menu

AC/DC - Highway to Hell (1979)

mijn stem
3,87 (523)
523 stemmen

Australiƫ
Rock
Label: Atlantic

  1. Highway to Hell (3:26)
  2. Girls Got Rhythm (3:23)
  3. Walk All over You (5:08)
  4. Touch Too Much (4:24)
  5. Beating Around the Bush (3:55)
  6. Shot Down in Flames (3:21)
  7. Get It Hot (2:24)
  8. If You Want Blood (You've Got It) (4:32)
  9. Love Hungry Man (4:14)
  10. Night Prowler (6:13)
totale tijdsduur: 41:00
zoeken in:
avatar van Kill_illuminati
4,5
AC/DC - HIGHWAY TO HELL

Dit album doet toch anders aan dan de vorige. Het album voelt echt als het einde van de Bon Scott-era. De beste man doet hier zijn trucje nog een allerlaatste keer. Al net wanneer de show begint vertelt hij ons dat hij ons zal verlaten. Dit doet hij op de evergreen Highway To Hell. De titel alleen al is een klassieker en behoord tevens mijn favorieten. En dan moet het nummer zelf nog beginnen. De gebroeders Young zijn hier prominent aanwezig. De riffs zijn weer vies hard, de bass bromt en de drums zorgen voor de juiste Ritme.

Dit album werkt samen met Let There Be Rock als een proloog op hun komende gigantisch wereldwijde succes. Het succes dat Bon nooit zal meemaken. Maar toch leek het erop dat hij wist dat het niet lang meer zou duren. Bon is Rock's enige echte womanizer. Ook op dit album is daar ook spraken van. Hoewel het niveau niet altijd even hoog is, is het nooit slecht. Slechts minder goed. Met een aantal toppers als Girls Got Rhythm, Touch To Much, Walk Over You en If You Want Blood (You Got it) rijkt AC/DC naar de top. En natuurlijk niet te vergeten de titelsong. Op dit nummer ( Highway To Hell ) zingt Bon zijn zwanenlied met de zin: Hey momma, look at me I'm on my way to the Promised Land.

Zijn gebrul en charismatisch gezang heeft nooit zo indrukwekkend geklonken. Highway To Well is absoluut het beste wat Bon uit de kast heeft gehaald. Een geweldig testament, Bon "We Salute you".

avatar van Ronald5150
3,5
"Highway to Hell" is de laatste plaat van AC/DC met Bon Scott in de gelederen, voordat de zanger onder tragische omstandigheden om het leven komt. Sindsdien is AC/DC voor mij nooit meer hetzelfde geweest. Natuurlijk heeft AC/DC met zanger Brian Johnson goede platen afgeleverd (met name "Back in Black"), maar ik prefereer toch duidelijk Bon Scott. Albumopener en titeltrack "Highway to Hell" is direct raak en een instant klassieker. Voor bijna alle nummers geldt dat Angus Young een onweerstaanbare riff produceert, zijn broer Malcolm dit ondersteunt met aanstekelijke slagritmes en Bon Scott hier furieus over heen zingt met zijn unieke en karakteristieke stem. Andere hoogtepunten voor mij zijn "If You Want Blood (You've Got It)" en de bluesy afsluiter "Night Prowler". "Highway to Hell" is een waardig afscheid van een uniek persoon en zanger.

avatar van wizard
3,0
Na Let There Be Rock en Powerage zie ik dit laatste album met Bon Scott toch als een stap(je) terug voor AC/DC. Dit album heeft een aantal sterke nummers: het titelnummer, Girls Got Rhythm, If You Want Blood, en in mindere mate ook Night Prowler, hoewel dat laatste nummer naar mijn mening beter was geweest als het iets korter was gehouden. Veel van de overige nummers zijn ok, maar missen toch het scherpe dat ik van AC/DC gewend ben. Ook de productie van Mutt Lange kan daaraan bijdragen. Ik denk dat ik toch de voorkeur geef aan het wat rauwer klinkende werk van Vanda&Young.

Een aantal goede nummers, en veel liedjes die wel aardig zijn.

