menu

Supertramp - Crime of the Century (1974)

mijn stem
4,15 (794)
794 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: A&M

  1. School (5:35)
  2. Bloody Well Right (4:32)
  3. Hide in Your Shell (6:49)
  4. Asylum (6:45)
  5. Dreamer (3:31)
  6. Rudy (7:17)
  7. If Everyone Was Listening (4:04)
  8. Crime of the Century (5:32)
  9. School [Live at Hammersmith '75] * (5:54)
  10. Bloody Well Right [Live at Hammersmith '75] * (6:46)
  11. Hide in Your Shell [Live at Hammersmith '75] * (6:47)
  12. Asylum [Live at Hammersmith '75] * (7:01)
  13. Sister Moonshine [Live at Hammersmith '75] * (5:30)
  14. Just a Normal Day [Live at Hammersmith '75] * (3:58)
  15. Another Man’s Woman [Live at Hammersmith '75] * (7:42)
  16. Lady [Live at Hammersmith '75] * (5:55)
  17. A – You’re Adorable [Live at Hammersmith '75] * (2:57)
  18. Dreamer [Live at Hammersmith '75] * (3:28)
  19. Rudy [Live at Hammersmith '75] * (7:23)
  20. If Everyone Was Listening [Live at Hammersmith '75] * (4:32)
  21. Crime of the Century [Live at Hammersmith '75] * (6:00)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 44:05 (1:57:58)
zoeken in:

5,0
3x live gezien in de originele samenstelling. Het laatste nummer was altijd Crime of the century. Op een doek achter de band kwam de hoes van supper klein tot heel groot tot leven. Mooi dat ik ze in die samenstelling nog heb gezien was genieten geblazen.

avatar van Zwaagje
4,5
Dit en de andere klassiekers van de band zo vaak gedraaid dat ik er voor jaren helemaal klaar mee was. Zelfs een gevoel van afkeer, hoe goed de platen ook waren. Na ongeveer 10 jaar weer eens opgezet en verdomd.......ik ben over mijn allergie heen.

avatar van sherpa
4,5
Ook na vele jaren weer eens gedraaid. En ik moet zeggen het heeft de tand des tijds weerstaan. Qua emotiewaarde beter dan Pink Floyd.
Het lijkt ook wel of Pink Floyd stukjes in Asylum heeft gesampeld in The Wall.

avatar van Zoute Popcorn
4,0
Onbegrijpelijk dat If Everyone Was Listening zo weinig stemmen krijgt, voor mij echt één van de betere van het album. Het zegt wel genoeg over het niveau van dit album dat zo'n nummer onderaan staat

avatar van Robje1968
4,5
Lekker album en voor mij het begin dat Supertramp een aantal top albums begon af te leveren tot aan Famous Last Words.
Ook al is "School" en "Dreamer" stuk gedraaid, voor mij blijven het lekkere nummers.
Beste nummer op het album is "Crime in the century", zonder de overige nummers tekort te willen doen.

avatar van Broem
4,5
Crime of the Century is een van de vel voorbeelden dat de jaren 80 een verpletterend goed muziek decennium was.

Maar Crime of the Century is Supertramp in de overtreffende trap.


Uh, het album is uit 1974

avatar van Roxy6
4,5
Broem schreef:
(quote)


Uh, het album is uit 1974


Oeps, foutjes bedankt! ik bedoel de jaren 70 hahaha

avatar van Roxy6
4,5
Crime of the Century is een van de vel voorbeelden dat de jaren 70 een verpletterend goed muziek decennium was. Heel veel van het werk uit die tijd is mij nog immer erg dierbaar en behoort ook bij de diverse groepen/zangers/zangeressen tot het beste uit hun oeuvre.

