menu

Eels - Electro-Shock Blues (1998)

mijn stem
3,95 (705)
705 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: DreamWorks

  1. Elizabeth on the Bathroom Floor (2:10)
  2. Going to Your Funeral Part I (2:37)
  3. Cancer for the Cure (4:45)
  4. My Descent into Madness (3:54)
  5. 3 Speed (2:45)
  6. Hospital Food (3:23)
  7. Electro-shock Blues (2:29)
  8. Efils' God (3:19)
  9. Going to Your Funeral Part II (1:30)
  10. Last Stop: This Town (3:27)
  11. Baby Genius (2:03)
  12. Climbing to the Moon (3:38)
  13. Ant Farm (2:11)
  14. Dead of Winter (2:59)
  15. The Medication Is Wearing Off (3:51)
  16. P.S. You Rock My World (3:08)
totale tijdsduur: 48:09
zoeken in:
avatar van deric raven
3,0
Toch maar een album gekocht van Eels.
Elke keer als ik een platenzaak binnen loop, liggen de albums voor zachte prijzen naar mij te loeren.
Nu bij wasverzachter; een album van Eels.
Sponsor de Klini Clowns, en krijg een album van Eels kado.
2 albums van Eels , voor de prijs van 1.

Het is net als bij die verkopers van de daklozenkrant, ze blijven je achtervolgen.
Uiteindelijk maar deze gekocht.
In de hoop om voortaan in een Eels vrije wereld te leven.
Hopelijk stoppen de nachtmerries, en kan ik nu weer slapen.
Zou ik verlost zijn van dat duiveltje Mark Oliver Everett op mijn schouder?

En gelukkig klinkt hij niet zo depressief, dan als hij schrijft.
Best een prima album, trouwens.

Alleen mogen ze in het vervolg wat betere tekenaars vragen om het boekje op te leuken.

avatar van Hurrdurr
5,0
Betere? Ik zeg de beste. Dit is een album wat voor mij echt op het goede moment kwam, op de juiste plaats. Mijn opa lag in het ziekenhuis aan de morfine en dan zet je dit op. Het is heerlijk depressief, donker en heel gevoellig. Maarja, je zet het op en word een klein uur helemaal meegesleept door dit meesterwerk. Vanaf minuut een klikt het gewoon, en klopt alles. Waar Beautiful Freak een mooie verzameling nummers was, is dit een verhaal in de vorm van 16 nummers.

Iedereen die dit album heeft beluisterd, weet wel door welke fases Mr. E gaat op het moment dat zijn zusje zelfmoord heeft gepleegd en zijn moeder met kanker in het zuikenhuis ligt, de gekte, het verdriet, de depressie en op het laatst een oprecht lichtpuntje aan de horizon. Zeker dat laatste klinkt misschien als een clische, maar het is zo oprecht dat je daar op het moment van luisteren totaal niet aan kan denken.

De single Last Stop: This Town kende ik al en daar hoor je al dat hoewel het meestal rustig aan gaat, er toch ook wel geëxperimenteerd wordt. De soms haast hiphop achtige effecten en drums zijn bij het eerste album al verfrissend, maar hier nemen ze het mee naar een ander niveau. Het hoogtepunt is voor mij wel de verwarming als drum gebruiken. Echt muzikaal klinkt het niet, maar wel reflecteert het heel goed de "state of mind" waarin Mark Everett zich op dat moment bevond.

En dan, na een paar maanden intensief luisteren leg je het weer weg. Maar dan kom je in bezit van de biografie van E, die dit hele album weer een nieuwe laag geeft. Hoewel dit boek ook veel over depressie gaat, is het toch een leuk boek om te lezen, zeker ook door de humor. Maar ook de informatie die je over nummers krijgt zorgen dat je zoveel meer uit dit album haalt. Eerst was ik op de hoogte van vage uitlijnen over het verhaal hierachter, maar pas als je weet waarom bepaalde teksten die eerst niet echt ergens op sloegen tot stand zijn gekomen merkte ik dat deze CD twee verhalen was gaan vertellen. Niet alleen die van E, maar ook die van mij.

Dus daarom krijgt deze plaat 5 sterren van mij. Niet perse omdat het muzikaal het meest geniale album ooit, niet omdat het technisch nou zo goed in elkaar zit. Maar omdat dit een van de weinige albums die mij van begin tot einde echt raakt. De schorre stem van Mark, de depressieve tonen en de geweldige teksten maken een geheel dat mij op slag kan raken. Ik kan niet naar dit album luisteren zonder op zijn minst lichtelijk down te worden, maar na 50 minuten word je daar ook weer uit opgetild. Niet een album voor elke dag, maar als je hem nodig hebt is hij er.


