menu

Supertramp - Crime of the Century (1974)

mijn stem
4,15 (794)
794 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: A&M

  1. School (5:35)
  2. Bloody Well Right (4:32)
  3. Hide in Your Shell (6:49)
  4. Asylum (6:45)
  5. Dreamer (3:31)
  6. Rudy (7:17)
  7. If Everyone Was Listening (4:04)
  8. Crime of the Century (5:32)
  9. School [Live at Hammersmith '75] * (5:54)
  10. Bloody Well Right [Live at Hammersmith '75] * (6:46)
  11. Hide in Your Shell [Live at Hammersmith '75] * (6:47)
  12. Asylum [Live at Hammersmith '75] * (7:01)
  13. Sister Moonshine [Live at Hammersmith '75] * (5:30)
  14. Just a Normal Day [Live at Hammersmith '75] * (3:58)
  15. Another Man’s Woman [Live at Hammersmith '75] * (7:42)
  16. Lady [Live at Hammersmith '75] * (5:55)
  17. A – You’re Adorable [Live at Hammersmith '75] * (2:57)
  18. Dreamer [Live at Hammersmith '75] * (3:28)
  19. Rudy [Live at Hammersmith '75] * (7:23)
  20. If Everyone Was Listening [Live at Hammersmith '75] * (4:32)
  21. Crime of the Century [Live at Hammersmith '75] * (6:00)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 44:05 (1:57:58)
zoeken in:
avatar van HammerHead
3,5
Supertramp zal nooit mijn favoriete band worden. Ik moet zelfs bekennen dat ik me eigenlijk nooit in één van hun platen heb verdiept, doordat ik vrijwel al hun hits tenenkrommend irritant vind (vooral Give a Little Bit en Dreamer). School gaat dan nog wel, maar duikt helaas veel te vaak op in allerlei top-zoveel-lijsten, waardoor het aan het "Bohemian Rapsody"-syndroom gaat lijden.

Nu ben toevallig in bezit gekomen van een vinyl-exemplaar van dit album en op de twee grote hits na valt het me eerlijk gezegd alleszins mee. Kant 2 zou ik, met uizondering van Dreamer dan, zelfs als erg goed willen bestempelen.
Zo kom ik op 3,5* uit voor deze plaat, iets wat ik nooit had geloofd als je me dit een paar maanden terug had verteld.

avatar van chevy93
5,0
Waarmee mijn opmerking zeker een beetje doel mist, niet?

Het begon allemaal toen ik ergens las dat Crime of the Century ook een soort rode draad bevat. Maar of ik moet een verkeerd beelden hebben van conceptalbum, of het is er gewoon een dikke. Wat mij betreft een ultiem voorbeeld van hoe een conceptalbum hoort te zijn.

Dit is hoe ik Crime of the Century zie:
Wat Supertramp vooral kenmerkte, waren de sterke teksten van Davies en Hodgson. Die wat mij betreft als duo hoger in mijn achting staan dan Lennon/McCartney. Het is om deze reden ook dat ik Supertramp een aantal jaren nog beter ben gaan vinden. Onder andere, omdat bij nummers zoals waar aerogp1 naar vraagt dan de echte klasse naar boven komt.

Enfin, Crime of the Century opent met één van de beste openers die een album kan hebben. School heeft een songtekst waar ik vroeger niet echt brood van kon maken. Dat had grotendeels te maken met het feit dat ik er nooit echt over na had gedacht. Inmiddels kan ik die tekst wel dromen en heb ik er ook al vaak over nagedacht. De betekenis laat zich ook wel raden. Do as they tell you to, de regel die in één zin samenvat waar School om gaat.

Bloody Well Right is onlosmakelijk verbonden met School. De eerste zin ( So you think your schooling's funny) heeft Davies genoemd als referentie naar School. Na het in your face van School is het luchtige van Bloody Well Right verwonderlijk. En is het raar om te denken dat de hoeveelheid herhaling van het ‘refrein’ ook deels een verwijzing naar hoe je eigenlijk alleen maar mee kunt knikken met de normen en waarden van de huidige tijd is? Een ogenschijnlijk simpel nummer krijgt zo toch diepgang.

