Pubquizvraagje: wat zijn de laatste woorden van Bon Scott op plaat?
Op MuMe verschijnen geen onofficiële livereleases. Dat wist ik niet, totdat ik afgelopen afgelopen augustus bij zo'n boekenwinkel met daarbinnen een Free Record Shop
deze 4-cd van AC/DC tegenkwam. Toen ik thuis wilde nalezen wat MuMe erover had te melden, ving ik bot. Hij mag er niet op, de regels verbieden het.
In het geval van legale radioconcerten is dat iets te kort door de bocht. Neem dit boxje. Je hoort de band tijdens een drietal Amerikaanse radioconcerten, plus restopnamen op een vierde cd. De eerste twee cd’s bevatten opnamen van tournees voorafgaand aan
Highway to Hell, te weten
Let There Be Rock en
Powerage, waarna een concert uit oktober ’79 volgt van de
HtH-tour. Van
HtH speelt de band behalve de titelsong
Shot Down in Flames en
If You Want Blood.
Ongepolijste opnamen voor de radio, duidelijk rauwer dan de officiële liveplaat
If You Want Blood You’ve Got It uit 1978. De concerten helpen het plaatje compleet te krijgen van een band die bijna continu onderweg was en er middels eindeloos spelen stukje bij beetje in slaagde om onder de huid van de Amerikanen te kruipen. Die vechtersmentaliteit wordt extra levendig bij het 1979-concert, waar zanger Bon Scott tussen de nummers door bezig is om een (dreigende?) vechtpartij tussen fans en security te doven.
Hoe goed vond deze puber de vijfde studioplaat van AC/DC? Titelsong
Highway to Hell kende ik uiteraard uit de hitlijsten. Het haalde in de verregende augustusmaand van 1979 in de Nationale Hitparade #17, de elpee klom naar #14. Die laatste leerde ik in 1981 kennen, zoals zoveel andere plaatjes opgevist uit de platenbak van de plaatselijke fonotheek. Alhoewel qua composities nét iets minder dan de twee studiovoorgangers, is het kwaliteitsverschil minimaal en bleek dit gewoon een ijzersterk album.
Vanaf
Let There Be Rock van twee jaar eerder was de productie van de studio-albums kristalhelder en toch moddervet. Dit nieuwe album was de eerste AC/DC die door Mutt Lange werd geproduceerd, de eerste ook die buiten Australië werd opgenomen: in de Roundhouse Studio in Londen. Toch hoor ik geen verschil met de hoge kwaliteit van de twee vorige albums van de groep.
Onveranderd sinds 1981 zijn mijn twee grote favorieten van dit album:
Touch too Much met dat fantastische, licht monotoon-dreigende eerste deel dat swingt als de beste dansplaat; een vrouw omschrijven zoals hier gebeurt als
“Venus with arms”, vond én vind ik zó grappig en treffend!
De andere favo is het langzamere
Night Prowler. Wie zich in een zuidelijk land bevindt op een zomerse avond, zal de tekst herkennen:
“You hear a dog bark in distance, you hear someone’s baby cry.” Deze slotsong schiet mij dikwijls tijdens zomervakanties te binnen… Voor het overige: zwakke nummers staan er niet op, dat de titelsong van de liveplaat op dit album verscheen, vond ik opmerkelijk.
In mei dit jaar kwam deze Australische
ABC-documentaire online. Hierin wordt een genuanceerd en breed beeld van Scott geschetst, ook wat betreft diens tragische einde. Nee, niet gestikt in braaksel en ook geen koolmonoxide, verhalen die ik door de jaren tegenkwam. Maar
"He could drink like a fish," in de woorden van Jimmy Barnes. Indringende woorden klinken uit de mond van Bruce Howe over Scotts
"Holy grail".
Broer Derek en vrienden vertellen over de jaren daarvoor, verhalen die een voor mij verrassend licht doen schijnen. Tevens leer ik meer over zijn persoonlijkheid, net als over zijn jeugd, het jaar in de jeugdgevangenis en zijn carrière vóór AC/DC, waarin hij zich van een heel andere muzikale kant liet horen. Dat hij reeds als zanger van Fraternity zijn toekomstige AC/DC-opvolger Brian Johnson heeft ontmoet, was bijvoorbeeld nieuw voor me.
Zijn laatste woorden op vinyl:
“Nanu-nanu”. De groet van buitenaards wezen Mork van Ork, gespeeld door Robin Williams in tv-serie
Mork & Mindy, die ik in die periode wekelijks met veel plezier keek. Tevens een verwijzing naar de humor van de rusteloze zanger, zoals zijn bekenden hem een dikke veertig jaar later omschrijven.
Dit was AC/DC's vijfde sterke studioplaat op rij: band en management beseften dat de plaat die ze in 1980 zouden gaan opnemen, weleens de doorbraak in de Verenigde Staten kon worden, vertelt de documentaire. Dat laatste lukte ook, maar met de kennis van nu over het einde van Scott smaakt de titel
Highway to Hell mij wrang. Laat onverlet dat dit nog steeds een sterk album is.