menu

Nine Inch Nails - The Downward Spiral (1994)

mijn stem
4,01 (596)
596 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Electronic
Label: Interscope

  1. Mr. Self Destruct (4:30)
  2. Piggy (4:24)
  3. Heresy (3:54)
  4. March of the Pigs (2:58)
  5. Closer (6:13)
  6. Ruiner (4:58)
  7. The Becoming (5:31)
  8. I Do Not Want This (5:41)
  9. Big Man with a Gun (1:36)
  10. A Warm Place (3:22)
  11. Eraser (4:53)
  12. Reptile (6:52)
  13. The Downward Spiral (3:56)
  14. Hurt (6:14)
  15. Burn * (5:00)
  16. Closer (Precursor) * (7:16)
  17. Piggy (Nothing Can Stop Me Now) * (4:03)
  18. A Violet Fluid * (1:04)
  19. Dead Souls * (4:53)
  20. Hurt (Quiet) * (5:08)
  21. Closer to God * (5:06)
  22. All the Pigs, All Lined Up * (7:26)
  23. Memorabilia * (7:22)
  24. The Downward Spiral (The Bottom) * (7:32)
  25. Ruiner [Demo] * (4:51)
  26. Liar [Reptile Demo] * (6:57)
  27. Heresy [Demo] * (4:00)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 1:05:02 (2:15:40)
zoeken in:
avatar van King of Dust
5,0
The Downward Spiral

Toen ik het album leerde kennen, had ik al veel trieste muziek gehoord. Ik kende al veel albums met depressie als hoofdthema en dit schrok mij dan ook niet af. Maar de manier waarop dit thema op dit conceptalbum naar voren komt is uniek. Waar veel artiesten het beperken tot zelfbeklag, een schreeuw om hulp, een bekentenis aan de luisteraar, slaat The Downward Spiral een hele andere weg in. Ook dit album begint als een schreeuw om hulp, maar als die hulp uitblijft wordt de hoofdpersoon al snel bezeten door een maniakale razernij. En dat is wat anders is aan The Downward Spiral: deze hoofdpersoon wordt een maniak, iemand die gevaarlijk wordt voor zijn omgeving. Hij draait door, grijpt naar extreme middelen om zijn frustraties af te reageren, maar wordt uiteindelijk zo in het nauw gedreven door zijn demonen dat hij alleen nog maar kan smeken om zijn dood.

De thematiek van de eerste helft van The Downward Spiral is een tweestrijd in de ziel van de hoofdpersoon. Aan de ene kant heb je de 'goede' die zijn redelijkheid ondanks alles wil behouden, aan de andere kant heb je de 'psychopaat', het monster dat zich steeds meer aan hem opdringt: Mr. Self Destruct.

Die tweestrijd is al meteen aanwezig; er is geen rustige proloog. In Mr Self Destruct moet de hoofdpersoon harde strijd leveren om zijn redelijkheid te bewaren. Zijn demonische alter-ego wordt steeds sterker in alle radeloosheid die hij voelt. Het monster dat de mens uiteindelijk zal worden is meteen voorgesteld. Maar dat de hoofdpersoon aan het begin van het album nog menselijkheid kent is duidelijk. In Piggy zingt hij over zijn wanhoop; smekend om iets wat hem uit zijn neerwaartse spiraal kan halen, zodat hij zichzelf niet verliest.

Als hij zingt Nothing can stop me now, cause I don't care anymore hoopt hij eigenlijk op iets dat hem wel kan stoppen, iets dat hem weer om het leven laat geven.

Het monster komt daarna aan de oppervlakte.
Your God is dead, and no one cares
If there is a hell, I'll see you there

I wanna break it up, I wanna smash it up, I wanna fuck it up, I wanna watch it come down
I wanna fuck you like an animal

Het zijn allemaal loze leuzen. Een uithaal naar de 'normale mensen', voortkomend uit de frustratie dat hij zelf niet normaal is. Het is allemaal pure woede, omdat niemand hem kan helpen. In zijn razernij schrikt hij echter iedereen af die hem zou kúnnen helpen. Ondanks dat is er nog steeds een tweestrijd aan de gang. Het monster in hem heeft nog niet gewonnen. Zelfs in razende nummers als March of the Pigs en Closer hoor je bij vlagen nog steeds een redelijkere kant, die alleen maar wil ontsnappen uit zijn sleur van depressie. Dat die vlagen vervolgens weer verdreven worden door zijn harde, agressieve kant maakt de tweestrijd alleen maar duidelijker.

