menu

Cockney Rebel - The Human Menagerie (1973)

mijn stem
3,84 (91)
91 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: EMI

  1. Hideaway (3:53)
  2. What Ruthy Said (2:33)
  3. Loretta's Tale (4:14)
  4. Crazy Raver (3:47)
  5. Sebastian (6:59)
  6. Mirror Freak (5:14)
  7. My Only Vice (2:51)
  8. Muriel the Actor (4:11)
  9. Chameleon (0:49)
  10. Death Trip (9:54)
  11. Judy Teen * (3:44)
  12. Rock & Roll Parade * (2:54)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 44:25 (51:03)
zoeken in:
avatar van jorro
3,5
Het is best een OK album, ik heb bij enige nummers (bijv. What Ruthy) echter het idee dat de Sparks het beter hadden gekund.
Sebastian maakt elk jaar deel uit van mijn Radio2 Top2000 lijstje; daar is echt niks mis mee. Ander hoogtepunt is Death Trip.

En voor de liefhebbers van lijstjes..het album staat in de OOR jaarlijsten over 1973 en 1974 (als respectievelijk 52e en 55e). Stukkie te laag naar mijn mening.

Jan uit Berlijn
Ik heb de man afgelopen jaar nog live gezien en dat was méér dan aardig. De bekenden als 'Sebastian', 'Make me Smile' en 'Here comes the sun' werden gespeeld door prima muzikanten. Steve Harley is nog altijd goed bij stem. Wat mij zeker bij zal blijven is, dat hij een prima verhalenverteller is. Normaliter heb ik wat moeite met al dat gelul tussen de nummers, maar bij hem beviel me dat echt goed. Doorspekt met relativerende Britse humor. Zo werd de Brexit met een gezonde portie humor en cynisme aangehaald.
"Ach, we hebben al altijd op een eiland gewoond".

avatar van bikkel2
4,0
2 jaar terug (gelukkig) ook nog een x live gezien en heb er van genoten.
Hij is wat heser en de té hoge noten ontwijkt hij slim maar niet storend. Aardige gozer ook trouwens.
Prima band achter hem inderdaad. Hij speelde ook wat nieuwer werk en dat was geen straf.
Uiteraard ook nummers uit zijn succesperiode, dus ook van deze.
Fijn album, waar glam, folk en orchestrale pop/rock uitstekend passen.

avatar van vanwijk
4,0
Zag hem in De Bosuil in Weert eind vorig jaar, heerlijke middag/avond met een top entertainer en een geweldige band.
Dit is een meer dan behoorlijk debuutalbum met Sebastian als absoluut hoogtepunt. Net als bij Jorro maakt dit nummer al 20 jaar lang deel uit van mijn top 2000 lijstje. Dit jaar tevergeefs geloof ik.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Zó enthousiast was ik indertijd over Sebastian dat ik mijn aangeboren bleuheid overwon en een recensie van de bijbehorende LP voor de schoolkrant schreef – ik heb die twee bladzijdes hier nog voor mij liggen, gered uit de massa's papier die in de halve eeuw daarna door mijn huishouden zijn gestroomd. Als ik dat stukje nu herlees is wel duidelijk dat ik als puber met weinig kennis van de popgeschiedenis deze muziek niet helemaal op waarde kon schatten; het aparte instrumentarium met mandoline en viool in plaats van elektrische gitaar dat deze nummers zo'n aparte kleur geeft ging geheel aan mij voorbij, en de sfeer die oprees uit de teksten met hun uitgebreide vocabulaire en de vele verwijzingen naar mysterieuze vrouwen en even decadente als schimmige society-figuren voelde ik wel aan maar kon ik niet onder woorden brengen (daarvoor ontbrak mij nu juist het vocabulaire).
        46 jaar later kan ik de teksten nog altijd bijna woordelijk meezingen. De afsluiters van beide plaatkanten staan nog altijd overeind als de absolute hoogtepunten van de plaat, de slimme plaatopener en het melancholische Loretta's tale zijn nog altijd favoriet, en Chameleon heeft mede vanwege zijn intrigerende tekst nog altijd veel meer impact dan de uiterst beperkte speelduur zou kunnen doen vermoeden. Aan de minzijde vind ik Mirror freak met dat gebroken ritme nog altijd een beetje saai, Muriel the actor blijft irritant met dat steel-drum-geluidje, en Crazy raver is nog steeds uitgesproken stomvervelend. Wat mij echter nu meer dan vroeger is gaan tegenstaan is de stem van Steve Harley: zijn enigszins wijsneuzerige voordracht past weliswaar perfect bij de teksten waarin hij vaak een afstandelijke en soms sardonische observator is (ergens tussen Bowie, Cohen en Jobriath in), maar na verloop van tijd word ik wel een beetje moe van de manier waarop hij bijna elk woordje op letterlijk eigen-aardige wijze uitspreekt/zingt. Een puur persoonlijke kwestie uiteraard, maar het verklaart wellicht ook waarom ik na The human menagerie eigenlijk alleen nog maar Judy Teen en The best years of our lives van deze band in huis haalde.
        Ik kan er dus niet meer zo enthousiast als vroeger over zijn, maar toch is dit een plaat die dankzij de eigenzinnigheid van de persoonlijkheid áchter de nummers op knappe wijze de jaren getrotseerd en overleefd heeft; The human menagerie klinkt nog altijd als weinig andere albums, en in een rechtvaardiger wereld waren Sebastian en Death trip onomstreden klassiekers geweest (met op het laatste nummer een fraai arrangement van Andrew Powell als vingeroefening voor zijn latere werk met Alan Parsons).

