AC/DC - Back in Black (1980)

Ik ben geen fan van AC/DC. Nooit geweest. Om de een of andere reden is deze band aan mij voorbijgegaan in mijn jeugd. Altijd het gevoel gehad van 'eentje gehoord alles gehoord'. Back in Black eens een kans gegeven onlangs. Vind het een sterke plaat.
Voor mij zijn Let me put my love into you, Back in black en You shook me de heilige drievuldigheid - een geweldig trio nummers. Hartjes en sympathie voor Hells Bells en Shoot to thrill. De rest vind ik dan weer de typische AC/DC nummers - dertien in een dozijn.
Aangenaam verrast al bij al.

De remaster klinkt hemels. Dat hoor je goed. Dan komt ook de goede productie fijn naar voren. De uitgebreide cover art met de mooie replica van de vinyl hoes (ook het relief) is een dikke bonus.

Zoals ik in een eerder bericht zei (in 2009) vind ik Brian Johnson een mindere zanger dan de onvervangbare Bon Scott maar dit is songmatig een zeer sterk en vooral plezierig album. Inderdaad klinkt de remaster uitstekend.

Er is echt veel te weinig liefde voor Let Me Put My Love into You, wat een topnummer! Voor mij persoonlijk een van de favorieten van dit album. Heerlijk riffje, lekker fout refrein dat je mee kan brullen en nog een lekkere solo om het af te toppen. Wat een heerlijke no nonsense band is het toch. Af en toe heb je gewoon een portie AC/DC nodig en dit weekend is zo'n moment.

Na het enorme succes van Highway to Hell en het overlijden van Bon Scott lag er een zware druk op de schouders van Angus Young en zijn band om met iets te komen dat minstens zo sterk was. Dat is wat mij betreft met Back in Black wel gelukt, hoewel het me enige tijd kostte om dit album op dezelfde waarde te schatten als Highway to Hell. Dat komt vooral door de zang van Brian Johnson, die ik inmiddels wel kan waarderen maar die bij mij niet hetzelfde gevoel oproept als Bon Scott.

Back in Black – de albumtitel is een eerbetoon aan Scott - werd een enorm succes en gezien het sterke songmateriaal is geen verrassing. De onheilspellende opener Hells Bells behoort samen met de meezinger You Shook Me All Night Long en het venijnige Shoot to Thrill tot de absolute hoogtepunten, maar ook de rest van deze plaat is dik in orde.

Daar waar ik op de andere platen met Brian Johnson meestal wel wat nummers skip, is dat hier niet het geval. Zelfs het dubbelzinnige Let Me Put My Love into You en het wat recht-toe-recht-aan klinkende Shake a Leg misstaan niet op deze prima plaat: 4,5*.

Dit is naar mijn mening niet het beste album van AC/DC, maar wel het beste in het post-Bon Scott-tijdperk. Back in Black is, naast een eerbetoon aan de toen pas overleden zanger (de in het zwart gedompelde cover staat symbool voor het verlies van Scott), een erg goeie plaat. Vooral qua herkenbaarheid scoort ie hoog, ondanks het feit dat dit Brian Johnson's vuurdoop als zanger van AC/DC was, en dat is best knap. Nagenoeg elk nummer herken je meteen, en zet aan tot headbangen, swingen of wat dan ook. De neiging tot enthousiast bewegen is onafwendbaar.

De band ging, na het verscheiden van Bon Scott, op zoek naar een nieuwe zanger, en vond die dus in Johnson, die toen actief was bij de band Geordie. Het album werd een groot succes, wat ook wel te maken zal hebben gehad met het overlijden van Scott. Maar laat dat zeker niet de enige reden zijn, want de aanstekelijkheid van de songs (zie ook de alinea hierboven) maakt dit album erg sterk. Hells Bells is een straffe, iconische opener (het klokkengelui klinkt waarlijk des duivels), Shoot to Thrill, Back in Black en You Shook Me All Night Long zijn onweerstaanbaar rock 'n roll; gruizige, vinnige meezingers. De afsluiter is al bijna even iconisch als de opener, en nodigt ook weer uit tot meezingen.

