menu

Nine Inch Nails - The Downward Spiral (1994)

mijn stem
4,01 (596)
596 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Electronic
Label: Interscope

  1. Mr. Self Destruct (4:30)
  2. Piggy (4:24)
  3. Heresy (3:54)
  4. March of the Pigs (2:58)
  5. Closer (6:13)
  6. Ruiner (4:58)
  7. The Becoming (5:31)
  8. I Do Not Want This (5:41)
  9. Big Man with a Gun (1:36)
  10. A Warm Place (3:22)
  11. Eraser (4:53)
  12. Reptile (6:52)
  13. The Downward Spiral (3:56)
  14. Hurt (6:14)
  15. Burn * (5:00)
  16. Closer (Precursor) * (7:16)
  17. Piggy (Nothing Can Stop Me Now) * (4:03)
  18. A Violet Fluid * (1:04)
  19. Dead Souls * (4:53)
  20. Hurt (Quiet) * (5:08)
  21. Closer to God * (5:06)
  22. All the Pigs, All Lined Up * (7:26)
  23. Memorabilia * (7:22)
  24. The Downward Spiral (The Bottom) * (7:32)
  25. Ruiner [Demo] * (4:51)
  26. Liar [Reptile Demo] * (6:57)
  27. Heresy [Demo] * (4:00)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 1:05:02 (2:15:40)
zoeken in:
avatar van herman
4,5
Een jaar of 5 geleden werd ik opeens volledig gegegrepen door Nine Inch Nails. Alhoewel ik Head Like A Hole en The Perfect Drug (Lost Highway!) al kende, werd mijn enthousiasme pas echt goed aangewakkerd toen ik bij iemand thuis stukjes van The Fragile hoorde. 3 maanden later had ik zo'n beetje alles van Nine Inch Nails wat er te vinden was. Ik geloof niet dat compleetheidsdrang zich ooit zo nadrukkelijk bij mij gemanifesteerd heeft...

Dit album is misschien wel het beste van alles wat Trent Reznor ooit uitbracht, alhoewel de muziek op The Fragile nog wat verfijnder klinkt. Closer is inderdaad absoluut briljant, maar ook Heresy, Ruiner, A Warm Place, Reptiles en het meters kippenvel opwekkende Hurt.

Enigszins morbide is wel het gegeven dat de plaat werd opgenomen in het huis van wijlen Sharon Tate, die werd vermoord door de sekte van Charles Manson (Piggy is volgens mij een directe verwijzing hiernaar, Manson had iets met het nummer Piggies van The Beatles).

avatar van Paalhaas
5,0
NIN vind ik een van de allerbeste 'bands' (Eigenlijk is het slechts 1 man, Trent Reznor) van de '90s. Dit is denk ik de plaat die de zeitgeist van dat decennium het best opsomt. Ieder nummer is zowel een slagveld voor de hoogst mogelijke dichtheid aan geluidseffecten, als een autobiografisch psychodrama. Er staan enkel gave nummers, zo gaaf dat als ik uitblinkers ga noemen ik me meteen 'schuldig' voel tegenover de andere nummers. Dat heb je niet vaak, en daarom staat deze ook in mijn top 10. Toch maar proberen: Heresy, Ruiner, Big man with a gun, Eraser.

"You're God is dead/And no one cares/If there is a Hell/I'll see you there!"
5/5

3,0
Nine Inch Nails - The Downward Spiral: een analyse

Een lange tijd heb ik de symboliek van The Downward Spiral nooit begrepen. Doch, toen ik vandaag deze plaats eens opzette in de hoop dat ik het plotseling een meesterwerk zou vinden, viel er toch wel ergens een kwartje. En dat is, zeker voor een gierige Nederlander zoals ik, natuurlijk nooit weg.

Het album begint met het lekkere Mr. Self Destruct, waarin het hoofdpersonage - een atheïstische zelfmoordterrorist, die dankzij zijn gebrek aan geloof een doel in zijn leven mist - op een bekorige wijze wordt geïntroduceerd. Helaas voor dit personage zit Trent Reznor in zijn hoofd en, jawel hoor, lijkt hij hem ook nog op alle punten te beheersen. 'Tjonge, als dat maar goed gaat,' zou je denken.

