Bob Dylan - Bringing It All Back Home (1965)

In een woord geniaal. Ik vind deze zelfs beter dan opvolger Highway 61 Revisited. De teksten zijn gewoonweg fantastisch en Dylan gaat ook hier de nodige humor niet uit de weg (Bob Dylan's 115th Dream). Wat ik ook prettig vind is dat de electrische en akoestische nummers elk gerangschikt zijn op kant 1 respectievelijk kant 2.

Ik heb hem nu een aantal keer geluisterd en hij valt zeker niet tegen, maar het is ook weer niet zo geweldig als ik hoopte. Muzikaal vind ik het soms een beetje ´meer van hetzelfde´ en dan bedoel ik vooral bij de uptempo nummers. De teksten zijn wel erg goed. Bob Dylan ´flowt´ heel lekker. Moeilijk om hier een cijfer aan te geven nog. Maar wel een dikke voldoende tot goed

M'n eerste volledig beluisterde Bob Dylanplaat die ik ook goed vind. Kan nog interessant worden als ik verder in z'n werk ga neuzen.

Na de keiharde opener wacht een verrassend goed werkje. Na het stevige Maggie's Farm, waarop Dylan heerlijk tekeer gaat komt het prachtige ingetogen Love Minus Zero / No Limit. En zo lijkt de wisselwerking tussen ingetogen naar uitbundige nummers de hele plaat door te werken. Absolute meesterwerken komen bovendien nog aan het eind, met de 2 prachtige afsluiters It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) en It's All over Now, Baby Blue.

Vroeger op de basisschool hadden we een jongen die Marlon heette - getraumatiseerd door verre herinneringen heeft hij zijn naam waarschijnlijk veranderd. De Bob reclame is iedereen wel bekend en als grap zeiden we altijd "Bob ik of Bob jij? Bob Marlon!" Ook direct een knipoogje naar die andere grootheid, Bob Marley. Nu, jaren later als ik dat.. rijmpje weer opzeg is er een klein verschil: "Bob ik of Bob jij? Bob Dylan!"

Toch is het beetje vervelende gozer die Bob Dylan. Vervelend in de zin van.. ik weet niet wat ik met hem moet. Ik zie de schoonheid van z'n muziek, maar heb het gevoel dat ik het niet helemaal onderga. Hiermee bedoel ik dat hij mij soms weet te ontroeren, maar soms ook helemaal koud laat. Het is een gevoel, beetje lastig uit te leggen.

Dat gevoel is hier aanwezig, maar minder dan op Blonde on Blonde. Maar, ja...

Het eerste nummer dat ik van Dylan kende was het titelnummer. Staat ook wel bekend als 'het eerste rapnummer' en wat flow ie toch geweldig, laat menig andere rappers in het stof bijten . Dit nummer wordt gevolgd door nog twee uitstekende nummers, met name Maggie's Farm is geweldig. Altijd lachen met die Bob. Maar dan komt dat gevoel weer.. Love Minus Zero / No Limit. Wat moet ik hiermee? Nou, ik kan er helaas niks mee. On the Road is ook al zo'n moment. Maar dat is het dan ook, gelukkig. De rest doet mij veel, vooral de laatste vier nummers met Mr. Tambourine Man als het neusje van de zalm.

Gewoon een prachtig gedicht op muziek met een Dylan die bijna mooi zingt ...... Klassieker in mijn boek, maar smaken verschillen natuurlijk ..... Het nummer is ook geweldig mooi in de uitvoering van The Walker Brothers trouwens ..... .

Bob Dylan, velen vinden hem geweldig, maar ik heb toch altijd erg moeite met zijn muziek. Toch is het de moeite waard om zijn albums te luisteren, omdat Bob ook erg mooie dingen kan maken, dingen die ik ook kan waarderen. Zo ook op dit album.

Het album is in twee delen verdeeld, het elektrische gedeelte en het akoestische gedeelte. Het begint met het elektrische gedeelte, wat ook meteen duidelijk wordt met de opener Subterranean Homesick Blues.

Het is een uptempo-nummer waar Bob zijn teksten in sneltreinvaart oplepelt. Ik hoor ook meteen één van de dingen waardoor ik Bob Dylan niet helemaal kan waarderen; zijn stem. Ik hou echt niet van zijn stemgeluid. Het nummer zelf is wel lekker, niet heel bijzonder naar mijn mening. Al was het voor die natuurlijk wel redelijk revolutionair in de folk. Tekst is wel sterk zoals we van hem gewend zijn.

