menu

AC/DC - Highway to Hell (1979)

mijn stem
3,87 (523)
523 stemmen

Australiƫ
Rock
Label: Atlantic

  1. Highway to Hell (3:26)
  2. Girls Got Rhythm (3:23)
  3. Walk All over You (5:08)
  4. Touch Too Much (4:24)
  5. Beating Around the Bush (3:55)
  6. Shot Down in Flames (3:21)
  7. Get It Hot (2:24)
  8. If You Want Blood (You've Got It) (4:32)
  9. Love Hungry Man (4:14)
  10. Night Prowler (6:13)
totale tijdsduur: 41:00
zoeken in:
avatar van De buurman
4,0
't Is dezelfde riff inderdaad! Geef mij deze echter maar...

avatar van Zagato
5,0
Voor mij het ultieme AC/DC album. Ter ere van Malcom maar weer een opgezet. Bon Scott had iets onnavolgbaars, geen slechte nummers. Top.

avatar van Rinus
4,5
Dit is misschien wel het beste Bon Scott album. Ook hier doet de remaster zijn werk. Het klankbeeld is zoveel beter dan op de oude cd versies, die ik wel gehoord heb maar nooit gekocht. Het in al die jaren altijd met de originele vinyl uitvoering gedaan.

5,0
Mijn eerste lp ooit. Heb deze gewoon grijsgedraaid. Top!

avatar van AOVV
4,0
Na Let There Be Rock en Powerage met een derde schot in de roos komen, zou dat niet ongelooflijk straf zijn? Als je dit album hoort aftrappen met die loeiende opener annex titelsong, zou je het haast opschrijven, maar toch is dit Highway to Hell net wat minder. De rock 'n roll en blues zijn nog steeds aanwezig, al hoor ik wat meer soul-invloeden in de nummers terug, maar dat aura van onverwoestbare spanning ontbreekt. De nadruk lijkt ook iets meer te liggen op de aanstekelijkheid van de songs.

Desalniettemin is dit nog steeds een zeer sterke plaat, vooral omdat ie de pan uitswingt. Girls Got Rhythm is kort maar krachtig, Touch Too Much en If You Want Blood (You've Got It) twee heerlijk soulvolle meezingers. Night Prowler is een knappe afsluiter, die midden jaren '80 helaas negatief in de pers kwam door de zaak rond seriemoordenaar Richard Ramirez, wiens meest befaamde bijnaam The Night Stalker was, en die naar verluidt groot fan van AC/DC was. Hier kan je daar meer over lezen.

In de hitlijsten scoorde het album erg goed, wat niet mag verwonderen. Helaas was dit meteen de zwanenzang van zanger Bon Scott, die het daaropvolgende jaar het leven liet, hoogstwaarschijnlijk door een overdosis heroïne, al staat in het autopsierapport als officiële doodsoorzaak een overdosis alcohol. We zullen er het fijne wellicht nooit van weten, zeker?

4 sterren

avatar van spinout
3,5
Is Scott niet laveloos in een auto achtergelaten en doodgevroren? Zoiets meen ik me te herinneren.

avatar van Edwynn
3,5
Hij is in elk geval wel dood.

avatar van Metal-D78
4,0
dood door een sterfgeval... too bad. iets met een draaiende motor en koolmonoxide. geen gelukkige combi. een mooie zwanenzang deze plaat... en de opvolger was een mooi eerbetoon. En daarmee het einde van de echt sterke AC/DC-platen.

avatar van Boenga
4,0
spinout schreef:
Is Scott niet laveloos in een auto achtergelaten en doodgevroren? Zoiets meen ik me te herinneren.

Alcohol - zie
AC/DC - Wikipedia - nl.m.wikipedia.org
En ik las in meerdere artikels ooit dat hij in zijn braaksel zou gestikt zijn...

avatar van AOVV
4,0
spinout schreef:
Is Scott niet laveloos in een auto achtergelaten en doodgevroren? Zoiets meen ik me te herinneren.


Dat heb ik ook ergens gelezen, maar ik had nog ergens anders gelezen dat het om een overdosis heroïne ging. Dit artikel heb ik er over teruggevonden.