Toch vind ik deze net geen 4,5 sterren waard, welke ik wel veil heb voor Let There Be Rock en Powerage, en dat komt doordat de overige songs weliswaar zeer goed zijn en lekker in 't gehoor liggen, maar het niveau van die vijf à zes briljante songs niet halen. Toch is dit een album om te koesteren, want het is ten eerste een mooi eerbetoon, en ten tweede: beter zou het nooit meer worden.

4 sterren

Scott had de band zelf geattendeerd op Johnson, die hij sterk vond zingen, dus kunnen we er wel van uit gaan, dat Scott het een goede vervanger voor hem zal hebben gevonden. Persoonlijk luister ik liever naar Scott, dan naar het gebrul van Johnson.

Dat geloof ik wel, spinout, ik heb ergens gelezen dat Bon Scott eens een optreden van Geordie had bijgewoond. Verder ben ik het volledig met je eens!

AC/DC de band waar ik op voorhand al niet echt positief over ben maar ik dacht laat ik het maar is proberen.
Alles kwam uit.
Elk nummer klinkt echt hetzelfde voor mij en hier kun je ze echt niet onderscheiden gewoon.
Lekker om op te zetten als je een lange reis hebt en je zit op n highway, dat dan weer wel.
Echt slecht is het natuurlijk ook niet. Al vind ik de stem net gaan

Dat is wat te algemeen uitgedrukt. Ik hoef maar naar de titels te kijken en het desbetreffende nummer komt in mij op. Voor mij klinken de nummers dus absoluut niet hetzelfde en ik kan ze makkelijk onderscheiden.

Zo zou het goed zijn:

Heb het al aangepast
Blijven meningen ofcourse

Meningen, gebaseerd op ervaringen. Sommige albums moet je gewoon wat vaker beluisteren natuurlijk.

Dat is inderdaad zo. Met die verstande dat hij bij Geordie lang niet zo genepen en artificieel zong als bij AC/DC. Elk nummer was ook een halve octaaf lager dan het hoge geschreeuw dat hij later bij AC/DC ten gehore bracht.
Alle songs na Bon Scott zijn op één of andere manier in een hogere toonaard geschreven. Dat zal dan wel de typische jaren 80 hardrockziekte geweest zijn.
Ik heb alles van AC/DC tot Bon Scott ons verliet.
Je begrijpt wel uit bovenstaande uiteenzetting dat Brian Johnson mijn zanger, en in mijn opinie ook die van AC/DC niet is.
Ik zag ze in 2015 met Brian Johnson en het jaar daarop met Axl Rose. Axl is zeker mijn zanger niet, maar hij kikte wel veel meer ass dan Brian Johnson en verrastte me aangenaam. Grappig, want ik wou mijn kaarten verkopen toen ik hoorde dat hij insprong

Weldra bereik ik de kaap van de gouden 50, ik kocht mijn eerste AC/DC ergens begin jaren 80 toen ik een ongelofelijke macho-man van 10 was: Dirty Deeds Done Dirt Cheap.
Hoewel ik deze 'Back in Black' dezer dagen best te pruimen vind, stel ik me toch steeds de vraag:
kon Bon Scott geen jaar langer leven en aldus 'You shook me All Night Long' zingen?
Ik denk toch dat de impact groter had geweest.
Het is trouwens zo goed als bewezen dat Bon het grootste deel van de tekst neerpende en dat kan je tekstueel toch goed horen, vooral na Back in Black verzandde de band nogal dikwijls in teksten die de magie mistten van weleer.

Deze elpee is nog steeds het best verkochte Hardrock-album ooit en moet enkel 'Thriller' van Michael Jackson laten voorgaan.