In Ruiner geeft de hoofdpersoon zijn demoon een naam: de Ruiner. Dat is degene tegen wie hij vecht; degene die in al zijn radeloosheid steeds sterker wordt. In de climax van Ruiner komt de Ruiner als winnaar van de tweestrijd naar voren. Terwijl het thema herhaalt wordt, komt langzaam een tekstregel naar voren:

You didn't hurt me, nothing can hurt me, you didn't hurt me, nothing can stop me now

Deze tekstregel doemt op uit al het geluid, als een silhouet uit de mist. Het stof verdwijnt van het slagveld, de overwinnaar wordt langzamerhand zichtbaar. Uiteindelijk wint het monster het van de mens. In The Becoming is de 'goede' nog even te horen. Inmiddels ernstig verzwakt uit hij nog een laatste wanhoopsschreeuw. Langzamerhand wordt hij een nachtmerrie ingetrokken, waarin zijn innerlijke maniak de overhand krijgt. I do not want this zingt hij, waaruit hij blijkt dat hij alles zou doen voor een geneesmiddel van zijn ziekte. Maar dan neemt de Ruiner het definitief over. I Do Not Want This eindigt met een uiting van het verlangen van deze Ruiner om iets verschrikkelijks te doen, zichzelf te manifesteren, wraak te nemen op de gewone wereld die hij zo haat.

Dit verschrikkelijk gebeurt in het daaropvolgende nummer. De hoofdpersoon schiet in het rond, bezeten door een moordende razernij. Hij zaait dood en verderf, woedend schreeuwend: NOTHING CAN STOP ME NOW!

De moordpartij duurt maar anderhalve minuut. Daarna gaat hij liggen. Omringt door de door hem gemaakte doden zet hij het geweer tegen zijn hoofd. Alle hoop is definitief opgegeven. Het geweld is geëindigd, de bodem van de neerwaartse spiraal is bereikt, de trekker hoeft nog maar één keer overgehaald te worden. Hij verheugt zich op het einde, verlangt naar het hiernamaals, een warme plek die hij op aarde nooit kon krijgen, een plaats waar zijn ziel rust kan krijgen.

Maar uiteindelijk bezit hij toch niet het lef om de trekker die ene keer nog over te halen. Hij wordt opgepakt, in een cel gegooid. Daar blijkt dat de bodem van de neerwaartse spiraal nog niet bereikt is. Een nieuwe hel begint, in limbo. Zijn daad heeft nieuwe demonen gecreëerd: de schuldgevoelens, de realisatie dat hij nu zijn lot als paria bezegeld heeft. Niemand zal hem nu nog kunnen of willen helpen. De warme plek blijkt een hel, een grote woestijn. In brandende hitte voelt hij zich gedwongen door te lopen, te kruipen. Zijn enige gezelschap zijn de gieren, die geduldig wachten tot hun prooi het opgeeft. Maar deze hel schenkt hem geen genade. Het zal nog lang duren voor de hoofdpersoon zijn rust bereikt.

Hij smeekt wanhopig om dood te mogen: ERASE ME!

Het woestijnachtige, helse klankenlandschap dat in Eraser wordt opgeroepen verstomt, om plaats te maken voor de geluiden van een grote machine. Een insectachtige machine die mensen keurt die op een lopende band onder hem door komen. Mensen als onze hoofdpersoon krijgen een groot keurmerk 'FOUT' op zich gebrandmerkt. Zij gaan van de lopende band af, recht de prullenbak van de maatschappij in. Onze hoofdpersoon wordt echter niet gebrandmerkt om zijn gruweldaden, maar puur om het feit dat hij niet gelukkig en 'normaal' is. In een als een machine werkende maatschappij is geen aandacht voor deze lieden. Zij worden afgekeurd. Op de afvalhoop ermee.

Dan begint het titelnummer. De 'goede' is nu volledig geïsoleerd van de rest. Niemand kan hem meer helpen, maar niemand hoeft hem meer te helpen. Hij staat aan het einde. Hij heeft de bodem van zijn neerwaartse spiraal bereikt en weet nu dat hij op niets beters kan rekenen. Hij kan nog maar op een ding rekenen: rust, rust voor zijn ziel, de rust van de dood. Zijn haat jegens de wereld, zijn zelfhaat, al zijn helse ervaringen geven hem het laatste duwtje. Hij maakt er een eind aan, trapt de stoel weg, maakt de sprong, haalt de trekker over, eindigt alles.