"Magic markers tattoo you and show it whare to aim
And strangers break their promises
You won't feel any. You won't feel any pain"

avatar van hoi123
4,0
Godsamme, wat kan dit toch een heerlijke, depressieve trip voor als een mens zwelgend in zelfmedelijden en droevenis verlangt naar muziek.

Een nummer als opener Elizabeth On the Bathroom Floor heeft overduidelijk het hopeloze, pijnlijke laagje dat nog wel vaker gehoord gaat worden, met zijn hoge gitaartje en de lusteloze stem van Mark Everett.

Laying on the bathroom floor
Kitty licks my cheek once more
And i could try
But waking up is harder when you wanna die


De melancholiek druipt van alle kanten je lichaam in.

Maar andere nummers zijn vele stukken subtieler en daardoor schijnt de heerlijke tegenstrijdigheid, het heerlijke cynisme veel meer door. Bij deze nummers komt Electro-Shock Blues dan ook veel harder aan, ondanks dat het zich wanhopig verstopt achter vrolijke gitaartjes, lieve pianootjes in catchy refreintjes met hoge stemmetjes van Everett.

Steeds dieper en steeds versufter worden we meegesleurd door de ene helse, pijnlijke situatie in de vorm van korte popliedjes en steeds meer heeft de depressie een invloed op ons gemoed. We zouden bijna zelf apathisch op de grond willen gaan liggen, als dan niet het heerlijke spreekwoordelijke licht aan het eind van de tunnel komt. P.S. You Rock My World is misschien wel het meest levenslustige stukje muziek dat ik ooit heb gehoord en laat ons weer over euforisch over straat rennen en bedenken hoe mooi het leven is.

Maar zwelgen we niet in zelfmedelijden, liggen we niet huilend op de badkamervloer, dan valt niet alleen de afsluiter prima te beluisteren als vrolijke, geniale pop maar deze gehele trip. Op deze momenten kunt u mij dan ook regelmatig betrappen dat ik de geniale zanglijntjes meezing of -neurie en de zwartgalligheid en de verdwenen levenslust straal negeer. Maar ook zo is Electro-Shock Blues geniaal. En dat is heel erg knap.

avatar van John Frusciante
4,5
Wat is dit een prachtig album zeg. Telkens als ik dit album draai krijg ik weer kippenvel en een brok in mijn keel. Ondanks de erg depressieve teksten is de instrumentatie op het album nog best opgewekt. Wat heb ik toch een bewondering en een respect voor Everett, dat hij ondanks alles toch nog vol in het leven staat. Eerlijk gezegd vind ik dit album een mooier geheel dan 'Beautiful Freak' alhoewel dat ook een pareltje is. Het hoogtepunt op het album vind ik 'P.S. You Rock My World', waar Everett eindelijk tot de conclusie komt; 'Maybe it's time to live'. Al is het moeilijk om echte favorieten uit te zoeken, en dat is natuurlijk een goed teken.

avatar van kobe bryant fan
4,0
Eels - Electro-Shock Blues

Een dagje later dan verwacht ga ik toch proberen in woorden te vertellen hoe goed ik deze plaat vindt en waarom. Mijn woorden zullen niet zo sterk zijn als die van E want toen ik deze plaat kocht, heb ik ook eens het boekje gelezen ( leuk boekje trouwens) en alle teksten staan er in.
En alle 15 teksten zijn gewoon schitterend!

Het moeten geen leuke tijden geweest zijn voor E toen zijn moeder stierf aan kanker en zijn zus zelfmoord pleegde, maar het verdriet die hij toen had zette hij om in een donkere plaat met op het einde een lichtpuntje.

De opener: Elizabeth on the Bathroom Floor is een rustige song, met een klein stukje tekst uit het dagboek van zijn zus ( als Wikipedia gelijk heeft) uit haar dagboek of niet het is en blijft een prachtig stukje tekst. Bij het laatste stukje uit de tekst moet ik altijd lachen.

My name's Elizabeth. My life is shit and piss.

De volgende song: Going To Your Funeral Part I is één van mijn favorieten misschien zelfs mijn favoriet. Dat baslijntje samen met de drums is fantastisch en ook de tempowisselingen van de verzen naar het refrein zijn leuk en houden de song spannend. Eigenlijk is hetn iet echt een refrein maar de twee stukjes beginnen allebei met hetzelfde zinnetje.


Cancer For The Cure is met zijn 4 minuten en 45 seconden al direct de langste onder de 16 songs. Het heeft ook een aanstekelijk ritme. Het is niet mijn favoriet maar zulke nummers heeft een plaat als Electro-Shock Blues wel nodig zo zit er voldoende variatie in de plaat.

