Jack White - Blunderbuss (2012)

Dankje Sam.

Excuses, ik haal hier twee dingen door elkaar. Maar ik ben al gecorrigeerd. The Dead Weather uiteraard.

ik heb nooit echt veel gehad met jack white. die heeft zo'n schelle stem eh. muzikaal vind ik vb de single 'sixteen saltines' echt zeer saai. tereudedeu, tereudedeu..repetitief gitaarrifje. love interruption vond ik dan toch beter. ik mag hopen dat dit 1 van de minste nummers van de cd is.

Ergens kwam ik door dit album juist weer op het spoor van Wolfmother ( albums - Wolfmother Cosmic Egg ). Ergens hebben ze een kleine overlap met elkaar..

Gevolg : Geen Blunder meer, maar genieten met mijn ogen dicht...

En dat lukte Jack nou net niet... ( bij mij dan.. ).

Yeah !!! ' 10.000 feet !!!! ' Rock on !!

Vind dit wel een erg lekkere plaat. Het is niet vernieuwend allemaal maar de afwisseling is voldoende en het geluid vind ik completer dan bijvoorbeeld White Stripes en de muziek volwassener dan zijn andere bands.

Ik zie geen overlap met Wolfmother eerlijk gezegd. Daarnaast begrijp ik werkelijk niets van je reactie.

Oei.. Hoe leg ik dat uit.. Zoals geschreven, het is een ' kleine overlap '. Zat blunderbuss te beluisteren, en ik hoorde een bepaalde herkenning ( let wel, dat is mijn ding, mijn oor.. ). En toen weer eens Wolfmother gaan luisteren en daar bleef ik hangen ( ik ben aan het afstuderen en dan luister ik - tijdens het leren - graag naar wat stevige muziek ) -> dit soort studie :Leerzaam.... En dan reageer ik met een ' Rock On..! '. Zoiets...?

Maar hier laat ik het bij... Geniet lekker verder van je muziek.

Duidelijk(er) .

Het solodebuut van Jack White, het moest er ooit toch ‘ns van komen. Na 6 platen liet hij vorig jaar weten dat The White Stripes het voor bekeken hielden. Met zijn nevenprojecten The Raconteurs en The Dead Weather heeft hij elk twee platen ingeblikt, en nu is er dus ‘Blunderbuss’, voor het eerst helemaal onder zijn eigen naam. ‘Blunderbuss’ is geen absolute topplaat, maar vooral een mooie synthese van White’s carrière tot nu toe, op muzikaal vlak. Er zitten dingen in die doen denken aan The White Stripes, kalmere dingen doen denken aan The Raconteurs, en ook een vleugje Dead Weather kan men bespeuren. Tot zover de namedropping.

Het meest markante dat mij opvalt, zijn de teksten. Die handelen vaak over wrede, nietsontziende vrouwen, de duivelse verlokkingen van de liefde, en de bodemloze putten die zij voor je delft. Het zou met zijn scheiding te maken kunnen hebben, maar dan is het toch o zo ironisch dat zijn ex-vrouw, Karen Elson, op enkele van de nummers op deze plaat doodleuk meezingt in de achtergrond. Maar dat zou ook o zo typisch Jack White zijn.

In totaal staan er 13 nummers op deze plaat, waarvan 1 niet door White zelf geschreven. ‘I’m Shakin’’ werd geschreven door Rudolph Toombs, een Afro-Amerikaanse singer-songwriter die stierf in 1962. Ik vind het meteen het energiekste en coolste nummer van de plaat, White heeft er echt een geweldig, zinderend spektakel van gemaakt. Mooie achtergrondzang ook van Ruby Amanfu, Karen Elson en Laura Matula. Vooral Amanfu valt op in positieve zin; zij zingt ook mee op ‘Love Interruption’, de eerste single van het album. Een knap nummer, vrij rustig en toch redelijk spannend, en met een meedogenloze tekst: “I want love to murder my own mother; take her off to somewhere like hell or up above”. Nou!

Andere hoogvliegers op de plaat zijn het met voortreffelijk gitaarwerk voorziene, spetterende ‘Sixteen Saltines’, ‘Hypocritical Kiss’, opgesmukt met sterk pianospel van Brooke Waggoner, en het lekker catchy ‘Hip (Eponymous) Poor Boy’. Die “hip eponymous” is trouwens een verbastering van hippopotamus, heb ik gelezen in een interview.

De muziek die White ons presenteert, kan men niet onder één noemer plaatsen; daar is het simpelweg te veelzijdig voor. Kalme stukken waarin de piano de boventoon voert, worden afgewisseld met stomende gitaarexplosies. Blues wordt vermengd met soul, een vleugje folk hier en daar. Nu eens levendig klinkend, dan weer uitgeblust. White ziet er niet bepaald vrolijk uit op de albumhoes, en de grauwe kleuren en half verdoken pikzwarte vogel wijzen ook niet bepaald in de richting van de zevende hemel. Toch weet je het nooit met deze artiest, een zeer eigenzinnig man, die weet wat hij wil. Hij heeft toch maar mooi een eigen label uit de grond gestampt, dat nu heel goed draait.

