Deep Purple - In Rock (1970)

Zo'n training zou ik dus never nooit niet gaan volgen....
"Oehoe, ahaa!!"

Dat is niet nodig als je zometeen lekker 'Into The Fire' kan, nee.

Edwynn, zo is dat .

De fans van Rotting Christ zijn wel heel vredelievend hoor Hans. Hoe was de Paella?

De Paella was uitstekend!

De nieuwe Rotting Christ ook, kan hand in hand gaan met lekkere paella en een cerveza.

Lekker zomers muziekje voor met een coronaatje erbij zeker?

Grappig dat jij als drummer dit zegt, ik vind Ian Paice de drummer met de meeste swing en jazzy gevoel ten opzichte van de trommelaars van bovengenoemde bands.

Ik vind In Rock ook niet heel bijzonder en Child in Time verschrikkelijk, opvolger Fireball heeft dat mystieke sfeertje wel, wat vind jij van Fireball?

Fireball is sowieso veel uitgebalanceerder en Ian Gillan zingt ook veel beter dan op In Rock.

Maar goed, meningen zijn overschat

Fireball ken ik niet goed. Ik ken eigenlijk Deep Purple helemaal niet zo goed. Rainbow ook niet zo, welke ik een beetje als een logisch vervolg zie op Deep Purple.

Ik denk dat ik bij Deep Purple ook humor en speelsheid mis. Uriah Heep had dat ook wat meer. Trouwens voordat Lee Kerslake (ook een powerdrummer) bij de band kwam had de band enkele drummers die meer van die blues- en jazz-shuffles speelden, alsmede veel van die walking bass-loopjes (dat moet jou als bassist toch zijn opgevallen). Ik noem dat even voor het gemak de titelsong 'Salisbury' of 'Wake Up, Set Your Sights'.

De drumpartijen van Bonham vind ik lichtelijk overgewaardeerd. Veel van zijn triolen en zware breaks zijn afgekeken van Art Blakey, Tony Willams en Max Roach, maar die zijn toch vele malen beter en soepeler. Ik vind Ian Paice, Bonham en dan gelijk Roger Taylor ook maar, heel log en lomp klinken. Overigens vind ik Lee Kerslake toch ook wel weer wat speelser. Die drumpartij in 'The Magician's Birthday' groovet behoorlijk hard.

Overigens is jouw eindcijfer wel lager dan de mijne, dus ik kan blijkbaar wel iets meer genieten van deze betonnen metalrock dan jij. Maar ik moet de plaat nog steeds weer eens opzetten, om echt een goed oordeel te kunnen en mogen vellen. Maar misschien moet ik dat ook maar gewoon laten en 'Fireball' eens proberen. Ik heb nu alleen heel veel Soft Machine in te halen (allemaal liveconcerten uit 1970). Dat swingt ook behoorlijk.

'De gustibus et ...' uiteraard. Het allerbeste wat deze band ooit gemaakt heeft, vind ik toch de Made In Japan live-LP. Sterk gespeeld, met heel goeie geluidskwaliteit en mix - behalve de bas die teveel verborgen zit. Maar dus als je 'geraffineerd' naar DP wil luisteren: Made In Japan met de koptelefoon.

"In Rock is meer het pakkie-an van Blackmore: hard, snel, agressief en emotioneel. Dit is het album dat iedere rechtgeaarde rockliefhebber in zijn kast moet hebben. Dit is de Purple-sound, die de jaren erna een dominerende rol zal gaan spelen (...)" (Oor's Pop Encyclopedie)

Vanaf 1977 ontdekte ik scheurende gitaren en vanaf 1978 leerde ik via radioshow Betonuur van Alfred Lagarde de nodige namen kennen. Maar of hij Purple draaide? Vast wel, al kwam die groep in mijn geval vooral via radioprogramma Arbeidsvitaminen binnen. En dan vooral Child in Time. Magisch, zelfs al beperkten ze zich tot de eerste helft van het nummer, niet toevallig de A-kant van de single.
Bij de Top 100 Aller Tijden van Veronica klonk echter wél de volledige versie en al vond ik het eerste deel beter dan de tweede, met de opbouw, gitaar- en orgelsolo én zang- cq krijscapriolen van Ian Gillan werd ik acht jaar na verschijning alsnog omver geblazen.