Why must we be so cool, oh so cool,?
Oh, we're such damn fools..

Aldus de slottekst van Hide In Your Shell. De oplettende lezer had al gezien dat alle teksten in de “you”-vorm zijn. Het smekende I wanna know you... is zo ijzingwekkend. Hoe kan iemand die een nummer zo zoet begint, eindigen met zo’n door merg en been gaande smeekbede? Nee, geen sentiment als Jeff Buckley of Johnny Cash, dat ligt er allemaal zo dik bovenop (niks mis mee overigens, hoor), luister naar Hide In Your Shell en je snapt dat een sterke tekst geen sentimentele instrumentatie nodig heeft.
We vervreemden en onze ware identiteit wordt geblokkeerd door de omgeving. Niemand is meer zichzelf en iedereen doet concessies om geaccepteerd te worden.

Asylum vind ik een buitenbeentje. Het was het laatste nummer dat ik leerde kennen, maar ook omdat het de eerste die qua tekst de ban breekt met de vorige teksten. Er wordt gericht op een persoon en niet op ons als luisteraars. We hebben hier te maken met de eerste persoon die zich tegen het regime richt (I'm not the way you're thinkin’) en zich richt tot de persoon die zich richt tegen ons als luisteraars (Please don't arrange to have me sent to no asylum). Echter draait hij door (I believe I’m dying en he’s mad, mad, mad,...) en zodoende raken alle buitenbeentjes het spoor kwijt.
Let op de koekoek op het einde. Een verwijzing naar het boek One Flew Over The Cuckoo’s Nest (u allen welbekend van de film die een jaar later uitkwam). Wie de film (of het boek, for that matter) kent, zal de context van dit nummer snappen. Om het einde van de film niet te verklappen: ieder die te veel weet/wilt weten wordt uitgeschakeld. In de film dus door middel van lobotomie.

Dreamer, you stupid little dreamer;
So now you put your head in your hands, oh no!
I said "Far out, - What a day, a year, a laugh it is!"
You know, - Well you know you had it comin' to you,
Now there's not a lot I can do.

We zijn er potverdomme allemaal ingestonken. We hebben geslapen en zijn blind geworden voor de (hogere?) macht die onze levens verpest heeft. Maar er is nog hoop! (We'll work it out someday)

Rudy werd tijdens hun concerten in de jaren ’70 en ’80 vergezeld met een clip van een reidende trein. Althans, dat zei mijn vader terwijl we Live in Münich ’83 aan het kijken waren. Weet niet of dit nog steeds zo is. Als men geïnteresseerd is, zal ik eens op YouTube spoorneuzen.
Net zoals Asylum wordt er weer niet gericht op ons, maar op een specifiek persoon (Rudy). Niemand houdt van hem en hij wordt niet geaccepteerd (All through your life - All through the years - Nobody loves - Nobody cares). You'd better gain control now, maar het gebeurt niet ( Sad but in a while he'll soon be, back on his train. Hij wordt weer de ongeziene, de ongeziene, ongeliefde persoon en de briljante persoon die hij is (dat briljant verzin ik er even bij). De mensen die we nodig hebben (de “think different”-personen), breken niet door en komen niet door het hechte collectief van wat men de massa noemt.

Om terug te komen op de vraag: wat maakt If Everyone Was Listening nou zo essentieel? Allereerst, omdat het, zoals goed benoemd, een opbouw is naar de climax. Hoewel de nummers instrumentaal een behoorlijk eind van elkaar liggen, zitten de teksten verdomd dicht bij elkaar. If everyone was listening, you know. There'd be a chance that we could save the show. Alles wat de schrijver geroepen heeft, is niet gehonoreerd. In een soort laatste wanhoopskreet hoopt hij toch nog men in te laten zien hoe fout men bezig is.

