menu

Neil Young - Freedom (1989)

mijn stem
3,88 (445)
445 stemmen

Canada
Rock
Label: Reprise

  1. Rockin' in the Free World [Acoustic] (3:37)
  2. Crime in the City (Sixty to Zero Part I) (8:44)
  3. Don't Cry (4:16)
  4. Hangin' on a Limb (4:19)
  5. Eldorado (6:04)
  6. The Ways of Love (4:28)
  7. Someday (5:40)
  8. On Broadway (4:58)
  9. Wrecking Ball (5:07)
  10. No More (6:05)
  11. Too Far Gone (2:49)
  12. Rockin' in the Free World [Electric] (4:40)
totale tijdsduur: 1:00:47
zoeken in:
avatar van Lau1986
4,0
Een heerlijke plaat van Neil Young. Die inderdaad voor ieder wat wils heeft. Heerlijk als hij met de distortion aan de slag gaat, maar ook van de rustige passages kan ik erg genieten.

avatar van TEQUILA SUNRISE
5,0
Vanavond weer eens herbeluisterd, wat een knaller van een plaat is dit toch, de jaren 80 was niet Neil zijn decennium maar hij sloot dit tijdperk wel met een grandioos album af. Tekstueel erg sterk maar ook de afwisseling van stevig naar ingetogen werk vind ik erg goed. Van het scheurende Don"t Cry naar het liefelijke Hangin On A Limb, of van het knetterende On Broadway naar het ingetogen Wrecking Ball. Neil in topvorm.

avatar van deric raven
4,0
Daar heb je wel een punt, bij mij vielen vooral Rockin' in the Free World en Eldorado op, maar de rest mag er ook wel wezen.

4,5
I see your smoky eyes
Right across the bar
I've seen that look before
Shining from star to star

Mooi die verwijzing naar Like a Hurricane

Weer eens geluisterd en blijft een heerlijk album van Young nadat hij een aantal misperen maakte in de jaren 80. Muziek is zeer afwisselend en dat pakt hier prima uit. Hoogtepunten Crime in the City, Het geweldige Eldorado, Wrecking Ball en No More.

avatar van Robje1968
4,0
Gekregen van de goedheiligman in 1989.

In dit tijd was ik helemaal idolaat van Neil Young. Na wat mindere CD'S in de jaren 80, kwam hij in 1989 met een heerlijk album.
De nummers zijn van een goed niveau en de afwisseling van gevoelig/ingetogen en dan weer hard spreken mij zeer aan.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Eigenlijk is dit voor mijn gevoel qua muziek een 4½*-plaat en qua ambitieus portret van een specifiek tijdperk misschien zelfs wel een 5*, maar toch ben ik elke keer na het draaien een klein beetje teleurgesteld. Gedeeltelijk komt dat door een paar flauwe nummers (Hangin' on a limb en vooral The ways of love) en gedeeltelijk doordat een paar nummers me aan andere artiesten doen denken (het gitaargeluid van Mark Knopfler op Eldorado, en Someday dat bijna klinkt als een Springsteen-pastiche inclusief de hamerpiano van Roy Bittan en een saxsolo à la Clarence Clemons), en dat Neil Young me aan iemand anders doet denken is volgens mij nog nooit voorgekomen. (Andersóm daarentegen...)
        De voornaamste boosdoener is echter het geluid: bij met name ballades als Hangin' on a limb, The ways of love en Wrecking ball lijkt het wel alsof er geen bas en daardoor geen bodem in de sound zit, en omdat ook de zang daardoor te licht wordt komen zang en muziek op twee verschillende hoogtes te hangen. Vinyl-liefhebbers zullen nu misschien wijzen op het DDD-symbooltje op mijn CD, maar misschien komt het ook wel door de engineer of de mastering, of door de zang van Young, of door de sowieso vrij "lichte" stem van Linda Ronstadt – hoe dan ook, bij lang niet alle nummers op dit album word ik echt meegesleept doordat ik steeds een te lege sound hoor. Neemt natuurlijk niet weg dat de beste nummers hierop (Crime in the city, Eldorado, On Broadway dat perfect op dit album past, het trieste Too far gone en beide versies van Rockin' in the free world) van bijzonder grote klasse zijn, waardoor dit voor mij toch een essentiële Neil Young-plaat is.

avatar van teus
5,0
10. No More

avatar van gaucho
4,5
BoyOnHeavenHill schreef:
De voornaamste boosdoener is echter het geluid: bij met name ballades als Hangin' on a limb, The ways of love en Wrecking ball lijkt het wel alsof er geen bas en daardoor geen bodem in de sound zit, en omdat ook de zang daardoor te licht wordt komen zang en muziek op twee verschillende hoogtes te hangen. Vinyl-liefhebbers zullen nu misschien wijzen op het DDD-symbooltje op mijn CD, maar misschien komt het ook wel door de engineer of de mastering, of door de zang van Young, of door de sowieso vrij "lichte" stem van Linda Ronstadt – hoe dan ook, bij lang niet alle nummers op dit album word ik echt meegesleept doordat ik steeds een te lege sound hoor.

Gisteravond een deel van dit album (inderdaad, vanaf CD) gedraaid, en dit viel me ook op. Goed dat je het benoemt. Doorgaans ben ik wel een liefhebber van een niet al te zwaar aangezet en te dichtgesmeerd rockgeluid, maar hier blijft het af en toe wel erg licht klinken. En dat terwijl zowel uitvoering als thematiek van dit album erom smeken dat de muziek de speakers uit spat. Daardoor komt het kwalitatief hoogstaande werk net wat minder uit de verf dan had gemoeten. Je kunt de bastonen op je versterker natuurlijk helemaal naar rechts draaien en dat helpt een beetje. Maar ten eerste zou dat a) helemaal niet nodig moeten zijn en b) het eindresultaat blijft geluidstechnisch onbevredigend.

Ik ben een groot liefhebber van veel van die ongeremasterde CD's van Warner, Elektra, Atlantic en aanverwante labels, want vaak hebben de mastering engineers het in eerste instantie wel goed voor elkaar. Remasters van die labels zijn trouwens doorgaans ook bovengemiddeld goed. Maar soms lijden ze aan het euvel dat het, zeker voor hedendaagse oortjes, allemaal wat slapjes klinkt. Het is ook nooit goed...

Het weegt bij mij niet zwaar genoeg om er een half punt voor af te trekken, maar het scheelt niet veel. Ik houd deze op 4,5 sterren staan. Want dit blijft na zijn gekende klassiekers natuurlijk een van de (vele) top-albums van Neil Young. Misschien een tweetal nummers die wat achterblijven bij de rest (inderdaad, ook bij mij Limb en Ways of love), maar de algehele balans is meer dan bovengemiddeld. Bovendien zorgt Young hier voor een fijne afwisseling. Af en toe een country-twang, maar ook plaats voor steviger (en naar mijn smaak net niet té stevig) rockwerk. Het titelnummer blijft een evergreen, vooral in de elektrische versie. Maar ook aan elkaar tegengestelde nummers als On Broadway en Eldorado zijn uitschieters die van mijn een sterretje krijgen.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:59 uur

geplaatst: vandaag om 10:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.