Ik denk dat het album het vooral zo goed deed gezien de omstandigheden en de daarnaar refererende titel: een nieuw begin, maar toch nog in de rouw. Ze verdienden op dat moment dan ook terecht alle respect van de rockfans.
Maar muzikaal vind ik al hun voorgaande werkjes beter en dat ligt, sorry, aan Brian Johnson die zo emotieloos en pieperig schreeuwt als een muis in een val.

Ik ben het met je eens dat Bon Scott de "real deal" is voor AC/DC, maarrrrr, Brian Johnson heeft ook wel wat, en zeker op dit album!

Ik heb drie albums van AC/DC, met zanger Brian Johnson, in mijn collectie: "Back in Black", "For Those About to Rock" en "Black Ice".
"Back in Black" vind ik verreweg de sterkste van bovengenoemde drie albums. Knap hoe AC/DC na het overlijden van Bon Scott, in diepe rouw, met zo'n album terug kwam. Voor de rest ken ik niets van AC/DC met Brian. Of toch wel: "Thunderstruck", ik zeg maar niet wat ik van dat nummer vind.
"Back in Black" geef ik van harte 4,5****
O ja, als ik kom te overlijden mogen de nabestaanden, na afloop van de crematieplechtigheid, het glas op mij heffen. Maar dan moet wel "Have a Drink on Me" ten gehore worden gebracht....

AC/DC, you know ‘m, you love ‘m, ikzelf word er niet waanzinnig warm óf koud van. Na het overlijden van Bon Scott werd het nog iets minder mijn ding. AC/DC hebben een vertrouwde formule en zijn behoorlijke recht voor zijn raap rockers, iets té recht voor zijn raap voor mij en iets té veel van hetzelfde. Maar alle respect dat de band zich toch terug kon bouncen na het verlies van de hoeksteen. (al is het wel ironisch om een nummer Have a Drink On Me te noemen op het eerste album na de alcoholvergiftiging van Scott). Let There Be Rock en Highway To Hell kan ik nog wel iets uithalen, de Johnson-era maakt dat een stuk lastiger voor mij.

Ik heb dat met BZN. Ik vind ze niet onsympathiek, en Mon Amour was destijds een mijlpaal. Toen kwam Carola in plaats van Annie Schilder, en hoewel ik nog wel begrip had voor Mon Amour (uit de tijd met Annie Schilder) vond ik Dan The Banjoman (met Carola) echt stukken minder. Dus daarom geef ik nu steeds ook 2 sterren aan de albums van BZN.

Hoorde Hell's Bells net op de radio, wat een heerlijk nummer blijft dat toch. Super intro ook.

Fijne plaat met een aantal regelrechte hardrockklassiekers erop. Genietbare muziek voor onderweg. Mijn voorkeur gaat finaal wel uit naar het vroegere werk dat wilder, ruwer en ongepolijster overkomt. De sound hier is enigszins afgemeten.

Het kan soms raar verkeren in het leven. Ik begon me pas te interesseren voor AC/DC toen ik ontdekte dat een medestudente waar ik een oogje op had enorme fan was van You Shook Me All Night Long en voor ik het goed en wel doorhad bevond ik me op een festivalweide om naar één van de laatste Belgische AC/DC concerten met Brian Johnson als zanger te kijken. Dat concert is ondertussen al een aantal jaar geleden, met die medestudente is het niets geworden, maar het was hoog tijd om AC/DC nog eens te gaan opzoeken en waar beter starten dan met Back in Black? De eerste plaat die gemaakt werd na het overlijden van Bon Scott en met de eerste seconden van Hell's Bells wordt meteen de juiste toon gezet. Nadien volgen nog een paar heerlijke knallers maar valt het aloude "if you've heard one AC/DC song, you've heard them all" gezegde wel op. Bij Have a Drink on Me hoor ik altijd Hell's Bells invloeden (ironisch ook om zo een nummer op te nemen als je vorige zanger aan een alcoholverslaving is gestorven) en een nummer als Shake a Leg is volstrekt inwisselbaar. Betekent dat dat je Back in Black links moet laten liggen? Neen, absoluut niet! De stem van Johnson klinkt loepzuiver, de gitaren scheuren en ik persoonlijk denk met veel plezier terug aan een knappe blondine wanneer die eerste strofe van You Shook Me All Night Long start. De laatste song is misschien nog het meest toepasselijk op AC/DC: Rock 'n' roll ain't noise pollution / Rock 'n' roll ain't gonna die / Rock 'n' roll ain't no pollution / Rock 'n' roll it will survive

