Bob Dylan - Bringing It All Back Home (1965)

ricardo schreef:
Enige minpunt op dit album is voor mij Gates Of Eden, dat nummer doet mij niet veel, maar de rest is echt super.

Classic bootleg concert.

Even if Dylan is “bored” at these spring-65 shows.. he’s still brilliant.

Free Trade Hall
Manchester, England
7 May 1965

The Sheffield show is perhaps the best of the tour. The quality is incredible, and the performance can move you to tears. The Gaumont adds a warmth and depth to the overall sound that is lacking at many venues, and Bob pours his heart into every syllable. This set represents some of the finest of the tour

AdrieMeijer schreef:
Meer dan dertig jaar geleden draaide ik plaatjes in mijn stamkroeg. Ik denk dat de cafébaas het een tactische zet vond om mij dat baantje te gunnen om zodoende van mijn eeuwigdurende gezanik over zijn beroerde muziekkeuze af te zijn.
Dat viel nog niet mee, dat disc-jockey spelen. Er werd van mij verwacht dat ik de verzoekjes van de stamgasten zou draaien, dus dat werd avond aan avond Bohemian Rhapsody en Paradise by the Dashboardlight.
Op mijn verjaardag heb ik mijzelf getrakteerd op een verzoeknummer: "It's alright, Ma".
Kun je het je voorstellen, om twaalf uur 's nachts in een doorrookt café? Dat gaf me daar een heisa van jewelste. Eerst begonnen de vrouwen te jengelen dat dit toch geen muziek was, die kerel kon geeneens zingen, de aanwezige mannen wilden er meteen korte metten mee maken en nog binnen de twee minuten ontstond er een heus klein burgeroorlogje. De kroegbaas riep nog, om de gemoederen te sussen: "Ach jongens, het is maar één liedje, hij is jarig vandaag!" maar Dylan kreeg niet de kans om zijn laatste -en mooiste- couplet te zingen:
And if my thought-dreams could be seen
They’d probably put my head in a guillotine
But it’s alright, Ma, it’s life, and life only


Voor het zover was, had ik gauw Bringing it all back home in veiligheid gebracht en Annie's Song van John Denver op de draaitafel geslingerd.

"You fill up my senses
like a night in the forest ..."

Dat beviel de gasten een stuk beter.

On January 13, 1965, Bob Dylan entered Studio A, the Columbia studio that he favored, and during a three-hour session with Tom Wilson producing, recorded 14 songs.

This session, the first of three for an album, Bringing It All Back Home, that would be his transitional move toward rock music, was business as usual. On that day Dylan recorded alone, accompanying himself, as he had done for his previous albums, on guitar and piano and harmonica. There are wonderful takes that were recorded that day, but clearly Dylan was ready to try something new, and he did during the sessions that followed.

“Mr. Tambourine Man,” May 17, 1964 (Royal Festival Hall, England)

Ducoz schreef:
Pardon, Dylan en relatief onbekende albums? Deze? Uit 65? DYlan op zijn absolute hoogte punt?
Dit moet een van de meest controversiële(naast Self Portrait, Saved etc) Dylan albums zijn die gemaakt is. Dylan ging hier van folky naar rocker en dat viel niet bij iedereen goed in de smaak..

west schreef:
Als ik één of twee nummers skip, waaronder Bob Dylan's 115th Dream, dan is dit, zeker voor 1965 een erg goede plaat.

Ducoz schreef:


Vreemde uitspraak....

Ducoz schreef:
Vreemde uitspraak. Alsof er in 1965 geen goede platen zijn uit gekomen

Stalin schreef:


Volgens dit boek was 1965 zelfs ''the most revolutionary year in music''.

Rudi S schreef:
west je hebt hier een prima punt, ook zie je belangrijke acts vaker terug in die 1965 lijst.

Rudi S schreef:
Wat mij betreft was 1967 een belangrijker jaar, maar ja....

west schreef:
Ja, nou moet je er niet alsnog op terug komen, waarom doe je dat? Ben ik alsnog verplicht uitleg te geven.

Stalin schreef:

Die 3 minuten zendtijd op radio was heilig, een medium waar Bob Dylan met 6 minuten Like A Rolling Stone zijn kont mee afveegde.

Stalin schreef:

Wat we ook niet moeten vergeten is dat tot ongeveer midden jaren 60 singles veel belangrijker werden bevonden dan albums.
Halverwege de jaren 60 namen meer en meer artiesten het maken van een volwaardig album serieus en vanaf dat moment zie je dus ook een groei in goede en volwaardige platen.

Dylan’s Double Personality: Celebrating the 50th Anniversary of ‘Bringing It All Back Home’