Bob Dylan - Bringing It All Back Home (1965)

Geweldig album dit.
Hier staan parels op zoals het super snelle 'Subterranean Homesick Blues' en 'Maggie's Farm' met een lollige tekst.
Ook Mr. Tambourine Man die The Byrds gecoverd hebben is hier in zijn originele glorie te beluisteren.

Prachtplaat 4,5*

zeg maar gerust een geniaal album. elke nummer even goed op zichzelf en het album in het geheel lekker divers. na 40 jaar nog steeds vers in het gehoor en tekstueel relevant.

Toch raar dat dit album op deze site zo onbekend is, dit
behoort toch zeker tot het beste wat Dylan gedaan heeft.
Ik vermoed dat er teveel muziekbarbaren in het spel zijn.

Net weer eens beluisterd. Echt goud hoor dit.
Subterranean Homesick Blues begint nu toch wel 1 van de beste nummers die ik ooit gehoord heb te worden.

You don't need a weatherman to know which way the wind blows

Briljant

Briljant album dit ja. Onbegrijpelijk dat dit zo onbekend is. Naar mijn meing Dylan's beste!

It's Alright, Ma beste tekst OOIT!

While them that defend what they cannot see
With a killer's pride, security
It blows the minds most bitterly
For them that think death's honesty
Won't fall upon them naturally
Life sometimes
Must get lonely.

Ik kan wel 1000x naar dit album luisteren.
Alleen nummer 6 en 7 zijn iets minder dan de rest.

Maar die laatste 4 nummers....
Woorden doen ze geen recht.

Alternatieve titel "Subterranean Homesick Blues"? Deze LP heeft toch geen alternatieve titel?

nou ik heb deze cd ook, maar bij mij staat er in plaats van bringing it all back home, subterranean homesick blues..
Ik vond het ook al gek.

1e nummer gedownload, heerlijk nummer!

Dan denkt zo'n maatschappij weer dat dat nodig is de titel veranderen bij een heruitgave; zal wel weer door zo'n snelle jongen in te snel pak zijn bedacht;
Mijn vinyl versie heet in ieder geval "Subterranean Homesick Blues"
Met Blonde on Blonde voor mij het fijnste albums van het eerdere werk.

Ga dan maar snel op zoek naar de rest.
Heerlijk relaxt album van mr. Zimmerman. 4,5*

Er bestaat een GEWELDIGE liveversie van Maggies Farm. Met een schitterende gitaarriff. Veel harder gespeeld.

Love Minus Zero klinkt zo rustgevend, alleen snap ik niet goed wat hij zingt. Langs 1 kant lijkt het of zijn geliefde perfect is maar ik heb er ook een gevoel bij dat er meer achter de tekst zit.

It's alright ma is mss wel het beste Dylan nummer ooit. Een kippenvel tekst. Prachtige afsluiter ook van het album.

Welke CD als ik vragen mag?

Ik heb het zelf nog niet gevonden op een cd ofzo. Je kan het wel vinden op Youtube.
http://www.youtube.com/watch?v=zHL0mRRs_bk

Het is duidelijk van de Rolling Thunder Revue concerten. Logischerwijze verwacht je dan dat het op de gelijknamige Bootleg of Hard Rain zou staan maar dat is nog een andere versie.

Of gewoon de versie op Bootleg Series Vol.7, live op Newport Festival 1965.

Deze versie van Maggies Farm staat op Hard Rain.

Een geweldig live-album met nog meer verpletterende versies van o.a. One Too Many Mornings en Lay Lady Lay.

Luisteren!

Ik vind hem vooralsnog toch een stuk minder dan zijn opvolger, Highway 61 Revisited. Nu zijn alle platen van Dylan voor mij groeiplaten, dus wie weet komt het nog, maar voor nu 3*

Ik heb nog geen Dylan album en dat hoort toch wel in een uitgebreide muziekcollectie. Omdat ik Subterranean Homesick Blues altijd al een goed nummer heb gevonden, dacht ik maar eens met dit album te beginnen. Ik heb natuurlijk wel de sacd-versie besteld want 't geluid moet wel een beetje goed klinken.

p.s.
Ik wist niet dat Mr. Tambourine Man van Bob Dylan was. Dacht altijd dat dit originele song van The Byrds was.

Ik vind dit echt een heerlijk album en behoort zonder twijfel tot het beste van Dylan. Elk nummer klinkt gewoon erg lekker, met natuurlijk een aantal uitschieters zoals Love Minus Zero / No Limit, Gates of Eden en It's Alright Ma, I'm Only Bleeding. De teksten zijn zoals gebruikelijk weer geniaal.

He who is not busy being born is busy dying.

Onlangs kwam dit nummer in the Sopranos voorbij...voor mij reden om de plaat weer eens uit de kast te halen. Voor mij toch de beste van Dylan. Van begin tot einde geniaal.