Maar nee: we zijn nog maar amper begonnen of meneer Reznor begint over zijn voorliefde voor varkens. Dientengevolge verliest de hoofdpersoon zijn 'shit', hetgeen zijn opstipatie drastisch vermindert en zijn depressiviteit doet afnemen. Chapeau!

Vervolgens begint onze trieste figuur over zijn atheïsme. In een gevoelige ballade vertelt hij dat hij zijn geloof kwijt is (geraakt?) en daarom nog altijd in leven is. Onze arme zelfmoordterrorist probeert op het eind de gelovige medemens er nog van te overtuigen dat het christendom nou niet bepaald fantastisch is, met behulp van een retorische vraag, maar het mocht niet meer baten.

Op dat moment barst er een opstand los. Doch, niet zomaar een opstand, nee, het is een ware opstand der varkens. Onze hoofdpersoon is daar natuurlijk niet helemaal ongevoelig voor, en wordt halsoverkop verliefd op een van de protestanten. In het volgende nummer bezingt hij zijn liefde voor het prachtige varkentje dat hij heeft ontmoet. Zou alles dan toch nog goed komen met onze verdrietige hoofdpersoon? Je zou haast denken van wel.

Spijtig genoeg bevindt meneer Reznor zich nog altijd aan het stuur, en het varken en de zelfmoordterrorist gaan op onplezierige wijze uit elkaar. Hier komt de symboliek om de hoek kijken. Compleet verraden stort de hoofdpersoon zich in het ongeluk, treffend gesymboliseerd door de vrije val die het album op dit moment maakt qua kwaliteit.

Want de zes voorgaande nummers waren allemaal goed. Zeer goed, zelfs. Agressief, gestoord, ietwat verontrustend, maar wel heerlijk om naar te luisteren. Zo bevielen de willekeurige drums in Piggy mij prima, waren de hoge stemmetjes en de uitbarstingen in Heresy erg plezierig, wist March of the Pigs mij heerlijk opgefokt te maken en is de gitaarsolo in Ruiner te kek voor woorden. Vanaf The Becoming schiet meneer Reznor helaas richting de ongelukkige zijde van zijn muzikale spectrum. Het nummer rammelt aan alle kanten en lijkt nergens echt 'lekker' te worden. Maar - het moet gezegd worden - als collage van diverse geluiden die helemaal niet bij elkaar passen, is het hartstikke geslaagd.

De reis van ons hoofdpersonage gaat verder. Alsof hij nog niet ongelukkig genoeg was, krijgt hij een knallende hoofdpijn. "I do not want this," zegt hij in het volgende nummer, en dat is hartstikke begrijpelijk, want hoofdpijn is nu eenmaal niet eens wat men graag heeft. Ook hier treffend verbee... vergeluidt door meneer Reznor, door een nummer in elkaar te knutselen waar je een knallende koppijn van krijgt. "You don't know just how I feel" - nou, nu dus wel.

In een poging zijn hoofdpijn te verminderen, koopt onze hoofdpersoon een geweer. Doch, het complete gebrek aan logica is ietwat storend. Waarom denkt hij dat een pistool zijn hoofdpijn kan verzachten? De makkelijkste oplossing lijkt het afknallen van zichzelf te zijn, al is dit wel ietwat kortzichtig. Zou hij dan soms zijn ex-varken willen vermoorden? We zullen het nooit te weten komen. Hoe dan ook, hij schijnt bijzonder tevreden te zijn met zijn pistool. Zo tevreden zelfs, dat hij het volgende nummer van pure verbazing geen woord uit weet te brengen. In Eraser weet hij iets van zijn spraakvermogen terug te veroveren, doch erg veel nuttigs weet hij niet uit te brengen. Spijtig, maar overkomelijk. Functioneel is het wel, want het moge duidelijk zijn dat onze zelfmoordterrorist niet meer zo heel erg gelukkig is met zijn geweer en uit verdriet een snor heeft laten staan.

