Sigur Rós - Valtari (2012)

M'n 1e stem. Toen ik in aanraking kwam met Sigur Ros een aantal maanden terug was ik niet eens overtuigd, dat is inmiddels wel anders. En dat dit album, tja: pure, zwevende, dromerige magie. Vooral door oordopjes als je de deur uit bent is dit zo heerlijk in combinatie met bepaalde omgevingen, matcht zowat met elk klimaatseizoen. Moet IJsland echt z.s.m. bezoeken.

5 jaar na dato (3 jaar na dit bericht) heeft deze plaat nog niets aan kracht verloren. Zwaar onderschatte plaat binnen hun oeuvre.

Ik kan niets anders dan daar volledig mee instemmen. Heb deze, dankzij het concert gisteren, weer eens opgezet en hij blijft prachtig. Ik draai dit echt te weinig.

Echt zo'n album dat je in zijn geheel moet beluisteren. Elk nummer staat precies op zijn plaats. Net zoals bij '17 seconds' en 'Kid A'. Alleen had voor de afsluiter nog een kraker als 'Varud' of 'Daudalogn' moeten staan, dan was het subliem geweest. Maar hoe dan ook, ...... prachtig!

Volgens mij heeft niemand nog een opmerking geplaatst over deze clip van Varúð? Ik vind hem echt geweldig, past er helemaal bij.

Ik wil toch wel graag een lans breken voor Valtari, na de overwegend matige reacties op dit album.
Voor mij is Valtari juist weer een hernieuwde kennismaking met Sigur Rós, nadat ik begin 2000 totaal overdonderd werd door het doorbraak album Ágætis byrjun.

Ik weet het nog goed, ik werd getriggerd door het facinerende artwork van Ágætis byrjun, en toen ik de cd in de plaatselijke muziekwinkel op de luisterpaal luisterde, werd ik overdonderd door een haast buitenaardse schoonheid van de muziek. Vooral Svefn-g-englar, vond (en vind) ik echt zo'n bijzonder sprookjesachtig nummer. Ik was totaal verbijsterd door wat ik hoorde, en besloot de cd te kopen.
Naast Svefn-g-englar staan er nog een paar parels op AB, maar ook een paar songs die voor mij iets te post rockerig zijn. Maar bovenal is het toch een waanzinnig album waarmee de Ijslandse band terecht hoge ogen gooide in de rest van Europa. De band bleef echter mysterieus, mede doordat er nog geen sociale media waren en internet in de kinderschoenen stond. Wie waren toch die gasten uit Ijsland die deze prachtige muziek maakte?

Logisch dat ik direct naar de platenwinkel rende toen het derde album () uitkwam.
Hoewel ik dit album ook mooi vond, was de algemene sound van dat album toch te treurig en te slepend voor me.
En zo kwam het dat ik wel begreep dat veel mensen met () wegliepen, maar dat album toch wat aan me voorbij leek te gaan. Het vrolijke Takk en het poppy Með suð í eyrum við spilum endalaust heb ik daarna nooit meer echt eens kans gegeven, hoewel ik van losse nummers van die albums wel kan genieten.

Het was net als bij Ágætis byrjun destijds, dat het artwork van Valtari me nieuwsgierig maakte om het album te gaan luisteren, en me als het ware het album inzoog. En net als bij Ágætis byrjun werd ik ook nu weer opnieuw betoverd door de schoonheid van dit album. Ik las ergens dat de bassist van de band zoiets gezegd zou hebben, dat hij hoopt dat mensen Valtari meerdere luisterbeurten zullen geven omdat zich dan pas de meerdere lagen van de muziek openbaren. Ik kan hem geen ongelijk geven.

Je moet Valtari echt een paar keer goed luisteren om er uberhäupt een goed oordeel over te kunnen vellen. En vluchtige luisterbeurt over laptop speakers doet het album geen recht.
De muziek op Valtari is op momenten zo kwetsbaar en bijna fragiel te noemen, je moet er echt voor in de stemming zijn, en echt je oren ten luisteren leggen om dat te horen. Maar als dat bent dan openbaren er wonderlijke details in de nummers.

Zo is het nummer Ekki Múkk fascinerend en kalm tegelijk. De engelenzang van Jonsi, gecombineerd met de kraakjes en de zachte piano slagen is werkelijk prachtig. Het nummer kent daarnaast een soort serene outro met zachte toetsaanslagen van de piano. Alsof er een warme deken over je heen wordt gelegd.
Ook is Dauðalogn van een hemelbestormende schoonheid. Jonsi wordt hier vergezeld door een koor en samen brengen ze het nummer naar een haast sacrale finale, alsof je een kerkdienst bijwoont.
De laatste klanken van Dauðalogn gaan over in het volledig instrumentale Varðeldur en dit vind ik misschien nog wel het mooiste gedeelte van het album. Het nummer Valtari behelst een soort donkerte en een tegendraads ritme ver op de achtergrond. Er zit suspense in dat nummer.
Met Fjögur Píanó vaar je langzaam het album uit.
Het getuigd van durf om je album af te sluiten met drie meanderende instrumentale stukken, maar ik vind het een meesterlijke zet.

Sigur Rós heeft met valtari een album gemaakt dat niet iedereen kan bekoren.
Ik vind het echter knap dat ze volledig hun sound hebben gestript en een album hebben gemaakt dat ze zelf wilden maken. Bijna geheel weg van de postrock achtige uithalen van vorige albums maar sereen, meanderend en berustend.
Met Valtari dobber je in zee of in je gedachten. Het is lang geleden dat muziek mij zo raakte.
Wat mij betreft een diepe buiging. Takk Sigur Rós!

Ik ben overtuigd, vinylbeleving, deze plaat ga ik weer een kans geven. Valtari heb ik al sinds 2012 niet beluisterd, negen jaar later én met een grotere waardering voor trage en dromerige muziek verwacht ik bijna wel zeker dat ik deze plaat sowieso beter ga vinden dan de 2* uit 2012 die er nu staat.

Valtari is in een woord: prachtig !

Zo te lezen heeft het goed geholpen? Wat heeft je over de streep getrokken?

Ik vond de plaat negen jaar geleden gruwelijk saai omdat er ''niks gebeurde''. Gewoon het geduld niet echt voor. Het is niet een plaat die je gaat luisteren voor songs. Wat dat betreft is dit echt Sigur Rós' ambientplaat, waarbij sfeerzetting de hoofdrol heeft. Er staan prachtige traag bewegende tracks op deze plaat, maar ik blijf wel op 3,5* hangen, daarvoor vind ik het nog steeds te veel kabbelen bij vlagen. Er is ambient die vele malen trager is, maar qua texturen de boel interessanter houdt.