menu

Supertramp - Breakfast in America (1979)

mijn stem
3,95 (593)
593 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: A&M

  1. Gone Hollywood (5:19)
  2. The Logical Song (4:10)
  3. Goodbye Stranger (5:50)
  4. Breakfast in America (2:39)
  5. Oh Darling (4:02)
  6. Take the Long Way Home (5:08)
  7. Lord Is It Mine (4:09)
  8. Just Another Nervous Wreck (4:25)
  9. Casual Conversations (2:58)
  10. Child of Vision (7:28)
  11. The Logical Song [Live at Pavillon de Paris 1979] * (4:06)
  12. Goodbye Stranger [Live at Pavillon de Paris 1979] * (6:11)
  13. Breakfast in America [Live at Wembley 1979] * (3:05)
  14. Oh Darling [Live in Miami 1979] * (4:21)
  15. Take the Long Way Home [Live at Wembley 1979] * (4:48)
  16. Another Man's Woman [Live at Pavillon de Paris 1979] * (7:32)
  17. Even in the Quietest Moments [Live at Pavillon de Paris 1979] * (5:36)
  18. Rudy [Live at Wembley 1979] * (7:29)
  19. Downstream [Live at Pavillon de Paris 1979] * (3:29)
  20. Give a Little Bit [Live at Pavillon de Paris 1979] * (4:03)
  21. From Now On [Live at Wembley 1979] * (6:53)
  22. Child of Vision [Live at Pavillon de Paris 1979] * (7:32)
toon 12 bonustracks
totale tijdsduur: 46:08 (1:51:13)
zoeken in:
3,5
Niets aan toe te voegen. Driemaal live in de oude bezetting gezien en dat waren top optredens!

avatar van gigage
3,0
De kids zeken het door de ouders graag geziene muziekprogramma Op volle Toeren af want TopPop was internationaal en dus veel interessanter en beter. Waarop mijn vader bij Breakfast in America na iets meer dan een minuut in de song het niet kon laten de Engelse tekst te roemen ten opzichte van het Nederlandse levenslied.
Wij boos toen, hilarisch achteraf.

bas1966
het blijft een mooie lp. child of vision is het meest blijven hangen !
take the long way home>> betere versie op Paris life

avatar van little lion man
5,0
Op hun 6e studioalbum is het Supertramp gelukt om technische perfectie te koppelen aan een gevoel van luchtigheid en spontaniteit. Het album wordt nergens zwaarmoedig (zelfs niet in de composities van Davies) zonder dat de balans verstoord wordt. De band klinkt geroutineerd en geïnspireerd, wat een knappe combinatie is. Elke noot is juist, maar toch klinkt het allemaal wat losser dan op Crime Of The Century of Even In The Quietest Moments...
Al met al een iets meer poppy gevoel dan de vorige albums, maar met nog steeds de vertrouwde Supertramp ingrediënten.
Crime is het meesterwerk, Breakfast is gewoon heel goed.

Tussenstand:
1. Crime Of The Century (1974) 5,0
2. Breakfast In America (1979) 4,5
3. Even In The Quietest Moments... (1977) 4,0
4. Crisis? What Crisis? (1975) 4,0
5. Supertramp (1970) 4,0
6. Indelibly Stamped (1971) 3,5

avatar van Wandelaar
5,0
Het had niet veel gescheeld of de titel van dit album was Hello Stranger geworden: een verzameling songs in dialoogvorm tussen Davies en Hodgson, zo gaat het verhaal.
Hoewel Davies dit graag verder had uitgewerkt, stelde Roger Hodgson voor het album wat luchtiger van toon te maken en de grappige titel Breakfast in America mee te geven. En zo gebeurde het.

Breakfast is, meer nog dan de voorgaande albums, hét Wurlitzer piano-album. Daarmee werd het kenmerkende geluid van Supertramp versterkt. De electrische piano werkte nu als een direct herkenbare 'signature' van de band.

En, hoe beklemmend somber de sfeer was op voorgaande platen, zo bijna blijmoedig was de toon in sommige nummers hier. Opgewekt moet het ook gegaan zijn in de samenwerking tussen de twee voormannen Davies en Hodgson, veroordeeld tot elkaar als tegenpolen, maar hier, volgens ooggetuigen, opvallend coöperatief.

