Yes - Relayer (1974)

Awaken valt of staat heel erg met de manier waarop het gespeeld en geproduceerd is. Als albumtrack ben ik er niet laaiend enthousiast over, en is het zelfs voor mij een beetje saai. De themawisselingen voelen voor mij wat geforceerd en abrupt aan. Bij ander yeswerk (zoals bijv Gates of Delirium) stoort me dat helemaal niet. Maar bij Awaken pik ik het minder. Er zijn echter live-uitvoeringen van die ik dan WEL weer heel erg te gek vind, niet in de laatste plaats die van Jon Anderson samen met Todmobile (al eerder voorbij gekomen op MM).

Topalbum wat net niet kan tippen aan The yes album en Close to the Edge. Vooral het eerste nummer Mag ik graag horen. Vlot begin, chaotisch middenstuk het einde, Soon, prachtig. De overige 2 nummers mag ik ook graag horen. 4,5 sterren

Niet zo goed als Fragile en zeker niet als Close To The Edge. Maar wat is de DTS HD 5.1 remix van Steven Wilson op Blu-Ray weer een feest voor het oor. Vrijwel ieder nummer komt hier echt veel beter tot zijn recht. De tegendraadsheid nog veel meer daarbij (middenstuk van Gates, het begin en finale van Soundchaser). Maar het moment waar mijn kin echt de vloer raakte was bij Soon. Schitterende Mellotron op de achtergrond wat het nummer nog 10 keer zo mooi maakt.

Maar hoe knap ook gedaan en hoeveel beter ook dan andere remasters. Ik blijf vooral Bruford maar ook Wakeman missen. Op naar Fragile en The Yes Album wanneer die dan ook aankomen.

Yes brengt nieuw werk uit en kondigt uitgebreide Europese tour aan – Progwereld

Relayer wordt volledig gespeeld. Vraag mij alleen niet door welke Yes. Ik geloof de versie met Steve Howe (alhoewel ik ook niet precies weet wie daar dan weer in zitten.. ?).

Had ik ook gezien ja. Nou heb ik een paar jaar geleden ook een soort Yes gezien en dat was toch wel fijn. Welke formatie dan ook die een integrale Relayer speelt, heeft sowieso mijn warme belangstelling, dus goede kans dat ik daar wel bij ben 23 mei.

Huidige samenstelling:

Jon Davison
Geoff Downes
Steve Howe
Billy Sherwood
Allan White.

Suf nummer. Bleh...

De stem van Jon Davison - en dit in tegenstelling tot die van Anderson - doet mij helemaal niets. Saai nummer idd. Nee, ik heb geen interesse meer in deze samenstelling van Yes in welke vorm dan ook! Natuurlijk blijf ik dit album koesteren tot... in de eeuwigheid.

Als dat zou kunnen... ?

Alicia, ik ben dezelfde mening toegedaan. Enne..de zanger bepaalt vaak voor meer dan 60% het gezicht van de band.

Persoonlijk vind ik de huidige samenstelling niet representatief voor Yes.
Het is meer de Steve Howe band met figuranten die de Yes sound in stand moeten houden.
Geoff Downes is een passant geweest in de geschiedenis van de groep en het zelfde geldt voor Billy Sherwood, die feitelijk niet veel anders doet dan de partijen ( bas en zang) van de betreurde Chris Squire na te bootsen.
Allan White heeft fysieke ongemakken, heeft niet meer de power en souplesse en is niet meer in staat een heel concert te drummen. Een stand in neemt zijn partijen hier en daar over.
Het gemis van Jon Anderson is natuurlijk ook echt een ding.
Jon Davison is een imitator en lijkt op Jon uit de 70's. Net als Alicia kan ik ook weinig met deze man.

Nee, dan de andere Yes met Anderson, Rabin en Wakeman. Dat had nog veel energie en overtuiging. Maar dat avontuur is naar ik meen ook voorbij.

Tegen deze Yes zeg ik no in ieder geval.

Helemaal eens met Michel en Nico. Gelukkig heb ik de Anderson, Rabin en Wakeman blu-ray nog om van te genieten, dus het zou jammer zijn als dit avontuur ook weer passé is. Word vervolgd... ?