He couldn't believe how easy it was

Hurt is de epiloog. Het is de conclusie van het album. Het is de kern van het album, de kern van de strijd en de gruweldaden van de hoofdpersoon in een nummer gegrepen. Het is zijn vaarwel aan deze wereld. Hij laat ons enkel zijn verhaal na:

You can have it all, my empire of dirt

Niets van onze wereld kan hem nu nog raken. Hij heeft de wereld waarin hij niet gelukkig kon zijn achter zich gelaten en zinkt nu weg in de rust die hij heel het album zocht. De onheilspellende toon waarmee het album eindigt, geeft naar mijn idee niet weer dat de hoofdpersoon zijn rust niet vindt. Het is het geluid van zijn haat jegens onze wereld. Het geeft weer dat hij absoluut niemand zal missen, dat hij onze wereld verafschuwt, dat hij blij zal zijn als onze wereld zal vergaan. Het geluid is de klank van iemand wiens schreeuw om hulp we negeerden omdat hij niet in onze hokjes paste.

Het einde van het album is een middelvinger naar de 'normale wereld'. Even hoor je niets dan haat en woede. En daarna is er alleen nog maar ruis. De naklanken van een leven dat beëindigt is.

avatar van King of Dust
5,0
Gelukkig verging het Trent Reznor niet hetzelfde als de hoofdpersoon in het verhaal dat zijn album verteld. Hij is er nog steeds, en ondanks dat het nu beter met hem gaat weet hij nog steeds prachtige, duistere muziek te maken. En ik zal erbij zijn als hij op 27 mei levend en wel in Amsterdam is

The Downward Spiral was het eerste album dat ik van deze geweldige artiest ontdekte en ik zie het ook als een van Nine Inch Nails' grote meesterwerken. Een van, want de eerste plaats gaat voor mij nog altijd naar The Fragile. Toen ik The Downward Spiral had ontdekt, had ik hoge verwachtingen van zijn opvolger (een dubbelaar, nog wel). En het was geweldig om erachter te komen, dat het geweldige The Downward Spiral in vergelijking met The Fragile een vingeroefening te noemen was. Op The Fragile weet Reznor de kunsten waarmee hij hier experimenteert, in zo'n vorm te gieten dat het resultaat een album is dat zelfs nog meeslepender en sfeervoller is als dit.

Dat zal ongetwijfeld lang niet iedereen met mij eens zijn. Ik zal dan nu ook maar stoppen met mijn gratis reclame voor The Fragile. Ik kon mijn bespreking van The Downward Spiral echter niet eindigen, zonder de relatie van dit album met mijn nummer 1-plaat te benoemen.

The Downward Spiral is een meesterwerk en ik kan alleen maar zeggen dat ik blij was erachter te komen dat Reznor zelfs nog meer kan dan dit.

avatar van King of Dust
5,0
deric raven schreef:
Something I Can Never Have staat ook op Natural Born Killers (1996), ik denk dat de kans groot is dat de Columbine Killers ook bekend waren met deze film.


Klopt. De schietpartij was door de daders zelfs vernoemd naar deze film. Something I Can Never Have is echt prachtig verwerkt in Natural Born Killers.

avatar van deric raven
4,0
Is toch dat stukje in die wigwam?

avatar van King of Dust
5,0
Zou best kunnen ja. Het is ook te horen op het eind met die nieuwslezeres.

Misterfool
Nine inch nails heb ik de afgelopen jaren toch behoorlijk onderschat. Toen ik dit een paar jaar geleden kocht, vond ik het verre van een slecht album, maar eigenlijk iets te puberaal. Ik snap wel waarom ik toentertijd dat vond. De teksten op dit album gaan niet zelden over dingen als zelfhaat, radeloosheid en welhaast simpele vernielzucht. In de handen van een andere artiest had dit echt het zoveelste emo-rock plaatje kunnen worden.

Trent reznor pak het op meerdere manieren anders aan dan die artiesten. Allereerst, zoals King of Dust al mooi verwoorde, wordt de schreeuw om hulp aan het begin van het album geplaatst. Hierdoor focust het album zich meer op het mentale aftakelingsproces van het hoofdpersonage en minder op de weltschmerz die daar bij hoort. Daarnaast wisselt NIN de schreeuwerige momenten mooi af met subtielere passages. Met name de meer introspective industrialklanken die op de tweede helft van het album opdoemen zijn zeer fraai. Op deze momenten doet the downward spiral me zelfs wel een beetje aan Coil denken.