3.0*.

avatar van west
5,0
Is het alweer 35 jaar geleden? Highway To Hell, wat een ongelooflijk geweldig nummer is dat toch. Veel betere hardrock bestaat er niet. Net als het hele album geweldig gezongen door een in topvorm verkerende Bon Scott en een niet te houden Angus Young, die briljant speelt. En daarachter de fantastische tandem Malcolm Young / Phil Rudd.

Nu vond ik de LP altijd wat mat klinken, maar vandaag kreeg ik de geremasterde 180 gram Vinyl binnen. Goedemorgen: het klinkt geweldig: wat een sound, wat een goede productie blijkt dit album toch te hebben. Het dringt inmiddels in al mijn vezels door en deze plaat is onstopbaar, zoveel fraaie songs staan erop. Natuurlijk moet je ook het lekkere Girls Got Rhythm noemen, Shot Down in Flames en If You Want Blood (You've Got It), maar zelf vind ik bijvoorbeeld Walk All over You & Beating Around the Bush helemaal niet verkeerd. Historische hardrockplaat met een schitterende hoes!

avatar van Film Pegasus
3,5
Een stevig rockalbum anno 1979 wanneer vooral progressieve rock en punk het goed doen. Opener Highway to hell smijt de deur meteen open. Daarna is het vooral de reputatie die het album redt, want ik hoor iets minder hoe sterk deze band live zou zijn op het album. Het slotnummer Night Prowler doet dat wel goed met de nodige blues.

Het album is in elk geval de moeite met goeie muzikanten en enkele rockhits. Soms moet dat niet meer zijn.

avatar van metalfist
Ik zat altijd met het idee dat Highway to Hell het meest gelauwerde en ook het meest populaire album was van de Australische rockers, maar blijkbaar is die eer weggelegd voor Back in Black. Het is in ieder geval wel duidelijk dat de heren er in die jaren in een sneltempo het ene na het andere album uitpersten en dat de kwaliteit hoog bleef. Titeltrack en opener Highway to Hell zet meteen de toon (en je hebt meteen één van de leukste mopjes uit de muziekgeschiedenis, namelijk A Stairway to Heaven en A Highway to Hell), maar er is nog zoveel meer te beleven. Het geluid van Bon Scott past perfect voor nummers als Girls Got Rhythm en het valt meteen ook op hoeveel nummers van deze plaat eigenlijk klassiekers in hun oeuvre zijn geworden. Waar ik bij Back in Black een aantal nummers nog niet kende, is Highway to Hell één groot feest van herkenning. Betekent dat dat dit dan ook een perfecte plaat is? Dat nu ook weer niet. AC/DC blijft voor mij altijd een beetje een one-trick pony, maar hier zit op zich nog wel voldoende afwisseling in. Naar het einde toe zakt het een klein beetje in (Night Prowler als afsluiter had voor mij niet gehoeven, dan had ik daar liever bijvoorbeeld Love Hungry Man of If You Want Blood gehad. Night Prowler is me iets te gezapig) maar ik blijk meer gecharmeerd te zijn door Bon Scott dan door Brian Johnson. Had ik zelf niet helemaal verwacht, dus ik ga me eens storten op het oudere werk. Qua algemeen gemiddelde moet Highway to Hell zelfs nog twee platen (Powerage en Let There Be Rock) voorgaan, ben benieuwd!

avatar van RonaldjK
4,0
Pubquizvraagje: wat zijn de laatste woorden van Bon Scott op plaat?

Op MuMe verschijnen geen onofficiële livereleases. Dat wist ik niet, totdat ik afgelopen afgelopen augustus bij zo'n boekenwinkel met daarbinnen een Free Record Shop deze 4-cd van AC/DC tegenkwam. Toen ik thuis wilde nalezen wat MuMe erover had te melden, ving ik bot. Hij mag er niet op, de regels verbieden het.

