in mijn bezit had,

avatar van vanwijk
4,5
Ben een bovengemiddelde Yes fan en tis ook hier anders, 1 Tales From Topographic Oceans, 2 Going For The One en 3 Close To The Edge. Ik heb ook een zwak voor Drama…

avatar van Lonesome Crow
4,0
Ik ben een gemiddelde.
Op 1 Fragile, onbedreigd.
Daarna staat het niet meer zo vast.

Bijzonderheden, heb weinig met The Yes Album en vind Tormato geen drama.

Misschien ben ik toch niet gemiddeld.

avatar van ZAP!
Ik vind de muziek heerlijk, de zang smaakt me iets minder, zo gemiddeld. Of ga ik er nog aan wennen...?

avatar van Mssr Renard
4,0
Van de symfonische progbands vind ik Yes toch echt de leukste. Niet elke plaat van Yes is bij mij favoriet, zo heb ik niet veel met de Topographic Overkill dubbelaar, en zijn ook niet alle soloplaten (sans die van Squire) helemaal bij mij in de smaak gevallen. De plaat klinkt een stuk moderner, waarbij Alan White meer een rock-approach heeft dan Bill Bruford. Dat rockende past de band wel, en zal steeds meer uitgewerkt worden.

Toen ik als tiener er achter kwam dat op zowel Relayer van Yes als op Long Distance Voyage van Moody Blues de toetsenist Patrick Moraz was, vond ik erg gaaf dat ik dat had uitgevonden (er was nog geen internet) maar de platen zijn zo verschillend, dat ik de stijl van Moraz niet kan vergelijken. Sterker nog, ik vind niet eens dat Moraz echt een stijl heeft op deze plaat. Daarvoor overheerst de rest van de band teveel. De dikke baslijnen, het freaky en voor Howe-begrippen stevige gitaarspel en de toch wel stevige drums. Moraz heeft hier en daar wel wat synth-solo's, maar ik herken er niet echt een eigen stijl in.

Voor symfonische prog-begrippen is het wel een wat vermoeiende en hier en daar wat lawaaiige plaat. Er gebeurt wel heel veel, en erg veel rustpunten zijn er niet. In elk geval sluit de eerste lp-kant wel mooi af met Soon, wat toch wel echt een erg mooi stukje muziek is en met erg mooie zang van Jon en tja dat prachtige pedalsteel-spel van Howe. Toch altijd weer uniek om te horen binnen dit genre.

Na 1990 ben ik de band uit het oor verloren, dus ik ken alleen de jaren 70 en 80-platen. Ik zie dat iedereen zijn favorieten opsomt. Hier de mijne: Fragile, Close to the Edge, Relayer, Drama en Going for the One.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:44 uur

geplaatst: vandaag om 12:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.