Yes - 90125 (1983)

Klinkt nog steeds heerlijk fris.
Een heel nieuw geluid destijds. Kudos voor de 2 Trevors. Trevor Horn maakte daarna nog veel meer van die fantastisch klinkende platen (bv. Frankie Goes To Hollywood).
Owner Of A Lonely Heart was toch wel het nummer waar je je speakers mee testte en wat mij betreft een classic.
Ook nog steeds fijn zijn It Can Happen, Changes en de afsluiter Hearts.
Gaat nog wel een paar keer in de spelert komende tijd.

Ik had vroeger de snihle 'Leave It' met de a capella versie op de b-kant, dat deed me wel wat. En Owner of a Lonely Heart deed het goed op de radio, alleen al door het intro. Die "Owner of a Lonely Heart [Extended Remix]" die op de expanded en remastered edition is toegevoegd, is helaas een voorbeeld van alles wat een 12" mix slecht kan maken... er blijft werkelijk niets van het nummer over dan 'dum, ta dum, ta dum' op repeat. Die had wat mij betreft unissued mogen blijven.

Ik weet het, smaken verschillen. Ik vind het een fijne mix en de 12" mix van "Owner of a Lonely Heart" gaat bij mij vaak op repeat.....

Commerciële noodzaak, het mee moeten gaan met de tijd en nieuwe artistieke paden willen bewandelen. Het zijn drie redenen die ten grondslag liggen aan de soundswitch van de progressieve rockbands in de jaren '80. Waar hun geluid in de jaren '70 werd gekarakteriseerd door een organisch geluid, lange en avontuurlijke composities, smaakvolle instrumentale passages en innemende klanktapijten, wordt het in de jaren '80 over een andere boeg gegooid. Op 90125 hoor ik effectieve / simplistische gitaarriffs, pakkende (doch zeer monotone en saaie) zanglijnen, prominente (lelijke) synthesizers en weinig innovatieve drums. Het enige lichtpuntje is de composities, die over het algemeen goed zijn, met een enkele uitschieter naar boven. De composities zijn dan ook de enige reden dat Yes er met drie sterren vanaf komt.

Hieruit blijkt eens te meer maar weer eens dat ik nooit een liefhebber zal worden van de sound die de 80s zo karakteristiek maakten. Het is niet het type geluid waar ik van houd, de songs staan me niet aan en ik vind het gewoonweg vervelend om naar te luisteren. Het is mijn tijdperk niet en zal het ook niet worden.

Desalniettemin kan ik het wel waarderen dat het wel Yes is dat een 80s jasje aan heeft getrokken, en niet dat Yes haar eigen geluid opgeeft ten faveure van de 80s. Dit klinkt cryptisch, maar ik bedoel ermee te zeggen dat 90125 onmiskenbaar Yes is. De basissound van Yes hoor ik namelijk gewoon terug, alleen nu in een geluidsomgeving die me niet aanstaat. Daarmee zijn voor mij de geniet- en gelukmomentjes ook erg spaarzaam, maar zoals een collega van mij op het werk altijd zegt: 'Je kunt niet altijd zes gooien'. Deze geflatteerde uitspraak past perfect bij 90125, want het is jammer dat deze plaat niets voor mij is, maar er zijn genoeg andere platen van Yes waarmee ik me uitstekend weet te vermaken (dat zijn wel zessen geweest ).

Ik wil niet afsluiten met een complete zeiktirade, want zelfs op een 80s-plaat zijn er door mij wel degelijk hoogtepunten te noemen. Owner of a Lonely Heart is een nummer dat ik echt veel te vaak heb gehoord, maar ik blijf het toch wel een fijn nummer vinden. Gelukkig heeft Yes hiermee een echte hit te pakken gehad, want het is toch een prima nummer. Een nummer dat ik echt briljant vind is Changes, wat werkelijk waar zo uit de studio van Rush lijkt weg te zijn gelopen. Desalniettemin heerlijk meeslepend en spannend tot het einde. Ook Hearts vind ik nog prima te pruimen: een fijne afsluiter van dit album.

