Yes - Relayer (1974)

Zàlig om dit in deze goede geluidskwaliteit terug te horen.. Gates of Delirium blijft toch overwèldigend mooi... iemand opperde om de volgorde wel te veranderen, ik ben daar ook voorstander van, door te programmeren en deze "climax" tot het eind te bewaren...
Nà Close To The Edge, Fragile en voor mij absoluut ook Going For The One (Awaken!) behoort deze tot mijn all-time favourite Yes platen!

Yes; anno 2008 warschijnlijk de allerfoutste over-the-top symfonische rock... wie luistert hier nu nog naar?
Oude ballen zoals ik natuurlijk, haha!
En ik vind daar absoluut niets mis mee!

Het acroniem van Gates of Delirium is GoD....daarmee is alles al gezegd.
enne, Father McKenzie, niet alleen oude ballen luisteren naar Yes.

Ik kan me op zich wel voorstellen waarom mensen deze plaat te chaotisch vinden, maar ik vind persoonlijk Gates of Delirium ook het beste wat Yes ooit op plaat gezet heeft. Als gehele album blijft hij een fractie achter bij Close to the Edge.

En dan ben ik een nog jongere bal dan Mostlyanthony.

Ik vind toch dat hier ingegrepen moet worden. Even voor de goede orde: Relayer heeft niet alleen de slechtste kritieken ooit gekregen, de cd was ook direkte aanleiding voor de Yes-leden om er mee te stoppen. De band was volledig gecrasht. Pas jaren daarna, en met de akkoordverklaring van Rick Wakeman, zijn ze voorzichtig begonnen met de opnames van Going for the one. Slechte kritieken in de pers hoeft lang nog niet alles te zeggen. Uit de vele interviews die zijn afgenomen, blijkt dat ook elk individueel lid van Yes (uit die tijd) Relayer bestempelt als verreweg de slechtste plaat uit hun oeuvre. Muzikaal volledig ontspoort en aan het eind van hun Latijn. Het ging 'up' met Yes tot en met Close to the edge. Tales from topographic oceans van daarna vind ik ook al moeilijk door te komen (eerste keer ook dat Rick Wakeman opstapt, hij zou aan Relayer niet meedoen). Yes kent vele hoogtepunten, een aantal dieptepunten maar lager dan Relayer kun je niet zinken. De songs zijn werkelijk niet om doorheen te komen. Vergelijk het gewoon maar eens wat er in de jaren daarvoor is uitgebracht. Of later met Going for the one of zelfs 90125.

Nou, Tormato kan zowieso al nooit beter zijn imo!

Elk album met To Be Over erop verdient zeker al 4 sterren, maar voor mij maken de andere 2 nummers dit met gemak de volle poet!

Imo? Zie verder mijn recensie bij Tormato.

Nou Yes heeft toch wel meerdere slechtere platen gemaakt erna hoor, oa 90125,
Big Generator, Tormato en Open your eyes.

Hm, deze plaat als "dieptepunt", "totaal de weg kwijt" en "niet om door te komen" betitelen en Tormato als interessant experiment?

Ach, ieder zijn mening he.

Euh... de band heeft in de periode tussen Relayer en Going For The One behoorlijk veel getourd. Het was de tijd dat nagenoeg elk lid een solo-album heeft uitgebracht maar dat er nog wel gewoon als Yes werd opgetreden MET Patrick Moraz op toetsen. Er is zelfs een aanzet geweest voor een zogenaamde solo-album toer waarbij een deel van de set was ingeruimd voor elkaars solo-werk.
Uiteindelijk is het pas vlak voor Going For The One geweest dat Patrick Moraz er mee op hield c.q. aan de kant werd gezet (hij is ook wel een beetje een vreemde snuiter). De band zat toen met de handen in het haar en heeft uiteindelijk Wakeman gevraagd of hij op het album wilde spelen waarbij hij feitelijk als sessie-muzikant actief was en dus ook als sessie-muzikant betaald zou worden (= beter dan de Yes-leden zelf). Manager Brian Lane had door dat dit niet echt houdbaar was en heeft ingegrepen en samen met de band hem gevraagd, terwijl ze in Zwitserland zaten, of hij niet weer lid wilde worden. Wakeman zie uiteindelijk ja maar kwam er later achter dat het nieuws nog voor zijn besluit in de Engelse muziekpers had gestaan.