Het is niet al kommer en kwel in de teksten, maar toch vooral kommer. En kwel. Juist ja. Het gaat er vooral om dat de vrouw de spin is, en de man de hulpeloos in haar web verstrikt geraakte vlieg. Enkele fragmenten:

“Cut off the bottoms of my feet;
Made me walk on salt;
Take me down to the police;
Charge me with assault;
Smile on her face;
She does what she wants to me.” (‘Freedom at 21’)

“You broke your tongue talking trash;
And now you’re trying to bring your garbage to me.” (‘Trash Tongue Talker’)

“You can’t defeat her, when you meet her.” (‘Sixteen Saltines’)

Het waarom van deze plaat, daar hebben wij allen het raden naar. Toch vermoed ik dat White heel wat van zich af heeft geschreven, en een nieuw hoofdstuk kan beginnen in zijn carrière. ‘Blunderbuss’ is in ieder geval een knappe aanzet.

3,5 sterren

Ik vind deze plaat niet vernieuwend, maar herkenbare muziek toch zo boeiend maken zodat eigenlijk geen enkel nummer verveeld, en dat je de plaat gemakkelijk een aantal keren achter elkaar kan draaien zonder dat je hem zat wordt, kan je toch zeker van kwaliteit spreken.

Overgens een goed stuk AOVV!

Niet slecht, maar blijf toch tot de conclusie komen dat de toch vrij populaire Jack White niet helemáál mijn ding is..

Dit blijkt een ware groeiplaat.... naarmate ik deze vaker beluister beklijft het.... steeds meer favoriete liedjes derhalve.... wat straks de favoriete favoriete liedjes zijn weet ik nog niet....

Bovengemiddelde plaat na zo een 5 luisterbeurten. Ik merk ook wel dat dit een groeiplaat gaat worden die ik zeker vaker zal gaan luisteren. Goede kans dat deze nog wel een half puntje gaat stijgen.

Ik vind dat het album een sterk begin heeft met een aantal nummers die mij snel pakken (Sixteen Saltines, Freedom at 21 -> zit een heel pakkend rifje in), de andere nummers hebben wat meer tijd nodig om op me in te werken.

Deze plaat een keer of 15 geluisterd. Na ongeveer de eerste 6-7 luisterbeurten gaf ik het nog een 3, maar het album weet mij echt niet te raken. Helaas moet ik hem verlagen naar een 2,5*.

Hmm, bij mij begint het album juist beter te worden na verloop van tijd, vooral de latere nummers komen nu meer door, eerst had ik altijd dat ik het wel leuk vond na 'Weep Themselves To Sleep,' maar nu vind ik eigenlijk alles behalve 'I Guess I Should Go to Sleep' en 'On and on and On' goede nummers, met zelfs enkele topnummers, twijfel een beetje tussen de 3,5 en 4, maar goed, omdat het White is, en omdat het album de laatste tijd perspectief toont, toch maar voor de vier sterren. Heb nog wel het gevoel dat hij in volgende solo-albums dit kan overtreffen!

Tja, ook ik hoor bij de mensen waarbij de plaat in verloop van tijd blijft groeien. Als ik luister naar zijn concert in New York uit april, dan hoor je dat de nummers van dit Blunderbuss prima meekomen met zijn eerdere werk met the White Stripes, the Raconteurs & the Dead Weather. Eerst had ik 'm naar boven afgerond, maar nu zijn de 4,5* dik verdiend wat mij betreft.

Wat een heerlijke plaat heeft Jack White ons voorgeschoteld. Een rijkdom aan songs, ideeen, instrumenten en melodielijnen. Al zijn talent komt tot bloei op deze gevarieerde mix van prachtige liedjes. Ik vind het één van de betere platen van dit jaar, en we zijn toch al weer op de helft. Authentiek en met zo'n fijne Nashville-swing. Alles is raak. Hoogtepunt voor mij: 'Freedom At 21' Eindejaarslijstjeskost!

Met ouderwets piepende oren terug van een verbluffend goed concert. Vooralsnog de plaat van het jaar, hoewel het even duurde. De uitvoering van 'Weep themselves to sleep' was akelig mooi, om maar wat te noemen. Nashville swing is een mooie omschrijving. Wat een mannetje.

Goed ontvangen soloplaat van Jack White. Paar stukken van gehoord, maar moet me er in nestelen. Oprecht artiest .
Definitieve beoordeling volgt spoedig.

