Tom Waits - Closing Time (1973)

Bij mij was jaren terug Martha ook de grote favoriet, inmiddels sluit het nummer de rangen. Huidige favorieten zijn Virginia Avenue, Midnight Lullaby en het titelnummer.
Hoe dan ook een meesterwerk, met 1 van de mooiste hoesjes allertijden. Blue Valentine heb ik wel nog een stuk hoger zitten, zowel muzikaal als qua cover

Waarschijnlijk toch meer door de hoes, denk ik, Franck Maudit

Het slotnummer vat het gehele album samen, en dat zonder woorden. Wat een pracht..

Ik verhoog een halfje. Ik vind het nog steeds een matte plaat die zeker naar het einde toe saai aanvoelt.
Daarentegen bevalt de nachtelijke- nog één laatste rondje in de bar- sfeer van dit album mij een stuk beter. Martha, het titelnummer en Virginia Avenue behoren tot het betere werk van Waits. 3.5*

Laten we eventjes doen alsof we dit niet gelezen hebben

Bij Grapefruit Moon kan ik gewoon het nummer citeren: every time I hear that melody, something breaks inside. Dat zinnetje is echter nog meer van toepassing op het titelnummer, wat inmiddels mijn favoriete nummer van dit magistrale album is. Zelden werd een album mooier afgesloten.

Voor mij was dit zo'n plaat waarvan ik na twee of drie keer beluisteren ineens het gevoel had die nummers al mijn hele leven te kennen als tijdloze klassiekers, zonder te weten waar ik ze van kende. Alsof ik thuiskwam in een nieuwe goede oude tijd.

De dag is nog jong maar dit zinnetje zou zomaar eens mijn favorietje van de dag kunnen worden.
Wat een treffende omschrijving, ik had hem graag zelf bedacht.

Dat is nog eens een prachtige paradox inderdaad. .
Tsja, en over mijn waardering voor dit album. Wellicht heb ik nog te weinig blues om te dromen van rust in de hoek van een bruin café of wellicht heb ik meer met de gootblues die Waits maakte in de jaren 80.

Is het bovendien raar dat deze plaat me qua sfeer aan Chet Baker doet denken?

Ik heb altijd veel raakvlakken gezien met dit album: In the Wee Small Hours.

Tom Waits heeft zelfs verklaard dat album van Frank Sinatra als een van zijn meest favoriete of all time te beschouwen. Dan zal er ongetwijfeld iets doorgesijpeld zijn naar zijn eigen werk.

We schrijven 1973. Toen werd ik 15. Waarschijnlijk te jong om toen al de schoonheid van dit album in te zien. Wijsheid komt met de jaren.

Een echte Tom Waits fan zal ik nooit worden. Swordfishtrombones uit 1983 kan ik bijvoorbeeld deels niks mee. Maar dit album is top. Al het positieve over dit album is hierboven al geschreven. Voor de lijstjesfreaks hierbij nog wat cijfertjes.
In de jaarlijst van Oor over 1973 op een 19e plaats en zelfs 11e in de lijst over de jaren 70. Ook komt het album voor in eeuwlijstjes en een lijst met beste debuutalbums ooit.

Heerlijk die rauwe stem en fraaie piano. Een album om heerlijk bij weg te zwijmelen. Martha springt er bovenuit.

Debuut album van Waits, en was halverwege de jaren tachtig ook mijn eerste kennismaking met
zijn muziek. De songs zijn hier nog kaal met veel pianowerk, en het album is voor mij een van
zijn beste. Liedjes die ook gauw in je geheugen nestelen, enkele zelfs nogal met een meezinggehalte,
met als buitenbeentje Ice Cream Man.

Hoewel ik zijn latere vaak absurdere en duistere werk met zijn totaal versleten stem mij meer aanspreekt is dit natuurlijk een droomdebuut waar al zijn toen al aanwezige talent samenkomt, het is meer mainstream als hetgeen hij later ging doen, maar daarom zeker niet minder. Hele sfeervolle plaat met een toch al filmische sfeer, hetgeen hij op zijn latere werk meer gaat uitbuiten.
Waar is Tom Waits eigenlijk anno 2020 gebleven?, hij is behoorlijk uit beeld.