Ja, er is dus ook drie jaar lang geen studio cd meer verschenen van Yes, terwijl de band op een hoger gemiddelde zat dan 1 cd per jaar, ook al werd er in die tijd ook gewoon getoerd. De leden zijn na Relayer bijna allemaal aan soloprojecten begonnen, dat doe je niet als het zo goed draait binnen de band. Lovende kritieken over het werk van Patrick Moraz heb ik verder nooit vernomen. Je zet ook niet iemand aan de kant met betere kwaliteiten dan zijn opvolger en vreemde snuiters liepen er wel meer rond, Rick Wakeman incluis. We kunnen toch allemaal de dag prijzen, dat Wakeman besloot de toetsen weer te gaan beroeren, toen met Going for the one? Daar kunnen we het over eens zijn, hij is op het merendeel van de songs gelukkig luidruchtig aanwezig.

Dan werden de Pink Floyd-albums zeker ook steeds slechter na Obscured By Clouds...?

Ik ga geen Pink floyd discussie beginnen bij een Yes cd. Ik heb wel alles van Pink floyd, zal dat te zijner tijd graag bespreken. Dan spreek ik je nader.

Je snapt best dat ik hiermee aangeef dat de lengte tussen het verschijnen geen biet zegt over de kwaliteit van het voorafgaande album en hiermee lijk je m'n argument mee te willen verleggen. Tikkeltje flauw, toch...

Ja, dat is waar... toen werden er tenminste weer geïnspireerde en experimentele songs als Going for the One en Wonderous Stories op de wereld losgelaten.

Ja, we kunnen het allemaal eens zijn.

Berichten over wat het beste is van Yes verplaatst naar Yes

Ik neem aan dat musician geen enkel concert heeft bezocht van de YesSymphonic tour. Bekijk voor de lol eens de DVD. Welk nummer krijgt de langste staande ovatie? Juist, Gates of Delirium!

Jongens, ik vind al jullie meningen over Relayer prima, feit is en blijft dat de band destijds (en ik vind nog steeds terecht) door pers en fans is neergesabeld, slechts weinigen hebben hun mening daarna om wat voor reden dan ook herzien. Ook de leden van de band spreken niet over een meesterwerk, als Relayer voorbij komt. Hoe lang was de Yes Symphonic tour trouwens na het verschijnen van Relayer? Deed Patrick Moraz eigenlijk nog mee, tijdens die tour?

Euh... lang maar ben ff kwijt wanneer..

Moraz was toen zeker geen toetsenist, nog veel gekker de band was op dat moment zelfs toetsenist-loos waarbij ze voor deze tour als gast Tom Brislin mee hadden genomen. Beestachtige goede toetsenist die met name tijdens Gates Of Delirium excelleerde. Oh ja, check zijn eigen bandje Spiraling voor al eens.

De Symphonic toer was eigenlijk het Europese vervolg op de Amerikaanse Masterworks toer waar ze alleen maar lange stukken speelden met dus Close To The Edge, Ritual, And You And I en Gates Of Delirium plus nog wat spul. Geen betere Yes tour meer gezien wat mij betreft.

Het feit dat er geen studio-album in de periode na Relayer kwam had niet zo zeer te maken met dat men persoonlijk niet met elkaar door 1 deur kon, maar gewoon dat het gemeenschappelijke muzikale vaatje ff leeg was en door middel van solo-projecten weer wat bijgevuld moest worden. En dat was dus de reden dat men geen albums maakte in die tijd maar wel solo actief was naast het optreden met Yes.

