AC/DC - Back in Black (1980)

Ik ben geen fan van AC/DC. Nooit geweest. Om de een of andere reden is deze band aan mij voorbijgegaan in mijn jeugd. Altijd het gevoel gehad van 'eentje gehoord alles gehoord'. Back in Black eens een kans gegeven onlangs. Vind het een sterke plaat.
Voor mij zijn Let me put my love into you, Back in black en You shook me de heilige drievuldigheid - een geweldig trio nummers. Hartjes en sympathie voor Hells Bells en Shoot to thrill. De rest vind ik dan weer de typische AC/DC nummers - dertien in een dozijn.
Aangenaam verrast al bij al.

De remaster klinkt hemels. Dat hoor je goed. Dan komt ook de goede productie fijn naar voren. De uitgebreide cover art met de mooie replica van de vinyl hoes (ook het relief) is een dikke bonus.

Zoals ik in een eerder bericht zei (in 2009) vind ik Brian Johnson een mindere zanger dan de onvervangbare Bon Scott maar dit is songmatig een zeer sterk en vooral plezierig album. Inderdaad klinkt de remaster uitstekend.

Er is echt veel te weinig liefde voor Let Me Put My Love into You, wat een topnummer! Voor mij persoonlijk een van de favorieten van dit album. Heerlijk riffje, lekker fout refrein dat je mee kan brullen en nog een lekkere solo om het af te toppen. Wat een heerlijke no nonsense band is het toch. Af en toe heb je gewoon een portie AC/DC nodig en dit weekend is zo'n moment.

Na het enorme succes van Highway to Hell en het overlijden van Bon Scott lag er een zware druk op de schouders van Angus Young en zijn band om met iets te komen dat minstens zo sterk was. Dat is wat mij betreft met Back in Black wel gelukt, hoewel het me enige tijd kostte om dit album op dezelfde waarde te schatten als Highway to Hell. Dat komt vooral door de zang van Brian Johnson, die ik inmiddels wel kan waarderen maar die bij mij niet hetzelfde gevoel oproept als Bon Scott.

Back in Black – de albumtitel is een eerbetoon aan Scott - werd een enorm succes en gezien het sterke songmateriaal is geen verrassing. De onheilspellende opener Hells Bells behoort samen met de meezinger You Shook Me All Night Long en het venijnige Shoot to Thrill tot de absolute hoogtepunten, maar ook de rest van deze plaat is dik in orde.

Daar waar ik op de andere platen met Brian Johnson meestal wel wat nummers skip, is dat hier niet het geval. Zelfs het dubbelzinnige Let Me Put My Love into You en het wat recht-toe-recht-aan klinkende Shake a Leg misstaan niet op deze prima plaat: 4,5*.

Dit is naar mijn mening niet het beste album van AC/DC, maar wel het beste in het post-Bon Scott-tijdperk. Back in Black is, naast een eerbetoon aan de toen pas overleden zanger (de in het zwart gedompelde cover staat symbool voor het verlies van Scott), een erg goeie plaat. Vooral qua herkenbaarheid scoort ie hoog, ondanks het feit dat dit Brian Johnson's vuurdoop als zanger van AC/DC was, en dat is best knap. Nagenoeg elk nummer herken je meteen, en zet aan tot headbangen, swingen of wat dan ook. De neiging tot enthousiast bewegen is onafwendbaar.

De band ging, na het verscheiden van Bon Scott, op zoek naar een nieuwe zanger, en vond die dus in Johnson, die toen actief was bij de band Geordie. Het album werd een groot succes, wat ook wel te maken zal hebben gehad met het overlijden van Scott. Maar laat dat zeker niet de enige reden zijn, want de aanstekelijkheid van de songs (zie ook de alinea hierboven) maakt dit album erg sterk. Hells Bells is een straffe, iconische opener (het klokkengelui klinkt waarlijk des duivels), Shoot to Thrill, Back in Black en You Shook Me All Night Long zijn onweerstaanbaar rock 'n roll; gruizige, vinnige meezingers. De afsluiter is al bijna even iconisch als de opener, en nodigt ook weer uit tot meezingen.

Toch vind ik deze net geen 4,5 sterren waard, welke ik wel veil heb voor Let There Be Rock en Powerage, en dat komt doordat de overige songs weliswaar zeer goed zijn en lekker in 't gehoor liggen, maar het niveau van die vijf à zes briljante songs niet halen. Toch is dit een album om te koesteren, want het is ten eerste een mooi eerbetoon, en ten tweede: beter zou het nooit meer worden.

4 sterren

Scott had de band zelf geattendeerd op Johnson, die hij sterk vond zingen, dus kunnen we er wel van uit gaan, dat Scott het een goede vervanger voor hem zal hebben gevonden. Persoonlijk luister ik liever naar Scott, dan naar het gebrul van Johnson.

Dat geloof ik wel, spinout, ik heb ergens gelezen dat Bon Scott eens een optreden van Geordie had bijgewoond. Verder ben ik het volledig met je eens!