War Supertramp deelde met groepen als het ELO, Roxy Music en Queen was de volstrekt unieke signature die de band gedurende zijn bestaan wist te ontwikkelen. Onmiskenbaar herkenbaar tussen honderden andere groepen. Een van de succestroeven die daaraan bijdroeg was de markante combinatie van stemmen van Rodger Hodgson en Rick Davies. Een tenor en een bass waar bij het componeren van ingenieuze songs dankbaar gebruik werd gemaakt. De afwisseling in het songmateriaal werd pregnant duidelijk na het vertrek van Hodgson. Beider werk (Hodgson solo en Davies nog in Supertramp) miste de input van de ander.

Terug naar Crime of the Century, menig schoolfeest in de zeventiger jaren werd opgeleukt met School en Dreamer. De band kreeg met dit album ook een enorme groep volgers.
Een ander kenmerk - en dat hoor/zie je bij heel veel acts uit dat decennium- inde afwisseling tussen kortere en langere tracks. waarbij in de langere tracks vaak een fraaie opbouw wordt gemaakt.

Hide in Your Shell is hier -nog steeds- mijn favoriet, de dramatische opbouw doet het nog steeds goed en Hodgson is bij uitstek de zanger om dit nummer de emotionele lading mee te geven die het heeft. Het werd ook een beetje zijn handelsmerk.
Rick Davies was meer lay down, back to earth, basic. In zijn zang en in zijn composities.

Al met al een weergaloos album dat volledig overeind is gebleven in de bijna 50 jaar!
Er werd met dit album ook een verwachting geschapen naar het latere werk. menigeen vond de opvolger Crisis what Crisis echter tegenvallen. Ik niet ! Ook dat album laat wat mij betreft een groeispurt zien en heeft in A Soapbox Opera, een absolute diamant in zijn tracklist staan.

Maar Crime of the Century is Supertramp in de overtreffende trap.

5,0
vergeet vooral niet de titelsong!! Heb ze driemaal live gezien in de originele bezetting en dat was driemaal kippenvel.

avatar van vigil
4,5
Roxy6 schreef:

De afwisseling in het songmateriaal werd pregnant duidelijk na het vertrek van Hodgson. Beider werk (Hodgson solo en Davies nog in Supertramp) miste de input van de ander.

De één wel veel meer dan de ander. Eye of the Storm en Open the Door zijn beide fantastische platen. De output van beide is overigens erg klein helaas dus wellicht hadden ze elkaar wel nodig in het schrijfproces. Maar gezien de kwaliteit van de laatste plaat met de twee heren aan boord was de koek ook wel op.

avatar van Roxy6
4,5
De één wel veel meer dan de ander. Eye of the Storm en Open the Door zijn beide fantastische platen. De output van beide is overigens erg klein helaas dus wellicht hadden ze elkaar wel nodig in het schrijfproces. Maar gezien de kwaliteit van de laatste plaat met de twee heren aan boord was de koek ook wel op. [/quote]

De solo's van Hodgson zijn inderdaad goed, maar missen het raffinement van Supertramp, in -en door- het groepsverband kwam er toch een soort van magic touch overheen.

En ik vind de eerste drie Supertramp albums na het vertrek van Hodgson, ook echt de moeite waard (Brother Where you Bound, Free As a Bird en Some things never change, zijn goed, de laatste Slow Motion heb ik helaas niet). Maar zoals eerder opgemerkt ze missen allemaal Hodgson.

De som der delen is in dit geval vele malen meer dan de individuele uitgaven.

avatar van gaucho
5,0
Roxy6 schreef:
De som der delen is in dit geval vele malen meer dan de individuele uitgaven.

Ja, dat ben ik wel met je eens. Afzonderlijk van elkaar hebben ze ook wel een aantal goede platen gemaakt. Hodgson: Eye of the storm, Open the door, en de band: Brother where you bound en in mindere mate Some things never change. Die laatste hadden ze wat moeten trimmen; op LP zou dat een topzware dubbelaar geweest zijn.
Maar ze hebben er allebei ook een paar die nogal wisselend van kwaliteit zijn. Vind je Free of a bird echt de moeite waard? Met uitzondering van de alleraardigste titeltrack kan ik daar weinig hoopgevend materiaal vinden. Hun laatste is ook niet geweldig. Daarnaast vind ik het veelzeggend dat het toen al jaren oude Land ho, daterend uit de begintijd van Supertramp, het sterkste nummer bleek op Rogers tweede soloalbum Hai hai. Die is kwalitatief overigens nog best te doen, maar lang niet zo goed als de betere Supertramp-albums.

