AC/DC - For Those About to Rock (1981)

Dit vind ik nou toch echt het minste AC/DC album. Het titelnummer is een klassieker maar de meeste andere nummers vind ik toch tamelijk saai!

Na het uitkomen van Back in Black toert AC/DC vanaf 29 juni 1980 tot 28 februari 1981, startende met 6 warm up gigs in de Lage Landen. In november 1981 komt dit album uit met opnieuw een sobere maar universeel herkenbare hoes. De beroemde kanonnen doen hun intrede, de trommelvliezen zijn gewaarschuwd.

Hoe volg je een topalbum als Back in Black op? Volgens mij moet je het zelfs niet proberen want het zorgt alleen maar voor druk, volgens mij moet je gewoon lekker je eigen ding doen. Zo’n goed gevoel krijg ik niet bij dit album, een aantal vullers en/of halve missers staan een topalbum in de weg.

Voor een AC/DC verzamelaar kies ik zeker het titelnummer, Evil Walks en misschien nog Night of the Long Knives. Na dit album werd het moordend tempo qua opnemen en touren afgezwakt. Hun opvolger Flick of the Switch schat ik iets hoger in.

Ik kan de Sir wel volgen en ben het verder ook wel eens over het materiaal, alleen hanteer ik wat een andere waardering (en dat dat doet ieder weer anders).

Ik vind het erg jammer; de hoes en albumtitel (a classic) is prachtig/goed gevonden, het openings-/titelnummer is top, maar dan heb je het beste al gehad. Zelf vind ik nog 2 tot 3 nummers op zijn minst ruim voldoende, maar de rest heeft het gewoon niet. Misschien hadden ze een jaar pauze moeten nemen na BIB en wat afstand, maar dat is achteraf en kon misschien ook niet. Nu treft een behoorlijke zeperd wel vaker bij een bandj na een enorm succesalbum, maar het blijft zonde.

Ik vind de nummers Snowballed en Spellbound helemaal geweldig, echt serieus harde AC/DC krakers. I Put The Finger en C.O.D. swingen als een trein. Ik zie niet zo goed wat er mis is met dit knoerdharde AC/DC album. Een topper uit de Brian-periode. Daar vind ik Flick Of The Switch maar heel flets bij afsteken.

1. Back In Black
2. Fly On The Wall
3. For Those About To Rock

Ik vind dat ik hier niet wordt 'weggeblazen' zoals op nummers als Hells Bells en Shoot To Trill van BIB en de nummers missen vuur/passie. Uiteindelijk is er maar één nummer dat zich echt met de topnummers van BIB kan meten en dat is de titelsong. De nummers die ik dan ook nog wel op dat album zou kunnen horen zijn I Put The Finger en Snowballed.

Ik heb For Those About to Rock in den beginne niet maar later steeds meer weten te waarderen. Het titelnummer, Evil Walks, C.O.D. en Inject the Venom behoren tot mijn favorieten. Let's Get It Up is hier de single en hoewel niet zo catchy als You Shook Me All Night Long is dit ook wel een prima nummer. De plaat heeft een uitstekende productie (de zware drumsound klinkt voortreffelijk) en komt op mij harder over dan Back in Black. Beide albums krijgen een 4,0 van mij en zo'n klassieker als het titelnummer wist AC/DC wat mij betreft hierna niet meer te schrijven. Draai het nog altijd met plezier en dan mag het volume wat harder.

Laat ik het daar nou helemaal mee eens zijn.

De plaat is een stukkie steviger dan Back In Black. Het tempo ligt op veel nummers wat lager en de mix is veel meer in-your-face. Ik vind het te respecteren dat AC/DC, na het suuces van Back In Black, niet met een gelikter product uitkwamen, maar gewoon met een knalhard album. Riffs zijn weer messcherp, de vocalen hysterich hoog en de drums loodzwaar. Vind 'm echt weinig onderdoen voor Back In Black.

Produktie vind ik van minder belang, behalve als het storend is (zoals bij Metallica's AJFA bijvoorbeeld ). Ik vind de songs meestal totaal niet pakkend/sterk, maar goed ; als iemand dit sterk vind, vooral afspelen gewoon.

ik doe er maar eens een halfje bij , heb hem net op elpee op een redelijk volume een draaibeurt gegeven , en doet eigenlijk niet zo heel veel onder voor BIB ( die uiteraard de betere is) , maar de eerste 4 songs zijn van uitstekend niveau, verder ook evil walks en night of the long knives. De achtergrondzang doet mee denken aan Pyromania en Hysteria van Def Leppard , daar heeft Mutt Lange even de hand in gehad. Een pak beter dan Fly on The Wall, Blow up your video en ook Razor's Edge ( dat te veel steunt op thunderstruck en moneytalks).
Achteraf toch niet zo'n beroerde plaat....

flick of the switch is hierna aan de beurt.....