Who'll be the last clown? To bring the house down
Velen durfden het aan, niemand kwam door de muur heen. Niemand wist door te breken door hun gedachten. Eén voor één bleven ze het uitschot van de mens. Potverdomme toch, waarom luisterde men niet gewoon?

NEE! Laat de gordijnen niet vallen!

Now they're planning the crime of the century
Crime of the Century is een titel die letterlijk genomen moet worden. Het is de misdaad van “de twintigste eeuw”. De vervreemding is een misdaad geweest. Wie deden het? Het was de natuur, de hogere kracht, de twintigste eeuw. Maar wie zijn dat nou precies? Dit is nogal abstract.
Ik wil die personen wel eens zien! (So roll up and see. How they rape the universe, die agressie, wow, wat een emotie zit er in die twee zinnen!)

Who are these men of lust, greed, and glory?
Rip off the masks and let's see.
But that's not right - oh no, what's the story?

Potverdomme, zeg... Inmiddels zijn we oud en wijs en blijken we het zelf gedaan te hebben al die jaren. We hebben onszelf verloochend, we hebben onszelf tekort gedaan. WIJ waren het die al die jaren onszelf verraden hebben. Hoe kan dat nou? ( That can't be right!!)
Verwarring alom: hoe komt dit? Waarom gebeurt dit? Waarom weet niemand hiervan?

Uiteindelijk zijn wij de schrijvers van deze teksten, wij vertellen nu aan de volgende persoon al deze verhalen. Al deze verhalen die wij zelf nooit geloofd hebben. Al die mensen die dit wel wisten, hebben wij genegeerd. Net zoals wij naar niemand luisterde, zal niemand naar ons luisteren. Crime of the Century sluit niet voor niets af met de mondharmonica van School. Het is een vicieuze cirkel.

Hopelijk kijkt men nu anders tegen Crime of the Century aan en de nummers an sich. Ieder nummers heeft z’n kwaliteiten. Ieder nummer geeft, als je bereid bent je erin te verdiepen, prachtige geheimen weg. Uiteraard is School het prijsnummer en natuurlijk is Crime of the Century een prachtig nummer. Maar de plaat zou incompleet zijn als je één van de elementen weghaalt. Verdriet, onbegrip, woede, liefde, bezinning, hulpvol, nog nooit hoorde ik een plaat die zoveel emoties en stemmingswisselingen teweegbracht als Crime of the Century. Vandaar dat het sinds kort ook mijn nieuwe nummer 1 is.

Verdomme, wat een plaat zeg.

avatar van paulmccuytney
4,0
Wat mij betreft is dit hun beste album wat ze uitgebracht hebben met als hoogtepunten het door Rick Davies gezongen Crime of the century en Rudy. Maar ook Dreamer, School en Hide in your shell blijven onweerstaanbaar mooi. Na dit album volgde de bekende schapenreactie en kocht ik in korte tijd Crisis, what crisis?, Even in the quietest moments en Breakfast in America. Ook allemaal waanzinnig goede albums, maar iets minder stabiel dan "Crime". Mijn all-time favoriete Supertramp-track is en blijft toch het onvolprezen Fool's Overture.

avatar van west
5,0
Tot mijn verbazing zie ik dat ik nog geen review heb geschreven over één van mijn favoriete albums. Ik kan 'm van voor naar achter Dreamen, maar krijg er nog steeds geen genoeg van. In de tijd dat ik dit geweldige album draaide ging ik zelf naar School en was de tekst van dat nummer heel herkenbaar. Het nummer stond elk jaar ook in mijn top 10 lijstje wat ik inleverde voor de top 100 alllertijden.

Als puber verstop je jezelf ook weleens in je eigen kamer met muziek en nog eens muziek en luisterde ik naar het waanzinnig mooie Hide In Your Shell. Bijna zo mooi is het prachtige Asylum, met een hele fraaie piano. Rudy is een briljant nummer met een mooi verhaal en met een prachtige dynamiek in de muziek. If Everyone Was Listening is een lief klein liedje, met daarna en daartegenover het exploderende ijzersterke Crime of the Century. Wat een sublieme piano, sax en strijkers zijn daar toch op te horen.