avatar van bikkel2
4,0
Pas veel later ontdekt om de doodeenvoudige reden dat ik nog maar vijf jaar was toendertijd.
Gek genoeg herinner ik mij Sebastian uit die tijd nog wel.
Waarschijnlijk via mijn broer of zus die op hun aparte slaapkamertjes de popmuziek van toen draaiden.
Cockney Rebel was glam, maar aan de goede kant van de streep zeg maar. Muzikaal vernuft met inderdaad een folky twist en transparant. Aan de andere kant, de bombast werd ook niet geschuwd.
Sebastian en Death Trip zijn dat natuurlijk, maar de melancholie en donkere vibe van dat 2tal, zijn met gemak highlights van dit debuut.
Ik ben het overigens eens met BoyOnHeavenHill, soms is de meligheid en de klaagzang van Steve Harley wel eens een minpuntje, maar de originaliteit en het eigen smoelwerk houdt het heel aardig in balans.
Fijne 70's plaat.

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Na ongeveer dertig jaar hoor ik weer Death Trip. Dat is een heerlijke verrassing om de vrijdagavond in te gaan. Lang leve de shuffle play op Spotify!

avatar van RonaldjK
3,5
In de eerste helft van de jaren ’70 stonden diverse zangers op die met vernieuwende, eigenwijze rock het genre vernieuwden. Vaak hadden ze een enigszins kunstzinnige achtergrond. Roxy Music en David Bowie waren de grote namen, maar ook Cockney Rebel met frontman Steve Harley hoort in dit rijtje thuis. Ze bleken later van invloed op new wave. Niet per se qua muziekstijl, maar wel in de wijze waarop ze muziek benaderden en uitvoerden.
Iets hiervan proef je bij debuutplaat The Human Menagerie. De vreemde melodielijnen en geaffecteerde uitspraak met een onengelse dunne ‘l’ en soms een rollende ‘r’ maakten dat ik eind jaren ’70 Make Me Smile (Come up and See Me) uit 1975 als zeer aangename oorwurm ontdekte. Het deed me aan Virginia Plain van Roxy Music denken, waar Bryan Ferry iets dergelijks met de melodieën deed.

De heren van Cockney Rebel waren creatief en hun muzikale palet relatief breed. Zo sluipen er dankzij Jean-Paul Crocker via diens viool en mandoline folkinvloeden in. Zodanig zelfs, dat je bij opener Hideaway denkt met een folkgroep te maken hebt.
Klassieke invloeden klinken vooral dankzij pianist Milton Reame-James, waarbij Harley dit met zijn klagerige zang in Sebastian tot bijna een pastische maakt, geholpen door het orkestrale arrangement van Andrew Powell.
Ik ben hier echter omdat ik aan het uitzoeken ben van welke artiesten en albums new wave zijn invloeden haalde. Die sfeer zit niet alleen in Harleys zang, maar ook in de arrangementen van What Ruthy Said waar zowel gitaren als toetsen een steviger koers varen; in Mirror Freak wordt iets dergelijks in een rustiger context bereikt.
Buiten deze nummers klinkt toegankelijker artrock, gedrenkt in het typische warme geluid van de jaren ’70. Minder spannend, met buitenbeentje Muriel the Actor dankzij zonnige reggae/calypso en steeldrums als gaapmomentje.

In 2004 in cd-bonusversie heruitgebracht is dit een album dat enerzijds typisch voor die tijd is maar regelmatig fris klinkend dankzij een eigen stijl. Zouden namen als Gary Numan, Japan en The Associates hier enige mosterd hebben gehaald?