Het is een discussie waar je toch niet uitkomt(het levende bewijs hier op Music Meter)
Relayer is kennelijk een plaat die zijn liefhebbers heeft, en zijn tegenstanders.
Er is wel wat aan de hand met die plaat, want een tussenweg zoiets als aardig/redelijk is er amper te aanschouwen.
En het gedoe rond Moraz en Wakeman was nog maar het begin.
Afgezien van de rostvaste ritmesectie Squire/ White, is het behoorlijk in en uitlopen geweest .
Yes bleef in ieder geval altijd garant staan voor avontuurlijke muziek en als je zelfs met The Buggles in zee durft te gaan, toon je wel lef.
En de soap dendert als een soort van '' As The World Turns'' gewoon door.
Jon Anderson is herstellende van een slopende ziekte, en zijn maatjes gaan doodleuk met een andere zanger (een zekere Benoit David) hun zoveelste tour doen. Tot groot ongenoegen van Anderson.
Typische gasten.

Ik heb Jon Anderson nog wel een suggestie aan de hand gedaan (zie mijn laatste schrijven bij Tales from Topographic oceans)

Relayer is voor mij het Yes album, Mn Gates of Delirium staat nog steeds als een huis vind ik in ieder geval.
Afgelopen jaar nog naar Jon Anderson geweest in 013, hem zelfs een handje gegeven toen hij CD's stond te signeren.
Voelde me weer echt het jongetje van vroeger die tegenover een van zijn helden stond.

Maar Relayer vind ik persoonlijk het beste Yes album, en op de tweede plaats komt Tales. De eerdere zijn ook prima, toen een tijd niet echt geweldig en de laatste twee zijn ook weer aardig.

Het gebeurt me wel vaker dat ik algemeen erkende dieptepunten van een band juist graag en veel draai omdat ik ze goed vind ('Stormbringer' van Deep Purple, 'Never Say Die' van Black Sabbath), maar met 'Relayer' ga ik nog een stapje verder: dat vind ik gewoon een absoluut hoogtepunt in het oeuvre van Yes! 'The Gates Of Delirium' is de waanzin ten top, de gitaarsolo op 'Sound Chaser' is adembenemend en met 'Soon' en 'To Be Over' heeft het album ook nog eens twee wonderschone melodieën die op een begrafenis of crematie niet zouden misstaan.

Dat is prima! Het hoogtepunt voor de een, is de deceptie voor een ander. Bij deze cd hou ik het graag op het laatste.

Ook de hoes van 'Relayer' vind ik een van de fijnere. Samen met 'Tales...' de top, denk ik.

ik ben 15 en ik vind yes prachtige muziek dus geen oude bal hier

Blijkbaar hebben de heren het macrobiotische dieet en de halfzachte Indiase filosofie van de Topografische Oceanen achter zich gelaten. Ze besloten iig met Gates of Delirium eens ouderwets te rocken. Het resultaat is lekkere hardrock (er is werkelijk geen enkele reden dit symphonisch te noemen; geen enkel invloed van klassieke muziek) met inderdaad maffe synthesizers en dat gaat er bij mij altijd wel in. Alleen klinkt Jon Anderson nog beroerder dan normaal. Dat is al voldoende en niet de enige reden GoD niet zo hoog te waarderen alsj bijvoorbeeld Space Trucking (één van de liveversies uit 1972).
Kant twee ken ik nog niet dus op mijn stem moet iedereen nog even wachten.

vind dit toch echt een van de betere yes-albums mede dankzij de bijzondere percussie(ze haalden metaalschroot op en gingen dat gebruiken) deze percussie zorgde op de gates of delerium voor een ware veldslag.


enne nieuwenboer ik verbaas me echt dat jij dit als hardrock bestempelt. die benoeming behoud ik toch meer voor deep purple/led zeppelin/ac/dc en zeker niet voor dit symfonische hoogstandje

Metaalschroot, schrijf je toch, he? Bijzondere percussie. Veldslag.

Die Nieuwenboer is er op uit om elke gelegenheid aan te grijpen om Yes af te branden. Ik zou er in alle waardigheid niet op reageren.

Ik ken dat.
Voel me dan ook meer dan eens (snik snik!!) onbegrepen in mijn opinie.