Mijn ouders waren lid van Boek en Plaat, waar ieder kwartaal een boek of plaat voor redelijke prijs moest worden aangeschaft. In hun catalogus zag ik de iconische hoes van In Rock, waarvan ik pas later ontdekte dat dit rotsmonument echt bestond. Met andere "groepleden", dattanweerwel.
Uit de bieb leende ik Oor's Popencyclopedie, die ik thuis van A tot Z las, eerst de favoriete namen. Daarin de woorden bovenaan dit bericht, die ik als vanzelf inprentte. Gaandeweg ontdekte ik dat er bij de oudere garde hardrockliefhebbers een kamp was met fans van Led Zeppelin en een ander met die van Purple. Al was er tussen beide wederzijds respect, het laat zich raden in welk kamp ik sindsdien zit als het sec deze rivaliteit betreft.

Laat ik eens niet de nummers beschrijven, zelfs niet de favorieten, maar volstaan met de constatering dat dit grensverleggend was. In mijn geval extra indrukwekkend als grote invloed op de new wave of British heavy metal die in 1980 mijn tienerkamer binnendenderde en ook latere (metal/rock)groepen beïnvloedde.
Hierboven (bericht uit 2007) wordt de productie "beetje bedompt" genoemd. Snap ik niet. Misschien een slecht vinylexemplaar beluisterd? Producer Martin Birch werkte ook hier grensverleggend. Vergelijk de zwaarte maar met de productie (niet de stijl) van jaargenoten Black Sabbath (hun eerste twee albums), ...Very 'Eavy ...Very 'Umble van Uriah Heep en Led Zeppelins III. Voor wie dat anders hoort: reageren staat uiteraard vrij!

Een user van wie ik de naam niet zal noemen bestempelde recent "Deep Purple in Rock" als een album zonder humor en speelsheid... .

Wie humormuziek wil horen, kan bijvoorbeeld een plaat van Urbanus beluisteren. Voor speelsheid verwijs ik naar de bonustracks op de Anniversary Edition (1995), ook op streaming te vinden. Beluister track 9 tot en met 15, met daarin 'studio chats' en jamversies van de muziek. En verrek: ook muzikale grapjes, getuige Studio Chat 4 !

Haha, die laatste moet ik dan nog eens terugluisteren, want behalve de LP heb ik ook die geremasterde CD met bonustracks (en de gegraveerde handtekeningen van de bandleden op het doosje). Maar ik geloof niet dat ik die bonustracks meer dan twee keer beluisterd heb.

Los daarvan vind ik DP op z'n tijd best een speelse en humoristische band. Maar dat merk je dan meer in de 'mellow' nummers, zoals in Anyone's daughter of No one came van Fireball. Trouwens, met de bandleden zelf is het absoluut lachen, zowel toen als nu.

Terugkomend op je eerdere stelling: ook ik was te jong om de impact van Deep Purple in 1970 rechtstreeks mee te krijgen. Ik groeide op met Child in time en kocht (en beluisterde voor het eerst) de volledige LP pas aan het eind van de jaren zeventig. Maar afgezet tegen 'jaargenoten' denk ik dat je gelijk hebt: In Rock moet echt een keiharde plaat geweest zijn voor die tijd. Zep kwam natuurlijk ook hard binnen met hun eerste twee platen, maar de gitaar- en geluidsmuur die Deep Purple - overigens toen ook voor het eerst - optrok, heeft toch een enorm volume, zeker voor die tijd.

Ik draaide het album een paar weken geleden nog, en als Speed King begint, komt er toch wel een machtige massa geluid je kamer binnen. Misschien niet voor de normen die in de 21ste eeuw gelden, maar zeker voor 1970 en de daaropvolgende jaren. Ik ben het met je eens: het moet een revolutionair album geweest zijn, dat grenzen verlegde en tien jaar later nog een inspiratiebron vormde voor de NWOBHM. Opmerkelijk eigenlijk dat Deep Purple zelf die 'harde' lijn niet heeft doorgezet, want de power van In Rock hebben ze nooit meer overtroffen. Al kwamen ze met Machine Head nog in de buurt.

Jaaaaa, herkenbaar! In Studio Chat 1 zit trouwens ook een grap: producer Martin Birch meldt dat hij take 5 van Speed King wil opnemen, begint Lord prompt Take 5 van Dave Brubeck te spelen. Jazz, klassiek, rock... de man was van alle markten thuis, net als zijn vervanger Don Airey trouwens.

Ook opvallend: het in takes opnemen dus niet, wat later de gewoonte werd, eerst de drums, dan bas, dan gitaar etc... Nee, de groep samen in takes, met naderhand de zang. Dat maakt het geluid organisch, zal Mssr Renard ook vast aanspreken.

Ik moet dadelijk in de trein naar een stad buiten de regio. Pak ophalen in verband met een naderende bruiloft in de familie. Eens meemaken hoe muziek uit 1970 binnenkomt via de koptelefoon.