Ben vandaag even in een zeg maar AC/DC stemming en afgetrapt met deze klassieker. De nieuwe zanger heeft hier prima de plaats van zijn overleden voorganger kunnen overnemen.

Productie en nummers zijn over het gehele album even sterk. Vooral Let Me Put My Love into You vind ik toch echt wel het hoogtepunt van dit album. Samen met Let there be rock zijn deze twee ultieme AC/DC klassiekers.

Score 4,5

Tussenstand

Back in Black
Let there be rock
Highway to hell
Fly in the wall
For those about to rock

Rond 16 augustus 1980 verscheen dit album in Nederland, als ik afga op de noteringen in dutchcharts.nl, de albumlijst van de Nationale Hitparade zoals die toen heette. Back in Black kwam de 23e op 41 binnen. Het was de week met op 1 de elpee Xanadu van E.L.O. en Olivia Newton John (die blonde van John Travolta in de film Grease).
Mijn ene oma woonde in de Grote Stad, op loopafstand van een platenzaak. Dat wist ik van de keren dat we daar naar de Chinees gingen. Ergens in september verliet ik haar van de zaterdagmiddagthee, om de lp te kopen waarvan ik op de radio bij het Betonuur van Alfred Lagarde twee fantastische tracks had gehoord: Back In Black en Hell’s Bells. Misschien ook wel What Do You Do For Money, want hey, Big Al draaide bij de VARA wat hij leuk vond, waarbij hij de schijf op zijn kenmerkende, enthousiaste wijze aanprees. Op naar de platenboer!

Dankzij de drie hits die AC/DC eind jaren ’70 had gescoord, kende ik hun stijl en reputatie. Nu ik eindelijk een platenspeler bij elkaar had gespaard, waren de mogelijkheden om aan goede muziek te komen groter.
Als puisterige-puber-met-bescheiden-inkomsten-uit-een-krantenwijk moest je voorzichtig zijn. Miskopen kon ik me niet veroorloven, dat had ik al eens meegemaakt. Geschrokken had ik in de late winter gelezen over de dood van Bon Scott, “gestikt in zijn braaksel na overtollig alcoholgebruik”, aldus de pers. Inmiddels weten we dat dat iets anders lag, maar mijn puberbrein was onder de indruk, zeker omdat ik het jaar ervoor in Muziek Expres over zijn drankgelagen had gelezen. Iets met alcohol en dan bijna in een zwembad verdrinken. Desondanks was een nieuw album met nieuwe zanger alweer onderweg!

Dat de plaat goed werd gepromoot, bleek uit het rek bij de ingang, een filiaal van Max van Praag in het winkelcentrum van deze buitenwijk. Ik hoefde niet te zoeken. Al bij binnenkomst staarde Back In Black mij aan, uitgebreid tentoongesteld in een hoog rek langs de wand. Snel een exemplaar pakken (mooi, de letters in reliëf!), mijn zorgvuldig opgespaarde geld afleveren en terug naar oma. Ik denk dat ik drie minuten in de winkel was. Bij oma zal ik de plaat een keer bekeken hebben, maar dan weer snel in de tas hebben gedaan. Dat was voor straks.