Eenzaam en door iedereen verlaten, behalve zijn snor, grijpt hij het moment aan om terug te denken aan de mooie tijden die hij met zijn ex-varken heeft gehad. Helaas weet dit hem niet op te peppen: hij voelt zich behoorlijk imperfect en besluit zijn geweer tegen zijn hoofd te zetten, opdat hij Trent Reznor dood zal schieten. Het levert een wat bloederig gezicht op, maar dan heb je ook wat.

"I hurt myself today" - wat wil je ook met een gat in je kop? - en plotseling is het moment van bezinning daar. Wat is er toch verworden van ons eens zo groot zelfmoordterroristje? Welnu, hij draagt een kroon gemaakt van poep, dus bijzonder veel zal het wel niet zijn. Doch zijn ogen zijn geopend. Hij weet eindelijk wat hij moet doen, hoe hij zijn levensdoel moet vervullen. Met een knal neemt de hoofdpersoon afscheid van de trouwe luisteraar: hij heeft zichzelf dan eindelijk opgeblazen.

3,0*

avatar van maerk
4,0
Gruizig en meeslepend.

Nine Inch Nails is een bijzondere artiest. Pas na de derde keer dat ik ooit eens een nummer van hem beluisterde, besloot ik een album een kans te geven. Eigenlijk sprak de muziek me niet zo aan.

De eerste luisterbeurt van The Downward Spiral beviel me niet zo goed als ik had gehoopt. Een paar nummers waren wel tof, maar over het algemeen een cd vol herrie.

Maar dit is een album dat je heel vaak moet luisteren, wil je het meersterwerk erin zien. Dit bevat meer dan slechts herrie. Het eerste gedeelte is geweldig met wat harde, rauwe, opzwepende nummers. De nummers zijn heel goed opgebouwd, lekker distorted en dat geschreeuw van Reznor heeft zijn charmes. De teksten zijn erg sterk en hoe Reznor ze brengt zijn ze des te effectiever. Langzaam opbouwen en dan de hele lading emotie eruit gooien.

Het erg lekkere nummer Closer zie ik als een scheiding in de cd. Hierna komen er wat rustigere nummers, voor wat je rustig kunt noemen. Tot en met het laatste nummer kun je je heerlijk mee laten slepen in de spiraal van ruwheid, pijn en verdriet. Dat klinkt heel erg, maar blijkt nog heel aangenaam bij het maken van huiswerk.

Na 13 nummers ben je aangekomen bij de laatste track; Hurt. Een prachtig nummer, totaal niet in de stijl van de andere nummers, maar wel met die ongemakkelijke ruis eronder. Heel ontroerend.

Vreemd genoeg werkt dit album heel ontspannend, ik kan me er helemaal in verliezen en me er goed door concentreren.

Nine Inch Nails is het afgelopen jaar uitgegroeid tot een van mijn favoriete artiesten.

avatar van deric raven
4,0
Totale vernietiging van het brein.
Vervolgens helemaal leeg weer tot bloei komen.

Hoe hard en confronterend de teksten ook over komen.
Het blijven bouwstenen tot iets nieuws.
Waarom een ruïne in ere proberen te houden.
Als het tijdsbeeld deze onherstelbaar heeft aangetast.
Investeren in iets wat totaal uitgeleefd is.
Alleen maar in staat om verder af te brokkelen.

Mr. Self Destruct is een injectie in de hersenen.
Alles wordt volledig lam gelegd.
Hoe pijnlijk de waarheid ook is.
Geen zalvende paracetamol.
Maar een tandartsboor die je ziel bloot legt.

Juist die ongestructureerde geluiden maken het af.
In eerste instantie ergerde ik me dood aan de ruis in Hurt.
Zonde van het liedje.
Maar juist dat element roept de kwetsbaarheid op.
Zelfs iets moois kan in iets kwaadaardigs veranderen.