Ik denk inderdaad dat, wanneer ze bij elkaar gebleven waren, nog met enkele zeer sterke Supertramp-platen op de proppen hadden kunnen komen. Denk je een combi in van nummers van bijvoorbeeld Eye of the storm en Brother - al zijn die klankmatig wel verschillend, dus dat zou dan meer in evenwicht egbracht moeten worden - en je hebt een album dat ver boven het niveau van hun laatste samenwerking (...Famous last words...) uitstijgt. Ook een combi van nummers van Open the door en Some things never change zou een sterke plaat kunnen opleveren. Maar dat is allemaal wensdenken, we weten allemaal dat het niet zo heeft mogen zijn.

Back on topic: dit album, Crime of the century, illustreert precies waar die twee elkaar naadloos aanvullen. Elk met hun eigen inbreng van karakteristieke songs creëren ze hier een meesterwerk waarop de nummers, juist door hun afwisseling, een volmaakte eenheid vormen. Zo goed zou het nooit meer worden, al kwamen de drie opvolgers, ondanks hun verschillende karakters, aardig in de buurt.

avatar van Roxy6
4,5
gaucho schreef:
(quote)

Ja, dat ben ik wel met je eens. Afzonderlijk van elkaar ......aardig in de buurt.

Nou Gaucho ik moet je wel zeggen dat ik de vier Supertramp albums vanaf Crime of the Century, Crisis what Crisis - Even in the Quitest Moments en Breakfast in America, ongeveer gelijkwaardig vindt.
Al die albums hebben de geweldige samenwerking tussen Hodgson en Davies. Alle vier hebben ze ijzersterke songs en dito hoezen. (alhoewel ik de hoes van Famous last Words ook mooi vind).

Er zijn natuurlijk wel verschillen, daar waar ik sommige lange tracks op Crime of the Century echt fenomenaal vind, maar er daarnaast naar mijn smaak enkele zwakkere broeders tussen zitten vind ik bijvoorbeeld dat de mooi uitgesponnen tracks op Breakfast in America ontbreken maar daar staat dan weer tegenover dat ik dat album consistenter vind en vrijwel al de nummers goed.

Er valt door iedereen natuurlijk individueel wel wat op te merken of af te dingen, smaak is niet te dwingen of te beoordelen. Maar dit vierluik vind ik echt van grote klasse.

avatar van bikkel2
5,0
Ik vind nog steeds dat de magie op Famous Last Words behoorlijk ontbrak.
Geen afgang, maar een opzichtige herhalingsoefening waar progressie nauwelijks op te merken is.
Er hangt een soort van chagrijnigheid op die plaat en dat bleek in de praktijk onderling ook wel te kloppen.
Brother Were You Bound zonder de vertrokken Hodgson was een goede doorstart, maar feitelijk is het nooit zo ontvangen.
Hodgson solo is zeker niet slecht, maar de man kreeg nogal wat tegenslag te verduren. Gevallen van een trap tijdens een huiselijk karwei en een langdurige blessure als gevolg. Maar echt verrassend is ook hij niet meer voor de dag gekomen.

Ik vind uiteindelijk dat Supertramp's carrière vooral in de 70's echt bloeide.
Zonder meer één van de betere creatieve art rock bands uit die tijd en met deze uiteindelijk als mijn favoriet.

avatar van Roxy6
4,5
bikkel2 schreef:
Ik vind nog steeds dat de magie op Famous Last Words behoorlijk ontbrak.
Geen afgang, maar een opzichtige herhalingsoefening waar progressie nauwelijks op te merken is.