4,5*

Ik vond Dylan een jaar geleden een oude zeurzak. Ik moet zeggen mij gedachte over Dylan zijn erg verandert, ik heb een maand geleden No Direction Home gezien en zijn biografie gelezen. De rede, ik begon Subterranean Homesick Blues teveel af te spelen voor wat ik eerst een zeurende oude man vond. Het album opgezocht en gevonden, Bringing It All Back Home. Het tweede album van de elektrische tirologie waar ik snel achterkwam. Maggie's Fram is een perfecte opener voor dit album. Mid-tempo Country achtige klaagzang, werkt geweldig. Daarna natuurlijk Subterranean Homesick Blues, een bloemlezing over het ondergronds leven in een stad. Snel soms te snel maar de snelheid is juist de strekten van dit nummer. De snelheid ontbreekt bij She Belongs To Me, maar is wel een pareltje van een balled. Love Minus Zero/No Limit is het minste nummer van het album. Goed nummer maar wordt wat te eentonig. Outlaw heeft een beetje de zelfde sfeer dan Maggie's Farm maar is eens stuk sneller en beter. Het meest country achtige nummer dat Dylan ooit heeft geschreven. Bij On The Road Again beging het tweede en beste stuk van deze plaat. De teksten worden surrealistisch en soms briljant komisch. On The Road Again gaat nergens over en dat is de kracht van het nummer. Het wilt nergens heen en gaat nergens heen. Bob Dylan's 115th Dream is zo grappig dat zelf de zanger de slappe lach krijgt. Een op en heen stuitert nummer dat gewoon bij de bloed serieuze nummers van het eerste stuk van het album kan horen. Dat laat horen hou varieert dit album is. Mr. Tambourine Man gaat weer de serieuze kant op en is misschien een van de meest geliefde Dylan nummers ooit. Rustig in tegenstelling tot het vorige nummer. Niemand behalve Dylan weet waar het nummer echt over gaat wat het nummer een lading mysterie meegeeft. Gates Of Eden vindt ik ver weg heet beste nummers op dit album, vooral tekstueel gezien. Over de mensen die in het stadje Eden wonen of binnen komen. Verhalen die je naar de keel grijpen en pas op het einde los laat. It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) blijft in hetzelfde niveau dan Gates Of Eden hangen. Weer een klaaglied over iemand die probeert zijn problemen en problemen van de wereld uit te leggen aan zijn moeder maar die geeft er niks om. Het is ok, ik bloed alleen. Een beter titel kan het nummer niet hebben. Its All Over Now, Baby Blue kon beter in het beging staan maar is ook een geweldig nummer, maar het past niet in de sfeer en kwaliteit van Gates Of Eden en Alright, Ma (I'm Only Bleeding). Een van de zeldzame nummers op dit album dat ik eigenlijk beter vindt dan het wat overschatte highway 64 revisted. Sommige mensen haten deze plaat omdat er volgens hun Dylan geen folk speelt. Luister eens goed, misschien verandert je mening. En het zicht op dit album en op de oude zeurende rotzak wat bij mij is gebeurt. Ik beging Bob een sympathieke man te vinden.

4,5

goede verslag en ik denk dat de oude zeurende rotzak dit ook vind

Hardstikke goed , D-ark en over dat meest countryachtige nummer..ach , je hebt nog tijd genoeg om bv. Nashville Skyline te leren kennen.

Ik heb deze Subterranean Homesick Blues altijd een prima Dylanplaat gevonden. En waarom er twee titels in omloop zijn begrijp ik niet, maar SHB is de enige echte!

Deze plaat staat bol van toppers, de een na de andere!
4.5 sterren.

****1/2

En zo is dat....ik sluit mij bij jouw oordeel aan , Trucker ****1/2

Subterranean Homesick Blues was de title voor de europeese release en Bringing it all back home voor de amerikaanse markt. Maar waarom weet ik niet. Mischien omdat de 7# Highway 61 hier een bekende single uitkoppeling was. Ik heb allebij omdat Bringing it all back home zo'n beetje een collectors item is geworden en op beursen ook altijd duurer is dan Subterranean Homesick Blues

Bedankt. Nashville Skyline........die was ik vergeten ik ken alleen maar een aantal liedjes. Op naar de volgende Dylan plaat

Zal vast wel komen omdat SHB een top 10-hit was in de UK (nr.9), en in de VS niet zo'n grote hit (nr.39). Vandaar dat het commercieel gezien interessanter was om deze plaat SHB te noemen in Europa.

Heerlijke plaat. Dylan in supertopvorm en hij werd steeds beter en beter.....

Love minus zero/no limit is zooooooooooooo ontzettend mooi.

Het werk van Dylan schommelt bij meestal tussen 3,5 en 4. Dit album beschouw ik dus ook als het betere werk gezien mijn 4*.
Mooie liedjes van wat ook ik vroeger een 'oude zeurzak' vond (quote van D-Ark). Misschien omdat ik zelf wat ouder ben inmiddels en dat het nu beter tot zijn recht komt, ik weet het niet, maar het doet er ook niet echt toe. Ondanks het feit dat het wel degelijk 'oud klinkt' en duidelijk niet van nu is wil ik mezelf met deze opmerking ook gelijk weer afstraffen door de tegenopmerking dat het daarentegen wel degelijk tijdloos is (klinkt is een nuance-verschil) en tekstueel nog steeds staat als een huis.