Mijn score van 3* is een krappe voldoende, wat puur en alleen komt omdat ik op deze plaat Yes nog steeds terug kan horen. Ik vrees dat wanneer dat op andere platen die nog moeten volgen niet het geval zal zijn, er onvoldoendes gaan volgen. Dat is iets wat ik een band als Yes absoluut niet gun, dus ik hoop dat dat mee gaat vallen. Gelukkig weet ik dat er nog een (naar mijns inzien) heerlijk album aan gaat komen. Welke dat is, is een verrassing

Stand:

1. Relayer - 5*
2. Close To The Edge - 5*
3. Going For The One - 4.5*
4. Fragile - 4*
5. The Yes Album - 4*
6. Drama - 4*
7. Time And A Word - 4*
8. Yes - 3.5*
9. 90125 - 3*
10. Tormato - 3*
11. Tales From Topographic Oceans - 3*

Begin jaren 80 lag Yes of wat er nog van over is in scherven. Jon Anderson en Rick Wakeman waren vertrokken, de band herpakte zich met Drama waarbij de heren van Buggles de plaatsvervangers waren. Drama was een meer dan uitstekende album maar na de tour in '80 was het even klaar. Chris Squire en drummer Alan White waren de overgebleven leden en werkten samen met gitarist/toetsenist/duizendpoot Trevor Rabin als Cinema. Jon Anderson toonde ook belangstelling, de platenmaatschappij rook goud en zodoende ging men als Yes weer verder. Oud toetsenist Tony Kaye deed ook weer mee. Onder productionele leiding van Buggles zanger Trevor Horn werd het spectaculaire 90125 (de bestelnummer van het album op het Atco label) opgenomen. De single Owner Of A Lonely Heart met al zijn productionele hoogstandjes werd een grote hit en het album idem. Een heel andere Yes dan wat we eerder hadden gehoord. Muzikaal top en nog steeds elementen uit de progrock alleen compacter van opzet. Met een heel groot aandeel van koortjes. Productioneel was de album state of the art en het artwork werd verzorgd door een computerprogramma.

90125 moet je niet met het oude Yes willen vergelijken omdat de druk van de platenmaatschappij als Yes verder te gaan bijzonder groot was. Het is een nieuwe band met oud Yes leden.

Ik herinner me nog goed dat in november 1983 de verwachtingen van mijn broer en ik enorm hoog waren, een nieuwe Yes album! Mooie herinneringen en een schitterende album in de collectie. En luister vooral naar de speciale editie met extra nummers zoals de Cinema opname van It Can Happen met Chris Squire op zang, geweldig!

+++ It Can Happen, Cinema, Changes, Hearts

En in de zomer van 1984 op een zondagavond het fantastische concert van Yes in een uitverkocht Rotterdam Ahoy. Een aantal nummers van "90125" werden toen live gespeeld. Ik heb die bewuste avond, na afloop van het concert, een mooie, grote "90125" poster gekocht die jaren aan een muur in mijn kamer heeft gehangen en die nog steeds ergens keurig opgerold in huis ligt. Ik ben er zuinig op.

Dit album vind ik minder "symfonisch" dan wat ik gewend ben van Yes.

Heb er ook flink aan moeten wennen, maar ben het album in de loop der jaren gaan waarderen.
Een degelijk album van Yes, maar behoort niet voor mij bij hun topalbums.

Als ik naar 90125 luister kies ik altijd voor changes, dat is verreweg het beste nummer van dit album

Dit is zo'n heerlijke plaat, ik hou van 90125! De sound, zo gestileerd, de sfeer, zo van zijn tijd - in ieder geval, vanuit mijn perspectief, tiener van de late jaren 80, vroege jaren 90. De gesamplede breakdown in Owner of a lonely heart, pas later leerde ik dat het de eerste van zijn soort was. Had hem eerst op lp. Op de walkman in de bus door het donker naar school. Jon Anderson sneed met zijn stem de dag open, Rabin's gitaarriffs van soepel beton, die dikke bas ....

Owner is een klasse track maar de rest van het album is toch niet zo veel soeps. Een track als changes, of it can happen.... mwoah. Dat soort muziek maakte Asia op dat moment ook, en drie klassen beter. 2,5 ster voor dit album.

Nou sorry hoor maar de platen van Asia staan toch echt wel een paar treetjes lager dan dit geweldige album.

Eens met Vielip. Asia heeft mij nooit zo kunnen raken. Niet dat ik nou zo'n grote Yes fan ben. Verre van zelfs. Eigenlijk vind ik alleen dit album van de Yes mannen klasse.
Heb ze nog ooit live gezien in de Vredenburg. Maar was danig teleurgesteld. Aangezien ze slechts 1 nummer van 90125 speelde (Owner of a Lonely Heart). Trevor Rabin had de band al enige tijd verlaten. Ik had dus eigenlijk beter moeten weten.