Nu is dat allemaal relatief. Ook in The Logical Song, gaat het over een kind dat niet begrepen wordt en zichzelf niet begrijpt: “Please tell me who I am”, in de stijl van Crime of the Century. En bitter-scherp is ook de tekst van Child of Vision, het prachtig hypnotiserende slotstuk van het album.

Verder wordt er een verhaaltje verteld. Een reisje Amerika. Een verhaal ook over weggaan, vervreemding en de moeizame weg naar huis vinden: Take The Long Way Home. Hoezo vrolijk? Relatief dus.

In de nummers van Davies merken we toch nog wel dat hij in de richting werkt van de relationele dialoog, zoals hij met dit album voor ogen had: Goodbye Stranger, Oh Darling en Casual Conversations gaan duidelijk in die richting. Intussen gaat Hodgson verder op de spirituele lijn van Even In The Quietest Moments (1977) met Lord Is It Mine en de kwetsbare kinderziel van het al genoemde The Logical Song en Child of Vision.

Drama en nuchterheid. Hemels en aards. Het klikte niet, maar paste wel uitstekend in elkaar. Het schrijversduo werkte dan wel langs elkaar heen, maar vond elkaar in het resultaat. En dat in een wonderlijk geslaagde vorm.

Het album werd opgenomen in The Village Recorder in Los Angeles. Een bijzondere locatie, vinden sommigen. In de voormalige vrijmetselaarstempel zouden geheime krachten werkzaam geweest zijn. En dan komen we op het hoesontwerp met serveerster Kate Murtagh. Als levend vrijheidsbeeld staat ze voor haar ontbijttafel, opgemaakt als de skyline van New York, waarop de Twin Towers door een glas juice (als mix ook wel 'fireball' genoemd) worden geaccentueerd. De letters U P van de bandnaam zijn deels afgedekt door de torens. In spiegelbeeld lezen we met een beetje goede wil: 9 11. Geheime krachten of stom toeval? Bestaat voorkennis?

Hoe we dit ook verder willen begrijpen, er waren wel degelijk verwoestende krachten onder de oppervlakte bezig: de snelle verwijdering tussen de hoofdrolspelers Rick en Roger. Hier nog zo goed samen, maar spoedig daarna in conflict. Op de één of andere manier kwam het niet meer goed tussen die twee. Het pathetische en moeizaam tot stand gekomen …Famous Last Words… bewees drie jaar later dat er iets definitief was veranderd. Een onvermijdelijk en grimmig afscheid volgde van twee helften die elkaar op Breakfast nog zo perfect leken aan te vullen.

Breakfast in America bleek een uiterst succesvol album. Met de nodige hitgevoeligheid geschreven voor publiek aan beide zijden van de grote plas, zonder 'on-supertramps' oppervlakkig te worden. En schitterend geproduceerd. Eind deze maand 40 jaar oud maar liefst en ik draai 'm zeker nog een paar keer de komende weken. Een super deluxe remaster hebben we in 2010 al gehad en die hoeft niet beter. Het blijft een topstuk in mijn collectie: 5 sterren!

avatar van bikkel2
4,5
Mooi stuk weer stadsgenoot
Fijne achtergrondinfo over dit album.
Inderdaad een muzikaal minder zware plaat, maar tekstueel wederom niet echt vrolijk.
Davies zet al gelijk de toon met één van zijn ( voor de band's doen dan) meest melancholieke werkjes, Gone Hollywood.
"Nothing New In My Life Today".....tja.
De overpeinzingen van Hodgson, maar muzikaal blijft het op één of andere manier luchtig.
Vier hits van dit album zegt in dat kader wel genoeg.

