menu

Slipknot - Slipknot (1999)

mijn stem
3,28 (294)
294 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: Roadrunner

  1. 74261700027 (0:36)
  2. (Sic) (3:19)
  3. Eyeless (3:56)
  4. Wait and Bleed (2:27)
  5. Surfacing (3:38)
  6. Spit It Out (2:39)
  7. Tattered and Torn (2:53)
  8. Frail Limb Nursery * (0:45)
  9. Purity * (4:25)
  10. Liberate (2:39)
  11. Prosthetics (3:06)
  12. No Life (4:58)
  13. Diluted (2:47)
  14. Only One (3:23)
  15. Scissors (8:22)
  16. Eeyore * (2:49)
  17. Me Inside * (2:41)
  18. Get This * (2:04)
  19. Spit It Out [Hyper Version] * (2:25)
  20. Spit It Out [Stamp You Out Mix] * (2:38)
  21. (Sic) (Molt-Injected Mix] * (3:27)
  22. Wait and Bleed [Terry Date Mix] * (2:31)
  23. Wait and Bleed [Demo] * (2:34)
  24. Snap [Demo] * (2:42)
  25. Interloper [Demo] * (2:19)
  26. Despise [Demo] * (3:41)
  27. Surfacing [Live] * (12:41)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 44:43 (1:32:25)
zoeken in:
avatar van andnino
4,0
Don Cappuccino schreef:
Metalforever78, wat voor onzin praat jij? Muziek maak je met instrumenten en niet met je mond, ik moest echt even lachen toen ik dat las. Zang is ook een instrument naar mijn mening.

Dus maak je muziek alleen met instrumenten. ; )

avatar van deric raven
3,0
Wel leuk met dat stukje drum-'n-bass in Eyeless.
Is mij voorheen nooit zo opgevallen.
Wait and Bleed blijft na al die jaren nog steeds sterk, al doet de schreeuwerige zang mij nu een stuk minder dan vroeger. Wel hoor je in het melodieuze gedeelte duidelijk dat Corey zeker kan zingen.
Blijft een geslaagde gimmick met die maskers en gevangenispakjes.

bro
Die DJ was dan ook voor slipknot een (mislukte) jungle-DJ. In Slipknot ging het gelukkig vele keren beter. Jammer genoeg werd zijn bijdrage heel wat teruggeschroefd op het laatste album. Hij zorgt voor dat rauwe niet-metal kantje

avatar van Don Cappuccino
4,0
De DJ kreeg op het laatste album inderdaad erg weinig ruimte om zijn ding te doen. Met afstand het beste album van Slipknot.

4,5
Samen met iowa de beste plaat die ze ooit hebben gemaakt. Een klassieker die hedendaags nog de sterren van de hemel beukt.

avatar van Jensiebo
deze s wel aan ja

Jocharo-T
Jensiebo schreef:
deze s wel aan ja


bennerd
Iedereen kent hem wel. Die plaat die zo belangrijk was voor de ontwikkeling van hun muzieksmaak, dat die in feite een onaantastbaar belangrijke positie in de platenkast krijgt. Het debuut van Slipknot is dat voor mij. Dankzij deze plaat ben ik mij echt beginnen interesseren in muziek en ben ik de diepe krochten van het metalgenre ingegaan. Met de gevolgen van dien.

Maar ondanks de sentimentele kant van het verhaal, heeft deze selftitled dik dertien jaar later nog niets aan kracht ingeboet. De band kwam met een vrij hectische muur van lompe metal, met moddervette grooves, Taylors ijzersterke vocalen, heel veel percussie en een dikke laag electronica. Eigenzinnig? Jazeker. Destijds kreeg de band veel haat te slikken van de muziek-elite, maar dat neemt niet weg dat ze met deze plaat een klassieker van jewelste op de wereld gezet hebben.

avatar van Jensiebo
Jocharo-T schreef:
(quote)


dat die vet is -.-

Mr.Bungle
Dit was zo bruut in '99,de laatste jaartjes pubertijd waren ook meteen de meest lompe.
Blijft een beest van een plaat.

avatar van adri1982
4,0
Wow, wat een vette agressiemachine is deze metalband! Zeer goed om naar te luisteren als je ergens pissig om bent. Die goeie herrie begint al bij (Sic) en is bij Eyeless al meteen een graadje harder. Ook teksten doen het gewoon. Ik heb dit album vijf keer geluisterd, omdat ik er eerlijk gezegd ook om de muziek moest lachen.
Het eerste wat ik van deze band kende, is 'Wait and bleed', toen die in 2000 op single verscheen. Ik vond de zang van de zanger toen heel wat op die van Kurt Cobain van Nirvana lijken.