Hij acteerde een hilarische goudzoeker in de Coen-brothers' western-raamvertelling The Ballad of Buster Scruggs uit 2019.

Wat een prachtig album blijft dit. Zo sfeervol en zo mooi!

Inderdaad prachtig album. Favorieten zijn I hope that I don’t fall in love with you, Martha en de afsluiter Closing Time.

Wow wat een raar en goed verschil met bone machine van Tom Waits.
Daar gaf ik 1,5 ster.
Hier zitten gewoon prachtige songs tussen. Neem Martha, prachtige melodieën.
Ben denk ik meer fan van de vroegere Tom Waits. De latere ging denk ik meer experimenteren.

Zo is dat kul maar geef ook zeker Rain Dogs een kans. Zijn absolute meesterwerk wat mij betreft. Een verbluffende variatie van stijlen die als clockwork in elkaar vallen en bovendien het beste van beide werelden.

Volledig akkoord met Deranged. Lange tijd was dit debuut mijn favoriet van Tom Waits, maar enkele jaren geleden viel het kwartje volledig wat Rain Dogs betreft. Die staat sindsdien dan ook te blinken in mijn top 10.

Misschien is het dan toch verstandiger om via Blue Valentines bij Rain Dogs te belanden, gezien je reactie bij Bone Machine Lijkt me een goede tussenstap (en geweldige plaat).

Fijn dat jij de handdoek van Closing Time hebt opgepakt. Eens met m’n voorganger dat Blue Valentines een mooie volgende stap is, al vind ik zelf heartattack and the Vine ook zeer genietbaar.
(Jersey Girl daarvan zou prachtig door The Killers gezongen kunnen worden)

Alice ook favorietje hier. Grotendeels erg toegankelijk.

Thanks voor jullie berichten!
Blue valentines word de volgende
Jersey girl he? Ook maar eens checken..

Ik verwacht dat jij de live-versie van Bruce Springsteen nog mooier gaat vinden.

Ik ben ooit ingestapt bij swordfishtrombones, een album die toch niet mijn cup of tea bleek te zijn. Ik heb Waits vervolgens lang links laten liggen tot ik dit album eens langs mijn oortjes liet glijden. En sjonge zeg wat is dit toch een fijn album.

Het prachtige openingsnummer, het zeer fraaie I hope that I Don’t fall in Love with you, het smerige bluesje Virginia Avenue, Martha, Closing Time (prachtig). Ik krijg hier geen genoeg van.

Bij voorkeur laat op de avond ...

Lekker op vinyl...

Ook het latere album The heart of Saturday Night kan mij zeer bekoren wat mij tot de conclusie brengt dat ik de oudere albums beter kan hebben dan het latere werk.

Zag daarstraks "Rain Dogs" voorbij komen in deze MM. En ik dacht dat is toch weer een reden om Closing Time boven te halen. Echt een plaat om in de late uurtjes te luisteren. Ik besef dat ik dringend nog meer van deze rasartiest moet aanschaffen ( Rain Dogs en Blue valentine staan al op mijnlijstje ).

Deze plaat benadert wat mij betreft de perfectie. Als je deze plaat op het juiste moment (voor mij is dat 's avonds laat als de rest van het gezelschap naar dromenland is en ik nog even aan het mijmeren ben over de voorbije dag) opzet dan geeft dit zo'n zalig gevoel, merci mister Waits, slaapwel!

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Ook Tom hebben we vaker gehoord in deze lijst. Het begint allemaal sfeervol met Ol ’55. En die stijl en sfeer met vrij kale, minimale begeleiding wordt dit album wel doorgezet. Vocaal zit Waits ook goed op zijn stoel dit album. Veel meer dan piano, gitaar en stem is het vaak niet en dat bevalt mij wel. Ook mooi is de jazzy inslag van bijvoorbeeld een Midnight Lullaby. Een bijzonder en smaakvol album dit. Dit bevalt mij wel.