Dit is inderdaad triest. Relayer is echt een experimenteel Yes album en ik had dit graag ook wel live willen meemaken maar zoals al vermeld is de bezetting voor mij althans niet sterk genoeg …… Jammer

Ondertussen de cd eens terug beluisterd. Wat een vakmanschap. Hier word op heel hoog niveau gemusiceerd . Een combinatie van fusion-jazz- en prog rock. Zeker geen gemakkelijke "tussendoortje" , maar op en top "Yes" in topvorm. Vond vroeger het nogal hoogdravend , maar nu vind ik het gewoon genieten. Heb alles van Yes tem 90125 . Daarna lijkt het me toch allemaal wat minder

The Gates of Delirium, dat is toch van grote klasse. Knap stukje experimentele rock. Relayer is sowieso een erg stevig werk van Yes. Samen met Going for the One en Close to the Edge de meest energieke en kunstige albums. En die wisselende bezettingen in de band (op een gegeven moment had je Yes en yes 2.0) het zal me een worst zijn. Ik geniet nog steeds van de drie genoemde werken ofschoon ik tijdens dit schrijven bedenk dat tales of topographic oceans ook nog wel te pruimen is. Toch?

NB: Mocht je nog cd's wensen aan te schaffen. Mind de ' Remasters' Die zijn tenenkrommend slecht. Probeer oorspronkelijk vinyl te bemachtigen. Veel luistergenot

ik vond en vind dus ook die 90125 tenenkrommend slecht.

Toen ik het nummer owner of a Lonely Heart hoorde was ik wel ff klaar met Anderson en de mannen. Verschrikkelijk

De Rhino Remasters zijn best goed (mooi verzordge CD'tjes ook) maar die oudere remasters door 'weetikveel' zijn inderdaad best te vermijden. Met oude vinyl loop je weer het risico dat ze wat versleten zijn.

Ik besteed redelijk veel tijd aan het schrijven van recensies voor MusicMeter, en het lijkt me leuk wanneer mensen bij het lezen daarvan op nieuwe inzichten zouden komen, zeker wanneer het favoriete platen betreft. Andersom hoop ik eveneens bij het lezen van andermans berichten geïnspireerd te worden tot nieuwe manieren om naar de muziek te luisteren, en laatstelijk gebeurde dat nog bij een bericht van Mssr Renard bij Fragile, toen hij het over het "flinterdunne gitaargeluid" van Steve Howe had: "Ik kan gewoon geen fan worden van zijn sound." Ik vind Howe binnen Yes zó geweldig dat ik er eigenlijk gewoon niet eens bij stil had gestaan dat een liefhebber van Yes níét van hem gecharmeerd zou kunnen zijn, zó mooi vind ik zijn melodieën en zijn accenten en zijn brok-in-de-keel-momenten.
        Nu ik naar Relayer luister begrijp ik het echter opeens, want als Howe's gitaargeluid èrgens pijn doet aan iemands oren, dan toch zeker híér. Het eerste deel van The gates of delirium wisselt al lyrische coupletten af met gemene gitaar-riffs met een scherpe sound, maar tijdens het lange instrumentale tussenstuk mag Howe pas ècht losgaan en laat hij zijn gitaar janken en jengelen dat het een aard heeft, met harde klanken met veel echo en effecten waardoor het soms lijkt of het gitaargeluid de luidsprekers doormidden snijdt. Ja, ik kan me voorstellen dat dit je teveel wordt en dat je zelfs de ijle noten waarmee Howe vanaf ongeveer 16:06 het prachtige Soon inzet niet mooi vindt. Ik kan het me hélemaal voorstellen, en ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben dat ik daar zelf geen last van heb; ook wanneer ik nu hoor wat je scherp of onaangenaam of flinterdun aan zijn geluid zou kunnen vinden blijf ik zijn gitaarspel wonderschoon vinden. Hoe mooi bijvoorbeeld de melodieën en de mellotron en de zang op Soon ook zijn, het is toch Howe die dat nummer met zijn gitaar van zijn etherische schoonheid voorziet.
        Tijdens de tweede helft van Relayer is het ook voor mijzelf even doorbijten geblazen, want ik ben nooit van de fusion geweest, dus van dat gepiel aan het begin van Sound chaser met die springerige elektrische piano en die nerveuze drums gevolgd door álle instrumenten die zoveel mogelijk drukke loopjes spelen word ik bepaald niet goed. Er wordt gelukkig gas teruggenomen wanneer Howe een lang podium voor zijn solo's krijgt, maar na Andersons zangpartij duiken we opnieuw de fusion in en krijgt Moraz de ruimte voor een enorm belegen synthesizersolo alvorens de zaak gedisciplineerd wordt afgerond.
        Dat het allemaal mijn smaak niet is neemt niet weg dat ik veel respect heb voor de manier waarop Yes hier nieuwe wegen inslaat en zich probeert te vernieuwen. Toch hoor ik Yes het liefste zoals op To be over, met passages die niet tegen de haren instrijken maar mij juist door middel van klassiek-mooie melodieën, warme toetsenarrangementen, lyrisch gitaarspel en bedwelmende zangpartijen meenemen naar hogere sferen. Ja, het middenstuk van The gates of delirium is af en toe behoorlijke herrie, en Sound chaser heeft momenten die mij serieus tegenstaan, maar dankzij het niveau van Soon en To be over is Relayer voor mij toch een essentieel en geliefd onderdeel van de Yes-discografie.