Nu ja, wat het ook was, het is zeer tragisch. Back in Black was wel een geweldig eerbetoon.

avatar van spinout
3,5
Ik lees net een oude MOJO uit juni 2010 met een groot stuk over AC/DC, waarin staat dat Bon Scott aan alcoholvergiftiging is overleden . Het zou geestelijk niet zo goed met hem gegaan zijn en hij zou meer dan gewoonlijk gedronken hebben. Hij was alleen , toen ie stierf in een auto.

avatar van riesj68
4,5
40e sterfdag Bon Scott. Zijn zwanenzang, onbedoeld. Mooie laatste worp van een bijzondere frontman.

R.I.P.

avatar van Film Pegasus
3,5
Een stevig rockalbum anno 1979 wanneer vooral progressieve rock en punk het goed doen. Opener Highway to hell smijt de deur meteen open. Daarna is het vooral de reputatie die het album redt, want ik hoor iets minder hoe sterk deze band live zou zijn op het album. Het slotnummer Night Prowler doet dat wel goed met de nodige blues.

Het album is in elk geval de moeite met goeie muzikanten en enkele rockhits. Soms moet dat niet meer zijn.

avatar van gaucho
Als we consequent zijn in het hanteren van de 'spelregels' op de site, zou deze hoesafbeelding er eigenlijk op moeten. Dat is de originele release uit Australië, en dus de eerste versie. Op het Albert Productions-label i.p.v. Atlantic. Geldt eigenlijk ook voor een aantal LP's van AC/DC die hieraan vooraf gingen...

avatar van metalfist
Ik zat altijd met het idee dat Highway to Hell het meest gelauwerde en ook het meest populaire album was van de Australische rockers, maar blijkbaar is die eer weggelegd voor Back in Black. Het is in ieder geval wel duidelijk dat de heren er in die jaren in een sneltempo het ene na het andere album uitpersten en dat de kwaliteit hoog bleef. Titeltrack en opener Highway to Hell zet meteen de toon (en je hebt meteen één van de leukste mopjes uit de muziekgeschiedenis, namelijk A Stairway to Heaven en A Highway to Hell), maar er is nog zoveel meer te beleven. Het geluid van Bon Scott past perfect voor nummers als Girls Got Rhythm en het valt meteen ook op hoeveel nummers van deze plaat eigenlijk klassiekers in hun oeuvre zijn geworden. Waar ik bij Back in Black een aantal nummers nog niet kende, is Highway to Hell één groot feest van herkenning. Betekent dat dat dit dan ook een perfecte plaat is? Dat nu ook weer niet. AC/DC blijft voor mij altijd een beetje een one-trick pony, maar hier zit op zich nog wel voldoende afwisseling in. Naar het einde toe zakt het een klein beetje in (Night Prowler als afsluiter had voor mij niet gehoeven, dan had ik daar liever bijvoorbeeld Love Hungry Man of If You Want Blood gehad. Night Prowler is me iets te gezapig) maar ik blijk meer gecharmeerd te zijn door Bon Scott dan door Brian Johnson. Had ik zelf niet helemaal verwacht, dus ik ga me eens storten op het oudere werk. Qua algemeen gemiddelde moet Highway to Hell zelfs nog twee platen (Powerage en Let There Be Rock) voorgaan, ben benieuwd!

avatar van MetalMike
3,5
Staan nog altijd heerlijke nummers op, maar toen ik 'm voor het eerst in zijn geheel hoorde, voelde ik wel lichtelijke teleurstelling. Als geheel voor mij toch (nog steeds) echt minder dan de twee voorgangers sowieso, het geluid bevalt me ook stukken minder. Scott klinkt ook net iets minder, het is gewoon een net niet album, de opener is een klassieker uiteraard, "Shot Down In Flames" had zo op de vorige platen gepast, "If You Want Blood (You've Got It)" en "Beating Around The Bush" zijn ook lekker, "Touch Too Much" een perfect rockende single kandidaat. Daarmee is de koek ook een beetje op, de rest is niet slecht maar tipt niet aan de andere nummers. Een half/half plaat een beetje, de plaat hierna was weer een echte klapper.

avatar van RonaldjK
4,0
Pubquizvraagje: wat zijn de laatste woorden van Bon Scott op plaat?

