Bruce Springsteen had lastige en zware jaren achter de rug op het moment dat de voorbereidingen voor een nieuw album zouden beginnen. Op 26 april 1998 overleed zijn vader, met wie hij een moeilijke verhouding had, zijn werk met de E-Street Band was op een laag pitje komen te staan en hij was een periode depressief geweest. Er kwam echter licht aan het eind van de tunnel. In het begin van 1998 kreeg hij te horen dat hij zou worden ingehuldigd in de Rock And Roll Hall Of Fame en voor hem was dat het signaal om zijn band weer in het leven te roepen. Ze traden gezamenlijk op bij die inhuldiging en aansluitend volgde een uitgebreide tour. Het nieuwe album stond al in de steigers en een afspraak met de, voor Springsteen nieuwe producer Brendan O’Brien, was gemaakt, tot dat memorabele moment op dinsdag 11 september 2001. In zijn autobiografie “BORN TO RUN” beschrijft hij hoe het nieuws die dag tot hem kwam. Bruce werd die dag wakker gemaakt door een huishoudhulp met de mededeling dat een vliegtuig in één van Twin Towers was gevlogen. Nog niet geheel beseffend wat er gebeurd was, zette hij, zoals miljoenen over de gehele wereld, de televisie aan en zag welke ramp zich aan het ontvouwen was. ’s Middags reed hij naar de Rumson-Sea Bright Bridge, ten zuiden van New York City, waar je vanaf het hoogste punt de Twin Towers bij helder weer normaal gesproken kon zien. Wat Springsteen toen zag, vind je terug op “THE RISING”, het 12e studioalbum van hem dat op 30 juli 2002 werd uitgebracht. Hij zag dat de Twin Towers er niet meer stonden (“EMPTY SKY”), rookpluimen stegen boven New York uit (“INTO THE FIRE”) en zijn stad lag in puin (“MY CITY IN RUINS”). Toen hij weer weg wilde rijden, riep een tegenligger die hem herkende vanuit zijn auto, “Bruce, We Need You”. Deze woorden vielen pas later op zijn plek, want een week na de ramp trad hij op bij een herdenkingsdienst waar hij “MY CITY IN RUINS” speelde, dat hij al geschreven had voor zijn geboorteplaats Asbury Park. Met de beelden van de ramp, kwam het nummer echter op een geheel andere wijze tot leven. Dit gaf hem genoeg inspiratie, om aan de slag te gaan. Met zijn E-Street Band, bestaande uit Roy Bittan (piano), Clarence Clemons (saxofoon), Danny Federici (hammond), Nils Lofgren (gitaar), Steven van Zandt (gitaar), Garry Tallent (basgitaar) en zijn vrouw Patti Scialfa (zang) ging hij de studio in en onder leiding van O’Brien werden 15 liedjes opgenomen die als de soundtrack van “09/11” klinken. Het werkelijk prachtige “YOU’RE MISSING”, met fenomenale hammond bijdragen, kan voor de ontelbare nabestaanden muzikaal uiting geven aan hun gemis. Niet alleen de verschrikkingen van de dag zelf, maar Bruce draagt ook suggesties en zijn perspectief aan voor de toekomst. Hoop op betere tijden (“WAITING ON A SUNNY DAY”), stoppen met oorlogen en ruziën (“LET’S BE FRIENDS”) en ook de verwachting dat terrorisme en oorlog ooit stopt (“COUTIN’ ON A MIRACLE”). De muziek is divers, beklemmend, emotioneel en ook optimistisch en wordt gedreven en met veel klasse gespeeld. In het titelnummer “THE RISING” roept Springsteen op tot zelfreflectie en dat we geen wraak moeten nemen, alleen dan kunnen we weer tot bloei komen. Met dit album voegde Bruce Springsteen, de toen 52 jarige zanger/gitarist, een pareltje toe aan zijn toch al imposante oeuvre. Een album dat door de muziekwereld, maar zeker door Amerika werd omarmd, omdat het troost bracht in donkere tijden en dat is toch waar muziek uiteindelijk voor bedoeld is.