Propaganda - A Secret Wish (1985)

En zo gedefinieerd is heel veel prog dan weer geen prog. Ik zou toch zeggen, zelfs met een wat beperktere kennis van het genre, dat er een hoop progrockbands zijn die gewoon aansluiten op het genre en daarmee juist weinig vooruitstrevend zijn.

Vroeger toen ik geld ging verdienen waren mijn eerste aankopen deze A Secret Wish en Forever Young van Alphaville.. En er volgend er nog velen, maar heb ze beide nog in mijn collectie. Ook 1234 van Propaganda die minder is, maar Wounded in my Heart en Heaven give me words zijn best redelijk, komt ook wel door stem van Claudia brücken.

Twee prima eerste aankopen..

Vreemd dat je de stem van Claudia hoort in die nummers, want zij maakte toen al lang geen deel meer uit van de band.

O dan is het Susanne freytag. . Heb onlangs het album The Lost are found [2012] van Claudia ontdekt met het prachtige The Mysteries of Love. Samen met Susanne voert Claudia Brücken sinds 2018 de muziek van Propaganda uit onder de naam "D:uel". De samenwerking met Paul Humphreys leverde OneTwo op, waarvan ik Cloud 9 wel kan waarderen.

Mijn eerste audiofiele aankoop. Toen ik in 1986 eindelijk genoeg geld gespaard had voor een stel fatsoenlijke luidsprekers was dit de cd (van de hifi winkel dan) die hielp bij mijn keuze. Geproduceerd door Trevor Horn dus dat zit wel snor. Muzikaal is het eigenlijk een pakketje schroot maar met een heel dik laagje audiofiele chroom. Ik vond het destijds geweldig en nu eigenlijk nog steeds. Terwijl het objectief gezien een matig album is. Maar het luistert nog steeds ontzettend lekker weg. 3 sterren voor de inhoud, 5 voor de omlijsting. En een halfje er bij voor de herinneringen.

Hoe is dit 'objectief gezien een matig album'?

Ja dat is inderdaad een boude stelling..ik dacht eerder aan 5 sterren voor de inhoud, geholpen door een uitmuntende producer.

Ik vind het subjectief gezien wel een zeer aardige plaat eigenlijk.


Verder kan iedereen objectief wel vaststellen dat de producer op deze plaat Stephen Lipson is (behoudens het eerder opgenomen Dr Mabuse), ook al tig keer uitgelegd op deze 8 pagina's van dit album.

Een zeer degelijk album maar geen meesterwerk, daarvoor is het vanwege de productie te tijdsgebonden.
Duel (Eye to Eye) was wel een prima hit en een terechte klassieker.

Ergens in de acht pagina's staat vast wel wat ik over deze plaat te zeggen hebben.

Door de enorme stroom aan singles die aan de site wordt toegevoegd, raakte ik getriggerd om deze plaat te luisteren. Nu wilde ik eigenlijk geen pop en rock gaan raten/reviewen, omdat dat voor mij wel intussen een gepasseerd station is. Maar deze plaat steekt wat mij betreft wel met kop en schouders boven alle andere wave-releases uit. Samen met die eerste van Alphaville, Reach the Beach van The Fixx en Seeds van Tears for Fears, en vast nog wat anderen. Als ik zin heb in dit genre dan is Propaganda/Secret Wish wel iedere keer een kadootje voor de oor-papillen.

Helemaal mee eens. Een rasechte klassieker maar niet per se new wave. Deze plaat heeft rock pop en progrock invloeden en is toch wel een vrij uniek meesterwerk, met name door de productie van Horn maar ook door de ronduit fantastische songs van de band zelf. Dit album wil maar niet gaan vervelen, tijdloos goed!

Dit artikel vertelt er meer over. Zijn invloed op de totstandkoming van het album was best groot tot mijn verrassing.

Mooi artikel. Nooit geweten van de invloed van Sylvian op dit album. Ik hoor het eerlijk gezegd ook niet…

Een album met veel gemengde herinneringen. Aan mijn schoonmoeder die ernstig ziek wase en niet zo lang na het verschijnen van dit album is gestorven, aan haar dochter, mijn schoonzus, die zwaar verslaafd was en inmiddels ook is overleden en tenslotte doet het me ook denken aan de leuke tijd in disco-rent met René. Ook daar werd het album regelmatig gedraaid.

Mijn schoonzus was ook weg van het album en we hebben het vaak gedraaid in de keuken. Ik zie ons nog zitten aan de grote keukentafel. Het is een album om te swingen, maar ook om serieus beluisterd te worden.

Propaganda, een Duitse band gevormd in de vroege jaren tachtig, staat bekend om hun innovatieve en synth-gedreven geluid dat de grenzen van pop en elektronische muziek verlegt. De band, opgericht door Ralf Dörper, Andreas Thein, en Susanne Freytag, verkreeg snel faam door hun unieke muzikale stijl en avant-gardistische benadering. Hun debuutalbum A Secret Wish uit 1985 wordt beschouwd als een mijlpaal in de synthpop- en new wave-genres, met baanbrekende productietechnieken en complexe, emotioneel geladen composities.