Dansbaarheid is naar de achtergrond verdwenen.
Bij Pretty Hate Machine nog meer aanwezig.
Waarschijnlijk leverde dit nog niet het gewenste effect op.
Aandacht die zich teveel op de beweegbaarheid richtte.
The Downward Spiral is de weg naar beneden.
Opgekropte gevoelens.
Gevangen in een door een skelet gepantserd lichaam.
Dit is de innerlijke oerknal.

In eerste instantie dacht ik dat Nine Inch Nails muziek maakte om te shockeren.
Nu ervaar ik het als methode om dichter bij jezelf te komen.
Therapeutisch schoonmaken.
In korte termijn resultaat willen boeken.

Geflirt met Charles Manson In Piggy.
Het gevaar van psychopaten.
Hoe ze onschuldige mensen omdopen tot volgelingen.
In staat om de meest gruwelijke daden te verrichtten.
Gevormd in bewustwording.
Hoe gevoel omgesmeed kan worden tot gevoelloosheid.
Enkel in naam van een persoon.
Geschiedenisboeken staan er vol mee.
Genoeg voorbeelden te noemen.

Toch blijf ik het debuut hoger waarderen.
Vanwege het feit dat voor mij de zaterdagavonden waren om los te gaan.
Muziek kon verwoorden in expressie.
Negativiteit omgezet naar adrenaline.
Geen woorden meer nodig.
Maandag me weer volledig op het werk kon richten.

avatar van Ataloona
5,0
The Downward Spiral.
Een album waar ik nooit iets meehad,
totdat ik het achtergrondverhaal van Trent Reznor wat doorlas.
Dit album gemaakt onder velen depressies,
mijn impressie van een neerwaardse spiraal..

Keihard, gruizig, beukend geen woorden voor eigenlijk.
Je komt het album in met Mr. Self Destruct.
De neerwaardse spiraal is begonnen.
Zittend in een hoekje van de kamer, ijlend en depressief.
Net nog een shot heroïne gehad.
In zichzelf snijdend,
niet kunnen leven met zichzelf.
Hij maakt zichzelf kapot,
hij maakt het nog net niet af..
I Am A Exit..

Na de agressieve opener rustig doorgaan met Piggy,
dat vind ik mooi.
Ik heb nooit wat met dit nummer gehad, tot nu.
De tekst is zo mooi,
My Little Piggy Needed Something New,
Nothing Can Stop Me Now, Cause I Don't Care Anymore.
Hypnotiserend nummer.
Het dikke meisje wat altijd gepest wordt in de klas,
de jongen met zijn vieze fantasiën,
dromend over de perfecte verkrachting op Miss Piggy.
Nothing Can Stop Me Now..

De electronics worden uit de kast getrokken.
Lekker in het gehoor liggend en weer is de tekst weer om te smullen.
Veel adrenaline en industrial klonk nooit zo goed als op TDS,
Heresy is een Geweldig nummer,
over zijn geloof.
Heeft hij die dan?
Nou nee, hij voelt zich eenzaam en verlaten door god.
God Is Dead and No One Cares!

March of the Pigs gaat door waar Piggy stopte,
Op zijn weg naar ''Miss Piggies'' huis,
naar binnenstormend en zijn fantasie werkelijkheid makend.
Miss Piggy staat het toe..

De jongen is gezonken in zijn eigenwaarde,
bellend naar vriendinnen en mensen die hij niet kent.
Zichzelf betastend, als in die scene van de film Happiness,
Zeer ongemakkelijk, wij zitten erbij als de kijker..
I Wanna Fuck You Like A Animal,
zijn innerste verlangen,
een seksueel beest.
Een schande voor zijn familie.
Nog dieper vallend in de neerwaardse spiraal.
You Bring Me Closer To God,
Closer.

Om na het beste nummer van het album door te gaan moet je met iets goeds komen,
dat komt NIN ook, met Ruiner namelijk.
Weer agressief en vol adrenaline.
Confronterend album,
teksten waar je van wakker kan liggen.
Teksten die shockeren.
Die pijnlijk zijn.
Nothing's Gonna Stop Me Now,
een terugkerende zin.
Al zijn opgekropte gevoelens komen eruit.
Hij ruïnieert levens..

