AC/DC - Back in Black (1980)

Ik ben geen fan van AC/DC. Nooit geweest. Om de een of andere reden is deze band aan mij voorbijgegaan in mijn jeugd. Altijd het gevoel gehad van 'eentje gehoord alles gehoord'. Back in Black eens een kans gegeven onlangs. Vind het een sterke plaat.
Voor mij zijn Let me put my love into you, Back in black en You shook me de heilige drievuldigheid - een geweldig trio nummers. Hartjes en sympathie voor Hells Bells en Shoot to thrill. De rest vind ik dan weer de typische AC/DC nummers - dertien in een dozijn.
Aangenaam verrast al bij al.

De remaster klinkt hemels. Dat hoor je goed. Dan komt ook de goede productie fijn naar voren. De uitgebreide cover art met de mooie replica van de vinyl hoes (ook het relief) is een dikke bonus.

Zoals ik in een eerder bericht zei (in 2009) vind ik Brian Johnson een mindere zanger dan de onvervangbare Bon Scott maar dit is songmatig een zeer sterk en vooral plezierig album. Inderdaad klinkt de remaster uitstekend.

Er is echt veel te weinig liefde voor Let Me Put My Love into You, wat een topnummer! Voor mij persoonlijk een van de favorieten van dit album. Heerlijk riffje, lekker fout refrein dat je mee kan brullen en nog een lekkere solo om het af te toppen. Wat een heerlijke no nonsense band is het toch. Af en toe heb je gewoon een portie AC/DC nodig en dit weekend is zo'n moment.

Na het enorme succes van Highway to Hell en het overlijden van Bon Scott lag er een zware druk op de schouders van Angus Young en zijn band om met iets te komen dat minstens zo sterk was. Dat is wat mij betreft met Back in Black wel gelukt, hoewel het me enige tijd kostte om dit album op dezelfde waarde te schatten als Highway to Hell. Dat komt vooral door de zang van Brian Johnson, die ik inmiddels wel kan waarderen maar die bij mij niet hetzelfde gevoel oproept als Bon Scott.

Back in Black – de albumtitel is een eerbetoon aan Scott - werd een enorm succes en gezien het sterke songmateriaal is geen verrassing. De onheilspellende opener Hells Bells behoort samen met de meezinger You Shook Me All Night Long en het venijnige Shoot to Thrill tot de absolute hoogtepunten, maar ook de rest van deze plaat is dik in orde.

Daar waar ik op de andere platen met Brian Johnson meestal wel wat nummers skip, is dat hier niet het geval. Zelfs het dubbelzinnige Let Me Put My Love into You en het wat recht-toe-recht-aan klinkende Shake a Leg misstaan niet op deze prima plaat: 4,5*.

Dit is naar mijn mening niet het beste album van AC/DC, maar wel het beste in het post-Bon Scott-tijdperk. Back in Black is, naast een eerbetoon aan de toen pas overleden zanger (de in het zwart gedompelde cover staat symbool voor het verlies van Scott), een erg goeie plaat. Vooral qua herkenbaarheid scoort ie hoog, ondanks het feit dat dit Brian Johnson's vuurdoop als zanger van AC/DC was, en dat is best knap. Nagenoeg elk nummer herken je meteen, en zet aan tot headbangen, swingen of wat dan ook. De neiging tot enthousiast bewegen is onafwendbaar.

De band ging, na het verscheiden van Bon Scott, op zoek naar een nieuwe zanger, en vond die dus in Johnson, die toen actief was bij de band Geordie. Het album werd een groot succes, wat ook wel te maken zal hebben gehad met het overlijden van Scott. Maar laat dat zeker niet de enige reden zijn, want de aanstekelijkheid van de songs (zie ook de alinea hierboven) maakt dit album erg sterk. Hells Bells is een straffe, iconische opener (het klokkengelui klinkt waarlijk des duivels), Shoot to Thrill, Back in Black en You Shook Me All Night Long zijn onweerstaanbaar rock 'n roll; gruizige, vinnige meezingers. De afsluiter is al bijna even iconisch als de opener, en nodigt ook weer uit tot meezingen.

Toch vind ik deze net geen 4,5 sterren waard, welke ik wel veil heb voor Let There Be Rock en Powerage, en dat komt doordat de overige songs weliswaar zeer goed zijn en lekker in 't gehoor liggen, maar het niveau van die vijf à zes briljante songs niet halen. Toch is dit een album om te koesteren, want het is ten eerste een mooi eerbetoon, en ten tweede: beter zou het nooit meer worden.

4 sterren

Scott had de band zelf geattendeerd op Johnson, die hij sterk vond zingen, dus kunnen we er wel van uit gaan, dat Scott het een goede vervanger voor hem zal hebben gevonden. Persoonlijk luister ik liever naar Scott, dan naar het gebrul van Johnson.

Dat geloof ik wel, spinout, ik heb ergens gelezen dat Bon Scott eens een optreden van Geordie had bijgewoond. Verder ben ik het volledig met je eens!