3,5
In vergelijking met Crime... en de twee daaropvolgende albums, vind ik dit album zwaar tegenvallen. Op een enkel nummer na vind ik het zoveel minder. Te commercieel ook, bijna ieder nummer is versingeld helaas. Dat 'verval' is doorgezet in Famous last words

avatar van lennert
4,5
Yes, gelukkig nog een nieuw pareltje gevonden. Of nou ja, 'gevonden'... Dat dit zo'n hitalbum was wist ik niet, maar de titeltrack, mijn persoonlijke favoriet Logical Song (herkenbare lyrics), Goodbye Stranger en Take The Long Way Home heb ik altijd al met plezier gehoord. Het emotionele Lord Is It Mine en het afsluitende Child Of Vision zijn ook beide absolute pareltjes. Het enige nummer dat me echt niets doet is het gelukkig vrij korte Casual Conversations. Breakfast In America is het tweelingbroertje van Crime Of The Century, maar dan met een speelsere, bijna optimistische sound. Heerlijk!

Tussenstand:
1. Crime Of The Century
2. Breakfast In America
3. ...Even In The Quietest Moments
3. Crisis? What Crisis?
4. Supertramp
5. Indelibly Stamped

avatar van devel-hunt
4,5
Exclusive: RARE Interview to Rick Davies (Supertramp) 28/8/2018: - YouTube

Rick Davies, lang niets van gehoord, maar hij leeft nog en treed op met een hobby bandje. Nog steeds zo aandoenlijk chagrijnig als vroeger.
Van Supertramp moet hij niet veel meer hebben, zo te horen.

avatar van RuudC
4,5
Terug in vorm, mooi!

Mijn situatie is vergelijkbaar met die van Lennert. Ik ken de hits wel, maar ik heb me nooit gerealiseerd dat ze van Supertramp waren. Veel van die hits staan dus op dit album. Toen ik Even In The Quietest Moment aan het luisteren was, schoot de melodie van The Logical Song door mijn hoofd. Kon er op dat moment geen titel aan koppelen, maar daarna relatief snel hier gevonden. Al snel viel ook het kwartje bij Goodbye Stranger, de titeltrack en Take The Long Way Home. Dat zijn na al die jaren nog steeds geweldige songs. Voor het eerst valt nu ook de fantastische gitaarsolo op aan het eind van Goodbye Stranger. Met name Hodgson zorgt voor een fijne, ietwat ongemakkelijke sfeer. Dat is iets wat me altijd ontzettend aanspreekt in muziek. Supertramp heeft dat fijne laagje spanning en daarom doet het weer wat denken aan Crime Of The Century. Dit album heeft meer hoogtepunten, maar ik waardeer Crime net wat beter omdat die over de gehele linie sterk is. In elk geval is mijn waardering voor Supertramp door deze marathon gegroeid.

Tussenstand:
1. Crime Of The Century
2. Breakfast In America
3. Crisis? What Crisis?
4. Supertramp
5. Even In The Quietest Moments
6. Indelibly Stamped

avatar van Dirruk
4,5
Heerlijk album zeg. Heb hem al een flinke tijd in de kast staan maar heb hem nooit volledig beluisterd. Had eigenlijk alleen even zin om Take the Long Way Home te draaien, maar dat is wat uitgelopen. Gelukkig maar! Ga spoedig eens Crime of the Century erop gooien.

4,5
Vroeger op cassettebandje gehad en nu eindelijk aangeschaft op cd. Jammer dat het (bonus-)concert niet meer te krijgen is op cd. Wel nog te beluisteren via Spotify.

avatar van WoNa
4,5
Ergens afgelopen week kwam zowel iets van 'Crime Of The Century' als 'Breakfast In America' zelf voorbij op de radio. De eerste plaat speel ik heel af en toe nog wel eens, maar de laatste is voor het laatst in het vorige milennium uit de hoes gekomen. De plaat er naast, 'Paris' zat er zelfs aan vast geplakt. Voor de hoezen is dat niet best.

Op drie grote tikken na, bleek de plaat echt prima te beluisteren. Warm, groots, een band in topvorm. Het viel mij op dat ik de plaat veel beter vond dan toen. Ook kant twee kon ik prima beluisteren, waar ik die vroeger na 'Take The Long Way Home' direct afzette.

Uiteindelijk werd ik nooit een superfan. Ik heb de band nooit live aan de slag gezien en zie dat ook niet als een gemis. Wel merkte ik dat ik dit album enorm waardeer. Het geluid is prima, de composities meer dan interessant, drie prachtige hits en de warme klanken van toeteraar John Helliwell, die naast de twee contrasterende stemmen van Davies en Hodgson, toch vaak centraal staan op deze plaat.