Ik vind uiteindelijk dat Supertramp's carrière vooral in de 70's echt bloeide.
Zonder meer één van de betere creatieve art rock bands uit die tijd en met deze uiteindelijk als mijn favoriet.


Eens bikkel2, ....Famous last Words onderscheid zich van de voorgaande vier in die zin dat het veruit de minste is. De toenmalige single It's Raining Again, kan ik nog wel waarderen, wanneer die langskomt op de radio.

Toen de heren elkaar wel achter de studiomuren hadden willen dumpen, was het wellicht beter geweest om een cooling down periode van 2 of 3 jaar in te lassen, of een lang sabbatical. Om even nieuwe inspiratie en energie op te doen buiten elkaars blikveld. Wie weet wat dat dan nog voor moois zou hebben opgeleverd.

Nu is het misschien te laat (Davies is 77 en Hodgson 71) of misschien ook niet... De wonderen zijn de wereld nog niet uit, dat heeft een Zweedse groep vorig jaar wel bewezen met een come back die altijd werd ontkent of getorpedeerd en dan toch na 40 jaar...een album. Famous last Words is uit 2003, dus volgend jaar 20 jaar. En zo is het bij Fleetwood Mac ook -el enkele- keren gebeurd...

avatar van TEQUILA SUNRISE
5,0
Heb ook 14 jaar moeten wachten tot mijn favo band weer bij elkaar kwam en die noemden het gewoon een vakantie van 14 jaar.
Alles is mogelijk maar zie het bij Supertramp eerlijk gezegd niet meer gebeuren.
Dit album heeft alleen al een speciale plek bij mij omdat het mijn een van mijn eerste LP’ s was die ik van mijn krantenwijk kocht.
Memorabel album die aan kracht nog steeds niets heeft ingeboet.
Het tandem Hodgson / Davies was hier artistiek op hoog niveau.

avatar van Wandelaar
4,0
Roxy6 schreef:
Famous last Words is uit 2003, dus volgend jaar 20 jaar.
Euh, tijd gaat nog sneller dan we denken: uitgebracht in oktober 1982. Maar (en nu heb je gelijk:) heel goed geremasterd in 2003 op CD gezet. Ook iets om te vieren.

avatar van Roxy6
4,5
Wandelaar schreef:
(quote)
Euh, tijd gaat nog sneller dan we denken: uitgebracht in oktober 1982. Maar (en nu heb je gelijk:) heel goed geremasterd in 2003 op CD gezet. Ook iets om te vieren.

Hahaha, goed opgemerkt Wandelaar, ik had waarschijnlijk 'A senior moment

In 2003 de mooie geremasterde cd en in 1982 de originele release, wat betekent dat een hernieuwde samenwerking ook 40 jaar zou overbruggen....

avatar van vigil
4,5
bikkel2 schreef:

Hodgson solo is zeker niet slecht, maar de man kreeg nogal wat tegenslag te verduren. Gevallen van een trap tijdens een huiselijk karwei en een langdurige blessure als gevolg. Maar echt verrassend is ook hij niet meer voor de dag gekomen.

Nou een stuk verrassender dan wat Davies onder de naam Supertramp uitbracht en live op de planken liet zien. De twee albums die ik noem zijn echt heel goed. Hodgson had zeker wat tegenslag maar verdiende vooral ook veel meer erkenning. Ik kan me nog heugen dat ik in de jaren 90 naar een concert ging van Hodgson. Dit was een zitconcert in de voormalige Rotterdamse concertzaal Nighttown. Hoeveel mensen konden daar in bij een zitconcert, stuk of 300 a 400? In dezelfde maand stond Davies en zijn sessiekrachten twee keer in een vol Ahoy... tja, en wie zorgde voor dat unieke Supertrampgeluid?