The Becoming..
De jongen verandert in een beest,
in iets wat hij niet wil.
Alles gaat fout,
opgekropte verlangens komen eruit.
Hij komt steeds meer in de neerwaardse spiraal.
Hij kan er nog uitkomen,
nog geen verslavingen.
Een beetje therapie kan al helpen.
Iets weerhoud hem echter.
Spannende muziek die veel doet vermoeden..

De jongen stort in,
zittend in zijn flatje, op de koude vloer.
Tranen op zijn wangen, uit zijn ogen rollend.
Zelfreflectie noemt men dat.
I Do Not Want This,
vechtend tegen zijn depressies.
Hij wil geen teleurstelling zijn.
Men moet tots zijn op hem.
Hij is een junk,
een man van zeden.
Een crimineel en uitschot.
I Do Not Want This..

Zijn eerste zelfmoordpoging.
Big Man With a Big Gun.
Geen uitweg kunnen zien,
geen baan, geen geld, geen vriendin.
Zijn ouders willen hem niet meer zien,
hij is verslaafd en ziek.
Hij wil weer naar huis..
Hij zet het pistool tegen zijn buik en knalt..

Wakker wordend in A Warm Place,
ondertussen weer thuis,
bij zijn ouders.
Ontslagen uit het ziekenhuis.
Afkickend tegen de drugs,
zijn gedachten op een rijtje zetten.
Ja, nu komt het weer goed.
Rustgevende muziek, hoopvolle muziek.
Hier zijn geen woorden voor nodig..

We vallen hard in Eraser,
was het vorige nummer nog vredig,
hier wordt het ongezet tot zware muziek.
Keiharde drums met de synthesizers.
De afkickperiode is inmiddels begonnen.
Liggend in zijn bed, deur op slot.
Zwetend en ziek, zijn gedachten op slot.
Dat kan nog niet lukken, waanbeelden en disillusies.
Maken het nog moeilijker, paranoia.
Dat doet de muziek ook vermoeden.
Toch heeft hij nog èèn shot nodig voor het definitief afkicken.
Hij vlucht uit het raam, zich schamend voor zijn ouders naar zijn dealer toe.

Weer terug op het oude pad, verslaafd en nog erger,
nog meer in de neerwaardse spiraal.
Paranoia met èn zonder de drugs.
Geen beheersing meer, alles ziet hij als een lustobject.
Passie omgezet in zeden, geen leven meer.
Grauwe muziek, donker,
Zo is The Downward Spiral, hij is nu zo laag als een Reptile..

Dan komt het gelijknamige album nummer.
Het laagste punt,
niks meer voelend, geen liefde en geen gevoel.
Niets meer willend, alleen nog maar levend op de drugs.
Gezondheid gaat achteruit, alleen nog maar injecterend.
een ontstoken arm, het doet hem niks.
Zo erg in de put, zielig gewoon.
Niks meer merkend, een minder gehoor, gedesillusioneerd,
The Downward Spiral..

De afbraak, de spiraal houd op.
We zijn weer bij het begin.
Zittend in een kamer, snijdend met een stuk glas.
In zijn armen en zijn benen. Snijdend in de littekens,
van de injectienaalden. Niks voelend.
Het doet hem niks.
I Hurt Myself Today, To See If I Still Feel..
Het dieptepunt. Zo bedroefd.
Niet meeleven is onmogelijk.
Trent zingt met zoveel gevoel op de emotionel muziek.
What Have I Become..
Hij weet het zelf, hoe heeft het zover kunnen komen?
Intense muziek,
If I Could Start Again, A Million Miles Away,
zo meeslepend deze muziek, ongeloofelijk.
Een climax op het eind, alleen nog maar geluid horend.
Het langzaam leegbloeden van een lichaam zonder ziel..
Hurt

avatar van Gloeilamp
5,0
Nine Inch Nails - The Downward Spiral

Ik kreeg dit album vaak getipt, maar het album had tot voor kort nooit impact. De meningen op deze pagina spoorden me steeds aan om het album nog een keer te beluisteren, wat ik dan ook deed. Heresy was het enige nummer wat ik goed vond, ik genoot er van om dat refrein keihard door onze katholieke buurt te knallen.