AC/DC de band waar ik op voorhand al niet echt positief over ben maar ik dacht laat ik het maar is proberen.
Alles kwam uit.
Elk nummer klinkt echt hetzelfde voor mij en hier kun je ze echt niet onderscheiden gewoon.
Lekker om op te zetten als je een lange reis hebt en je zit op n highway, dat dan weer wel.
Echt slecht is het natuurlijk ook niet. Al vind ik de stem net gaan

Dat is wat te algemeen uitgedrukt. Ik hoef maar naar de titels te kijken en het desbetreffende nummer komt in mij op. Voor mij klinken de nummers dus absoluut niet hetzelfde en ik kan ze makkelijk onderscheiden.

Zo zou het goed zijn:

Heb het al aangepast
Blijven meningen ofcourse

Meningen, gebaseerd op ervaringen. Sommige albums moet je gewoon wat vaker beluisteren natuurlijk.

Dat is inderdaad zo. Met die verstande dat hij bij Geordie lang niet zo genepen en artificieel zong als bij AC/DC. Elk nummer was ook een halve octaaf lager dan het hoge geschreeuw dat hij later bij AC/DC ten gehore bracht.
Alle songs na Bon Scott zijn op één of andere manier in een hogere toonaard geschreven. Dat zal dan wel de typische jaren 80 hardrockziekte geweest zijn.
Ik heb alles van AC/DC tot Bon Scott ons verliet.
Je begrijpt wel uit bovenstaande uiteenzetting dat Brian Johnson mijn zanger, en in mijn opinie ook die van AC/DC niet is.
Ik zag ze in 2015 met Brian Johnson en het jaar daarop met Axl Rose. Axl is zeker mijn zanger niet, maar hij kikte wel veel meer ass dan Brian Johnson en verrastte me aangenaam. Grappig, want ik wou mijn kaarten verkopen toen ik hoorde dat hij insprong

Weldra bereik ik de kaap van de gouden 50, ik kocht mijn eerste AC/DC ergens begin jaren 80 toen ik een ongelofelijke macho-man van 10 was: Dirty Deeds Done Dirt Cheap.
Hoewel ik deze 'Back in Black' dezer dagen best te pruimen vind, stel ik me toch steeds de vraag:
kon Bon Scott geen jaar langer leven en aldus 'You shook me All Night Long' zingen?
Ik denk toch dat de impact groter had geweest.
Het is trouwens zo goed als bewezen dat Bon het grootste deel van de tekst neerpende en dat kan je tekstueel toch goed horen, vooral na Back in Black verzandde de band nogal dikwijls in teksten die de magie mistten van weleer.

Deze elpee is nog steeds het best verkochte Hardrock-album ooit en moet enkel 'Thriller' van Michael Jackson laten voorgaan.

Ik denk dat het album het vooral zo goed deed gezien de omstandigheden en de daarnaar refererende titel: een nieuw begin, maar toch nog in de rouw. Ze verdienden op dat moment dan ook terecht alle respect van de rockfans.
Maar muzikaal vind ik al hun voorgaande werkjes beter en dat ligt, sorry, aan Brian Johnson die zo emotieloos en pieperig schreeuwt als een muis in een val.

Ik ben het met je eens dat Bon Scott de "real deal" is voor AC/DC, maarrrrr, Brian Johnson heeft ook wel wat, en zeker op dit album!

Ik heb drie albums van AC/DC, met zanger Brian Johnson, in mijn collectie: "Back in Black", "For Those About to Rock" en "Black Ice".
"Back in Black" vind ik verreweg de sterkste van bovengenoemde drie albums. Knap hoe AC/DC na het overlijden van Bon Scott, in diepe rouw, met zo'n album terug kwam. Voor de rest ken ik niets van AC/DC met Brian. Of toch wel: "Thunderstruck", ik zeg maar niet wat ik van dat nummer vind.
"Back in Black" geef ik van harte 4,5****
O ja, als ik kom te overlijden mogen de nabestaanden, na afloop van de crematieplechtigheid, het glas op mij heffen. Maar dan moet wel "Have a Drink on Me" ten gehore worden gebracht....

AC/DC, you know ‘m, you love ‘m, ikzelf word er niet waanzinnig warm óf koud van. Na het overlijden van Bon Scott werd het nog iets minder mijn ding. AC/DC hebben een vertrouwde formule en zijn behoorlijke recht voor zijn raap rockers, iets té recht voor zijn raap voor mij en iets té veel van hetzelfde. Maar alle respect dat de band zich toch terug kon bouncen na het verlies van de hoeksteen. (al is het wel ironisch om een nummer Have a Drink On Me te noemen op het eerste album na de alcoholvergiftiging van Scott). Let There Be Rock en Highway To Hell kan ik nog wel iets uithalen, de Johnson-era maakt dat een stuk lastiger voor mij.

Ik heb dat met BZN. Ik vind ze niet onsympathiek, en Mon Amour was destijds een mijlpaal. Toen kwam Carola in plaats van Annie Schilder, en hoewel ik nog wel begrip had voor Mon Amour (uit de tijd met Annie Schilder) vond ik Dan The Banjoman (met Carola) echt stukken minder. Dus daarom geef ik nu steeds ook 2 sterren aan de albums van BZN.

Hoorde Hell's Bells net op de radio, wat een heerlijk nummer blijft dat toch. Super intro ook.