Ik kwam hier vanaf de protopunk van Death en vervolg mijn reis met Amerikaanse hyperartrock van The Tubes. Variatie genoeg bij de wortels van punk en wave!

avatar van musician
RonaldjK schreef:
Variatie genoeg bij de wortels van punk en wave!

Ik vind dit altijd een boeiende als ook een moeilijke discussie.
Vooral omdat de vraag is waarom je verschillende muziekstijlen en verschillende tijden aan elkaar wilt koppelen. Is alles uiteindelijk te herleiden naar new wave en/of punk? Is het een zoektocht naar de bevestiging dat punk/new wave de allerbeste muziekstroming is/was?

De eigenschappen die je Roxy Music, David Bowie en Cockney Rebel (terecht) geeft hadden de Rolling Stones en de Beatles ook al.
Omdat Bryan Ferry zal zeggen dat hij zijn inspiratie vaak haalde uit de crooners van de jaren '50 waar hij in zijn tijd naar op de radio luisterde, is dan vervolgens ook de conclusie dat punk voortvloeit uit de crooners van de jaren '50?
De mannen die ouder waren dan 25 werden in de tijd van de punk al snel weggezet als dino's, ook al lagen er platen als For your pleasure, Diamond dogs en deze Human menagerie in de schappen.

Het zou een hele revolutie zijn als de punkers van die tijd terug zouden komen op hun eerder ingenomen stellingen.
Daar staat tegenover dat de 'oudere muzikanten' zich niet onbetuigd lieten in hun ongenoegen over de 'talentloze' muziek die in hun ogen werd voortgebracht door de punk.

Waarmee je ook kunt concluderen dat elke generatie pal staat voor de muziek uit eigen tijd, muzikanten en liefhebbers.
Ik zie het maar als verschillende stromingen in de rockmuziek, waar de punkbands in de oorsprong een geheel ander doel voor ogen hadden dan eerder genoemde bands van begin jaren '70.
Dat geeft de punk een geheel eigen hoofdstuk in de rockmuziek waar ik niet, omdat de muziek toevallig zo goed is, pareltjes uit het verleden van niet-punk artiesten aan ga ophangen. Dat lijkt mij teveel eer.

avatar van RonaldjK
3,5
Ha musician, dit roept om een goed gesprek bij een goede kop koffie / glas bier / o.i.d! Want ik volg je volkomen en tegelijkertijd is dat gesprek zo leuk!

Als aanzet daartoe de antwoorden op je vragen:
1. Is alles uiteindelijk te herleiden naar new wave en/of punk? Antwoord: neen, uiteraard niet.

2. Is het een zoektocht naar de bevestiging dat punk/new wave de allerbeste muziekstroming is/was? Neen, wave is (met andere genres) de muziek van mijn tienerjaren oftewel een persoonlijke favoriet; maar wie ben ik om te bepalen wat de allerbeste stroming is? Dat is immers een kwestie van smaak.

Omdat ik van die muziek houd, maakte ik in 2020 afspeellijsten met punk en wave, met mijn favoriete nummers. Vanuit die lijsten ben ik sinds kort de albums achter de singles en albumtracks aan het beluisteren, voor zover mij onbekend.
Dat betekent dat ik er per album extra op let of er relevantie in zit voor de punkers en wavers die vanaf '76-'77 opdoken. Waar luisterden zij naar in hun tienerjaren? Met die specifieke focus beluisterde ik ook dit The Human Menagerie, waar ik echter vanuit een andere invalshoek specifiek folk en klassiek had kunnen belichten.

I.t.t. wat de punkrevolte claimde ('Dit is het jaar 0 in de pop, weg met de dino's, we bouwen een nieuwe wereld') was dat uiteraard "slechts" een volgende generatie, beïnvloed door hun voorgangers.
Diverse Britse namen kwamen voort uit de pubrock en waren dus niet kersvers, zoals The Stranglers. Of menig Amerikaanse band was beïnvloed door New York Dolls.
Meer hierover valt te lezen in het boek Yeah Yeah Yeah van Bob Stanley, die alle populaire muziekstijlen in hun historische context zet, met de namen die jij ook noemt.

Dan je derde vraag: "Omdat Bryan Ferry zal zeggen dat hij zijn inspiratie vaak haalde uit de crooners van de jaren '50 waar hij in zijn tijd naar op de radio luisterde, is dan vervolgens ook de conclusie dat punk voortvloeit uit de crooners van de jaren '50?". Alweer neen als antwoord: zijn ingetogener croonstijl klinkt bij de latere Roxy Music op Avalon en op zijn solowerk. Maar de generatie punk en wave groeide wel op met de artrock van de eerste helft jaren '70, de "wilde" Roxy Music met Ferry, Eno en de anderen.