Dardan
Wow! Dit album doet wel wat met je nadat je een uur lang naar The Beatles hebt zitten luisteren

Zo'n zes jaar geleden besloot ik om "Closer" en "Hurt" op te leggen. Na al die tijd waren beide nummers, samen met deze huiveringwekkende live-versie van Hurt, goed voor ruim 100 scrobbles op Last.fm, kortom: het begon stilaan tijd te worden om dit album op te leggen. Een tijdje geleden zag ik dit album staan in de winkel, destijds afgezien om het te halen jammer genoeg: ik moet zeggen dat die irritante Spotify-adds pas serieus een domper zijn tijdens deze briljante luistertrip. Ik noem het een reis/trip want zoals King of Dust het hierboven al mooi verwoordde neemt NIN ons hier doorheen één lange lijdensweg, die gelukkig muzikaal wél zeer sterk in elkaar steekt.

"Closer" - perversie op de spits gedreven, het type nummer dat je niet eens zou opleggen alvorens een bordeel te bezoeken. "Hurt" is één van diepzinnigste, sterkste, intrigerendste nummers die ik ooit gehoord heb - Rest van dit album bevalt ook zeer goed, met name die tekst van "Heresy" heeft ook een ongelooflijke indruk achtergelaten. Het is alleen jammer dat het een klein beetje inzakt na "Eraser" (op het slotnummer na dan natuurlijk).

De laatste maanden was ik wat betreft modernere rock vooral aan het luisteren naar Oasis. Nu merk ik dat dit album gewoon haaks staat tegenover hun muziek - zeker als je weet dat "Live Forever" juist een tegenreactie was tegen dit soort teksten. Een vergelijkbare ervaring heb ik tot nu toe gehad met wat nummers van Linkin Park en Muse; het grote verschil is dat Trent Reznor hier alles op een véél hoger niveau doet. Al bij al een schitterend conceptalbum.

avatar van Johnny Marr
4,5
Dardan schreef:
Het is alleen jammer dat het een klein beetje inzakt na "Eraser" (op het slotnummer na dan natuurlijk).

Mooi stuk, maar ik zou toch nog maar eens goed luisteren naar 'Reptile', toch één van de beste nummers van dit meesterwerk. Vergeet trouwens niet te stemmen

avatar van james_cameron
4,0
Wat mij betreft het beste album van de band tot nu toe; ik denk ook niet dat dit in de toekomst nog overtroffen gaat worden. Hier werkt de muziek van Trent Reznor optimaal en valt alles op zijn plek. The Downward Spiral is indringend, meeslepend, naargeestig, opwindend, complex en toegankelijk tegelijk. Tegen het einde zakt het album weliswaar enigszins in, maar het prachtige Hurt is dan wel weer de perfecte afsluiter. Na ruim twintig jaar heeft dit nog niets aan kracht verloren.

avatar van Paap_Floyd
5,0
james_cameron schreef:
Wat mij betreft het beste album van de band tot nu toe; ik denk ook niet dat dit in de toekomst nog overtroffen gaat worden. Hier werkt de muziek van Trent Reznor optimaal en valt alles op zijn plek. The Downward Spiral is indringend, meeslepend, naargeestig, opwindend, complex en toegankelijk tegelijk. Tegen het einde zakt het album weliswaar enigszins in, maar het prachtige Hurt is dan wel weer de perfecte afsluiter. Na ruim twintig jaar heeft dit nog niets aan kracht verloren.
Zakt het in? De tweede helft is voor mij zo ongeveer het beste half uur dat op plaat is gezet, met als hoogtepunten het titelnummer en Erase me.

avatar van Johnny Marr
4,5
Paap_Floyd schreef:
(quote)
Zakt het in? De tweede helft is voor mij zo ongeveer het beste half uur dat op plaat is gezet, met als hoogtepunten het titelnummer en Erase me.

Eensch. Absoluut geen sprake van een inzakking hier, wel integendeel. Het tweede deel van deze plaat is één van de meest intense ooit.

Telamon
Sodemieter, wat is dit? Razernij en horror in één. Met dank aan de tekst van King of Dust toch eens wat grondiger beluisterd want anders direct uitgezet (Spotify). Nu doe ik dat na deze beluistering. Eenmalig dit. Hier worden we niet vrolijker van ?

Hurt is wel erg goed!

avatar van lennon
Dito... ik heb de cd liggen, en wil het graag, maar kom er echt niet doorheen.

Hurt, closer en reptile zijn erg lekker, maar een heel album trek ik echt niet.
Heb meerdere albums (kringloopwinkel jaja) en ook bij deze wil het niet lukken.