Wat mij extra opviel, is het contrast tussen het grote gebaar, waar Supertramp een kei in is en voornamelijk om bekend staat, en het kleine, bijna jazzy-achtige. Dat werkt enorm goed. Waarschijnlijk toch het verschil in leeftijd dat ik in de afgelopen 41 jaar heb opgebouwd.

'Crisis. What Crisis?' toch maar eens aanschaffen als ik de LP tweede hands tegen kom. Overigens werd het nooit meer beter na deze plaat. Het was al mijn Supertramp #2, maar nu heel veel steviger.

4,5
blijft toch een klassieker hé. Voor mij een echt "zomers" Supertramp" album. Trouwens deze plaat was mijn eerste kennismaking met deze band. Niet alleen de singles springen eruit , maar de hele plaat is Top !

avatar van Film Pegasus
3,5
Een luchtig album na het eerder progressieve Even in the Quietest Moments. Met enkele hitsingles erop zoals The Logical Song, Breakfast in America, Goodbye Stranger en Take the long way home. Geen onehit album dus en de rest van de nummers passen er mooi bij. Een aangenaam album van Supertramp. Het is op de eerste plaats gezellig. Een sound die niet meteen blijft hangen, maar iets dat je zeker niet gaat afzetten. Voor je het weet heb je het album een paar keer achter elkaar gehoord.

avatar van WoNa
4,5
Deze week de plaat weer eens gedraaid. Weer naar aanleiding van de radio, 'Goodbye Stranger', deze keer. Ik heb er een halve * bij gedaan, want de plaat is gewoon ijzersterk.

avatar van Dirruk
4,5
Ik ga hem ook verhogen. Van het weekend kwam ik midden in Child of Vision terecht tijdens de album 2-daagse op Radio 2. Was hem alweer een beetje vergeten. Ijzersterk album.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
Muzikaal niet veel op aan te merken, met een paar superbe composities (wat mij betreft vooral de eerste vier), een heerlijke sound (met name die elektrische piano en de sax) en een aantal slimme teksten (waarvan “Take a look at my girlfriend...” vaak ongevraagd door mijn hoofd zingt – geen persoonlijke hang-up trouwens, daar heb ik geen reden voor), en zeker in Amerika bleef de beloning niet lang uit. Persoonlijk doet het me niet zo veel, vooral omdat ik Rick Davies echt een vreselijk vervelende stem vind hebben, en van die hoge piepstem bij bijvoorbeeld “Goodbye stranger, it's been nice” (ik dacht altijd dat dat Hodgson was, maar ik las ergens dat het Davies is?) ben ik ook niet erg gecharmeerd. Bovendien zijn de middelste drie nummers van kant 2 wel een pak minder, en na de prachtige eerste drie minuten van het slotnummer had de lange pianosolo gedurende de daaropvolgende drie minuten wel wat inventiever en indringender gemogen. Geen plaat waar ik onverdeeld enthousiast over kan zijn.

avatar van Roxy6
4,5
Dit Supertramp album blijf ik ieder jaar wel enkele keren met heel veel plezier draaien.
Wandelaar hierboven heeft een uitmuntende recensie geschreven over de tot standkoming van deze prachtige plaat (ook in dit streaming tijdperk blijf ik graag memoreren aan albums / platen / cd's en singles).

Je hoort hier een band die ongelofelijk goed op elkaar is ingespeeld, op een tracklist die bol staat van inventiviteit. Nog steeds de magie bezit van twee zangers met een totaal verschillend bereik (ik meen een tenor en een bariton), dit gegeven, een luxe is maar enkele bands gegeven is, o.a. een groep in Zweden, maar dan met de vrouwelijke variant van sopraan / mezo-sopraan:-)

De prachtige composities, de teksten en de arrangementen zijn volledig in balans. De melodielijnen zijn super. Er is voor ieder wat wils, en iedereen zal hier weer andere favorieten vinden.
De vooruitgesnelde single : The Logical song was in het jaar van de release heel veel op de radio te horen. En nog steeds verveelt dit nummer mij geen enkel keer.