De eerste Asia-plaat was voor mij net te kazig, misschien dat ik hem nu meer kan waarderen. Lang niet gehoord. Houd wel van de recentere Asia-cd's, zoals Phoenix en Gravitas, allemaal iets warmbloediger dan vroeger. En GTR, moest ik eerst niets van hebben, maar wil hem nu niet kwijt. Ben wel een Yes-fan, met 90125 - The Yes Album - Close to the Edge als heilige drie-eenheid.

Niet in mijn platenkast! Dit album is degelijk, maar een topalbum is het echt niet. Daarvoor is het songmateriaal simpelweg niet goed genoeg.

Als de platenkast alfabetisch gerangschikt is dan is dat natuurlijk ook niet meer dan logisch

Ik zie wel dat je stiekem je waardering met een treetje hebt verlaagd naar 3,5. Wijs besluit, 4,5 is echt te royaal voor dit aardige album.

Ik vind ze allebei geweldig - zowel het debuut van Asia als deze plaat van Yes. Komt natuurlijk vooral omdat ik ermee opgroeide en pas teruggreep naar eerder werk van beide artiesten. En dat eerdere werk is natuurlijk een stuk avontuurlijker. Maar deze gestroomlijnde AOR, met vooral de uitstekende - zij het heden ten dage wat gedateerd klinkende - productietechnieken van Trevor Horn mag ik ook nog steeds graag horen.

De manier waarop Horn de studio als instrument gebruikte is erg interessant. Net zo avontuurlijk als de muziek van tien jaar hiervoor. De term AOR wordt wat arbitrair gebruikt, al snap ik het wel in verband met 90125. Rhythm of Love van Bad Generator vind ik een top-AOR nummer.

90125 is een plaat die ik immer met plezier opleg. Hier hoor je nog een stuk spelplezier. Wellicht omdat de heren (een tijd lang) componeerden zonder de bagage die de naam Yes met zich meedroeg.
Hoe het ook zij; met Owner of a Lonely Heart, It Can Happen, Hearts en Changes bevat het album vier topnummers. De overige composities zijn op zijn minst vermakelijk.

90125 is misschien wel de meest toegankelijke Yes plaat die de heren gemaakt hebben, misschien minder symfonisch en meer AOR. Maar toch blijft het een onnavolgbare Yes plaat. Wel is dit alles gestoken in het moderne 80-jaren jasje, met hier en daar soms een best wel heavy riff of gitaarsolo. Alleen, voor mij, de is de grootste domper van de plaat wel het weg-faden van nummers die soms best nog wel eventjes verlengd hadden kunnen worden. Zo heeft de eind solo in “Hold on” wel een heel plotseling einde. Samen met het volledige nummer is het zomaar ineens ten einde. Ook bij “It can happen” heb ik het gevoel dat het einde te vroeg komt.
Bij het kortste nummer van de plaat, Cinema 2, hoor ik het meest van de oude en nostalgische geluid Yes terug. Maar nummers als Owner of lonely heart, Changes en Our song laten mij altijd weer voelen hoe je toch muziek stiekum even ietsjes harder moet zetten…

Uiteindelijk toch een controversiële Yesplaat.
Waarschijnlijk een schok voor de oerfans, maar innig in het hart gesloten door A.O.R liefhebbers.
Je verliest wat en wint wat. Genesis bijvoorbeeld volgde een zelfde soort route, maar uiteindelijk wel met veel meer succes.
Ik blijf vinden dat 90125 zijn momenten heeft, alleen is de subtiliteit volkomen weggevaagd door met name Trevor Rabin, die Yes enerzijds van een fris modern rockgeluid voorziet, maar het progessieve aspect en de kenmerkende virtuositeit behoorlijk naar de achtergrond heeft gedrongen.
Meer hardrock dan progrock zeg maar.
Het heeft het instituut Yes wel gered uiteindelijk.