Die tijd gebruik je goed BoyOnHeavenHill. Ik lees je recenties graag.
Inhoudelijk sterk en prettig leesbaar.

Relayer blijft een apart verhaal. Verlost van Rick Wakeman die bepaald niet blij was met Tales Of A Topographic Ocean en liever ging darten met de boys van Black Sabbath tijdens de opnames door.
Yes ging in zee met de Zwitser Patrick Moraz.
Ook een groot technicus, maar uiteindelijk net zo wispelturig als Wakeman.

De plaat is feitelijk een laatste spurt naar het experiment en het verleggen van grenzen.
Hierna wordt het allemaal meer down to earth.
Relayer is een orgie van fusion, hardrock ( ja echt!), avant garde en prog.
Van inderdaad onavolgbare herrie naar gevoeligheid.
Ik heb er nooit aan kunnen wennen. Ik had ooit een behoorlijke Yes periode, maar het is altijd zo geweest dat ik bepaalde albums niet door kom en andere nog altijd tot het beste vind behoren wat progrock heeft gebracht.
Close To The Edge met enige voorsprong t.o.z van de overige Yesplaten.

Relayer is het niet en zal het ook nooit worden.
Maar chapau voor het lef en vooral het vakmanschap.
Dat is boven enige twijfel verheven.

IK kan hier de reacties wel begrijpen over deze "meest experimentele" van Yes. Maar ik vind het een enorme gedurfde plaat. Dit is dan ook geen achtergrond plaatje en je moet hier echt wel voor gaan zitten te luisteren. Voor mij toch een kleine drie kwartier volop genieten van een band die volledig hun eigen ding doet. Klasse

In die zin is het toch weer niet anders dan ander werk. Als het gaat om grenzen op te rekken dan.
Yes wordt als een symfosauriër gezien maar zo in de jaren 70 en 80 schuwde de groep het experiment absoluut niet. Tot teleurstelling bij fans die dolgraag heel 'progressief' bij Close To The Edge blijven hangen. Ik kan alleen maar mijn pet voor deze creativiteit afnemen. Relayer heeft een andere feel dan de voorgangers maar is ook weer zo'n prachtalbum om helemaal in te verdwalen. Meer jazz. Dat paste wel. Wat mij betreft.

Mijn bewondering steek ik zeker niet onder stoelen of banken.
Zo'n Soon bijvoorbeeld is een prachtig zelfs emotioneel stuk.
De daadkracht om weer anders uit de hoek te komen is absoluut een pluspunt.
Maar het raakt je of het raakt je niet. Ik moet dan constateren dat het mijn plaat niet is.
Echter ben ik in becijfering rieel denk ik.
Troep is het natuurlijk niet. Dus met wat plussen en minnen kom ik toch op *3 uit.

Soon en de platenhoes zelf zijn het mooiste aan deze plaat, wat niet betekent dat ik de rest slecht vind.
Het is een nogal harde plaat, het pastorale en vrolijke is er niet helemaal. Waardoor ik toch liever Close to the Edge of Fragile opzet.

Drama is ook zo'n harde plaat, maar dan meer richting hardrock/progmetal. Ook een favoriet van mij, trouwens.

Nu ik dit zo schrijf, heb ik wel zin in Relayer, maar ik heb het niet op lp, en Barclay James Harvest staat al op. Een andere keer dan dus maar.

Hmm achteraf had ik die 'soort Yes' ook wel willen zien... nou ja 23 mei een poging voor de 'echte' Yes dan maar

Met het concert in het vooruitzicht heb ik dit album ook maar weer eens opgezet en dat klonk toch een stuk beter dan in mijn herinnering. Geloof niet dat ik dit album eerder echt een kans heb gegeven.

