Leonard Cohen - Songs of Love and Hate (1971)

Ik ben nog steeds niet zeker of de nummers Avalanche en Famous Blue Raincoat bestaan, deze nummers grensen aan de perfectie.

weer een prachtig nummer over jeanne d'arc (OMD), maar famous blue raincoat is het mooiste nummer, denk ik, want joan of arc is zóó mooi. allebei dan. zo, opgelost.

Maak daarvan Avalanche en Love Calls You By Your Name en ik ben het compleet met je eens.

Heeft iemand een idee wat de betekenis van de tekst op de achterkant is? Hij intrigeert wel..

they locked up a man
who wanted to rule the world
the fools
they locked up the wrong man

Miskend in grootse ambitie en verstoten.

Gedenigreerd tot dwaasheid ten overstaan van ware dwazen.

Gewoon lekker doorgaan.

Perfect album van Leonard met daarop enkele van zijn mooiste songs. Avalanche is en blijft een wereldnummer. Afgelopen week veel naar Leonard geluisterd. Wat is zijn stem in die ruim 40 jaar tijd veranderd. Zijn rock 'n roll leven heeft zeker z'n uitwerking gehad. Zijn stem is er mi alleen maar mooier op geworden.

Famous Blue Raincoat is het beste nummer van Cohen, en één van de mooiste nummers ooit gemaakt Tranentrekker van formaat, muziek in zijn puurste vorm!

Prachtig nummer, inderdaad. Die tekst, man man man. "Thank you for the trouble you took from her eyes, I thought it was there for good so I never tried."

Andere favorieten zijn de opener en Dress Rehearsal Rag.

Once there was a path
and a girl with chestnut hair,
and you passed the summers
picking all of the berries that grew there;
there were times she was a woman,
oh, there were times she was just a child,
and you held her in the shadows
where the raspberries grow wild.
And you climbed the twilight mountains
and you sang about the view,
and everywhere that you wandered
love seemed to go along with you.
That's a hard one to remember,
yes it makes you clench your fist.
And then the veins stand out like highways,
all along your wrist.

De hele tijd suggererend, je voelt ook die spanning - terwijl er nooit echt wordt geëxpliciteerd dat het mesje wordt gebruikt.

Ooit zei er iemand tegen mij dat 'ie niet van Cohen hield, omdat 'ie veel te zoet was. Duidelijk deze plaat niet gehoord. (Daarbovenop was 'ie dan wel fan van enkele zeemzoete Britse warhoofdjes uit de jaren zestig)

Nou, zoet is dit album inderdaad alles allesbehalve En in die teksten kan je blijven verdwalen, ze zijn zo gelaagd dat je wel 10 verschillende verklaringen per song kunt geven. Maar goed daar is hier al genoeg over gezegd door intelligentere mensen.
Ben nog aan het twijfelen tussen 4,5 en 5, Love Calls You by Your Name is het enige nummer waarmee ik niet echt een connectie voel. Iets te langdradig naar mijn mening.

Leer dit album nu pas kennen: Famous Blue Raincoat, mijn hemel wat mooi..

Een schitterend album dat eigenlijk meer verdiend dan de vier sterren die ik het geef. Helaas kan ik (nog steeds) niks met Diamonds in the Mine en Sing Another Song, Boys. Hopelijk ga ik ooit nog de schoonheid inzien die deze nummers ongetwijfeld hebben.

Avalanche is zo magnifiek, meeslepend en minimaal. Schitterend nummer. Schitterende plaat ook wel eigenlijk.

Ik heb een bloedhekel aan vrolijke muziek, daar word ik chagrijnig van.
Elke keer als ik dit album luister sluit ik licht grijzend mijn ogen en geniet ik met volle teugen.

Vandaag alleen maar gewisseld tussen de eerste drie albums. Wat een wereldse muziek staat er op deze. Inderdaad de start met Avalanche is zóóó mooi! Donker, minimalistisch en alles klopt tot op de dreigende strijkers. Vooral met de regen vanavond, komt dit album helemaal op zijn plek.

Grootse plaat, welke is mooier van zijn eerste 3, eigenlijk niet te beantwoorden.
Avalanche pas leren waarderen omdat het op Cave's eerste lp met de Bad Seeds dat staat (zijn versie vind ik on par met die van Leonard, rauw met geweldige instrumentatie).
Ook de oude Leonard Cohen kan ik goed waarderen maar deze eerste 3 zijn geniaal, sommigen vinden het saai, met name zijn stem, tja, hoor ik van Nick Drake ook wel 's. Soms snap ik het dus niet (:

Een prachtige plaat. De eerste 3 nummers zijn inderdaad echt top. Het nummer daarna is even wat minder. Daarna is het echter weer puur genieten. Heerlijke plaat.