Toffe plaat. Ben geen ac/dc fan pur sang, maar aantal schijven zijn de moeite waard. Deze zeker dus.

Maar wat mij betreft mogen ze gaan rentenieren. BJ's stem is aan gort, helaas.
Voor de poen hoeven ze het niet meer te doen.

Het stemgeluid van dhr johnson is hier weer top. De songs however zijn niet super. Ook Angus laat het wat mij betreft afweten. Korte soloos die mij niet op het puntje van mijn stoel doen belanden. Slecht is het allerminst maar bij lange na niet pakkend genoeg om te wedijveren met bijvoorbeeld een Highway to Hell van 2 jaar daarvoor. En nee, dat ligt niet aan de zanger of productie.

Vind hem qua songs weinig onderdoen voor Back In Black eigenlijk. Ligt helemaal in dezelfde lijn, aleen het mist een beetje de smoothnes van Back In Black.
Night Of The Long Knives en Breaking The Rules vind ik net een stukkie minder, maar verder een supergoede AC/DC plaat. Eén van de absolute toppers met Brian J.

Toen ik deze For Those About To Rock eindelijk weer eens draaide, was ik blij verrast. Wat is dit eigenlijk een lekkere bluesrock plaat. Wat een prima sound heeft dit album: een beetje lazy AC/DC. En wat speelt de band steengoed en zingt Brian de longen uit zijn lijf. Er staan een flink aantal (erg) goede nummers op, waaronder de titelsong natuurlijk. Maar ook de drie nummer daarna Put the Finger on You,
Let's Get It Up & Inject the Venom zijn sterk. Kant 2 van de plaat begint geweldig met Evil Walks, gevolgd door het oh zo fijne C.O.D en de blues van Breaking The Rules. Echt een prima plaat van de mannen.

Pas de remaster gekocht en nu valt op, hoe goed de productie toen van dit album was. Hoor je vooral op je hoofdtelefoon. De drums zijn echt goed in de mix en de gitaren zijn vol in het geluidsbeeld

Blijft een goed album van de band en nog niet op de automatische piloot zoals de opvolgende albums.

Net als veel andere Spotify nerds, hou ik me weleens bezig met top 10 lijstjes van bands samen te stellen. Volstrekt zinloos. Maar wel leuk.

Bij AC/DC is dat niet te doen. Ik bedoel, zoveel goeie nummers staan op de eerste platen. Dus maar een apart lijstje voor Brian nummers.

Nu vind ik vanaf 1988 alleen de singles (soms) leuk, dus dat scheelt. En Flick The Switch... ook niet bijster goed. Maar uit de overige albums is het moeilijk kiezen. Vooral deze plaat (nu kom ik eindelijk tot mijn punt) heeft zoveel echt goeie nummers! Niet te doen!

Put The Finger, Inject The Venom, Evil Walks, COD... dit is AC/DC 2.0 in optima forma. Maar goed, ik moet me beperken tot twee nummers denk ik.

Snowballed is een shot pure adreline. Die moet er in. En de andere is Spellbound. Meer evil hebben ze ervoor of erna nooit geklonken. Die eerste akkoorden.... zelfs de duivel zou er een ongemakkelijk gevoel van krijgen denk ik.

Hulde voor deze wereldplaat. Als Back In Black niet zo’n succes was geweest, had deze meer lof en aandacht gekregen.

Net els de meeste users vind ik dit album minder dan Back In Black maar zeker niet slecht (de daaropvolgende albums zijn nog minder). Enkele prima songs zoals de opener, Let's Get It Up en Spellbound maar globaal zijn de songs minder geïnspireerd en inventief. De tempo's zijn ook wat lager maar door de productie klinkt het toch heavy.

Deze klinkt zeker heavier dan BIB , dat vind ik wel een voordeel van deze plaat.

Dit album had de ondankbare taak als opvolger voor Back in Black te fungeren, en blijft dan ook in de schaduw staan van die beroemde plaat. De opener is weliswaar één van die songs die - volledig terecht! - op zowat elke best off van AC/DC zou komen te staan, en zo goed als altijd de afsluiter is op een concert van de band, maar voor het overige is het wat dunnetjes. Evil Walks is best lekker, maar die intro doet me wat te fel aan die van Hells Bells denken, eerlijk gezegd. Snowballed, Night of the Long Knives en Spellbound zijn meer dan te pruimen, Let's Get It Up is best geinig voor een keertje, maar daarna is het vet van de soep. Songs als Inject the Venom en Breaking the Rules vind ik best zwak.

De titel van de plaat komt overigens van een boek over Romeinse gladiatoren dat Angus Young ooit las. De laatste woorden in de arena van zo'n gladiator waren steevast "Ave Imperator, morituri te salutant". Vrij vertaald komt dat neer op de albumtitel.

3 sterren