Last but not least: De hoes en vormgeving, ook in een woord Geweldig! Dat gaat eigenlijk op voor bijna al de Supertramp covers tussen 1974 en 1982. De hoezen daarvoor en daarna zijn vaak mainstream en minder onderscheidend.

Heel jammer dat Davies en Hodgson zo uit elkaar gegroeid zijn dat er na The Famous Last Words geen vervolg meer is gekomen. Ze hadden gewoon een pauze van enkele jaren moeten inlassen voor diverse soloprojecten en daarna weer met frisse energie en ideeën als Supertramp de studio in moeten duiken.
Want hier is echt sprake van een feit dat de som der delen veruit beter is dan de delen afzonderlijk....

avatar van gaucho
5,0
Ergens aan het einde van de saxsolo in The logical song zit een raar geluid waarvan ik altijd gedacht heb dat het er niet thuishoort. Het lijkt alsof er in de studio een soort alarmbel of een eierwekker afgaat. Ik stuitte deze week op een verklaring op de overigens zeer lezenswaardige site van Mixonline.com. Het is er wel degelijk bewust ingebracht:

The band also had some fun with the end section of the song, piling on overdubs of wah-wah Clavinet, timbales, cowbell and a Mattel digital football game sound (after the “d-d-digital” line, of course). The game belonged to an engineer who was working in the other studio (who, Henderson jokes, “is still waiting for his royalty check for its use”).

En op Roger Hodgsons eigen site lees ik er dit over:

Incorporated into the finished track were various sound effects. John Helliwell having contributed a rasping saxophone solo, provided the heavy sigh in the intro and blew a whistle to signal the outro. And a surprise comic twist was added by the bleeping 'goal' sound from a Mattel football game that Rick Davies loved to play between takes. "We'd hear that sound echoing around the studio all day," Hodgson says. "So we put it in the run-out after I sang the word 'digital'."


Het schijnt dat dat digitale voetbalspel in de VS een gangbaar speeltje was in die dagen; zelf ken ik het niet. Hier wordt (op ongeveer 7.30 min.) getoond om wat voor apparaatje het gaat. Anthony Helliwell bracht het in om het begin van het digitale tijdperk te benadrukken. Leuk weetje!

avatar van Robje1968
4,5
Een van de eerste lp's die ik als tiener gekocht heb. Ik vond het toen al een geweldig album en dat is ruim 40 jaar niet veranderd. Heeft de tijd prima doorstaan.

Naarmate ik ouder werd begon ik ook de soms cynische teksten te doorgronden. Naast de mooie muziek vind ik het altijd wel een meerwaarde als een band wat te melden heeft.

Supertramp heeft hier heel goed symfo weten te combineren met pop. En dat ook nog eens met een aantal hitnummers die nu nog steeds regelmatig op de radio worden gedraaid.
Petje af voor dit album en een dikke 4,5

4,5
Klonk op lp al goed, op cd nog beter en op bluray pure audio top. Echte klassieker na Crime... en Even in the Quitest Moments.

avatar van Hans Brouwer
4,0
RvdW schreef:
Echte klassieker na Crime... en Even in the Quitest Moments.
Zo jammer dat RvdW "Crisis? What Crisis?" niet noemt.

avatar van EttaJamesBrown
4,5
Hans Brouwer schreef:
(quote)
Zo jammer dat RvdW "Crisis? What Crisis?" niet noemt.


Als je alles noemt noem je niets

avatar van Hans Brouwer
4,0
EttaJamesBrown schreef:
Als je alles noemt noem je niets
Mee eens! RvdW had enkel en alleen het magnum opus van Supertramp kunnen noemen.