De productie en sound van dit album is erg mooi, de songs zijn sterk tot subliem, de uitvoering uitstekend, muziek vol met fraaie details, sterk gespeeld. Met recht een klassieker in de rockgeschiedenis. Ik zet 'm maar weer eens terug in mijn top 10.

avatar van zoppo
5,0
Even een ouwe lullen opmerking: in mijn tijd was Supertramp wereldkampioen "scholierenmuziek".
Was je een beetje verliefd, dan draaide je tot tranen aan toe Hide in Your Shell. De teksten zijn inmiddels nogal gedateerd, een beetje snob maakt hier inderdaad een groot probleem van.

avatar van erwinz
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Supertramp - Crime Of The Century, Deluxe Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Op het stapeltje reissues dat mogelijk nog een plekje verdient op mijn BLOG, ligt al een tijdje de luxe editie van Crime Of The Century van Supertramp.

Dat de plaat er nog steeds ligt heeft alles te maken met de moeizame relatie die ik altijd met Supertramp heb gehad. Toen ik in mijn jongere jaren verzot was op het genre dat toen nog werd aangeduid met symfonische rock, haalde ik de platen van Supertramp wel in huis, maar konden ze niet in de schaduw staan van de platen van mijn echte favorieten in het genre.

Vergeleken met deze favorieten maakte Supertramp relatief eenvoudige muziek met heel veel invloeden uit de pop. Waar mijn favorieten op de proppen kwamen met songs die makkelijk een hele plaatkant konden duren, vermaakte Supertramp met toegankelijke popliedjes van hooguit een minuut of zeven.

Crime Of The Century uit 1974 heb ik daarom zeker niet grijs gedraaid, al ken ik de meeste tracks op de plaat natuurlijk wel. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat de muziek van Supertramp de tand des tijd niet goed zou hebben doorstaan, maar de beluistering van de inmiddels precies 40 jaar oude klassieker is me verrassend goed bevallen.

Net als alle andere platen van Supertramp bevat Crime Of The Century een aantal songs van Rodger Hodson en een aantal songs van Rick Davies, al schreven ze alles volgens de credits samen (net als Lennon en McCartney dat deden). De songs van Roger Hodson waren over het algemeen succesvoller, terwijl de songs van Rick Davies vaak wat interessanter waren. Het geldt ook weer voor de songs op Crime Of The Century.

Hodgson tekent voor Supertramp wereldhits als School en Dreamer, terwijl Davies het moet doen met de betere album tracks van de band. Eerlijk gezegd klinken songs van beiden nog veel beter dan ik had verwacht. De popsongs van Roger Hodson zijn heerlijk melodieus en na al die jaren nog net zo verleidelijk als 40 jaar geleden. De vaak wat meer jazzy songs van Rick Davies klinken net zo memorabel en zijn nu spannender dan ik ze 40 jaar geleden vond.

School, Bloody Well Right, Hide in Your Shell, Asylum, Dreamer, Rudy, If Everyone Was Listening en Crime of the Century; het is een imposant rijtje songs en het is een rijtje songs dat zoals gezegd nog verrassend lekker klinkt. Waar ik van de meeste symfonische rock platen uit de jaren 70 nu horendol wordt, vermaakt Supertramp met redelijk toegankelijke songs, maar op hetzelfde moment met songs die vol verrassende of fraaie wendingen zitten.

Voor het eerst hoor ik hoeveel invloeden van The Beatles zijn verstopt in de muziek van Supertramp, voor het eerst hoor ik hoe mooi het pianospel van Rick Davies is, voor het eerst hoor ik de waardevolle bijdrage van de saxofoon in de muziek van de Britse band en voor het eerst hoor ik de overeenkomsten met Pink Floyd’s Dark Side Of The Moon, dat een jaar eerder verscheen.