Toen ik voor het eerst A Secret Wish beluisterde, was ik onmiddellijk gefascineerd door de diepte en de gelaagdheid van het album. Het opent met het epische Dream Within a Dream, een sonische reis die de luisteraar meteen onderdompelt in een etherische en mysterieuze sfeer. De poëtische teksten, geïnspireerd door Edgar Allan Poe, worden ondersteund door een rijk tapijt van synthesizers en elektronische beats, die een bijna hypnotiserend effect creëren.

Elke track op het album heeft zijn eigen unieke karakter en draagt bij aan de algehele narratieve ervaring. Dr. Mabuse bijvoorbeeld, is een donkere en dramatische compositie, doordrenkt met sinistere ondertonen en een pulserende ritmische basis. De vocale prestaties van Claudia Brücken zijn hier bijzonder indrukwekkend; haar expressieve stem geeft de muziek een krachtige emotionele lading.

Met The Murder of Love gaat Propaganda over naar een strakke en dansbare beat. Het nummer sprankelt met energie en de ritmische baslijn houdt je van begin tot eind in beweging. De krachtige beats en scherpe teksten zorgen voor een aangrijpende luisterervaring. Het is een fascinerende mix van emotie en elektronische muziek die je niet snel vergeet. Dit nummer toont de perfecte balans tussen melodie en ritme.

Jewel is een van de hoogtepunten van het album, met zijn hypnotiserende opzwepende ritmes en betoverende melodieën. De vocalen zijn hier bijzonder sterk en dragen bij aan de mystieke sfeer van het nummer. intensiteit bouwt op naar een climax die moeilijk te weerstaan is. Het is een perfecte illustratie van de innovatieve stijl van Propaganda.

Duel (Eye to Eye) volgt de lijn van dansbaarheid en strakheid die we van Propaganda gewend zijn. Het is een nummer dat je zowel fysiek als emotioneel in beweging brengt. De opbouw naar het refrein is meesterlijk uitgevoerd. Het contrast tussen de kalmere verzen en de explosieve refreinen maakt dit nummer tot een boeiende luisterervaring.

Frozen Faces biedt een moment van reflectie met zijn kille, minimalistische geluiden. De koude synths en de afstandelijke vocalen scheppen een gevoel van isolatie en introspectie. Het nummer voelt enigszins rommelig aan en mist de coherentie die de andere nummers wel hebben. Het is een nummer dat je aan het denken zet en diepere lagen van het album onthult.

Met p:Machinery zet Propaganda weer een aanstekelijk en swingend nummer neer. De prachtige melodie en het opzwepende refrein maken dit een van de meest memorabele tracks. Het is onmogelijk om stil te blijven zitten bij dit nummer. Het is een anthem van de jaren tachtig dat zijn tijd ver vooruit was.

Sorry for Laughing heeft een fijne melodie die je meteen pakt. De emotionele diepgang van dit nummer, gecombineerd met de subtiele elektronische arrangementen, maakt het tot een ingetogen maar krachtig stuk muziek Het betoverende refrein blijft nog lang in je hoofd hangen nadat het nummer is afgelopen. Het is een emotioneel geladen track die een diepe indruk achterlaat.

Met The Chase keert het album terug naar een sneller tempo en een meer dynamische sound. Het refrein van is fantastisch en nodigt uit tot meezingen. Dit nummer heeft een aanstekelijke energie die je meeneemt op een rit door opzwepende ritmes en pakkende melodieën. De opbouw en de climax zijn meesterlijk uitgevoerd.

Dr. Mabuse (First Life) sluit het album af met een heerlijk ritme en een hemelse melodie. Een episch nummer dat alle elementen van Propaganda's muziek samenbrengt. Stilzitten is onmogelijk bij dit nummer. Het is de perfecte afsluiter van een album dat je van begin tot eind weet te boeien.

Wat A Secret Wish echt uitzonderlijk maakt, is de coherentie en de artistieke visie die het album als geheel uitstraalt. Elk nummer is zorgvuldig samengesteld en draagt bij aan het grotere geheel, waardoor het album voelt als een meesterlijk geconstrueerde muzikale reis. De productie, onder leiding van Trevor Horn, is ongeëvenaard, met een scherp oor voor detail en een gedurfde benadering van geluidsontwerp.

In zijn geheel genomen, biedt A Secret Wish een buitengewone luisterervaring die zowel uitdagend als bevredigend is. Het album is een testament aan de creatieve en innovatieve geest van Propaganda en blijft een essentiële luisterervaring voor liefhebbers van synthpop en elektronische muziek. De complexe structuren, emotionele diepgang, en technische virtuositeit maken het tot een tijdloze klassieker die zijn plaats in de muziekgeschiedenis meer dan verdient.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Dit is ook lezenswaardig: https://musicophilia.nl/a-secret-wish-de-eenmalige-glorie-van-abba-from-hell/ met ook een kort verhaal over het 2de album.