Wat me vooral aan My Descent into Madness opvalt is dat de drums even goed in een Hip-Hop song zouden kunnen zitten. Ook de tekst is weer bijzonder goed:

Springfield's looking pretty dusty today
I see their dreams coming undone
The view from inside ward nine affords this much
A town teeming with the unloved
Close the window and lock it so it's good and tight


Nu zijn we weer aangekomen bij één van die heerlijke rustige songs: 3 Speed.
De gitaarmelodie is heerlijk, en E zijn stem past gewoon zeer goed bij de gitaar.
Ook het refrein is goed. Ook in deze song zit er weer een grappig zinnetje:

Life is Funny.
But not ha ha funny.


Hospital Food is opnieuw een wat sneler nummer ook de saxofoon past zeer goed in het nummer, en ook de tekst is opnieuw zeer sterk.

Het titelnummer: Electro-Shock Blues is een wat kale song, E zijn stem past goed bij de piano. En in mijn boekje staat dat de tekst gebaseerd is op aantekeningen van Elizabeth.

Efil's God is ook een van mijn favoriete nummers, de cello in de song is heerlijk.
En ook de drums zouden wel weer passen in een Hip-Hop song.

Going To Your Funeral Part II is een leuke instrumentale song. En een heerlijk rustpuntje.
Het voelt ook zeer ontspannen aan.

Last Stop: This Town is de hit van deze plaat en ook al ken ik deze plaat nog maar twee weken, herkende ik de clip en de song nog van vroeger op tv.
Nu nog vindt ik het een fantastische song, de samenwerking met Elton Jones, Butch en E is heerlijk. Het stukje waarin Elton Jones(?) Of Butch(?)

I'm gonna fly on down for the last stop to this town.
I'm gonno fly on down then fly away on my way.


zingt is heerlijk. Baby Genius is maar een tussendoortje tussen Last Stop: This Town en Climbing To The Moon. De strip in het boekje over Baby Genius is wel zeer grappig.

Climbing To The Moon is een song die aanvoelt als hoop. En de gitaar daarbij is gewoon te mooi om het in woorden te kunnen uitleggen.

Ant Farm ik heb een zwak voor violen en ook hier vindt ik de viool fantastisch, het stukje waarmee de song begint en eindigt is ook mooi.

Hate a lot of things.
But i love a few things.
And you are one of them.


Dead Of A Winter heeft een schitterende tekst, en je beseft hoe eenzaam en verdrietig Mark toen was.

In The Medication Is Wearing Off merk je dat er wat meer lagen zijn dan in de vorige songs.
Het klopt allemaal, een fantastisch stukje muziek een goed zingende E en een schitterende tekst.

See this watch she gave me?
Well it still ticks away.


P.S. You Rock My World misschien is dit wel mijn favoriet, de tekst is hier het mooist, E klinkt weer wat "vrolijker" . Laying in bed tonight i was thinking
And listening to all the dogs
And the sirens and the shots
And how a careful man tries
To dodge the bullets
While a happy man takes a walk


Conclusie: sommige nummers zijn zeer moeilijk om in woordente zeggen hoe goed ik ze vindt.
Het is een gevoel, je voelt opeens hoop, of je voelt je verdrietig. Het zijn allemaal gevoelens en al die gevoelens heeft E ook gevoeld en hij vertaald die gevoelens met muziek.

And maybe it is time to live

avatar van bikkel2
5,0
Gitzwarte plaat en daar heb ik nu eenmaal wat mee.
Eels was op Beautiful Freak nu ook niet bepaald de persoon die voorop gaat in de polonaise en hier hoef je hem helemaal niet meer uit te nodigen voor een feestje.
Intense plaat vol met pijn en daar wordt ook geen doekjes om gewonden.
Wat helpt zijn de fraaie liedjes, die wel heel creatief zijn.
Puur, produktietechnisch weinig poeha, en dat bevalt mij wel.
Eels weet uitstekend de juiste toon te zetten en de afwisseling daarin is een groot goed.
De man houdt mij bij de les en dat grimmige sfeertje is gewoon treffend.
Het leven zit vol shit en daar mag je best wel eens in mee gaan.
Een soort conceptplaat misschien wel, want het is net of je naar een verhaal luistert.
Hoe je dit muzikaal nu moet omschrijven is lastig. Singer/Songwriter misschien, maar wel met gebruiksaanwijzing.

Zeker niet minder dan het volprezen debuut.
Deze ga ik zeker in de verzameling opnemen.
Highlight uit "98".

Gast
geplaatst: vandaag om 15:18 uur

geplaatst: vandaag om 15:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.