Bruce Springsteen - The Rising (2002)

Ik heb net het nummer Paradise zo'n 10 maal beluisterd (het staat nog steeds aan); dit is wellicht het mooiste Springsteen nummer dat ik ken. Daar steun ik iggy voor de volle 100 % in.

Ik zit weer met tranen in mijn ogen Paradise te beluisteren; meer dan 1 maal natuurlijk. Damn, wat is dit mooi.

Helemaal mee eens, het nummer Nothing Man hoor je nooit iemand over.
Juweeltje!

Inderdaad een heel mooi nummer, Nothing Man.

Mooie, veelal ingetogen plaat van The Boss en wat mij betreft zijn sterkste werk sinds Nebraska. Vooral de rustige nummers als My City of Ruins, Empty Sky en het al genoemde Nothing Man behoren voor mij tot de beste songs uit zijn omvangrijke en indrukwekkende oeuvre. Een plaat met alleen maar hoogtepunten: 4,5*.

Ik vind dit het beste album van The Boss. Nothing Man is van ongekende schoonheid. De melancholie spat er vanaf. Dat geldt ook voor You're Missing en Paradise.

Eindelijk komt deze opnieuw vinyl uit. Prettig, want de prijzen zijn nu sky high.

Vind hem toch wat tegenvallen, zeker in vergelijking met ouder werk. 3*

Ben niet zo bezig meer met The Boss. Ik was in het begin wel in mijn nopjes met The Rising, maar heeft voor mij wat kracht ingeboet de laatste jaren.
Weliswaar een prima plaat waar zeker voltreffers op staan, maar lang niet alles is even memorabel.
Als Bruce te jolig gaat doen haak ik af ( Mary's Place...6 minuten pffff) en van de witte r&b in Let's Be Friends gaat mijn hart ook niet sneller kloppen.
Maar wel genoeg fraais te vinden hier. Zeker als Bruce het dan nog recente Twin Towers drama memoreert.

Ik ben het met je eens dat hier enkele nummers op staan die me niet recht in het hart raken. Maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd met eerder door mij genoemde nummers en My City of Ruins waarvoor de omschrijving kippenvel in de verste verte niet in de buurt komt om te omschrijven wat deze nummers bij me losmaken. Verder zijn Lonesome Day en The Rising zeer goede rock nummers. Waitin' on a Sunny Day kan ik ook zeer waarderen op een dag dat we na vier weken mistroostig weer eindelijk weer een straaltje zon hebben gezien. De impact van dit album over deze zeer trieste gebeurtenis telt ook mee. Ik ben nog steeds van oordeel dat dit het beste album van The Boss is.

Voor mij is dit niet het beste album van Bruce, maar het is in mijn ogen wel een fantastische comeback. Zeer emotionele plaat, waar Bruce wederom laat horen dat hij echt geweldige teksten (naast even zo mooie muziek) kan neerpennen. Ik deel de mening dat Let's Be Friends niet echt een toppertje is. Mary's Place vind ik wel fijn. Komt nog niet in de buurt van een blauwe ster, maar wel prima. De nummers die Arbeidsdeskundige noemt, zijn idd van grootse schoonheid.

Nu ben ik absoluut een Bruce fan, en dit album staat bij mij toch zeker in zijn album top vier.

Naar aanleiding van de updates vandaag maar weer eens aangezet. Blijft toch een sterke plaat waarbij Let's Be Friends en Waitin' On A Sunny Day de zwakke schakels zijn. In mijn beleving dan. De rest is een prachtig monument .World's Apart en Paradise blijf ik de mooiste nummers hier vinden . Ik verhoog met een halve ster .

Het is in ieder geval één van de meest afwisselende platen van Bruce & The E Street Band.
Van alles wat, maar omdat er aardig wat beladen songs op staan vind ik de songs met een vrolijke noot wat in het niet vallen.
Maar nogmaals er staat ijzersterk werk op.

Ik heb een beetje een haat/liefde verhouding met dit album. Het duurt me allemaal te lang. Zeker omdat ik een nummer of 4 niet veel aan vind. World's apart, Let's be friends, The fuse en Paradise hadden er van mij niet op gehoeven. Dan hou je 11 nummers over en dat zou een beter album hebben opgeleverd. Naar mijn smaak dan hè.

Één nummer springt er voor mij bovenuit: Mary's Place, het meest "nostalgisch" E-street klinkende nummer. Sowieso geen fan van de combi Bruce/Brendan O'Bryan, veel te weinig ruimte in de productie.

Ook niet de populairste hier maar voor mij springt juist Further On (Up the Road) erbovenuit

My City Of Ruins is voor mij de highlight.
Sowieso één van Springsteen's beste songs.
Kippenvel.

Wat kan het toch helpen om een album een tijdje niet te draaien. Toen deze plaat uitkwam, het eerste studio album met the E Street Band na Born in the USA, werd ik behoorlijk weggeblazen. Ik heb de cd toen veel gedraaid. Na een tijd vond ik het album nog zeker goed, maar toch iets minder geworden. Dat laatste is nu gelukkig weg. Wat een geweldig album is dit toch weer van the Boss.