De nieuwe versie van Crime Of The Century klinkt fantastisch en bevat als bonus een extra schijf met al even overtuigende live-opnamen. Ik had zoals gezegd niet veel verwacht van deze reissue, maar wat heeft hij nu al veel luisterplezier opgeleverd. Geldt vast niet alleen voor mij. Erwin Zijleman

avatar van Marco van Lochem
5,0
De Engelse band Supertramp is een typisch “seventies album band”. De band begon eind jaren zestig met het tandem Rick Davies en Roger Hodgson dat zich snel ontwikkelde als belangrijkste songwriters. De eerste twee albums brengen niet het gewenste en gehoopte succes en de band trekt zich terug. In september 1974 wordt na 3 jaar stilte een nieuw album uitgebracht, met 3 nieuwe bandleden naast Davies/Hodgson en de songs worden gedomineerd door de grand piano, wurlizer piano en saxofoons. Het geluid is iets verandert en klinkt vol en de songs zijn van een grote kwaliteit op het album dat "CRIME OF THE CENTURY" is genoemd. Producer Ken Scott zorgt voor het beetje extra dat het album tot klassieker in het Supertramp genre doet uitgroeien en de tracks "SCHOOL" en "DREAMER" zijn de radio tracks van het ruim 44 minuten durende album. De zware, wat sombere songs die Davies zingt worden perfect afgewisseld met de vrolijke en luchtere Hodgson songs. Met nummers van ruim 3 minuten tot ruim 7 minuten (“RUDY”) is ook daarin de variatie te vinden. Dit is de wijze waarop de heren bleven werken. Met “GIVE A LITTLE BIT” scoren ze in 1977 zelfs een international hit en het album “BREAKFAST IN AMERICA” is een kaskraker. In 1982 verschijnt “FAMOUS LAST WORDS…” en dat is het laatste album met de succesformatie, want Roger Hodgson stapt uit de band en begint een solo carrière. Zowel hij als Supertramp brengen platen, maar het succes van de jaren ’70 en begin ’80 behalen ze niet meer. Tegenwoordig vecht Rick Davies tegen kanker en tourt Hodgson de wereld rond met zeer succesvolle live optredens. Met “CRIME OF THE CENTURY” begon dat allemaal…wat een plaat!

avatar van Wandelaar
4,0
Eigenlijk draai ik dit album heel weinig. Iets weerhoudt me soms. Onmiddellijk wil ik toegeven dat het een klasseplaat is, een hoogtepunt in de rockhistorie, een creatieve uitspatting van heb ik jou daar, hoog gewaardeerd in de eeuwige albumlijsten. En volledig terecht.

Maar toch, er zit me bij al die lof ook iets dwars en dat is de al te serieuze, door en door zwaarmoedige toon die gezet wordt. Zelfs in de meer luchtige momenten zoals in Bloody Well Right heb ik 'm door. Een stem: 'Wat je daar zegt, daar heb je verdomd gelijk in, maar het maakt niks uit, ik hoor je, maar ik doe er niets mee.' En zo gaat het maar door: zwart als het heelal. Geïndoctrineerd door school en maatschappij, zit je voor eeuwig geketend aan je onderdrukte gevoelens. Zoiets moet de gedachte zijn.

En het is prachtig al dat drama en dan ook zo schitterend en vol dynamiek op muziek gezet. Je kunt niet zeggen dat het schrijversduo het zich gemakkelijk gemaakt heeft. En hoe die nummers in elkaar overgaan. Daar ga ik alweer: erg goed … kan niet beter! Een schoolvoorbeeld van een conceptplaat.

Iets vaker draai ik dan toch de opvolger Crisis? What Crisis? Ongeveer in dezelfde periode geschreven en kort na Crime opgenomen. Een verzameling losse ideeën, de kliekjes van het hoofdgerecht. Maar wat waardeer ik daar de ontspanning en de humor die de band ook wel in zich had. Easy Does It, heet het daar. Kun je je op Crime niet voorstellen.

