BoyOnHeavenHill schreef:
De voornaamste boosdoener is echter het geluid: bij met name ballades als
Hangin' on a limb,
The ways of love en
Wrecking ball lijkt het wel alsof er geen bas en daardoor geen bodem in de sound zit, en omdat ook de zang daardoor te licht wordt komen zang en muziek op twee verschillende hoogtes te hangen. Vinyl-liefhebbers zullen nu misschien wijzen op het DDD-symbooltje op mijn CD, maar misschien komt het ook wel door de engineer of de mastering, of door de zang van Young, of door de sowieso vrij "lichte" stem van Linda Ronstadt – hoe dan ook, bij lang niet alle nummers op dit album word ik echt meegesleept doordat ik steeds een te lege sound hoor.
Gisteravond een deel van dit album (inderdaad, vanaf CD) gedraaid, en dit viel me ook op. Goed dat je het benoemt. Doorgaans ben ik wel een liefhebber van een niet al te zwaar aangezet en te dichtgesmeerd rockgeluid, maar hier blijft het af en toe wel erg licht klinken. En dat terwijl zowel uitvoering als thematiek van dit album erom smeken dat de muziek de speakers uit spat. Daardoor komt het kwalitatief hoogstaande werk net wat minder uit de verf dan had gemoeten. Je kunt de bastonen op je versterker natuurlijk helemaal naar rechts draaien en dat helpt een beetje. Maar ten eerste zou dat a) helemaal niet nodig moeten zijn en b) het eindresultaat blijft geluidstechnisch onbevredigend.
Ik ben een groot liefhebber van veel van die ongeremasterde CD's van Warner, Elektra, Atlantic en aanverwante labels, want vaak hebben de mastering engineers het in eerste instantie wel goed voor elkaar. Remasters van die labels zijn trouwens doorgaans ook bovengemiddeld goed. Maar soms lijden ze aan het euvel dat het, zeker voor hedendaagse oortjes, allemaal wat slapjes klinkt. Het is ook nooit goed...
Het weegt bij mij niet zwaar genoeg om er een half punt voor af te trekken, maar het scheelt niet veel. Ik houd deze op 4,5 sterren staan. Want dit blijft na zijn gekende klassiekers natuurlijk een van de (vele) top-albums van Neil Young. Misschien een tweetal nummers die wat achterblijven bij de rest (inderdaad, ook bij mij Limb en Ways of love), maar de algehele balans is meer dan bovengemiddeld. Bovendien zorgt Young hier voor een fijne afwisseling. Af en toe een country-twang, maar ook plaats voor steviger (en naar mijn smaak net niet té stevig) rockwerk. Het titelnummer blijft een evergreen, vooral in de elektrische versie. Maar ook aan elkaar tegengestelde nummers als On Broadway en Eldorado zijn uitschieters die van mijn een sterretje krijgen.