avatar van bikkel2
5,0
Hodgson heeft bewezen een uitmuntend musicius/ componist te zijn vigil, geen discussie ook wat mij betreft, maar om wat voor reden dan ook is zijn solocarrière nooit echt helemaal van de grond gekomen.
Hij bleef mooie liedjes maken na Supertramp, misschien wat minder uitgesproken, maar juist die tandem met Davies triggerde op één of andere manier dat hij boven zich uit stak.
Die balans maakte het juist zo uniek, omdat ze zo verschillend waren.
Ik moet eerlijk toegeven dat Hodgson zijn stem mij op een bepaald moment wat tegen gaat staan, ook daarom
omarm ik de band met de combi composities wat meer.
Davies schreef meer albumtracks, veelal leunend op piano en een jazz/blues vibe. Hodgson was wat veelzijdiger in zijn schrijfstijl; frivool, maar ook wel melancholiek.
Toch ook geen makkelijke man om mee samen te werken.
Doorgaans kwam hij met kant en klare nummers aanzetten en geheel uitgeschreven voor zijn bandleden.
Dus weinig spontaniteit daarin. Enige input was lastig in te brengen.

Maar Supetramp zonder Hodgson was al spoedig een pak minder.
Brother Were You Bound is heel ok wat mij betreft. De albums nadien meer Rick Davies en een sessieband.

5,0
ben ook afgehaakt na Brother....

avatar van devel-hunt
4,5
Het duo Davies en Hodgson, ze konden elkaar niet luchten of zien, misschien was dat wel de magie tussen die twee.
In de jaren 70 hebben ze een reeks klassiekers op hun naam gezet waarna de koek op was. Het is helemaal geen garantie als de samenwerking niet was verbroken dat ze in dezelfde kwaliteitscurve waren gebleven als het decennia daarvoor, zelf denk ik van niet, je kan niet eeuwig blijven pieken, het was toch minder geworden. waarschijnlijk zaten zowel Davies als Hodgson in de jaren 70 op hun absolute creatieve piek, ze zaten in een flow die daarna nooit meer terugkeerde.

avatar van Reijersen
3,5
Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Dit is er duidelijk weer eentje uit de platenkast van mijn vader. Dit album heb ik in mijn jeugd zo vaak gehoord.
En mede doordat ik het zo vaak gehoord heb weet ik bij de intro van School al meteen waar dat nummer verder naartoe gaat, al heb ik het jaren niet gehoord. Ik moet zeggen dat de muziek van Supertramp die ik ken mij wel ligt. Er zitten heel interessante dingen in die mij aanspreken. Het klinkt soms een beetje gekkig op een aangename manier. Er spreekt aan mij ook een bepaalde muzikaliteit in uit die mij zeer bevalt. Supertramp is mij altijd wel goed bevallen en zo ook dit album.

avatar van Rainmachine
5,0
Mijn favoriete Supertramp album en een album wat altijd in mijn favoriete top blijft staan. Dit album heeft eind jaren 70 een verpletterende indruk op mij gemaakt en het is ook onmogelijk om die afdruk nog te verwijderen. Dit "concept" album moet je in zijn totaliteit ondergaan, geen lastige opgave want er staat geen slecht nummer op. De loftrompet blijft schallen bij dit album en daarom geef ik 'm ook de volle mep. Ik weet dat er ook mensen zijn die gruwen van deze band (waaronder mijn lief) maar die weten gewoon niet waar ze het over hebben.

avatar van Juul1998B
3,5
Grappig genoeg heb ik door de hoes besloten om dit album te gaan luisteren. Echt één van de mooiste hoezen ooit gemaakt imo!
En gelukkig heb ik dat gedaan zeg!
School maakt al een verpletterende indruk en de nummers die hierop volgen zwakken nergens echt het geheel af.
Het klinkt als Queen maar dan veel progressiever en natuurlijk een hele andere stem.
Klein kritiek puntje maar dat is eigenlijk puur smaakgewijs. Het is me iets te veel progressief in de vorm van Rush, Yes etc. Persoonlijk ben ik ook niet de grootste fan van laatstgenoemde bands. Moeilijk doen om het moeilijk.
Al met al is dit gewoon een prima album!