Ik klaag niet over Supertramp. Wat heeft die band wat bereikt! Met als hoogtepunt Breakfast In America, als me die mening wordt gegund. Dieptepunten waren er ook. Daarover meer bij een ander album ….

avatar van little lion man
5,0
Vanaf de eerste noten is al duidelijk dat Supertramp hier voor een andere aanpak kiest dan op de eerste twee albums. Het lijkt of over elke noot is nagedacht en ook aan het geluid is veel meer aandacht besteed.
Dat geldt duidelijk nog niet voor de single Land Ho / Summer Romance, die ik in het kader van mijn Supertramp zaterdag eerst heb beluisterd. Ondanks dat de muzikanten dezelfde zijn als op Crime, klinken die eerder als één van de eerste twee albums.

Crime is voor mij het perfecte album. Alle composities zijn goed en Davies en Hodgson houden elkaar goed in evenwicht wat betreft ernst en luchtigheid. Bovendien zijn de arrangementen prachtig (saxofoon! strijkers!) en het totaalgeluid is bijna perfect. Het is geen conceptalbum, maar het klinkt van de eerste tot de laatste noot als een geheel.
Voor mij is dit album nog net even beter dan The Dark Side Of The Moon, al zal niet iedereen dat met me eens zijn.

Enige kritiekpuntje waar ik me eventueel in zou kunnen vinden, is dat het allemaal niet erg spontaan klinkt. Elke noot staat vast en er is geen ruimte om daar van af te wijken. De live uitvoeringen (met uitzondering van Bloody Well Right) bewijzen dat.

Tussenstand:
1. Crime Of The Century (1974) 5,0 (het moet raar lopen wil dit nog veranderen!)
2. Supertramp (1970) 4,0
3. Indelibly Stamped (1971) 3,5

avatar van lennert
5,0
Crime Of The Century kende ik vooral via losse nummers, maar dit is de eerste keer dat ik het album in zijn geheel hoor. En ja, het valt meteen op hoe perfect het album in elkaar zit, maar ook hoe Supertramp zich onderscheidt van landgenoten als Genesis, Yes of Queen. Veel minder hectisch en qua songstructuren veel compacter en met minder over the top bombarie gepresenteerd. Nu ben ik dol op over the top bombarie, maar dan kan ik de drie eerder genoemde bands ook luisteren. Door de Wurlitzer -piano, de afwisseling tussen de beide zangers en de incidentele blaaspartijen, heeft het geheel veel meer een musicalvibe. Dit is niet voor iedereen weggelegd, maar het maakt voor mij deze sound wel onweerstaanbaar.

Oppervlakkig gezien meende ik dat de beste songs aan het begin (School) en einde zouden staan (Crime Of The Century), maar het zou oneerlijk zijn om dit te doen. Crime Of The Century heeft geen zwakke songs en het is vandaag de dag lastiger om een favoriet te vinden. Helemaal If Everyone Was Listening laat tekstueel een sterke indruk op me achter:

'The actors and jesters are here
The stage is in darkness and clear
For raising the curtain
And no-ones quite certain whose play it is
How long ago, how long
If only we had listened in.
If we'd known just how right we were going to be.
For we dreamed a lot
And we schemed a lot
And we tried to sing of love before the stage fell apart.'


Mooie bewerking van Shakespeare's As You Like It! In het mij welgeliefde metalgenre maken bands als Savatage (Gutter Ballet) en Sonata Arctica (Larger Than Life) ook gebruik van dit stuk, maar Supertramp laat het hier met Hodgson breekbare zang toch net iets beter klinken. Voor het eveneens tragisch klinkende Hide In Your Shell klinkt hetzelfde. Interessant hoe het album in combinatie met dergelijke teksten ook bij vlagen klinkt als een theaterstuk of musical.

Extra credits nog voor Dreamer. Een nummer dat ik vroeger als 'zeikerig' heb afgedaan, maar waarvan ik nu geniet van de gelaagdheid en tegen het einde van de sterke drumpartijen. Hoe je het ook went of keert: voor mij is Crime Of The Century een terechte klassieker.