Thuis meteen naar zolder. Staande naast de pick-up de hoes uitpakken. De binnenhoes met zwart-wit foto's van de leden en credits op pikzwart papier, heel stemmig. Die arme Bon. De plaat gleed uit het zwart naar buiten, mijn hand in. Kijk, een zwart/grijs label in het midden, net als een rouwkaart, maar dan met het mooie logo van Atlantic erop. Ja, die kleuren herinnerde ik me nog van de rouwkaart bij het overlijden van mijn lieve opa, drie jaar eerder.
De naald liet ik voorzichtig op het verste randje van het zwarte vinyl landen, die mocht onder geen beding halverwege het klokgelui terecht komen. Geen tikken maken... Dan klonk plotseling de klok die ik van Lagarde kende, deze keer in volle diepte. Een onheilspellend-spannende sfeer vulde mijn zolderkamer. Als na vier klokslagen Malcolm Youngs stemmige gitaarakkoorden zich erbij voegen, wordt het tegelijkertijd rauw. Wat was ik blij met dit pick-upje, wat klonk het toch mooi!

We kennen het liedje allemaal, maar als ik nu hoor hoe goed dit intro is opgebouwd, ben ik opnieuw onder de indruk. Toen was het bovendien nieuw, onbekend, één groot avontuur. Vele, vele, vele draaibeurten volgden, mede geholpen door het feit dat dit pas mijn tweede elpee was. Maar wat voor één! Een heftige knaller als Whole Lotta Rosie stond niet op Back In Black, toch bleek dit een heerlijke lp. De nieuwe zanger vond ik net zo goed als zijn voorganger, zij het minder humoristisch. Logisch, dit was hun zwarte plaat.

Van een klasgenoot leerde ik dat niet alleen die gekke, fabelachtige sologitarist Angus Young onze aandacht verdiende. Nee, hun drummer ook, maar dan om andere redenen: waar andere drummers een roffel doen, houdt Phil Rudd het bij één mep. Verrek, dat klopte wel. Ik zou inderdaad in de navolgende maanden op AC/DC’s eerdere albums (geleend uit de bieb in het dorp) meer bewijs horen. Als je hem vergelijkt met andere (hard)rockdrummers… Neem bijvoorbeeld het intro van You Shook Me All Night Long; wie anders zou dit zo sober en groovy tegelijk hebben kunnen inspelen?

Diezelfde soberheid vind je in de baslijnen. Vaak wordt één noot héééél lang herhaald, een virtuoze bassist zou gék worden als hij zo moest spelen. Echter, hoe effectief is de eenvoud van Cliff Williams… Let maar eens op de bass in het eerste deel van Shoot To Thrill. Het intro plus eerste couplet met precies één noot. De man heeft eigenlijk maar twee snaren nodig. Opnieuw: de kunst van het weglaten.

Een ander compliment voor iets wat te weinig wordt genoemd: het gitaargeluid, zowel slag als solo. Net als zijn voorgangers legde producer Mutt Lange die messcherp vast. Scherp maar nooit schel. Hard en toch transparant. Vast ook de verdienste van de broertjes Young.
Mijn hoogtepunten naast de al genoemde liedjes zijn de titelsong en de snellere tracks Shake a Leg (knappe gitaarsolo’s!) en Givin’ The Dog a Bone. De lome afsluiter Rock ‘n’ Roll Ain’t Noise Pollution is bovendien een verraderlijke meezinger.

In datzelfde 1980 verschenen heftiger albums, die mij ruim een maand later definitief bij de lurven zouden grijpen. Bovendien kwam in dezelfde week dat Back In Black de albumlijst betrad, iets hoger Seventeen Seconds van The Cure binnen, nog zo’n klassiekertje dat mij in het hart zou raken. Muziek in overvloed, ook toen, maar uiteraard bleef ik AC/DC volgen. Waar staat de schijf nu?
Back In Black blijft hun sterkste in het tijdperk Johnson, dit niveau haalden ze nooit meer. Op latere albums mis ik de speelsheid die op eerder werk vaak klinkt. Dat komt niet door hem, vermoed ik: in interviews (zie YouTube) is goed te merken wat een hartelijke vent Johnson is. Begin een gesprek en zijn grappen en grollen krijg je er gratis bij. Nee, ik vermoed dat de ”oude” bandleden met het verlies van Bon toch een kras op de ziel opliepen, waardoor iets van het kwajongensgevoel meestierf.