Gisteren Jack White voor het eerst gezien in de HMH, en wat een extreem goed concert was het toch! Hij speelde werk van dit solo-album en al zijn vorige projecten, en daaruit was heel duidelijk te zien hoeveel stijlen deze man beheerst! Punk, blues, country, singer-songwriter, soul, hij speelt het allemaal even goed en dat lijkt mij een kenmerk van een échte muzikant.

Op zijn grote hits na, ben ik niet echt bekend met het eerdere werk van Jack White. Nu is er dus dit soloalbum en hij bevalt mij in ieder geval heel goed. Al moet gezegd worden dat de kwaliteit van de nummers wat minder wordt aan het einde van het album. Het begint in ieder geval uitstekend met een viertal knallers. Ook het trage titelnummer Blunderbuss klinkt goed en is op dit moment mijn favoriete nummer op het album. En I’m Shakin’ is weliswaar een apart nummer, maar mede door de stem van White behoort ook dit nummer tot de beste nummers van het album.

Jack White - Lotto Arena 06/09/2012 - snoozecontrol.be het album op zich verdiende al een 4.0 na hem nu ook live te hebben gezien in Lotto Arena komt er een halve bij, schitterende artiest, prachtig album!!

Dijk van een plaat van deze uiterst muzikale artiest. Een van de betere releases van het jaar, als je het mij vraagt. Met name het trio Love Interruption, Blunderbuss en Hypocritical Kiss (!) springt er boven uit, maar ook de rest is erg lekker. Live zien, jaloers. Moet een feestje zijn.

4*

Als het album begint, dan neem ik altijd even mijn luchtgitaar bij de hand. Alhoewel het album een niet zo blije hoes heeft en gaat over de breuk tussen zijn vriendin en hem, vind ik dat het toch heel erg vrolijk en up-tempo klinkt. Dat komt grotendeels door de onderliggende cynisme dat Jack White gebruikt en helemaal door de geweldige gitaarsolo's die helaas op het einde afnemen. Niettemin blijft het album dan nog steeds sterk. Ik wacht nog even af, maar ik denk wel dat dit een hoge score zal krijgen.

Jack White de duizendpoot, gevoel voor melodie, instrumenten, producties enz. Zelf vind ik dat de som der delen niet altijd een meerwaarde heeft. Zijn stem vind ik niet echt overtuigend, maar wel herkenbaar. De drums hebben een eigen geluid en dat is dan best wel knap. De nummers blijven best wel hangen, maar dringen niet echt door. Het blijft voor mij allemaal wat aan de oppervlakte.

Heerlijke plaat. En de eerste Jack White-cd met goede mastering, wat het album op cd beluisteren ook mogelijk maakt.

Eerlijk, ik heb mijn best gedaan met vele luisterpogingen. Maar het klikt niet tussen mij en dit album. Of tussen mij en Jack White. En dat terwijl ik hem zo sympathiek vind in die docu met Page en The Edge. En daarvoor zo ontwapenend met die chick achter de drumkits. Zijn stem pakt mij niet. Ik vind het een hele fijne gitarist in alle bandjes waarin hij meespeelt. Maar misschien moet hij 998 poten inleveren, alleen lekker gitaar gaan spelen en anderen zijn bepaald niet misselijke songs laten zingen. Want een toptalent is het. Helaas voor mij zonder duidelijke muzikale focus op dit wel fijn geproduceerde album.

Ik kan begrijpen dat de stem van Jack White niet in ieders straatje ligt, maar in een nummer als bijvoorbeeld Freedom At 21 is het juist de stem die het hem doet. En de af en toe gammele zanglijnen geven dit album wat mij betreft juist de charme. Als iemand anders dit album had ingezongen was het denk ik geforceerd geweest. Jack White heeft wat dat betreft die overtuigingskracht wel.

Voor liefhebbers van dit album is dit wat ruigere Californische 2-tal mogelijk interessant:

Deap Vally - Sistrionix (2013)

Op een paar nummers na een album dat niet echt boven de middelmaat uit komt voor mij

Een prima album met wat mij betreft een prima zanger. Je hoort het speelplezier er vanaf spatten. De diversiteit van het album vind ik ook erg aangenaam. Leuk album!

Nooit fan geweest van Jack White, maar dit album is nog zo slecht niet. Leuke bluesrock met de nodige gitaren. De stem van Jack White ligt me niet, maar het went wel. Hij kan wel goed spelen, maar zo interessant vind ik z'n nummers ook niet. Best gezellig op de achtergrond.

Leuk album. Het gitaarwerk heeft opnametechnisch wel overeenkomsten met zoals the Black Keys dat doen. En in het laatste nummer, Take me with me when you go, lijkt Alison Krauss (ze is het niet ) op fiddle ontketend te zijn in een soort Nashville hyperspace.
Altijd leuk ook deze weer mooie kringloopscore....