Tussenstand:
1. Crime Of The Century
2. Supertramp
3. Indelibly Stamped

avatar van RuudC
4,5
Ik dacht dat ik vier lp's van Supertramp in mijn kast had staan. Bleken er drie te zijn, maar een ervan is Crime Of The Century. Ze komen allemaal uit de collectie van mijn ouders, die dertig jaar geleden waren overgestapt op de cd en sindskort ook op spotify.

Ik ben nooit fan geweest van Supertramp, maar ik heb er ook nooit iets tegen gehad. Een betere omschrijving van mijn relatie met de band is dat ik er gewoon te weinig van ken. In een bepaald opzicht is het ook wel leuk om je te realiseren bij welke band bepaalde evergreens horen. Tot voor kort moest ik je het antwoord schuldig blijven van wie School of Dreamer nou was. Ik denk dat ik net als Lennert het nummer Dreamer een jaar of tien geleden makkelijk had afgedaan als zeikerig. Nu kan ik er heel erg van genieten. Goed nummer. Zeker in de opzet van deze plaat trouwens. Ik was ervan overtuigd dat dit een conceptalbum was toen ik het draaide. Niet helemaal zeker van mijn zaak en een zoekopdracht via google maakte me duidelijk dat alleen het thema overeenkomt op dit album.

Het maakt mij in elk geval weinig uit. Ik ben blij dat Supertramp de wisselvalligheid van het voorgaande werk heeft laten varen en hier echt met een stevig product op de proppen komt. Een sokkel eronder die onverwoestbaar is. Stevig is de muziek niet. Het is heel toegankelijk en luistervriendelijk. In dat opzicht deed het me wel denken aan Pink Floyd. Een beetje Dark Side Of The Moon en nog meer The Wall (die pas enkele jaren later uitkomt). Er heerst een erg fijne sfeer die vooral bepaald wordt door het prachtige spel van de piano, keyboard en blazers. De heren Davies en Hodgson leveren ook op vocaal gebied subliem werk af. De manier waarop de toch al sterke songs een prachtig geheel vormen en zodoende naar een hoger niveau getild worden, is indrukwekkend. Zo hoor je ze maar weinig.


Tussenstand:
1. Crime Of The Century
2. Supertramp
3. Indelibly Stamped

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
jorro (22-12-2019) herinnert zich dat hij deze plaat in 1975 leerde kennen. Zelf was ik daar iets later mee: een werkgroep van studenten op de universiteit, Sinterklaas 1977, iedereen had een lootje getrokken, het cadeautje dat ik ontving was Crime of the century. Hoe vaak heb ik deze plaat sindsdien gehoord, op mijn eigen pick-upje of bij andere mensen? Vijftig keer? En alle vijftig keren had ik dezelfde reactie: prachtige muziek, met School en Hide in your shell als emotionele hoogtepunten, maar me echt aan deze plaat overgeven kon ik niet vanwege twee redenen: de stem van Roger Hodgson die wat mij betreft té vaak klonk alsof hij op het punt stond te gaan huilen, en de stem van Rick Davies die zó gerafeld klonk dat dat ik elke keer vreesde dat hij de volgende regel niet binnen de daarvoor gestelde tijd (of aantal maten) uit zijn keel zou krijgen. (Hoewel hij hier amper 30 jaar oud is vond ik hem altijd al klinken als een zestiger wiens stem inmiddels vanwege veel te veel Johnnie Walker totaal shot to hell is.)
        Inmiddels heb ik al mijn vinyl al jaren geleden weggedaan, maar omdat deze plaat toch in mijn hoofd bleef rondzingen ("Rudy's on a train to nowhere... halfway down the line", "Who'll be the last clown to bring the house down?", "So roll up... and see" – dat zijn allemaal wel èrg memorabele regeltjes) heb ik hem als CD inmiddels toch maar opnieuw aangeschaft (helaas geen Sint in de buurt), en terwijl ik Hodgson inmiddels prima kan hebben blíjft de rauwe stem van Davies schuren, maar voor de muziek heb ik verrassend genoeg geheel nieuwe waardering gekregen, alsof ik dit album helemaal opnieuw heb leren kennen. Het levert al met al bijna de maximale score op (een half sterretje aftrek vanwege die vervelende stem van Davies, maar als ik de fraaie en sfeervolle vormgeving mee zou tellen zou ik zó weer op 5* zitten).

avatar van Lura
5,0
jorro schreef:

Maar ook de rest van de songs op het album is van hoge kwaliteit. Voor mij een topalbum dat veel te laag scoort in het OOR jaaroverzicht van 1974 (52). Maar ik heb de indruk dat Oor in die dagen nog te veel door een oude conservatieve garde werd gemaakt.