avatar van Koen St
5,0
Ik vond de titeltrack altijd al een erg mooi en lekker nummer, en op een dag besloot ik naar de rest van het album te luisteren. Ik verwachtte niet erg veel, maar dit album heeft mij echt flink omver geblazen. Het is zo'n goed en mooi album. Ik weet niet waarom maar het klikt heel erg en sinds de eerste luisterbeurt heeft het in mijn persoonlijke top 5 gestaan. Hartstikke goed album

avatar van Rainmachine
4,5
Crime Of The Century is mijn favoriete Supertramp (studio)plaat en Live In Paris is voor mij een van de beste live albums ooit gemaakt. Dit album komt direct na Crime Of The Century en aan dit album heb ik zoveel goede herinneringen dat het voor altijd in mijn geheugen gegrift zit, tot groot verdriet van de vrouw des huizes die Supertramp echt vreselijk vind. Gewoon een gebrek aan goede smaak, ook al delen we wel het jaren 80 wave/punk spectrum. Anyway, dit blijft een fantastisch album en ik draai dit nog steeds met grote regelmaat en met veel plezier. De zomer van 1979 was een fraaie en daar hoort dit album ook bij.

avatar van Mjuman
Rainmachine schreef:
Crime Of The Century is mijn favoriete Supertramp (studio)plaat en Live In Paris is voor mij een van de beste live albums ooit gemaakt. Dit album komt direct na Crime Of The Century en aan dit album heb ik zoveel goede herinneringen dat het voor altijd in mijn geheugen gegrift zit, tot groot verdriet van de vrouw des huizes die Supertramp echt vreselijk vind. Gewoon een gebrek aan goede smaak, ook al delen we wel het jaren 80 wave/punk spectrum. Anyway, dit blijft een fantastisch album en ik draai dit nog steeds met grote regelmaat en met veel plezier. De zomer van 1979 was een fraaie en daar hoort dit album ook bij.


Deze tekst vormt voor mij echt wel de muzikale coming-out van de maand. Sta ronduit verbaasd over het feit dat iemand die een gebeitelde zitplaats heeft verworven in het koor van de 'wavisti' zich zo uitlaat over deze gedateerde hipjesmuzak. Tjonge, 'k ga nog maar gauw een dubbele espresso nemen - even bijkomen.

Aan de andere kant: heb zelf vaak genoeg tekst en uitleg aan vrienden moeten geven bij het aantal cd's van Angie Stone, Missy Elliot en Mary J. Blige hier in de cd-kast

avatar van gaucho
5,0
Nou ja, daarmee zeg je het toch zelf al? Ook al heb je een uitgesproken voorkeur voor een bepaald muziekgenre, dan kun je toch nog steeds best genieten van een album dat buiten dat straatje ligt? Ik heb dat hokjesdenken nooit zo begrepen; alsof er 'goed' en 'fout' bestaat in de muziek. Het is geen politiek, waar alles - ook al ongenuanceerd - in 'links' en 'rechts' wordt opgedeeld.

En wat dat 'tekst en uitleg' betreft: ik herken het wel, want ik krijg zelf ook regelmatig verbaasde blikken over wat vrienden allemaal in mijn platen- en CD-collectie aantreffen. En ik verdedig die keuzes dan graag inhoudelijk en gepassioneerd, maar het is geen 'must' om in het defensief te gaan voor je muzieksmaak.

En o ja, deze plaat van Supertramp is bij mij vijf sterren waard. Maar ik ben dan ook een erkend liefhebber van OLM, dus dat kan voor jou niet als een verrassing komen. Dus dan hoef ik het niet eens te verdedigen...

avatar van Rainmachine
4,5
Haha, ik begrijp je verbazing Mjuman. Mijn grote muziekvoorkeur (en verzameling) ligt inderdaad in de new-wave / post-punk hoek maar ik heb een breed palet en hou van heel veel soorten muziek. Ik kom daar ook altijd gewoon voor uit maar ik heb ook vrienden thuis over de vloer gehad die helemaal verbaasd waren dat ik bijvoorbeeld ook erg van blues hou. Nou zegt dat weer meer over hen dan over mij maar ik weet dat mensen soms een andere beeld van je hebben dan wat de werkelijkheid is.

Supertramp is voor mij een zeer belangrijke band geweest op mijn ladder der muzikale ontwikkeling. Daar kan en wil ik niet omheen. Ik denk overigens dat ik nog wel meer dingen in de verzameling heb staan waar jij verbaast over zou zijn, dat is ook weer het leuke aan muziek en de manier waarop wij dit beleven..

Gast
geplaatst: vandaag om 04:54 uur

geplaatst: vandaag om 04:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.