Een maand geleden kwam alles ineens binnen. En eindelijk snapte ik alle lovende reacties over deze plaat. Ik was een avondje tot laat met vrienden in Utrecht wezen stappen. Toen ik weer naar huis ging zette ik deze plaat op, er lag nog een lange fietstocht voor de boeg naar Zeist. Licht onder invloed reed ik over een lange donkere weg, het was eng, maar ook erg spannend. Puur door de muziek in combinatie met de duisternis.

Elke pijnlijke tekst kwam binnen, iedere beat was raak. Ik voelde de muziek.

Toen ik bijna thuis was, was de plaat nog lang niet afgelopen. I Do Not Want This speelde zich af toen ik mijn fiets omdraaide en mijn weg terug koos. Ik wou de muziek niet stop zetten dus ik reed door. Toen het album afgelopen was, zat ik weer in Utrecht. Niets opgeschoten, maar toch een prachtige luisterervaring rijker.

The Downward Spiral, je zit er echt in. Dit maakt het voor mij zo'n bijzondere plaat, en dus een plek in mijn Top 10.

avatar van Johnny Marr
4,5
De donkerste, meest depressieve plaat die ik ooit gehoord heb. Een unieke trip waarin je wordt meegezogen in een muzikale neerwaartse spiraal. Bijna ieder nummer is een hoogtepunt, met het titelnummer als ultieme dieptepunt (een positief dieptepunt, weliswaar, een letterlijke neerwaartse spiraal).

avatar van King of Dust
5,0
The Downward Spiral

Toen ik het album leerde kennen, had ik al veel trieste muziek gehoord. Ik kende al veel albums met depressie als hoofdthema en dit schrok mij dan ook niet af. Maar de manier waarop dit thema op dit conceptalbum naar voren komt is uniek. Waar veel artiesten het beperken tot zelfbeklag, een schreeuw om hulp, een bekentenis aan de luisteraar, slaat The Downward Spiral een hele andere weg in. Ook dit album begint als een schreeuw om hulp, maar als die hulp uitblijft wordt de hoofdpersoon al snel bezeten door een maniakale razernij. En dat is wat anders is aan The Downward Spiral: deze hoofdpersoon wordt een maniak, iemand die gevaarlijk wordt voor zijn omgeving. Hij draait door, grijpt naar extreme middelen om zijn frustraties af te reageren, maar wordt uiteindelijk zo in het nauw gedreven door zijn demonen dat hij alleen nog maar kan smeken om zijn dood.

De thematiek van de eerste helft van The Downward Spiral is een tweestrijd in de ziel van de hoofdpersoon. Aan de ene kant heb je de 'goede' die zijn redelijkheid ondanks alles wil behouden, aan de andere kant heb je de 'psychopaat', het monster dat zich steeds meer aan hem opdringt: Mr. Self Destruct.

Die tweestrijd is al meteen aanwezig; er is geen rustige proloog. In Mr Self Destruct moet de hoofdpersoon harde strijd leveren om zijn redelijkheid te bewaren. Zijn demonische alter-ego wordt steeds sterker in alle radeloosheid die hij voelt. Het monster dat de mens uiteindelijk zal worden is meteen voorgesteld. Maar dat de hoofdpersoon aan het begin van het album nog menselijkheid kent is duidelijk. In Piggy zingt hij over zijn wanhoop; smekend om iets wat hem uit zijn neerwaartse spiraal kan halen, zodat hij zichzelf niet verliest.

Als hij zingt Nothing can stop me now, cause I don't care anymore hoopt hij eigenlijk op iets dat hem wel kan stoppen, iets dat hem weer om het leven laat geven.