Vinyl ben ik kwijt, helaas, doe het nu met streaming. Daarover gemopperd: waar-om die ir-ri-tan-te tikken vooraf bij de titelsong? Zo begin je een B-kant niet. Maar vooral: dit bleef/blijft een fijn schijfje. Zo popte twee jaar geleden, na het jaren niet te hebben gehoofd, Givin’ The Dog… op in mijn hoofd en was er niet uit te slaan. Hoe bijzonder!

'Hells Bells', ik had deze kerst niet op een betere wijze kunnen inluiden...

Ik begrijp goed dat dit album legendarisch is. Het is ook zeker een goed album. Maar het heeft mij nooit veel gedaan. Het klinkt allemaal zeker goed. Zeer goede muzikanten, zeer goede productie, lekkere riffs, maar het is mij allemaal wat te simpel qua songwriting. Vooral de teksten zijn, naast "Hells Bells" en "Back in Black" allemaal enorm kinderachtig. Eigenlijk gaat alles over seks of drank... tja.

Voor mij blijft AC/DC alleen met Bon Scott interessant. Niet alleen vind ik hem een betere zanger, ook brengt hij betere songwriting en een wat meer progressief kantje. Ik houd vooral van de blues en boogie sound die ze hadden op High Voltage en Let There Be Rock. Maarja, zoals gezegd snap ik goed dat veel mensen dit wel geweldig vinden. Ik ben daar niet een van. Verschil moet er wezen.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

AC/DC, dat is voor mij die band die ik tijdens de jaarlijkse Top2000 weleens voorbij hoor komen en waar ik dan meestal weinig tot niks mee kan. Voor het eerst dat ik een heel album hoorde. Oké, hier hebben we album nummer 2 waar ik niet doorheen ben gekomen (dat betekent eigenlijk dat ik tijdens het luisteren nummers skip met hoop op iets anders). Hier is één duidelijke reden voor aan te wijzen en dat is de ‘zang’. Die werkt heel erg op mijn zenuwen. Het is waarschijnlijk één van de herkenpunten van AC/DC, maar met dat geknepen en schreeuwerige gedoe kan ik helemaal niks. Snel uit en door met het volgende album.

Hallo Reijersen, het is te hopen dat het volgende album niet van AC/DC is.
Als ik je top 10 bekijk moet je dit soort muziek ook maar gewoon overslaan toch ??
Mijn eerste AC/DC concert was tijdens de Back in Black tour in het Turfschip in Breda, geweldig......

Tja dat het en klassieker is kunnen we niet omheen. En plaat met veel succes en met thriller toen het meest verkochte album. Nou zeg mij dat niks , want thriller vond ik bagger en met Michael Jackson in het algemeen heb ik vrij weinig. Maar goed dat is mijn idee ervan. Maar dit is dan toch wel en puike plaat. Nu ben ik AC/DC liefhebber met bon scott , en niet zo’n grote fan van Brian , maar dit album kan ik nog wel goed hebben. Nummers als shoot to thrill, hells Bells en back in black stampen lekker. En het wat commerciëler you shock me all night long stoor ik me ook niet aan. Uiteindelijk zou natuurlijk heel het gebeuren commerciëler worden, en groter. Dat heeft Brian dan toch wel bereikt. Over smaak val dus niet te twisten. 4 sterren en dat vooral omdat de muziek gewoon klopt en goed inelkaar zit. Kwa zang blijf ik toch liever de scott albums draaien.