Op MuMe verschijnen geen onofficiële livereleases. Dat wist ik niet, totdat ik afgelopen afgelopen augustus bij zo'n boekenwinkel met daarbinnen een Free Record Shop deze 4-cd van AC/DC tegenkwam. Toen ik thuis wilde nalezen wat MuMe erover had te melden, ving ik bot. Hij mag er niet op, de regels verbieden het.

In het geval van legale radioconcerten is dat iets te kort door de bocht. Neem dit boxje. Je hoort de band tijdens een drietal Amerikaanse radioconcerten, plus restopnamen op een vierde cd. De eerste twee cd’s bevatten opnamen van tournees voorafgaand aan Highway to Hell, te weten Let There Be Rock en Powerage, waarna een concert uit oktober ’79 volgt van de HtH-tour. Van HtH speelt de band behalve de titelsong Shot Down in Flames en If You Want Blood.
Ongepolijste opnamen voor de radio, duidelijk rauwer dan de officiële liveplaat If You Want Blood You’ve Got It uit 1978. De concerten helpen het plaatje compleet te krijgen van een band die bijna continu onderweg was en er middels eindeloos spelen stukje bij beetje in slaagde om onder de huid van de Amerikanen te kruipen. Die vechtersmentaliteit wordt extra levendig bij het 1979-concert, waar zanger Bon Scott tussen de nummers door bezig is om een (dreigende?) vechtpartij tussen fans en security te doven.

Hoe goed vond deze puber de vijfde studioplaat van AC/DC? Titelsong Highway to Hell kende ik uiteraard uit de hitlijsten. Het haalde in de verregende augustusmaand van 1979 in de Nationale Hitparade #17, de elpee klom naar #14. Die laatste leerde ik in 1981 kennen, zoals zoveel andere plaatjes opgevist uit de platenbak van de plaatselijke fonotheek. Alhoewel qua composities nét iets minder dan de twee studiovoorgangers, is het kwaliteitsverschil minimaal en bleek dit gewoon een ijzersterk album.
Vanaf Let There Be Rock van twee jaar eerder was de productie van de studio-albums kristalhelder en toch moddervet. Dit nieuwe album was de eerste AC/DC die door Mutt Lange werd geproduceerd, de eerste ook die buiten Australië werd opgenomen: in de Roundhouse Studio in Londen. Toch hoor ik geen verschil met de hoge kwaliteit van de twee vorige albums van de groep.
Onveranderd sinds 1981 zijn mijn twee grote favorieten van dit album: Touch too Much met dat fantastische, licht monotoon-dreigende eerste deel dat swingt als de beste dansplaat; een vrouw omschrijven zoals hier gebeurt als “Venus with arms”, vond én vind ik zó grappig en treffend!
De andere favo is het langzamere Night Prowler. Wie zich in een zuidelijk land bevindt op een zomerse avond, zal de tekst herkennen: “You hear a dog bark in distance, you hear someone’s baby cry.” Deze slotsong schiet mij dikwijls tijdens zomervakanties te binnen… Voor het overige: zwakke nummers staan er niet op, dat de titelsong van de liveplaat op dit album verscheen, vond ik opmerkelijk.

In mei dit jaar kwam deze Australische ABC-documentaire online. Hierin wordt een genuanceerd en breed beeld van Scott geschetst, ook wat betreft diens tragische einde. Nee, niet gestikt in braaksel en ook geen koolmonoxide, verhalen die ik door de jaren tegenkwam. Maar "He could drink like a fish," in de woorden van Jimmy Barnes. Indringende woorden klinken uit de mond van Bruce Howe over Scotts "Holy grail".
Broer Derek en vrienden vertellen over de jaren daarvoor, verhalen die een voor mij verrassend licht doen schijnen. Tevens leer ik meer over zijn persoonlijkheid, net als over zijn jeugd, het jaar in de jeugdgevangenis en zijn carrière vóór AC/DC, waarin hij zich van een heel andere muzikale kant liet horen. Dat hij reeds als zanger van Fraternity zijn toekomstige AC/DC-opvolger Brian Johnson heeft ontmoet, was bijvoorbeeld nieuw voor me.