Het monster komt daarna aan de oppervlakte.
Your God is dead, and no one cares
If there is a hell, I'll see you there

I wanna break it up, I wanna smash it up, I wanna fuck it up, I wanna watch it come down
I wanna fuck you like an animal

Het zijn allemaal loze leuzen. Een uithaal naar de 'normale mensen', voortkomend uit de frustratie dat hij zelf niet normaal is. Het is allemaal pure woede, omdat niemand hem kan helpen. In zijn razernij schrikt hij echter iedereen af die hem zou kúnnen helpen. Ondanks dat is er nog steeds een tweestrijd aan de gang. Het monster in hem heeft nog niet gewonnen. Zelfs in razende nummers als March of the Pigs en Closer hoor je bij vlagen nog steeds een redelijkere kant, die alleen maar wil ontsnappen uit zijn sleur van depressie. Dat die vlagen vervolgens weer verdreven worden door zijn harde, agressieve kant maakt de tweestrijd alleen maar duidelijker.

In Ruiner geeft de hoofdpersoon zijn demoon een naam: de Ruiner. Dat is degene tegen wie hij vecht; degene die in al zijn radeloosheid steeds sterker wordt. In de climax van Ruiner komt de Ruiner als winnaar van de tweestrijd naar voren. Terwijl het thema herhaalt wordt, komt langzaam een tekstregel naar voren:

You didn't hurt me, nothing can hurt me, you didn't hurt me, nothing can stop me now

Deze tekstregel doemt op uit al het geluid, als een silhouet uit de mist. Het stof verdwijnt van het slagveld, de overwinnaar wordt langzamerhand zichtbaar. Uiteindelijk wint het monster het van de mens. In The Becoming is de 'goede' nog even te horen. Inmiddels ernstig verzwakt uit hij nog een laatste wanhoopsschreeuw. Langzamerhand wordt hij een nachtmerrie ingetrokken, waarin zijn innerlijke maniak de overhand krijgt. I do not want this zingt hij, waaruit hij blijkt dat hij alles zou doen voor een geneesmiddel van zijn ziekte. Maar dan neemt de Ruiner het definitief over. I Do Not Want This eindigt met een uiting van het verlangen van deze Ruiner om iets verschrikkelijks te doen, zichzelf te manifesteren, wraak te nemen op de gewone wereld die hij zo haat.

Dit verschrikkelijk gebeurt in het daaropvolgende nummer. De hoofdpersoon schiet in het rond, bezeten door een moordende razernij. Hij zaait dood en verderf, woedend schreeuwend: NOTHING CAN STOP ME NOW!

De moordpartij duurt maar anderhalve minuut. Daarna gaat hij liggen. Omringt door de door hem gemaakte doden zet hij het geweer tegen zijn hoofd. Alle hoop is definitief opgegeven. Het geweld is geëindigd, de bodem van de neerwaartse spiraal is bereikt, de trekker hoeft nog maar één keer overgehaald te worden. Hij verheugt zich op het einde, verlangt naar het hiernamaals, een warme plek die hij op aarde nooit kon krijgen, een plaats waar zijn ziel rust kan krijgen.

Maar uiteindelijk bezit hij toch niet het lef om de trekker die ene keer nog over te halen. Hij wordt opgepakt, in een cel gegooid. Daar blijkt dat de bodem van de neerwaartse spiraal nog niet bereikt is. Een nieuwe hel begint, in limbo. Zijn daad heeft nieuwe demonen gecreëerd: de schuldgevoelens, de realisatie dat hij nu zijn lot als paria bezegeld heeft. Niemand zal hem nu nog kunnen of willen helpen. De warme plek blijkt een hel, een grote woestijn. In brandende hitte voelt hij zich gedwongen door te lopen, te kruipen. Zijn enige gezelschap zijn de gieren, die geduldig wachten tot hun prooi het opgeeft. Maar deze hel schenkt hem geen genade. Het zal nog lang duren voor de hoofdpersoon zijn rust bereikt.

Hij smeekt wanhopig om dood te mogen: ERASE ME!