Driemaal PS bij mijn verhaal van eergisteren. Dit naar aanleiding van het cd-boekje bij de Anniversary Edition (1995), waar ik diverse mij onbekende details tegenkwam. Zoals:

- De pianoversie van Speed King (track 10) verscheen in Nederland als B-kant op single. Die heb ik niet op Discogs kunnen vinden overigens.

- Goed om nog eens te vermelden dat het thema van Child in Time was geleend van Bombay Calling van het titelloze debuut van It's a Beautiful Day. Dat verhaal is op zich bekend (alhoewel, altijd weer nieuwe liefhebbers), wat ik niet wist was dat It's A Beautiful Day vervolgens "wraak nam" door de riff Wring That Neck van Purples The Book of Taliesyn te gebruiken op hun tweede plaat in Don and Dewey .
Overigens, kijk op MuMe bij IABD's debuut en je ontdekt dat zij voor hun Bombay Calling eveneens gebruik maakten van leentjebuur.

- Ritchie Blackmore en Ian Paice speelden hierna als sessiemusici op de elpee Green Bullfrog van het gelijknamige project. Ook op streaming te vinden.

Meer interessante feitjes dus te vinden in die cd-uitgave, leuk voor de fanatiekere liefhebbers van In Rock.

Voor de komst van de smartphone heb ik een jaar of 3-4 het mooie subtiele intro van Child in Time als ringtone gehad op mijn Sony Ericson mobiel.

Bij afgaan in het publiek domein leverde dat veel leuke reactie op.

By the way, being jaren 70 waren er op de meeste middelbare scholen diverse kampen, inderdaad DP versus LZ, maar ik herinner mij ook verwoede Jimi Hendrix fanaten en natuurlijk kamp Bowie/Roxy Music.

Ik behoorde wel tot het laatste kamp maar werd thuis door broers wel stevig bij de les gehouden doordat ook daar een Deep Purple en een Rolling Stones kamer waren ...

Deep Purple heeft uiteraard een onmiskenbare invloed gehad op legio hardrockbands en het oeuvre van de heren telt een aantal uitstekende platen.
Desalniettemin heb ik nooit een klik gekregen met de band, en dus ook niet met In Rock. Geen flauw idee waar het hem inzit, er is toch weinig aan te merken op de platen van de heren uit de jaren 70, de albums met Coverdale en Hughes in de gelederen vind ik dan nog het meest interessant.
In tegenstelling tot Zeppelin en Sabbath, beiden hebben al lange tijd geleden mijn hart veroverd, zal dat nooit gaan gelden voor Purple. Hoe sterk een plaat als In Rock, Machine Head of Burn ook moge zijn.

Hardrock uit oude bodem. Heerlijk!

Had er vroeger 9 , maar dit was samen met Made in Japan mijn favoriet.
Net weer eens helemaal gehoord op radio 5 ouwe lullen top jaren 70.
Hij stond boven Stairway to heaven die op 6 stond Child in time op 5.
Terecht dat zovelen op hem gestemd hebben .
Onvergetelijk , kwalitatief een meesterwerk.
In Rock zit in mijn top 10 .
Burn was mijn laatste die ik aankocht, was dramatisch voor mij Deep Purple zonder Ian Gillan.
Nu kijk ik er weer anders tegenaan.

In Rock is voor de plaat waarin voor Deep Purple al alles samenkomt maar waar nog gezocht wordt naar de juiste balans...
Soms is het allemaal bijna net ietsjes te veel...maar dat geeft deze plaat juist ook z'n legendarische momenten. Wanneer de balans er juist ineens wel is hoor je een fantastisch en ingenieus samenspel tussen deze 5 muzikanten. Op de 2 volgende platen hoor je het opbouwende vervolg... Maar zonder In Rock hadden de andere platen nooit zo geklonken.
Voor mij blijft dit een legendarisch album wat je vanaf de eerste tonen al kaarsrecht en klaarwakker in je stoel zet, dat was al toen ik hem de eerste keer hoorde - en dat is nu nog steeds zo.

En dan nog even over de humor die wel of niet in deze plaat zit... voor mij is de legendarische hoes al een en al humor. Want wie verzint nou nu zoiets.

Maatje Edo tipte me behalve over een verhiphopping van Stryper ook over een verfilmmuziekisering van Child in Time. Het moet niet stranger worden: Child In Time (Superhuman Stranger Things Version).

Strange? Het is niet alleen vreemd, het is gewoon slechter dan slecht.
En weet U wat ook vreemder dan vreemd is? Dat "Deep Purple in Rock" niet in de top 10 van de MM album top 250 staat!