Iedere generatie beïnvloedt een volgende. Qua punk hoor ik bijvoorbeeld een lijn van MC5 en Stooges eind jaren '60, via New York Dolls in '73 naar Ramones in '76, naar Dead Kennedys in de jaren '80.
Twee andere voorbeelden tot besluit: Gary Numan en Bono Vox luisterden op hun tienerkamers naar de albums van David Bowie om vervolgens iets nieuws te creëren, waarin diens invloed hoorbaar was en qua imago zichtbaar; zeker op hun eerste albums.
Die lijnen benoem ik vanuit mijn afspeellijst met de aanloop naar punk en wave, de jaren 1971-1975. Mijn visie in deze is vanzelfsprekend niet de enige ware. Mede daarom is een forum als MuMe zo leuk.

Dank nogmaals voor je reactie, hopelijk snap je mijn invalshoek nu beter!

avatar van musician
RonaldjK schreef:
Dank nogmaals voor je reactie, hopelijk snap je mijn invalshoek nu beter!

Jazeker!
Uiteraard hebben punkbands en newwave artiesten goed geluisterd naar hun voorgangers, dat is onvermijdelijk.
Ik denk ook dat je ze de credits moet geven dat ze inderdaad voor een muzikale revolutie hebben gezorgd.
Dat maakt alleen nog niet dat de muziek van de artiesten waar ze zelf naar luisterden automatisch als de bakermat (of de wortels) van de punk en de newwave kan worden bestempeld.
Als Paul Weller van soulmuziek houdt/hield, blijft soulmuziek natuurlijk nog steeds soulmuziek en zijn soul-albums niet de wortels van de punk/new wave.
Dan wordt het eerder een inspiratiebron, waar op zich natuurlijk niets mis mee is.

avatar van bikkel2
4,0
Leuke invalshoeken!
Cockney Rebel was denk ik net even te kort echt succesvol/ bekend om een heel grote impact te hebben op toekomstige acts, maar wie weet!
Uiteindelijk kwam de nadruk steeds meer op Steve Harley zelf te leggen. Het werd dan ook al snel Steve Harley & Cockney Rebel.
Ik zie het zelf meer als een art rock glam gezelschap met invloeden uit de folk en symfonische rock.
Uit dezelfde periode heeft Roxy Music natuurlijk een onbetwistbare invloed gehad. New Romantic en bands als Japan en een succesvolle artiest/ producer als Nile Rodgers hebben dat wel laten blijken.
Iggy & The Stooges, MC5 en de glampunk van The New York Dolls hebben uiteraard ook wel genoeg op hun geweten

Leuk initiatief in ieder geval.

avatar van RonaldjK
3,5
We zijn het alweer eens musician, je schrijft namelijk: "Dat maakt alleen nog niet dat de muziek van de artiesten waar ze zelf naar luisterden automatisch als de bakermat (of de wortels) van de punk en de newwave kan worden bestempeld."

Uiteraard gaat dat niet automatisch en vanzelfsprekend is dat niet DE bakermat. New wave is uiteindelijk ook een vergaarbak van stijlen. Ramones en The Stranglers werden beiden als punk gekwalificeerd, maar wát een onderlinge verschillen! Of The Police versus The Cure: idem.

Je voorbeeld van soul en Paul Weller is treffend. Waar hij eerst met The Jam felle "modwave" maakte, putte hij met Style Council uit een heel andere bron. De man heeft meer invloeden / bronnen in zich. Ook deze Cockney Rebel bevatte op zijn beurt diverse invloeden, het is afwisselend genoeg!

avatar van Mjuman
RonaldjK schreef:

Je voorbeeld van soul en Paul Weller is treffend. Waar hij eerst met The Jam "felle modwave" maakte, putte hij met Style Council uit een heel ander vaatje. De man heeft meer invloeden / bronnen in zich. Ook deze Cockney Rebel bevatte op zijn beurt diverse invloeden, het is afwisselend genoeg!


Met een beetje het gevoel van me willen mengen in de discussie terwijl de bediening al aan komt lopen om te vragen of de gasten nog koffie willen, laat ik toch de toetsen even ratelen.

Er wordt hier imo toch nog steeds te veel op één hoop gegooid: felle modwave ftw??? Om te beginnen: new wave is - op de keper beschouwd - lastig een stijl te noemen, eerder een beweging: menig wave-band begon als een soort van punk (XTC - White Music), evolueerde naar wave (Drums & Wires) en naar (power)pop met wave-invloeden (English Settlement), synthpop of synthwave (met industrial invloed) . Zowel Ramones als Stranglers werd niet echt tot wave gerekend; eerder te vergelijken met The Clash die daar ook niet bij hoorde, maar die wel een gedegen reputatie had als reggae-vertolkers.