Ik vind de eerste twee platen van Cohen prachtig. Heb deze al heel lang in bezit en met aardige regelmaat geluisterd in de verwachting dat ik dit ook heel mooi zou gaan vinden maar na al die jaren kan het me matig bekoren. Het begint mooi met Avalanche maar het gebrek aan melodie begint me na een tijdje tegen te staan. Als Leonard op een gegeven moment ook wat vals begint te zingen, begin ik het zat te worden. Doe mij maar weer wat liedjes uit een kamer of het geweldige slotstuk van zijn oeuvre. Deze laat ik voorlopig even links liggen.

In 1971/1972 deze grijs gedraaid. Sinds 2 dagen m'n oude collectie opgeduikeld en weer gaan draaien. Ben begonnen met Leonard Cohen. Ik vind deze z'n beste album van de eerste vier die uitgebracht zijn.

Mandela wellicht?

Als 18-jarige leerde ik de muziek van Cohen kennen. Niet alle muziek van hem vind ik even sterk, maar dit album is in mijn ogen top.
Famous Blue Raincoat is voor mij de topper van dit album.
Betrap mij erop dat ik toch zeker 1x per jaar deze CD draai en er nog steeds van kan genieten.

Net op NPO 2 Extra een concert van Flip Noorman zingt Leonard Cohen uit 2016. Met een paar nummers van dit album. Dit was de eerste plaat die ik tweedehands kocht van Cohen. Tweedehands, dus het kraakte aan alle kanten. ik denk dat ik een jaar of 17 was, dus heel veel van de teksten begreep ik niet. Het is één van de meest depressieve platen die er ooit gemaakt is.
De plaat kreeg veel meer betekenis een aantal jaar later, na een gebroken relatie. Achteraf een gewone adolescentie breuk, dat bij de groei naar volwassenheid hoorde, maar op dat moment is jet een instortende wereld. Naast de doem muziek uit begin jaren 80 zette ik ook vaak deze plaat op. Enkel het eerste nummer zette natuurlijk al de toon, als ik in een ravijn val, precies het gevoel dat ik had. Dat de teksten natuurlijk veel verder gingen dan liefdesverdriet, daar had ik toen geen boodschap aan.
Ieder nummer op deze plaat is mooi, enkel weet je dat het moeilijk is om na het draaien van de plaat enig optimisme blijft houden. Op zijn laatste plaat zingt Cohen "you want it darker'. Ik vraag me af of die laatste plaat 'darker' is dan deze, hoewel het er om zal hangen.
Wat op deze plaat nog wel overeind staat is dat de zangkwaliteiten van Cohen nog redelijk aanwezig zijn en ik de instrumentale begeleiding erg mooi vind. Ook weer een plaat die in een fameuze discogs lijst staat van 35 meest depressieve (saddest) platen The 35 Saddest Albums Of All Time | Discogs - blog.discogs.com, iets waar ik ok ver heb geschreven bij Vic Chesnutt. Van elk album wordt ook het meeste verdrietige nummer genoemd, dat is maar dat kan bijna ook niet anders 'Avalanche". Hoewel ik intussen de periode van toen geheel ten boven ben gekomen (was al redelijk snel) blijft deze plaat me intrigeren. En moet zeggen dat ik me zeker de laatste jaren weer meer ben gaan verdiepen in Leonard Cohen, zeker zijn teksten !

Er was een tijd dat ik veel kocht en dat aangeschafte vluchtig beluisterde. Zo ook deze . Nu jaren later na aanschaf het eindelijk de aandacht gegeven die het verdiende. De plaat greep me vanaf het eerste moment bij de keel. Beklemmend op een goede manier. Waar zijn laatste albums als muzikaal behang gedijen, dwingt Cohen je hier te luisteren naar zijn observaties en trekt hij je mee in zin belevingswereld. Ik moest mijn boek aan de kant slingeren omdat ik werd gegrepen en mij niet kon concentreren. Ik zet hem hoog in op 5 sterren want het is een lange tijd geleden dat ik zo geraakt werd door een album. Potentieel top 10 materiaal in mijn toch redelijk "vaste " lijstje. Prachtig !

Jammer van de tracks 4 en 7 anders was dit album een meesterwerk geweest. Met name track 4 is een dissonant op het verder prachtige album. Onbegrijpelijk dat deze song 21 voorkeursstemmen krijgt. Maar dat zal wel aan mijn oren liggen. Ik vind het jammer.