Op de een of andere manier heb ik NIN aan mij laten voorbij gaan. En nu vraag ik mij af onder welke steen ik al die tijd gezeten heb, want deze plaat is echt echt goed.

avatar van TornadoEF5
2,5
Closer is een pracht van een nummer dat ik graag veel opleg, maar dit is absoluut niets voor mij helaas.

avatar van dumb_helicopter
3,5
Ik kan me goed voorstellen dat dit bij uitgave wel een impact wist te hebben. Een metalgeluid dat we daarvoor nog nooit gezien hadden en bevreemdend en overstuurd aanvoelt. Ik vind het zeker de moeite waard, maar helemaal heeft het album me toch ook nog niet mee.

avatar van Don Cappuccino
4,5
dumb_helicopter schreef:
Een metalgeluid dat we daarvoor nog nooit gezien hadden en bevreemdend en overstuurd aanvoelt.


Nou, dat is misschien iets te veel eer voor The Downward Spiral, vooral als je al een plaat als Streetcleaner hebt in 1989 en Ministry al sinds 1988 met The Land of Rape and Honey industriële metalknallers op de luisteraar afvuurde. Het is wel behoorlijk speciaal dat The Downward Spiral, een plaat die ontzettend naargeestig en intens is, zo'n groot commercieel succes is geworden.

avatar van Edwynn
4,5
Dat was de kracht van Reznor. Hij bracht die ahit naar de mainstream door focus op de songs zelf te houden.

Dardan
De charme van MusicMeter: ik kon me niet herinneren of ik dit album ooit eens in haar geheel had geluisterd totdat ik mijn bericht hierboven herlas. Nu zijn we weer zo'n zes jaar verder, wat maakt dat er al ongeveer twaalf jaar nummers van dit album de afspeellijst passeren. 'Closer' en 'Heresy' zijn steevast de twee nummers die ik blijf luisteren - 'Hurt' leg ik minder vaak op simpelweg omdat dat nummer van zo'n afgrijselijk, confronterend hoog niveau is en nóg beter tot haar recht komt als je het geheel doorneemt.

If there is a hell, I'll see you there - Nietzscheaanse power music dat zelfs een doorgewinterde godloochenaar de stuipen op het lijf jaagt.

"Moreel verval, moord en brand", schreeuwden Amerikaanse republikeinen, om later gezellig Trump te gaan stemmen. De wereld zit echt vol - om het in Reznors eigen woorden te zeggen - "f***ing idiots." Verval? Jawel, dat van de protagonist dat hier ijzersterk wordt weergegeven.

'Warm Place' is verder een nummer dat me nu veel meer opvalt dan vroeger; een zuivere druppel in de verder onherstelbaar vervuilde oceaan. Voorheen lijkt de protagonist langzaam op de wankel, maar hierna gaat het pijlsnel bergaf... Vandaar dat die sluitzin ook zo'n ongelooflijk bittere pil is om door te slikken:

"I would find a way..."

avatar van Juul1998B
5,0
Het kwartje bij mij een NIN en dan vooral the downward spiral is gevallen. Waar ik dit vroeger niet begreep en waar het me niet echt pakte valt alles nu op zijn plek. Dit is één van de meest bijzondere albums ooit gemixt. Een clash van stijlen, waaronder: Electronic, Metal, Industrial rock en Hard rock. Een bijzondere maar zeer slagende uitkomst. Je voelt duidelijk de pijn en woede in Trent Reznor's stem.
Daarbij is dit een concept album waar alles naadloos op elkaar aansluit.
Hoogtepunten:
Mr self destruct
Reptile
Ruiner
The becoming
Maar goed eigenlijk kun je elk nummer quoten.
5*

avatar van Koen St
5,0
Eindelijk is ook dit album bij mij geklikt, wat een gaaf werk. Een heel mooi verhaal over een man met een minder mooi leven, maar wel met "mooie" muziek. Of het mooi is is natuurlijk een vraag, maar goed is het zeker. De opener Mr Self Destruct sleurt je gelijk in het album zonder enige genade en gaat er hard aan toe. Piggy is wel wat rustiger en "vrolijker", Heresy gaat er helemaal op los en gaat gelijk zonder adempauze door naar het harde March Of The Pigs, dan heb je Closer. Wat valt er te zeggen over Closer? Toen ik het eerst hoorde keek ik raar op bij de teksten, maar als je het dan begrijpt en volledig meegaat in de muziek zie je in wat voor een fantastisch prachtig geweldig nummer dit is. De rest is ook erg goed maar ik heb geen zin om daar ook nog wat leuks bij te typen, dit eerste deel is al 5 sterren waard.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:48 uur

geplaatst: vandaag om 16:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.