Homework is een album dat ik altijd voor aardig heb afgedaan, maar vooral ook altijd uiterst geschikt achtte voor de achtergrond, waar het dan ook bij elke beluistering vertoefde. Een aandachtigere beluistering vandaag - zoals dat zo goed kan op een plannenloze vakantiedag - leerde mij dat dit toch een kleine misrekening geweest is: deze plaat is er juist een om aan te hangen en overheen te klimmen. Meer een halve beweegplaat dan een dansplaat, die in een behaaglijke, frisse omgeving denk ik het beste tot zijn recht komt.
Een beetje jiggy en glad is hij wel. Speels en lichtvoetig jiggy, dat wel, maar de losbandige deuntjes doen hip aan. Hip met een stoffig accent, want zodra de gladde tonen aan het oppervlak dreigen te komen, worden deze telkens van een dof laagje voorzien. De voortdurende aanwezigheid van dit gevoelsmatige laagje zorgt ervoor dat gemakkelijk te behappen deuntjes als Da Funk geruisloos hand in hand gaan met meer Daft Punk eigen, verknipte deuntjes als Phoenix en High Fidelity. Op laatst genoemde geeft, zoals vaker hier, het feit dat de sample een vocaal is een 'gratis' extra stukje warmte aan het nummer. Geen favoriet van mij, wel een track die Daft Punks manier van doen mooi blootlegt. Vooral het moment vanaf waarop de bas erlangs komt stuiteren, is meer dan passend.
Korte ogenblikken zijn het waar Daft Punk veel kracht uit put. Zo ook in Revolution 909, waar de onderdrukte, rollende beat plotseling tevoorschijn springt uit een wirwar van opgewonden stemmen, politiesirenes en dito bevelen. Dergelijke momenten, waarop een kleine verandering een groot effect teweeg brengt, zijn voldoende om vervolgens een nummer lang probleemloos kwalitatief op voort te teren.
En ondanks een stroom van hippe navolgers, is deze voor de stijl zo aanwezige essentie in alle latere platen die ik ken uit deze stijl tragisch genoeg achterwege gebleven.
Om er dan nog iets specifieks, bijzonders uit te lichten: Alive is ook zo'n ontzettend mooie, stuwende track, die repetitiviteit, zoals Daft Punk op dit album vaker doet, in een nieuw daglicht stelt. Want waarom is een verandering in de toonhoogtewisselingen, in de melodiën, niet repetitief, maar een evoluerend, drukkend pulseernummer, dat langzaam uit zijn schulp kruipt wel? Is niet ieder stuk muziek met vaste drumpatronen repetitief? Alive komt gevoelsmatig in ieder geval helemaal niet als zodanig op mij over, terwijl dit vroeger wel anders was - eenzelfde ervaring heb ik met Revolution 909, Fresh en Indo Silver Club. De urgente logica van het samenvloeisel van beats en bassen wint het hier met speels gemak van de drang naar variatie. Waar is variatie voor nodig in nummers die volledig in het teken van hun eigen ontwikkeling staan en vanuit dat uitgangspunt langzaam uit hun eigen schulp kruipen?
Omdat ik niet zo'n hele grote liefhebber ben van het hippe, lichtvoetig stedelijke sfeertje dat continu op prettige wijze aanwezig is maar met name rond het midden licht overheerst - hoewel Rollin' & Scratchin' het kortstondig aan flarden scheurt - zet ik voorlopig niet heel hoog in. Maar dat deze plaat wel degelijk alom op de juiste waarde geschat wordt, kan ik enkel beamen, waarbij Homework vooral op het gebied van venijn, beweeglijkheid en warmte torenhoog uitsteekt boven minder subtiel en onevenwichtiger later werk van de heren.