Zoals bekend uitgebracht het jaar na 9-11 in 'zijn' stad NYC. Springsteen reageert niet met woede, maar met verdriet. Dat hoor je in veel nummers door en hij weet dat fraai te verwoorden en in sterke - vaak ingetogen - songs te vervatten. In andere nummers hoor je juist weer de hoop, zoals in het fijne Waitin' On A Sunny Day. Van al die songs is alleen Let's Be Friends (Skin to Skin) wel aardig, de rest is goed tot ijzersterk. Favorieten van mij zijn ook Lonesome Day, Into the Fire, Nothing Man Empty Sky, Worlds Apart, You're Missing, The Rising & My City of Ruins. Dat zijn er veel, het is dan ook één van de betere albums van Bruce Springsteen.

Eens, een sterke plaats van the Boss maar mis ik hier niet; Paradise in je opsomming? Zo somber en breekbaar gezongen door Bruce, een weergaloze track wat mij betreft.

Ook hier weer tevoorschijn gekomen door de 2020 reissue (m'n oude cd aangevuld met de lp-versie). Blijk ik dit in mijn Bruce-lijstje toch wel erg laag gezet te hebben. Voor mijn gevoel nooit zoveel met dit album gehad, een periode waar ik ook niet zoveel draaide van The Boss, maar dit is een zeer fijne hernieuwde kennismaking.

Bruce Springsteen had lastige en zware jaren achter de rug op het moment dat de voorbereidingen voor een nieuw album zouden beginnen. Op 26 april 1998 overleed zijn vader, met wie hij een moeilijke verhouding had, zijn werk met de E-Street Band was op een laag pitje komen te staan en hij was een periode depressief geweest. Er kwam echter licht aan het eind van de tunnel. In het begin van 1998 kreeg hij te horen dat hij zou worden ingehuldigd in de Rock And Roll Hall Of Fame en voor hem was dat het signaal om zijn band weer in het leven te roepen. Ze traden gezamenlijk op bij die inhuldiging en aansluitend volgde een uitgebreide tour. Het nieuwe album stond al in de steigers en een afspraak met de, voor Springsteen nieuwe producer Brendan O’Brien, was gemaakt, tot dat memorabele moment op dinsdag 11 september 2001. In zijn autobiografie “BORN TO RUN” beschrijft hij hoe het nieuws die dag tot hem kwam. Bruce werd die dag wakker gemaakt door een huishoudhulp met de mededeling dat een vliegtuig in één van Twin Towers was gevlogen. Nog niet geheel beseffend wat er gebeurd was, zette hij, zoals miljoenen over de gehele wereld, de televisie aan en zag welke ramp zich aan het ontvouwen was. ’s Middags reed hij naar de Rumson-Sea Bright Bridge, ten zuiden van New York City, waar je vanaf het hoogste punt de Twin Towers bij helder weer normaal gesproken kon zien. Wat Springsteen toen zag, vind je terug op “THE RISING”, het 12e studioalbum van hem dat op 30 juli 2002 werd uitgebracht. Hij zag dat de Twin Towers er niet meer stonden (“EMPTY SKY”), rookpluimen stegen boven New York uit (“INTO THE FIRE”) en zijn stad lag in puin (“MY CITY IN RUINS”). Toen hij weer weg wilde rijden, riep een tegenligger die hem herkende vanuit zijn auto, “Bruce, We Need You”. Deze woorden vielen pas later op zijn plek, want een week na de ramp trad hij op bij een herdenkingsdienst waar hij “MY CITY IN RUINS” speelde, dat hij al geschreven had voor zijn geboorteplaats Asbury Park. Met de beelden van de ramp, kwam het nummer echter op een geheel andere wijze tot leven. Dit gaf hem genoeg inspiratie, om aan de slag te gaan. Met zijn E-Street Band, bestaande uit Roy Bittan (piano), Clarence Clemons (saxofoon), Danny Federici (hammond), Nils Lofgren (gitaar), Steven van Zandt (gitaar), Garry Tallent (basgitaar) en zijn vrouw Patti Scialfa (zang) ging hij de studio in en onder leiding van O’Brien werden 15 liedjes opgenomen die als de soundtrack van “09/11” klinken. Het werkelijk prachtige “YOU’RE MISSING”, met fenomenale hammond bijdragen, kan voor de ontelbare nabestaanden muzikaal uiting geven aan hun gemis. Niet alleen de verschrikkingen van de dag zelf, maar Bruce draagt ook suggesties en zijn perspectief aan voor de toekomst. Hoop op betere tijden (“WAITING ON A SUNNY DAY”), stoppen met oorlogen en ruziën (“LET’S BE FRIENDS”) en ook de verwachting dat terrorisme en oorlog ooit stopt (“COUTIN’ ON A MIRACLE”). De muziek is divers, beklemmend, emotioneel en ook optimistisch en wordt gedreven en met veel klasse gespeeld. In het titelnummer “THE RISING” roept Springsteen op tot zelfreflectie en dat we geen wraak moeten nemen, alleen dan kunnen we weer tot bloei komen. Met dit album voegde Bruce Springsteen, de toen 52 jarige zanger/gitarist, een pareltje toe aan zijn toch al imposante oeuvre. Een album dat door de muziekwereld, maar zeker door Amerika werd omarmd, omdat het troost bracht in donkere tijden en dat is toch waar muziek uiteindelijk voor bedoeld is.