"Oh - hoh, dit is een negatieve cd - hoor, joch!" zei één van m'n kennissen toen ik "Electro ..." afschafte tijdens "de verschrikkelijkste zomer" van m'n leven.
Nu ik wat ouder (kuch!) geworden ben en deze cd gisterenavond opnieuw beluisterd heb, realiseer ik me plots hoe mensen via goedkope boutades mooie muziekbelevenissen aan barrels kunnen slaan met goedkope one-liners zoals "slecht album", "van album X of Y gaat zelfs je hond dood - zo depressief is het".
Dat soort gratuite en holle kreten lokken altijd een soort kwaadheid van mijn kant uit.
Het is aan de ene kant goedkoop "cultureel bewust scoren" ('ik ken Radiohead's nieuwe album!" - is de ondertoon bij sommige van die mensen. Hoera voor jou! En stiekem wil ik eraan toevoegen: "by the way - onze kanarievogel heet Leonard". Waarop de kennis zou vragen: "Waarom vertel je me dat? Dat interesseert me toch niet!".
Antwoord van mijn kant zou dan zijn: "Tuurlijk interesseert je dat niet - net zoals ik geen interesse heb in de bezigheid van je "naampjes verzamelen-om-te-scoren"-kruideniersmentaliteit."
Want wat ze me destijds allemaal toefluisterden klopte voor geen meter ... is dit een negatief album omdat E de donkere kanten van het bestaan behandelt?
Neen - voor mij niet - hij tovert z'n bespiegelingen om in een soort pamflet dat titelt: "leef - verdomme! leef! Voor het allemaal voorbij is! Sta daar niet aan het kantje te verpieteren, maar neem de plaats in die je verdient. Het leven is waard om geleefd te worden! ".
Allez - zo toch iets ongeveer
Prachtige plaat - en die mensen die destijds beweerden dat dit een "rotplaat" was - de boom in!