Zijn laatste woorden op vinyl: “Nanu-nanu”. De groet van buitenaards wezen Mork van Ork, gespeeld door Robin Williams in tv-serie Mork & Mindy, die ik in die periode wekelijks met veel plezier keek. Tevens een verwijzing naar de humor van de rusteloze zanger, zoals zijn bekenden hem een dikke veertig jaar later omschrijven.
Dit was AC/DC's vijfde sterke studioplaat op rij: band en management beseften dat de plaat die ze in 1980 zouden gaan opnemen, weleens de doorbraak in de Verenigde Staten kon worden, vertelt de documentaire. Dat laatste lukte ook, maar met de kennis van nu over het einde van Scott smaakt de titel Highway to Hell mij wrang. Laat onverlet dat dit nog steeds een sterk album is.

"Waarom staat Night prowler zo laag" schreef Fortunato Ik ben het volledig met je eens dat Night prowler het beste nummer van dit waanzinnige album is. Get it hot en Love hungry man zijn duidelijk de zwakste schakels van het album. De overige 7 nummers zijn waanzinnig goed, maar Night prowler steekt er iets boven uit. Het rete strakke drum ritme van Phil Rudd, het baswerk van Clif Williams, de gedempte gitaren van Angus en Malcolm Young, de meeslepende en opbouwende vocalen van Bon Scott. Maar alleen al het intro (akkoorden schema: A-D-C-D 2x) en de gitaaruithaal van Angus vlak daarna echt prachtig. Voordat de termen hardrock en heavy metal werden bedacht voor deze waanzinnige muzieksoort was de eerste naam Ruige rhythm and blues. En de charme van AC/DC tijdens het Bon Scott tijdperk is dat ze af en toe terug gaan naar haar roots: de blues. In het verleden deden ze dat al met The Jack van hun debuut album High voltage en Ride on van Dirty deeds done dirt cheap. The jack werd overigens ook perfect live uitgevoerd op hun live album If you want blood you've got it. Al met al vind ik Highway to hel 43 jaar na release nog altijd een waanzinnig goed album dat ik nog vaak draai, de CD versie wel te verstaan, de elpee versie is allang grijs gedraaid.

AOVV schreef "Night prowler is een knappe afsluiter, die midden jaren '80 helaas negatief in de pers kwam door de zaak rond seriemoordenaar Richard Ramirez" In de jaren 80 ging de hardrock en heavy metal in een stroom versnelling. Veel nieuwe bands kwamen erbij en het aantal goeie platen wat toen geproduceerd werd is ontelbaar. Echter had de hardrock en heavy metal ook een vijand : de media. Dat is toen begonnen door verborgen duivelse boodschappen als de platen achterstevoren werden gedraaid. Slaat natuurlijk helemaal nergens op, de draairichting van een elpee is rechts en niet links. Maar daar bleef het niet bij. Ook Ozzy Osbourne moest zich voor de rechter verantwoorden voor de tekst in het nummer Suicide solution. En later moest Judas Priest zich verantwoorden voor de rechter vanwege de tekst in het nummer Better by you better than me. De band is destijds door de nabestaanden aangeklaagd omdat hun zoons zichzelf door het hoofd hebben geschoten. 1 was opslag dood de ander levens gevaarlijk gewond, jaren later is er nog een documentaire over gemaakt onder de titel Dream deceiver en kwam de andere kant van het verhaal aan het licht door de enige overlevende dat door de kogel was veranderd in een monster qua uiterlijk. Anyway AC/DC was dus niet de enige, maar de media heeft verloren want Rock never die.

avatar van MetalMike
3,5
Alleen "Better By You Better Than Me" is niet geschreven door Priest, het is een cover. En volgens mij was de aanklacht wegens verborgen boodschappen in de opnames.
Maar het was een rare tijd, dat sowieso...