In het geval van legale radioconcerten is dat iets te kort door de bocht. Neem dit boxje. Je hoort de band tijdens een drietal Amerikaanse radioconcerten, plus restopnamen op een vierde cd. De eerste twee cd’s bevatten opnamen van tournees voorafgaand aan Highway to Hell, te weten Let There Be Rock en Powerage, waarna een concert uit oktober ’79 volgt van de HtH-tour. Van HtH speelt de band behalve de titelsong Shot Down in Flames en If You Want Blood.
Ongepolijste opnamen voor de radio, duidelijk rauwer dan de officiële liveplaat If You Want Blood You’ve Got It uit 1978. De concerten helpen het plaatje compleet te krijgen van een band die bijna continu onderweg was en er middels eindeloos spelen stukje bij beetje in slaagde om onder de huid van de Amerikanen te kruipen. Die vechtersmentaliteit wordt extra levendig bij het 1979-concert, waar zanger Bon Scott tussen de nummers door bezig is om een (dreigende?) vechtpartij tussen fans en security te doven.

Hoe goed vond deze puber de vijfde studioplaat van AC/DC? Titelsong Highway to Hell kende ik uiteraard uit de hitlijsten. Het haalde in de verregende augustusmaand van 1979 in de Nationale Hitparade #17, de elpee klom naar #14. Die laatste leerde ik in 1981 kennen, zoals zoveel andere plaatjes opgevist uit de platenbak van de plaatselijke fonotheek. Alhoewel qua composities nét iets minder dan de twee studiovoorgangers, is het kwaliteitsverschil minimaal en bleek dit gewoon een ijzersterk album.
Vanaf Let There Be Rock van twee jaar eerder was de productie van de studio-albums kristalhelder en toch moddervet. Dit nieuwe album was de eerste AC/DC die door Mutt Lange werd geproduceerd, de eerste ook die buiten Australië werd opgenomen: in de Roundhouse Studio in Londen. Toch hoor ik geen verschil met de hoge kwaliteit van de twee vorige albums van de groep.
Onveranderd sinds 1981 zijn mijn twee grote favorieten van dit album: Touch too Much met dat fantastische, licht monotoon-dreigende eerste deel dat swingt als de beste dansplaat; een vrouw omschrijven zoals hier gebeurt als “Venus with arms”, vond én vind ik zó grappig en treffend!
De andere favo is het langzamere Night Prowler. Wie zich in een zuidelijk land bevindt op een zomerse avond, zal de tekst herkennen: “You hear a dog bark in distance, you hear someone’s baby cry.” Deze slotsong schiet mij dikwijls tijdens zomervakanties te binnen… Voor het overige: zwakke nummers staan er niet op, dat de titelsong van de liveplaat op dit album verscheen, vond ik opmerkelijk.

In mei dit jaar kwam deze Australische ABC-documentaire online. Hierin wordt een genuanceerd en breed beeld van Scott geschetst, ook wat betreft diens tragische einde. Nee, niet gestikt in braaksel en ook geen koolmonoxide, verhalen die ik door de jaren tegenkwam. Maar "He could drink like a fish," in de woorden van Jimmy Barnes. Indringende woorden klinken uit de mond van Bruce Howe over Scotts "Holy grail".
Broer Derek en vrienden vertellen over de jaren daarvoor, verhalen die een voor mij verrassend licht doen schijnen. Tevens leer ik meer over zijn persoonlijkheid, net als over zijn jeugd, het jaar in de jeugdgevangenis en zijn carrière vóór AC/DC, waarin hij zich van een heel andere muzikale kant liet horen. Dat hij reeds als zanger van Fraternity zijn toekomstige AC/DC-opvolger Brian Johnson heeft ontmoet, was bijvoorbeeld nieuw voor me.

Zijn laatste woorden op vinyl: “Nanu-nanu”. De groet van buitenaards wezen Mork van Ork, gespeeld door Robin Williams in tv-serie Mork & Mindy, die ik in die periode wekelijks met veel plezier keek. Tevens een verwijzing naar de humor van de rusteloze zanger, zoals zijn bekenden hem een dikke veertig jaar later omschrijven.
Dit was AC/DC's vijfde sterke studioplaat op rij: band en management beseften dat de plaat die ze in 1980 zouden gaan opnemen, weleens de doorbraak in de Verenigde Staten kon worden, vertelt de documentaire. Dat laatste lukte ook, maar met de kennis van nu over het einde van Scott smaakt de titel Highway to Hell mij wrang. Laat onverlet dat dit nog steeds een sterk album is.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:04 uur

geplaatst: vandaag om 19:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.