Het woestijnachtige, helse klankenlandschap dat in Eraser wordt opgeroepen verstomt, om plaats te maken voor de geluiden van een grote machine. Een insectachtige machine die mensen keurt die op een lopende band onder hem door komen. Mensen als onze hoofdpersoon krijgen een groot keurmerk 'FOUT' op zich gebrandmerkt. Zij gaan van de lopende band af, recht de prullenbak van de maatschappij in. Onze hoofdpersoon wordt echter niet gebrandmerkt om zijn gruweldaden, maar puur om het feit dat hij niet gelukkig en 'normaal' is. In een als een machine werkende maatschappij is geen aandacht voor deze lieden. Zij worden afgekeurd. Op de afvalhoop ermee.

Dan begint het titelnummer. De 'goede' is nu volledig geïsoleerd van de rest. Niemand kan hem meer helpen, maar niemand hoeft hem meer te helpen. Hij staat aan het einde. Hij heeft de bodem van zijn neerwaartse spiraal bereikt en weet nu dat hij op niets beters kan rekenen. Hij kan nog maar op een ding rekenen: rust, rust voor zijn ziel, de rust van de dood. Zijn haat jegens de wereld, zijn zelfhaat, al zijn helse ervaringen geven hem het laatste duwtje. Hij maakt er een eind aan, trapt de stoel weg, maakt de sprong, haalt de trekker over, eindigt alles.

He couldn't believe how easy it was

Hurt is de epiloog. Het is de conclusie van het album. Het is de kern van het album, de kern van de strijd en de gruweldaden van de hoofdpersoon in een nummer gegrepen. Het is zijn vaarwel aan deze wereld. Hij laat ons enkel zijn verhaal na:

You can have it all, my empire of dirt

Niets van onze wereld kan hem nu nog raken. Hij heeft de wereld waarin hij niet gelukkig kon zijn achter zich gelaten en zinkt nu weg in de rust die hij heel het album zocht. De onheilspellende toon waarmee het album eindigt, geeft naar mijn idee niet weer dat de hoofdpersoon zijn rust niet vindt. Het is het geluid van zijn haat jegens onze wereld. Het geeft weer dat hij absoluut niemand zal missen, dat hij onze wereld verafschuwt, dat hij blij zal zijn als onze wereld zal vergaan. Het geluid is de klank van iemand wiens schreeuw om hulp we negeerden omdat hij niet in onze hokjes paste.

Het einde van het album is een middelvinger naar de 'normale wereld'. Even hoor je niets dan haat en woede. En daarna is er alleen nog maar ruis. De naklanken van een leven dat beëindigt is.

avatar van james_cameron
4,0
Wat mij betreft het beste album van de band tot nu toe; ik denk ook niet dat dit in de toekomst nog overtroffen gaat worden. Hier werkt de muziek van Trent Reznor optimaal en valt alles op zijn plek. The Downward Spiral is indringend, meeslepend, naargeestig, opwindend, complex en toegankelijk tegelijk. Tegen het einde zakt het album weliswaar enigszins in, maar het prachtige Hurt is dan wel weer de perfecte afsluiter. Na ruim twintig jaar heeft dit nog niets aan kracht verloren.

avatar van Koen St
5,0
Eindelijk is ook dit album bij mij geklikt, wat een gaaf werk. Een heel mooi verhaal over een man met een minder mooi leven, maar wel met "mooie" muziek. Of het mooi is is natuurlijk een vraag, maar goed is het zeker. De opener Mr Self Destruct sleurt je gelijk in het album zonder enige genade en gaat er hard aan toe. Piggy is wel wat rustiger en "vrolijker", Heresy gaat er helemaal op los en gaat gelijk zonder adempauze door naar het harde March Of The Pigs, dan heb je Closer. Wat valt er te zeggen over Closer? Toen ik het eerst hoorde keek ik raar op bij de teksten, maar als je het dan begrijpt en volledig meegaat in de muziek zie je in wat voor een fantastisch prachtig geweldig nummer dit is. De rest is ook erg goed maar ik heb geen zin om daar ook nog wat leuks bij te typen, dit eerste deel is al 5 sterren waard.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:29 uur

geplaatst: vandaag om 03:29 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.