avatar van RonaldjK
4,0
Lichtelijk off-topic, maar in dit kwartiertje wordt bericht over de rechtszaak die Priest aan de kont kreeg. Het leidde in de States tot de PMRC die stickers op albums met teksten liet zetten die ze afkeurenswaardig vonden. Leidde prompt tot hogere verkopen van die platen.
Ach, ergens kan ik het nog wel begrijpen van die bezorgde ouders, maar tegelijkertijd was het allemaal hypocriet: country bijvoorbeeld werd met rust gelaten, maar gaat ook nogal eens over zaken die niet gezond zijn (overmatige alcoholconsumptie bijvoorbeeld). PMRC beschermde tegelijkertijd nogal wat hypocrisie van hun bondgenoten. Het sterrendom en machtsmisbruik van menig tv-dominee bijvoorbeeld: bedelen om geld maar leven in extreme luxe, tot en met privévliegtuigen toe; om over het dubbelleven van mensen als Jimmy Swaggart maar te zwijgen... Hun daden bleven bij de PMRC onbesproken, want die mannen in pak waren zogenaamd keurig.

Je imago aan het kwaad verbinden komt bij hardrock en metal natuurlijk veel vaker voor en is explicieter, zoals de hoes van dit Highway to Hell. Maar Night Prowler of andere liedjes veranderen niet mensen in moordenaars. Dan moet je ook alle aardappelschilmesjes verbieden, daar kan een zieke geest immers nare dingen mee doen. Leer je kind ethische keuzes te maken in plaats van heksenjachten te ontketenen.
Iets anders is het als je oproept tot bijvoorbeeld geweld of racisme, wat in een enkel geval voorkomt in muziek. In Duitsland speelt bijvoorbeeld het probleem met nazipunk. De muziek(stijl) is daar echter niet het probleem, wél de onverdraagzaamheid van de makers ervan.

Heb zojuist 1000x achter elkaar Walk all over you en Touch too Much en Shot Down in Flames gedraaid. Nu ga ik snel naar buiten om over mensen heen te lopen en ze aan te raken om ze vervolgens in vlammen neer te schieten. En dat is allemaal de schuld van AC/DC!

avatar van Tav74
4,5
Voor mij toch wel het ultieme AC/DC album. Goed geproduceerd en de hele plaat heeft een fantastische drive. Back in Black is ook een geweldige plaat en doet er qua nummers zeker niet voor onder, maar Bon Scott is en blijft voor mij een flinke klasse beter dan Brian Johnson

avatar van Lau1986
4,5
Een heerlijk album van AC/DC. Het klinkt nog steeds fantastisch en het is echt genieten om de spelvreugde te horen. Genieten.

avatar van gigage
4,5
De openingsriff van Beating around the Bush is vandaag uitgeroepen tot beste AC/DC riff ooit gemaakt en wel door mijzelf.

avatar van iggy
3,0
Dan vind ik de (intro) riff van de cd Bonfire nog mooier. Daar heet het nummer nog Back Seat Confidential.

avatar van west
5,0
geplaatst:
Vandaag kwam the 50th Anniversary editie van Highway to Hell uit. 50 jaar AC/DC welteverstaan. Ook uitgebracht op Hellfire colored vinyl: het ziet er prachtig uit en klinkt geweldig. Een aanrader.

avatar van west
5,0
geplaatst:
Overigens: hoe kan het dat deze geweldige klassieker 'maar' op 3,87* staat?

Ik verhoog 'm maar eens tot 5*

avatar van MetalMike
3,5
geplaatst:
Je verhoogt hem enkel om het gemiddelde omhoog te krikken!?

avatar van Kronos
5,0
geplaatst:
Ik heb hier ergens nog een halve ster liggen en gooi 'm erbij.

Enkel omdat het zo'n fantastisch album is, van begin tot eind.

avatar van Boenga
4,0
geplaatst:
west schreef:
Overigens: hoe kan het dat deze geweldige klassieker 'maar' op 3,87* staat?

Omdat hij imho het niet kan halen tegen Powerage en Let There Be Rock.

avatar van west
5,0
geplaatst:
MetalMike schreef:
Je verhoogt hem enkel om het gemiddelde omhoog te krikken!?

Oh nee, dat zou ik nooit doen.

Ik had 'm hard gedraaid en schreef over een geweldige klassieker. Dat is het voor mij.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:54 uur

geplaatst: vandaag om 22:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.