Diamonds in the Mine was ook behoorlijk lang mijn minst favoriete track van deze plaat, maar inmiddels vind ik hem echt fantastisch. Na drie ronduit mistroostige tracks is het fijn om flink wat venijn te horen. Fantastisch hoe Cohen zijn stem naar de limieten pusht. Klinkt als Bert van de Nederlandstalige Sesamstraat als die helemaal over de zeik ging tegen Ernie.

Nee, dit album ontbeert toch duidelijk de magie van z'n twee voorgangers. Er staan voor mij eigenlijk maar twee echt goede nummers op, Dress rehearsal rag (spannende en onheilspellende akkoordenreeks, mooie tekst vol "self-loathing" – excuus, ik kan daar geen mooi compact Nederlands equivalent voor verzinnen) en Famous blue raincoat ("And Jane came by...", magische regel in een sowieso zeer beeldende en suggestieve tekst op een prachtige melodie), en Love calls you by your name zit daar kort achter.
        Van de merendeel van de rest word ik echter niet warm of koud. Van Avalanche ben ik nooit kapot geweest, tótdat ik de versie van Nick Cave hoorde, en die vond ik zó overdreven en nadrukkelijk (alsof de tekst zelf niet al dramatisch genoeg is) dat ik daarna het origineel alsnog meer ben gaan waarderen, maar nog steeds vind ik het niet het meesterwerk dat velen hier erin horen. Diamonds in the mine vind ik echt ontzettend vervelend met dat lelijke bluesgitaartje in m'n ene oor en dat suffe dameskoortje dat ik in m'n geestesoog op de achtergrond loom zie meedansen op dat lelijke percussieritme, en het enigszins richtingloze Sing another song, boys doet me te veel denken aan So long, Marianne (althans totdat het na 4½ minuut verzandt dat ge-la-la-la inclusief galmend dameskoor).
        Tekstueel haalt Cohen moeiteloos z'n gebruikelijke niveau, maar de melodieën laten hem te vaak in de steek, en dan helpt het ook niet dat de nummers vaak te lang duren zodat hun beperkte melodieën uiteindelijk onder de uitgerekte speelduur bezwijken. Het is zijn natuurlijk maar cijfertjes, maar op de eerste plaat duurden de nummers gemiddeld 4:06, op de tweede 3:29, en op deze derde maar liefst 5:32 – van puntigheid kun je Cohen hier moeilijk betichten, en wat ik hoor aan kwaliteit is voor mij te dun uitgesmeerd.

Voel me toch genoodzaakt om hierop te reageren. Uitgezonderd van wat je schrijft over je 2 favoriete nummers op dit album en het niveau van de teksten, ben ik het volledig oneens met wat je schrijft. Zelf denk ik dat Cohen hier een veel intenser, volwassener en gelaagder album aflevert dan de voorgaande albums. Langere nummers zijn daar het logische gevolg van. Ik hoor prachtige melodieën en instrumentatie op bijvoorbeeld Last Year's Man en Joan of Arc om maar wat te noemen. Om nog niet te spreken over de overtuigingskracht waarmee Cohen op dit album zingt. Zijn verdriet en teleurstelling is te horen op bijna alle nummers. Zelden zo geraakt door een album. Lang geleden gaf dit album mij steun in een moeilijke perode. Nee, wat Cohen hier laat horen is een absoluut meesterwerk. Ik durf wel te zeggen zijn magnum opus.

Avalanche en Famous Blue Raincoat reken ik tot de beste Cohen-songs. Jammer dat hier ook zowat zijn zwakste song op staat nl. Diamonds in the Mine die het niveau naar beneden haalt. Sing Another Song, Boys vind ik ook niet bijster sterk maar kan ermee door. De overige tracks zijn prima zonder meer.

Eens met de eerste zin, sterker nog, ik vind het zijn 2 beste tracks. Ook Last Year's Man en Love Calls You By Your Name zijn erg sterk. Het zijn echter precies de 2 nummers die jij verder noemt, die mij van 5* weerhouden.

Dit vind ik eigenlijk zijn beste plaat.
ZIjn debuut was goed met een paar prachtige nummers.
Maar dit is er bovenuit.
Over Diamonds in the mine, zo goed en rauw heeft hij nooit meer geklonken.
Dat nummer heeft er 30 jaar over gedaan om zich in mijn oor te nestelen.

Het heeft wat jaartjes geduurd, maar ik heb Cohen eindelijk dermate vergeven voor Diamonds in the Mine om dit album mijn top 10 in te fietsen.

En over nog wat jaartjes bereik je wat de Boeddha verlichting noemde, en realiseer je je dat Diamonds in the Mine stiekem het beste nummer op deze plaat is.

Haha, daarvoor is nog een flink pad tot verlichting voor nodig, maar wie weet. We spreken elkaar over een aantal jaar wel