Het volgende nummer, She Belongs To Me, waarin hij zingt over een vrouw die een artiest is, ligt me al een stuk meer. Mooi, rustig nummer, met leuke tekst, maar je kan het ook een stuk beter volgen. Ook klinkt zijn stem hier iets aangenamer.

Het volgende nummer vind ik denk het minste van het album, vanwege veel te zeurderig. Tekst is wel weer oké, maarja, een slecht nummer met een goede tekst blijft een slecht nummer. Verschrikkelijke stem, heel zeurderig, nee dit vind ik helemaal niks.

Maar daarna wordt het meteen helemaal goedgemaakt door een werkelijk prachtig nummer: Love Minus Zero/No Limit. Daar doe ik het nou voor, z'n albums luisteren, om zulke parels tegen te komen. Mooie romantische tekst, voor Dylan's doen ook mooi gezongen, mooie melodie, echt prachtig!

Daarna komt een nummer dat veel meer rockt, Outlaw Blues, wel aardig, maar hiervoor luister ik niet naar Dylan, bij zulke nummers komt z'n stemgeluid veel meer naar voren, en ik vind het ook niet heel bijzonder voor de rest, wel aardig als tussendoortje.

On The Road Again heeft een grappige tekst, en daardoor is het wel erg leuk om naar te luisteren. Maar vaak zou ik er niet naar luisteren.
Dan krijgen we het laatste elektrische nummer, Bob Dylan's 115th Dream, wat een heel verhaal vertelt. Erg leuk! Erg grappig ook, zo grappig dat Bob Dylan zelf moet lachen.
Het nummer gaat over de ontdekking van Amerika, en vooral het einde van het nummer vind ik erg grappig, dat hij op de terugreis Columbus tegenkomt.

Dan krijgen we het erg mooie Mr. Tembourine Man, natuurlijk erg bekend als nummer van The Byrds. Het is het eerste nummer van het akoestische gedeelte. En zoals ik al zei, ik vind het een erg mooi nummer, mooie tekst, mooie melodie. Prima nummer.

Gates of Eden is ook oké, alleen begin ik nu last te krijgen van een ander Dylan-probleem. De eerste helft van dit album waren de nummers niet zo lang, alleen Dylan heeft vaak ook van die lange nummers die de hele tijd hetzelfde zijn, met alleen verschil in de tekst, en dat is behoorlijk eentonig. Bij de twee nummers hierboven kon ik het nog hebben, maar nu begint het me toch wel te irriteren. Tuurlijk, het gaat om de tekst, maar bij mij is de tekst ondergeschikt aan de muziek. In de eerste plaats moet de muziek goed zijn. Anders lees ik de tekst liever. Want ik vind de teksten van Dylan echt erg goed hoor, maarja, met eentonige muziek en een niet zo mooi stemgeluid erbij is het toch een stuk minder prettig om naar te luisteren.

Bij het volgende nummer, It's Alright Ma (I'm Only Bleeding) heb ik er nog veel meer moeite mee, omdat een groot gedeelte van het nummer weinig melodieus is, en hij gewoon een beetje achter elkaar z'n tekst zit op te zeggen. Dat trek ik echt niet, hoe goed de tekst ook is. En dan duurt het nummer ook nog meer dan 7 minuten, nee dank je.

Gelukkig is het laatste nummer niet zo lang, en ook een stuk mooier. Alleen die stem... Dat staat me toch weer erg tegen in dit nummer. Als er nou meer nummers van Dylan worden gecoverd zoals Adele dat heeft gedaan, misschien dat ik dan ook wat meer van zijn muziek kan genieten!

Bij dit album kom ik uiteindelijk op 3 sterren uit, maar heb ik er wel een prachtig nummer mee ontdekt, dus het is niet voor niets geweest!

Ik kan me wel wat vinden in een paar zaken die Arrie beschrijft, maar dat dat is meer in het algemeen. Het gaat hier om: de lengte/structuur van de nummers in combinatie met zijn stem (die ik overigens 'op H61R en BOB wat 'irritanter' vind vanwege de frasering).

Die cover van Adèle vond ik persoonlijk dan weer verschrikkelijk; geef mij maar valse kraai Dylan

Ik vind het een hele verbetering, want op Time Out Of Mind vind ik zijn stem nog een stuk erger...

En Stuart, wat bedoel je precies met 'de frasering'?

@Arie; de manier waarop hij de nadruk legt op woorden/gedeelten in de zinnen die hij zingt, zijn voordracht dus. Bij dit album heb ik daar overigens geen 'last' van, want dat gebeurt hier niet (storend). Juist bij Highway en Blonde vind ik dat 'zeurderig' klinken.