2,5
Te veel opvullers en te weinig toppers op deze plaat.

avatar van ASman
4,5
In metalland is het een beetje een ongeschreven regel dat je Slipknot slecht "moet" vinden, want anders ben je zogenaamd niet "tr00". Uiteraard, Slipknot is populair. De band maakte in de late jaren '90 deel uit van de alom bespuugde 'nu-metal' beweging en kon al meteen rekenen op een niet onaardige aanhang onder de indertijd omvangrijke populatie van boze, agressieve tieners die zich graag inlieten met vechtpartijtjes, diefstalletjes en het roken van jointjes. "Young, wild and free" zeggen ze dan. Het elitaire verdict luidde dan ook als volgt: Slipknot is pure rotzooi en van deze troep mag onder geen beding genoten worden door een zichzelf respecterende metalfan die graag deel wil uitmaken van de elitaire "trve kvlt"-club.
*Zucht*
Gelukkig houd ik me niet aan deze nekbaarden-mentaliteit en kan het me compleet aan mijn reet roesten of ik nu wel of niet "trve"/"tr00"/"of hoe dat kinderlijke gezeik ook gespeld wordt" ben. En daarom, dames en heren, heb ik dit eerste wapenfeit nog maar eens opgelegd nu ik al enige tijd geconfronteerd ben met metal van allerlei slag; van 'mainstream' tot 'underground' en uit alle soorten subgenres. En hier komt "mijn" verdict...

Hoewel ik opvolger Iowa nog net dat beetje beter/matuurder vind, mag dit debuut er zeker en vast meer dan wezen. Het is op deze eerste twee platen dat Slipknot echt die typische opgekropte, chaotische agressie in hun sound bevat die ik eigenlijk altijd met de band geassocieerd heb. Slipknot heeft toch wel een typische zware rommelende gitaartoon die eigen aan de band is en op dit debuut al meteen ten volle gebruikt wordt. Zanger Corey Taylor heeft daarbij ook een redelijk unieke manier van grunten; anders dan vele death metal vocalisten - waarbij de grunts een pure buik-stemtechniek zijn - zet Taylor een brul in die klinkt als een persoon die echt daadwerkelijk pissig is. Ook de cleane zang mag er al meer dan wezen, mede dankzij het toch wel typische stemgeluid van Taylor. Geinig heb ik ook altijd die backing vocals van de twee percussionisten van dienst gevonden: die "ik kots mijn ingewanden uit"-grunts die zo hier en daar in de achtergrond opduiken, blijven toch iets verknipt hebben. Samples voorzien de songs van een verder chaotisch, maf karakter. Een psychotisch karakter dat ik altijd zo charmant gevonden heb op die eerste twee Slipknot albums. Tussen de songs staat veel memorabel spul: van rechttoe rechtaan beukers als Eyeless (je weet wel, het befaamde "you can't see California without Marlon Brando eyes"), toegankelijkere hits zoals Wait and Bleed, vreemde experimentele metalsongs zoals Tattered and Torn tot en met de volkomen krankzinnige afsluiter Scissors (een song die ik nog steeds als volstrekt psychopatisch kan bestempelen).
Minpunten? De rap die in het album verweven zit, klinkt soms wat gedateerd en de lyrics gaan in de eerstvolgende eeuw geen poëzie-wedstrijd winnen. Maar op een of andere manier passen deze mankementen wel bij het album.