The Gates of Delirium grijpt me niet echt bij de kladden en daar ga je al met de waardering, aangezien het een half album omspant. Alleen Soon raakt me echt, mits je de single-edit hebt. Sound Chaser behoort toch wel tot het ontoegankelijkste wat Yes heeft opgenomen, probeer het maar eens goed te volgen, alvorens - verbonden door een gitaarsolo - het laatste gedeelte van het nummer enigszins afbreuk aan dat eerste doet, althans in mijn beleving. To Be Over zit Steve Howe mij wat te hoog met zijn effecten, verder een prima song.

‘Weetikveel’ is Joe Gastwirth.
Die remasters worden juist door velen geprezen.

Ik heb inmiddels dat blauwe boxje gekregen van m’n schatje met die Rhino remasters en al die bonusnummers.
Individueel bezien snap ik overigens geen hol van die reeks met de bekendste albums in digipacks en de overige albums in jewelcases. Erg populistisch van opzet en het ziet er niet uit als collectie in een cd-kast.

Kan zijn maar de Rhino remasters klinken veel, veel beter. Ik had eerst twee Gastwirth remasters gekocht en dacht: "Nou, gelukkig heb ik de vinyl nog". Dat gevoel heb ik niet met Rhino.

Gates Of Delirium is wat te chaotisch om volledig op mijn liefde te kunnen rekenen, maar verdomme, wat zitten hier sterke stukken zeg! Met name het keyboardgeluid vanaf een minuut of dertien: smullen! Ik was wel benieuwd naar de vervanger van Rick Wakeman. Patrick Moraz heeft een heel ander geluid, maar zijn kunsten zijn er niet minder om. Het oorlogsthema dringt niet echt door. Ook in Sound Chaser en To Be Over pik het er niet uit. Sound Chaser is sowieso heel hectisch en chaotisch. Ik wil het wel leuk vinden, maar het lukt me niet. To Be Over klinkt al wat beter, maar ik hoor niets waardoor ik de B-kant vaker zou draaien. Ik heb de indruk dat er hier wel een behoorlijk verval zichtbaar is. De heren zijn wel echt te druk bezig met chaos en slaan eigenlijk de plank mis met hun opzet. Afgaande op de goede stukken had hier wel echt meer in gezeten.


Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. The Yes Album
3. Yes
4. Time And A Word
5. Tales Of Topographic Oceans
6. Fragile
7. Relayer

Relayer heb ik al een tijdje in mijn cd-kast staan. Niet een album dat ik het snelste zal opzetten, maar wel eentje die (zoals voorlopig met alle Yes-albums het geval is) op zijn minste diep intrigeert. De band slaat hier echter bij vlagen toch teveel door naar fusion/jazz en laat dit nu niet mijn favoriete genre zijn. Sound Chaser is hier het beste voorbeeld van met heel veel technisch gefreak (en vervelend snerpende gitaarsound van Howe) en relatief weinig van dat majestueuze dat Yes Yes maakt. The Gates Of Delirium werkt echter als epische track wel erg goed voor me, waardoor ik het album zeker nog wel kan waarderen voor wat het is. Ik zet echter dan toch liever het meer afwisselende Tales From Topographic Oceans op en hoop op de terugkeer van iets meer melodie voor het volgende album.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. The Yes Album
3. Fragile
4. Time And A Word
5. Tales From Topographic Oceans
6. Yes
7. Relayer

- "Wat een schitterende hoes heeft Relayer toch..."
- "Symfonische rock is mijn favoriete muziekgenre en Close To The Edge en The Yes Album vind ik echt prachtig!"
- "Misschien moet ik Relayer toch een nieuwe kans geven. Bij sommige elpees duurt het nu eenmaal wat langer voordat de muziek zijn geheimen aan mij openbaart"

Met deze en andere overwegingen heb ik de laatste weken weer een keer of wat Relayer opgezet. Maar wederom kom ik tot de conclusie dat dit album 'not my cup of tea' is.

The Gates of Delirium is te chaotisch en te ongestructureerd om me te kunnen boeien en dan is ruim 20 minuten een erg lange zit. Met Sound Chaser heb ik helemaal niets en alleen To Be Over en vooral Soon (het slotstuk van The Gates) zijn voor mij van hetzelfde niveau als de Yes-klassiekers van hun beste drie à vier albums.

Ik heb het geprobeerd. Echt waar. Maar meer dan 2,5 ster kan ik echt niet geven....