avatar van bikkel2
5,0
Respect voor een ieder zijn interpretatie, maar muzikaal vind ik dit andere koek dan Yes, Rush en Queen.
Roger Hodgson's stem kan misschien vergeleken worden met die van Jon Anderson en Geddy Lee (maar toch wel onderscheidend genoeg), muzikaal en composorisch is Supertramp minder bombastisch en progressief dan Yes en Rush. Queen heeft ook zijn progessieve momentjes, maar die band pakte van alles wat mee.
Supertramp balanceerde perfect tussen pop/ art rock en progressieve rock in naar mijn idee.
Muzikale krachtpatserij in ieder geval niet of nauwelijks.
Hele knappe composities, maar niet waar de tempowisselingen en individuele hoogstandjes je om de oren vliegen. Alles wat er gebeurt is in dienst van de liedjes.
Nummers met een kop en staart en hier en daar wat langer uitgesponnen nummers met verschillende sferen.
School zeker, maar ook Fool's Overture.

avatar van Droombolus
4,0
bikkel2 schreef:
Roger Hodgson's stem kan misschien vergeleken worden met die van Jon Anderson en Geddy Lee (maar toch wel onderscheidend genoeg), muzikaal en composorisch is Supertramp minder bombastisch en progressief dan Yes en Rush. Queen heeft ook zijn progessieve momentjes, maar die band pakte van alles wat mee.

Alles wat er gebeurt is in dienst van de liedjes.


In de recenties van COTC werd damaals vooral de link met Bowie's Ziggy Stardust gemaakt.

Ook live had Supertramp in 1974 niets weg van bands als Yes. Alles stond, zoals Bikkel terecht opmerkt, in dienst van de muziek. Ze waren een perfekt funktionerende professionele unit, ik heb m'n ogen uitgekeken bij hun eerste optreden in ( het toen nog maar half-volle ) Carré, werkelijk alles klopte.

Ze waren hier nog integer bezig met hun muziek zo goed mogelijk neer te zetten als een volwassen album band. De Supertramp met één oog op de hitparade lag hier nog in de toekomst.

avatar van bikkel2
5,0
Ken Scott, de producer van dienst, heeft ook Ziggy Stardust gedaan, dus vandaar de link waarschijnlijk.
Over produktie gesproken: dit is een fraai geproduceerd album, zeker met de wetenschap dat dit al bijna 50 jaar oud is. De drums zijn duidelijk (vaak een ondergeschoven kindje in die tijd) en het heeft in zijn geheel een warme produktie. Ook een element van de perfectie die de band tentoonstelde.
Ik heb Supertramp nooit live gezien. In de 70's was ik te jong, al was ik wel onder de indruk, en het grootste gedeelte van de 80's is zonder Hodgson.
Maar gelukkig genoeg te genieten op You Tube.
Echt heel perfect, misschien wat klinisch en veel uitstraling hadden ze ook niet op de bühne, maar een geoliede machine was het natuurlijk wel.

avatar van blaauwtje
5,0
Op de een of andere manier kan ik een album of artiest pas echt eigen maken als ik het met eigen ogen heb aanschouwd, gevoeld en beleefd. Net als voor vele liefhebbers hier op de site ben ik eigenlijk te jong om dit daadwerkelijk meegemaakt te hebben.

In het geval van Supertramp hebben we het “geluk?” gehad dat Hodgson solo toch regelmatig in Nederland op toernee ging, daarbij veelal puttend uit het oeuvre van zijn verleden.

Dat we klassiekers als Bloody Well right niet samen met Davies hebben mogen horen, jammer , maar het is zoals het is.

Met name dit album is in mijn beleving pas echt gaan leven toen ik Hodgson live heb zien en vooral heb horen spelen, zoals met vele bands uit de seventies dreven de tegenpolen elkaar naar grote hoogten, het was met Hodgson en Davies niet anders, ze kunnen niet met maar ook niet zonder elkaar.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:41 uur

geplaatst: vandaag om 13:41 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.