Veel metalfans lijken iets vreselijks te horen wanneer ze Slipknot opgooien. Zelf hoor ik het niet. Velen 'ontgroeien' Slipknot wanneer ze zich verder gaan verdiepen in al het lekkers dat in de death, black, doom, thrash, prog...en tal van andere stijlen die metal rijk is te vinden is. Ik heb hier alle begrip voor. Er is zoveel goed spul te vinden en ik heb ondertussen al zoveel ontdekt in alle mogelijke subgenres wat me geruime tijd luisterplezier kan opleveren. De meer "poppy" koers die Slipknot vanaf het derde album is gaan varen, ligt me alweer een pak minder. Maar voor de chaotische, gekke charme van deze eerste twee albums blijf ik desondanks toch weer vallen. Is dat een schande? So be it, dan is het maar een schande waarmee ik moet leren leven. En dat is me tot nog toe aardig gelukt.

avatar van james_cameron
4,0
Overrompelend debuut, dat een zelfverzekerde en hongerige band laat horen. Soms wellicht iets aan de rommelige kant, mede door de spontane maar zeker niet perfecte produktie van Ross Robinson, maar men laat horen songs met een kop en een staart te kunnen schrijven, met gevoel voor melodie binnen de chaos. Corey Taylor bewijst hier reeds een prima zanger te zijn en heel wat in huis te hebben. Net als de rest van de band overigens. Niet mijn favoriete Slipknot-album, ik heb zelf wat meer met de albums na Iowa, maar wel een sterke plaat.

avatar van Kevin Croes
5,0
Beste album van Slipnot sowieso... De hoge scores van de latere albums zijn er pas gekomen op het moment dat de band echt groot geworden is en door fans die niet meegegroeid zijn met de band sinds de begindagen. Ik heb de band leren kennen in 1998, deze cd sloeg toen in als een bom. Ben de band blijven volgen uit interesse tot vandaag de dag, maar die geflipte, crazy, over the top composities qua songs hebben ze niet meer geëvenaard sinds deze cd... Sic, Eyeless, Wait and Bleef, Surfacing, Spit it Out, Purity, No Life... Klassiekers... ik kan hun latere werk wel nog appreciëren, maar als ik zin heb om een cd van Slipnot te beluisteren, is het zonder twijfelen deze cd!

avatar van Kevin Croes
5,0
Heb de band trouwens ook al een 10-tal keer live gezien op concerts en festivals, maar hun beste optreden is nog steeds hetgene ze geleverd hebben na deze cd (dit was in de Vooruit in Gent, denk in het jaar 2000, memorabel!)

avatar van nuf
4,0
nuf
Mooi betoog hierboven. Slipknot onderscheidde zich in deze periode al van de meeste andere nu-metalbands met hun negenkoppige band, percussie, meer agressie en chaos. Ik weet nog in 'mijn tijd', 2003, 2004 dat je OF Slipknot fan was OF Korn fan. Ik koos voor Korn. Dan waren er nog de elitairtjes die Slipknot niet tr00 genoeg vonden.
Deze selftitled heeft wmb de tijd doorstaan, in tegenstelling tot de meeste nu-metalbands, die ik alleen om nostalgische redenen nog op zou zetten. Slipknot heeft meer power, meer variatie in nummers, geweldig drum-percussiewerk, is niet zo jankerig en voorspelbaar als het gros van de nu-metal uit deze periode. Mensen die het niet tr00 genoeg vinden moeten volgens mij nog uit de puberteit komen.

avatar van Quiny
4,5
Corey Taylor zijn stem is echt machtig, emotioneel en passievol agressief en ik was op dat moment aan het puberen en o zo proud to be fout. Als ik iemand tegenkom of leer kennen en het enige wat ik weet is dat ze fan zijn van Slipknot, dan weet ik dat er een klik is. Tis een generatie ding, geflipte heavy metal met adhd sociopatische trekjes en uitleven! De brutaliteit en durf = authentiek en voorheen niet vaak gezien. You are all fucked and overrated, shit hier and fuck you all daar. hardcore to the bone als ge het mij vraagt.
Mijn eerste album en samen met Ohio ter vervanging van een psychiatrische instelling.
Up tempo drum n bass invloed uiteraard drumstel en basgitaren meets heavy mental crimi clowns.

avatar van ASman
4,5
Afgelopen zaterdag hebben ze "Purity" nog eens live gebracht. Het is niet op iedere versie van dit album te vinden, maar wat een fantastische track blijft het toch. Hoewel Vol III, AHIG en WANYK allen songmateriaal van hoog niveau bevatten, doet een track als "Purity" me toch met weemoed terugdenken aan dat oprecht bevreemdend luguber randje dat Slipknot ten tijde van deze titelloze en Iowa kon brengen.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:48 uur

geplaatst: vandaag om 16:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.