Topalbum. Na "Drama" was Yes - zoals zoveel symfonische rockgiganten van het eerste uur - door menigeen afgeschreven als zijnde een fossiel uit vervlogen tijden, maar wat de heren ons hier weer voorschotelen is van ongekende klasse en deze plaat wist bovendien een breed publiek aan te spreken.
Dat krachtige intro van de hit Owner of a lonely Heart is geweldig, maar het hele album is feitelijk een aaneenschakeling van hoogtepunten.
Het energieke enthousiasme spat werkelijk van de nummers, de technische begaafdheid van elk groepslid behoeft geen enkele discussie en de stijl van de composities is Yes in een nieuw, modern jasje.
It can Happen en Leave It zijn de nummers drie en twee, en absolute nummer 1 blijft het schitterende "Changes."
Wat een power, wat een energie. Ik draai de plaat nog altijd geregeld, hij verveelt nooit.

Hier net zo. Deze plaat verveeld mij ook nooit. De oude Yes trek ik slecht. Of nee, moeilijk is een betere term.

Het album 90125', gesmeed in het creatieve vuur van Yes, een Britse rocklegende, markeerde een wedergeboorte in 1983. Deze plaat, als een feniks uit de as herrezen, weerspiegelt een verrassende transformatie in klank en visie, divergerend van hun voorafgaande symfonische rocktradities. Mijn verkenning van dit album ontvouwt zich als een reis door een muzikaal landschap dat zowel vertrouwd als onbekend is.

'Owner of a Lonely Heart', de openingstrack, fungeert als een baken van vernieuwing, een muzikale revolutie die de luisteraar onmiddellijk grijpt met zijn krachtige akkoorden en meeslepende ritmes. Deze compositie, met zijn vernieuwende synthklanken en onvergetelijke gitaarriffs, belichaamt de essentie van de jaren '80 en markeert een radicale stilistische evolutie voor Yes.

Voortbewegend op deze muzikale expeditie, stuit men op 'Changes', een nummer dat een diepe resonantie binnenin mij ontsteekt. De ingenieuze structuur, gecombineerd met de dynamische wisselwerking tussen toetsen en gitaren, creëert een sonisch panorama dat zowel introspectief als uitbundig is. Het is een muzikaal narratief dat spreekt over transformatie en de onvermijdelijkheid van verandering, thema's die tijdloos en universeel zijn.

"Cinema", een instrumentaal stuk, is een ode aan de kracht van muziek zonder woorden. De emotie en energie die de band in deze track legt, is ronduit adembenemend. Het is een kort, maar krachtig moment op het album dat de diversiteit van Yes' muzikale vaardigheden benadrukt.

De albumtitel, '90125', wekt nieuwsgierigheid en speculatie op over zijn betekenis. Deze numerieke benaming, eerder cryptisch, blijkt het catalogusnummer van het album te zijn, een knipoog naar de band's streven naar innovatie, zelfs in de kleinste details. Dit toont de band's toewijding aan originaliteit en het breken met conventies, zowel muzikaal als conceptueel.

Binnen het kader van '90125' bevindt zich 'Leave It', een lied dat speelsheid en ernst kunstig vermengt. De gelaagde vocalen en het ritmische avontuur roepen een sfeer op van zowel nostalgie als vooruitstrevendheid, een echo van de veelzijdigheid die Yes belichaamt. Het is een uitnodiging aan de luisteraar om het onbekende te omarmen, om verder te kijken dan het conventionele.

"Our Song" brengt een gevoel van saamhorigheid en trots. Het is een viering van de band zelf en hun verbondenheid met elkaar en met hun fans. De energie is aanstekelijk, en het laat je achter met een gevoel van verbondenheid.

De reis eindigt met "Hearts", een nummer dat de essentie van Yes belichaamt: complexe arrangementen, emotionele diepgang en een groot muzikaal vakmanschap. Het is een waardige afsluiter van een album dat zoveel meer is dan de som der delen.

Terugblikkend op '90125', onthult zich een album dat niet alleen een artistiek keerpunt voor Yes markeert, maar ook een tijdloze bijdrage aan het rockgenre. De synthese van progressieve rockelementen met elektronische experimenten en popgevoeligheden, resulteert in een werk dat zowel vernieuwend als toegankelijk is. Het is een testament aan de band's vermogen om zichzelf opnieuw uit te vinden, om nieuwe muzikale horizonten te verkennen zonder hun essentie te verliezen. Vergelijken met de 'oude' Yes vind ik moeilijk. Met de 'oude' Yes heb ik duidelijk een meer innige band dan met de Yes van dit album.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze,nl