Invloed is het magische woord. Er is een interessant boek over vermaarde Engelse songwriters - o.a. Paul Weller, Johnny Marr, Andy Partridge - en dat is zeer lezenswaardig: Daniel Rachel - Isle of Noises, Conversations with Great British Songwriters. Weller is een gedreven, geëngageerd en aimabel mens (ik heb hem op NSJ gesproken samen met Benjamin Herman), en hij weet als geen ander een samenleving goed in beelden te vatten. Hij is een bezig baasje, heeft geen zitvlees en is continu bezig beelden te vergaren en te verwerken.

Mods waren - i.t.t. rockers - gefocust op soul en pop (Kinks bijv); in de 70s zag je op Kings Road (Chelsea) rockers aan de ene kant lopen en mods aan de andere, en de politie patrouillerend in het midden. De eerste albums van The Jam vertonen meerdere stijlwisselingen - en dat is ook te zien aan bijv de labels op de lp's: op een gegeven moment verdwenen de 'mod'-symbolen. Playlist van Jam-optredens laten zien dat vanaf een bepaald moment eert Weller zijn 'stijl'voorbeelden door covers van hen te gaan spelen, zelfs van een Curtis Mayfield (niet direct pure straight soul). Verandering lijkt eigenlijk de enige constante te zijn voor hem en als je een lijst met topnummers van zijn hand moet maken, komen daarin nummers van The Jam, Style Council en Weller solo (van vroeg tot laat werk); in die zin is Weller veel meer een muzikale kameleon dan Steve Harley - mijn fave album is trouwens het tweede

avatar van RonaldjK
3,5
Dank voor je uitgebreide bijdrage, Mjuman! Van wat ik mij herinner werden de termen punk en new wave aanvankelijk ('76-'77) door elkaar gebruikt. Uit de bio van Lol Tolhurst van The Cure weet ik dat zij al in '79 als postpunk werden omschreven. Qua terminologie was het dus volop in beweging.
New wave was inderdaad meer een beweging dan een eenduidig genre, maar tegelijkertijd werd de term in die eerste jaren wel degelijk als genrenaam gebruikt. Rond 1990 (?) veranderde dat in indie, de volgende veel te brede term voor uiteenlopende stijlen.

Van The Jam staat me bij dat daarop zowel de labels new wave als mod werden geplakt, vandaar mijn aanhalingstekens bij het zelfverzonnen "modwave".

Inderdaad, invloed is het magische woord bij al die kruisbestuivingen. Leuk zijn je persoonlijke ervaringen met Paul Weller. Dank ook voor de boektip, eens kijken of ik die te pakken kan krijgen.

avatar van LucM
4,0
Dit album van Cockney Rebel werd destijds onder glamrock geklasseerd maar het neigt eerder naar artrock en progrock door de symfonische inslag al is de kitsch ook niet ver weg. Als ik een vergelijking moet maken lijkt Queen het meest aangewezen maar deze band had toch een zeer eigen sound.
Het pastorale Sebastian is in ieder geval een weergaloze klassieker maar de rest is ook behoorlijk tot zeer sterk.

avatar van Roxy6
Punk was aanvankelijk naar mijn idee een meer Britse aangelegenheid, New Wave werd naast Engelse acts ook geassocieerd met bands als Television, Talking Heads en Blondie.

Het zijn ook stromingen die weer opgevolgd worden, sommige werpen een langere schaduw vooruit dan andere. Indie die naderhand kwam is ook een containerbegrip voor veel groepen die onderling ook weer erg verschillen. De nieuwe eeuw heeft veel acts gebracht die meerdere stijlen in zich herbergen, Muse bijvoorbeeld heeft duidelijke Queen invloeden maar ook hardere rockinvloeden. Groepen als Travis, Thindersticks, Elbow, de vroege Coldplay, hebben allen een heel eigen identiteit maar vallen volgens sommigen toch onder de indie. In dat geval is indie een opvolgende stroom na de new wave (beiden met een langere tijdspanne dan 1-2-3 jaar).

En een band als U2 die opkwam na de punk en New wave, maar voor de indie, waar valt die in te delen, sec in de rock?

De laatste jaren heb ik het idee dat folk- singer-songwriter een groter stempel drukt dan voorheen.

Overkoepelend gegeven is dat ze allemaal producten maken die voortkomen uit de notenbalken .

Gast
geplaatst: vandaag om 22:25 uur

geplaatst: vandaag om 22:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.