Helemaal mee eens. Volgens hun muzieklijstjes overzicht eindigde het 151ste. Werd slechts eenmaal vermeld. Leuk om die oude lijstjes eens door te spitten. Nummer 1 eindigde Sailor .
Nog lager dan Supertramp staat de klassieker Closing Time van Tom Waits!!
Maar er zijn nog wel meer misperen dat jaar.
Het is duidelijk dat internet nog niet zijn intrede had gedaan.

avatar van Roxy6
4,5
Crime of the Century is een van de vel voorbeelden dat de jaren 70 een verpletterend goed muziek decennium was. Heel veel van het werk uit die tijd is mij nog immer erg dierbaar en behoort ook bij de diverse groepen/zangers/zangeressen tot het beste uit hun oeuvre.

War Supertramp deelde met groepen als het ELO, Roxy Music en Queen was de volstrekt unieke signature die de band gedurende zijn bestaan wist te ontwikkelen. Onmiskenbaar herkenbaar tussen honderden andere groepen. Een van de succestroeven die daaraan bijdroeg was de markante combinatie van stemmen van Rodger Hodgson en Rick Davies. Een tenor en een bass waar bij het componeren van ingenieuze songs dankbaar gebruik werd gemaakt. De afwisseling in het songmateriaal werd pregnant duidelijk na het vertrek van Hodgson. Beider werk (Hodgson solo en Davies nog in Supertramp) miste de input van de ander.

Terug naar Crime of the Century, menig schoolfeest in de zeventiger jaren werd opgeleukt met School en Dreamer. De band kreeg met dit album ook een enorme groep volgers.
Een ander kenmerk - en dat hoor/zie je bij heel veel acts uit dat decennium- inde afwisseling tussen kortere en langere tracks. waarbij in de langere tracks vaak een fraaie opbouw wordt gemaakt.

Hide in Your Shell is hier -nog steeds- mijn favoriet, de dramatische opbouw doet het nog steeds goed en Hodgson is bij uitstek de zanger om dit nummer de emotionele lading mee te geven die het heeft. Het werd ook een beetje zijn handelsmerk.
Rick Davies was meer lay down, back to earth, basic. In zijn zang en in zijn composities.

Al met al een weergaloos album dat volledig overeind is gebleven in de bijna 50 jaar!
Er werd met dit album ook een verwachting geschapen naar het latere werk. menigeen vond de opvolger Crisis what Crisis echter tegenvallen. Ik niet ! Ook dat album laat wat mij betreft een groeispurt zien en heeft in A Soapbox Opera, een absolute diamant in zijn tracklist staan.

Maar Crime of the Century is Supertramp in de overtreffende trap.

avatar van Reijersen
3,5
Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Dit is er duidelijk weer eentje uit de platenkast van mijn vader. Dit album heb ik in mijn jeugd zo vaak gehoord.
En mede doordat ik het zo vaak gehoord heb weet ik bij de intro van School al meteen waar dat nummer verder naartoe gaat, al heb ik het jaren niet gehoord. Ik moet zeggen dat de muziek van Supertramp die ik ken mij wel ligt. Er zitten heel interessante dingen in die mij aanspreken. Het klinkt soms een beetje gekkig op een aangename manier. Er spreekt aan mij ook een bepaalde muzikaliteit in uit die mij zeer bevalt. Supertramp is mij altijd wel goed bevallen en zo ook dit album.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:32 uur

geplaatst: vandaag om 10:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.