Een kwestie van smaak natuurlijk, maar ik vind de kapotte stem van een oude Bob Dylan honderd maal mooier dan die van jonkie Adèle, die zingt alsof ze bijzonder emotioneel over wilt komen. En dat vervelende viooltje dat in haar versie rondspookt kan ik ook maar moeilijk hebben.

Dit heeft overigens totaal niks met dit album te maken, dus ik stel voor dat we het hier maar bij laten, voorlopig

Compleet mee eens .

Je bedoeld het:

'Oooooh Mamaaaa, Couuld this reeeeally be the eh-eend tooo be stuck insda mobieeel with the-eeh me-ephis blueeees agaaaain.'

Op Stuck inside of Mobile.... van Blonde on Blonde?

Zou kunnen; zó goed heb ik de individuele nummers van Blonde On Blonde niet meer in mijn hoofd zitten qua specifieke (tekst)gedeelten.

Het is uiteraard wel zo dat zijn 'wijze' van zingen voor een ander niet storend/geen probleem is....

Ja, volgens mij is dat wel een goed voorbeeld. Maar dat vind ik dan juist wel een sterk nummer.

Ik heb er zelf ook nog meer last van op Highway en BoB, hoor, maar hier heb ik er ook al last van, al is dat wel in mindere mate.

Mr. Tambourine Man, Gates of Eden, It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) zijn mijn drie favoriete nummers op deze plaat. De rest is goed, maar niet zo fenomenaal als de drie eerder genoemde nummers, of sommige andere platen van Bob Dylan.

Ja, die laatste vier nummers zijn echt fenomenaal goed. Haast niet te bevatten..

Bob Dylan's 115th Dream is ook fantastisch; het enige nummer dat me élke keer opnieuw aan het lachen maakt

Misschien wel zijn beste.... als het niet Blonde On Blonde is.... of toch nog Blood On The Tracks.... neen, vandaag is het deze.

Om maar te zeggen dat Dylan toch al zo vele schitterende platen heeft gemaakt, en dat de sfeer van ieder album echt wel zeer verscheiden is. Op deze staan een paar best meezingbare of meebrulbare dingen zoals Maggie's Farm en Mr. Tambourine Man, maar net zozeer ingetogen liedjes over het leven zelve. Op zijn Dylans, welteverstaan.

Daar noem je nog twee van zijn beste platen, Father, maar in tegenstelling tot Blonde on Blonde vind ik het geneuzel op deze niét storend... Het is korter, meer to-the-point. En er is een mooi verschil tussen de A- en B-kant... Eerst keihard en ritmisch, dan zachter maar zeker niet minder cynisch.
"He not busy born is busy dying!" - dat heeft Dylan maar al te goed bewezen. Voor mij is BIABH de beste.

stuk voor stuk juweeltjes

Vorige week verhoogt naar 4,5*, want 4* was toch echt te weinig. Het album is een duidelijke naar Highway 61 Revisited, en op veel momenten evenaart deze dat niveau zelfs.

Verder natuurlijk een 'kruispunt' tussen akoestische en elektrische muziek.

Ik heb alleen altijd al iets tegen 'Mr. Tambourine Man' gehad (ook die vreselijk flauwe Byrds cover), maar verder stuk voor stuk toppers.

Ook niet mijn fave Dylan nummer, al kan ik 'm in de "Royal Albert Hall" uitvoering wel pruimen. En ik weet dat het nauwelijks meer voor te stellen is, maar de Byrds uitvoering was echt sensationeel in die tijd. Bovendien was hun uitvoering het startsein voor de folk-rock en een echte eye-opener voor Dylan zelf ......

Ik beluister hem vandaag na lange tijd opnieuw en man, ik was vergeten hoe goed She Belongs To Me is.

Natuurlijk is de rest van dit album(misschien op Bob Dylan's 115th Dream na) helemaal geweldig, maar ik had She Belongs To Me over het hoofd gezien tussen de bekendere nummers als Subterranean Homesick Blues en Mr. Tambourine Man.

Niet zo sterk als de andere dylan albums die ik tot nu toe geluisterd heb maar ook hier staan weer een paar ijzersterke nummers op. Vooral Mr. Tambourine man vind ik helemaal geweldig.

Niet vreemd als je met de absolute toppers als Highway 61 Revisited, Blonde On Blonde en Blood On The Tracks begint Hoe het ook zij, je hebt nog flink wat moois van Dylan te ontdekken!

De beste plaat die ik heb

deze bob dylan is zo echt op bringing it back home

het gaat dwars door me heen

vandaar dus 5

De kwade, poëtische Dylan met retorisch talent. Zo heb ik hem graag.
Hij verdient de Nobelprijs, voor dit, Highway 61 Revisited en Blonde on Blonde alleen al.