Justin Timberlake - The 20/20 Experience (2013)

Ik ben echt enorm fan van FutureSex / LoveSounds. De verwachtingen voor dit album waren dan ook torenhoog. Daarbij was ik mij er wel goed van bewust dat dit album niet hetzelfde zou (mogen) worden en dat het lastig zou worden om haar voorganger te evenaren of zelfs overtreffen. Toch leek Justin Timberlake op het eerste gezicht wel verder te wandelen op het pad van FutureSex / LoveSounds. De eerste single Suit & Tie deed mij vooral qua opbouw meteen denken aan My Love. Ook de ballad Mirrors deed qua lengte denken aan What Goes Around.

De tracklist versterkte dit idee. Wederom (erg) lange nummers. Het gevoel bekroop mij een beetje dat Timberlake en Timbaland hetzelfde trucje zouden uithalen. Een nieuw geluid, maar hetzelfde concept.

Dit is echter niet het geval. Dit album is in vergelijking met FSLS veel softer, veel smoother. Het vorige album vond ik wat rauwer, wat krachtiger. De nummers waren dan wel lang, maar ze bestonden grotendeels uit twee nummers. Een soort opbouw met een daaropvolgende ontknoping. Op The 20/20 Experience gaan ze eigenlijk een stapje verder. De lange, sfeervolle nummers bestaan nu uit een intro, middenstuk en een outro. De sfeer is meer filmisch.

Het enige dat ik vind ik ontbreken, is de actie. De outro's van de FSLS-nummers gaven je een kick aan het einde van een lang nummer. Hier vloeit alle energie langzaam weg en bouwt vervolgens ook weer langzaam op. Dit gebrek is niet eens zozeer een nadeel, het maakt het album op haar eigen manier heel sterk en ook echt prachtig. Het is wel de reden dat het FutureSex / LoveSounds voor mij persoonlijk nooit zal evenaren qua luisterervaring.

Justin Timberlake’ laatste studioalbum dateert uit 2006, waardoor het automatisch al zeven jaar stil is. Op muzikaal gebied dan. Zijn talent wist zich ondertussen te manifesteren in de filmstudio’s van Hollywood. Na wat goede en slechte rollen, knaagde het weer aan de 32-jarige popster uit Tennessee. Samen met zijn ‘partner in crime’ Timbaland en opkomend producer Jerome Harmon verruilde hij het acteren in voor waar hij het beste in is: zingen. Zijn falsetto klonk nog nooit zo vloeiend.

The 20/20 Experience heet de nieuwste langspeler en is het wachten in vele opzichten waard. De vooruitgeschoven singles Suit & Tie en Mirrors straalden alvast een volwassener geluid uit, iets wat op de rest van het album ook absoluut naar voren komt. Na het singlesalbum Justified, de eerste lange melodieën en beats op FutureSex/LoveSounds, is deze Experience een combinatie van de voorloper met een sfeervolle mix aan stijlen.

De openingstrack Pusher Love Girl laat je kennismaken met een nieuwe Timberlake. Een artiest met gevoel voor stijl, zonder daarbij de muziek uit het oog te verliezen. Voorafgaand aan dit album trad hij al diverse malen op met de Tennessee Kids, een big-band orkest. Het gaf de muziek meer klasse. Het orkest met trompetten en hoornen, wist dat ouderwetse jaren ’60-sfeertje op te roepen. De band laat zich in That Girl nog een keer horen. Dan is Justin volledig in zijn element. Als een jonge crooner laat hij de soul zegevieren.

Waar zijn dan de danskrakers en ‘Timba-beats?’ Die zijn er zeker. Op Let The Groove Get In zelfs sterker dan ooit tevoren. Het enigszins repetitieve refrein doet daar niets aan af. Het funky nummer doet denken aan de beginnende solocarrière van Michael Jackson' Off The Wall, uiteraard wel ondersteund door de moderne technieken van deze tijd. Op Tunnel Vision hoor je de duidelijke stempel van Timbaland misschien net iets teveel, zelfs zoveel dat het op een gegeven moment heel gewoon in de oren klinkt. De beats zijn bekend, waar is de revolutie?

Een revolutie is niet nodig op The 20/20 Experience. Timbaland ontpopt zich tot de hedendaagse Quincy Jones van Timberlake en weet na zeventig minuten een perfecte balans neer te zetten: de zanger zingt met zijn falsetstem de sterren van de hemel en de producer zet daar de juiste accenten onder. De vele samples en klassieke arrangementen zijn geruim aanwezig, maar weten altijd een fijne sfeer neer te zetten. Het enige wat mist is de afwisseling van korte en lange nummers. Op dit album zijn slechts twee nummers wat korter, de rest allemaal langer dan zeven minuten. Hierdoor lijkt het af en toe alsof we te maken hebben met een soundtrack.

Naar verluid dacht Timberlake tijdens het productieproces aan Led Zeppelin, Pink Floyd en Queen. Want als zij nummers van meer dan tien minuten kunnen maken, dan kan hij dat toch ook? Het kan de luisteraar van kant en klare brokken wellicht afschrikken. Het is een klein smetje op een verder prachtig uitgebalanceerd popalbum.

Justin Timberlake, de 'Fifty Shades of Grey' van de popwereld.

In 1997 begon het eigenlijk allemaal voor Justin, of nee, vroeger, want kan iemand zich The Mickey Mouse Club nog herinneren? Ja, hoor. Justin Timberlake, Christina Aguilera en Britney Spears. Ze behoren allemaal tot de jongste generatie van Disney sterren. Wat Miley Cyrus, Selena Gomez en Demi Lovato in 2013 zijn, waren de popsterren die nu vooral nog terugkomen in 'Dag Allemaal' toen, zelfs Ryan Gosling mocht zich in de jaren van grunge, platform schoenen, Hurricane Andrew en de Golfoorlog lid noemen van het superkoele clubje. Maar, zoals alle sterren al langer weten, een 'fame status' mag je niet zomaar verwaarlozen. Dus, Britney Spears brengt een aantal hits uit onder haar 'innocent little pop star' persona om later tot een pispaal en emotioneel instabiel media-magneet uit te groeien, Ryan Gosling stort zich op acteren en doet momenteel aan films die op de grens tussen 'mainstream' en 'indie' liggen, een vrouwenmagneet die nooit gestalkt zal worden, en Christina Aguilera... wie? Maar Justin Timberlake, dat is een totaal ander geval. De enige die nog een album kan uitbrengen en meer als 50 stemmen behalen op Musicmeter, om dan nog een gemiddelde van 3,80 te behouden, knap.

The 20/20 Experience speelt verder in op zijn vorige album. *nSYNC is ondertussen al een tijd geleden, de nieuwe generatie fans zal zich amper nog iets herinneren van Timberlake met blonde krulletjes die eerder iets van noedels weg hebben dan van haar. Het is dan ook een erg aanpasbare artiest, hij heeft verstand van the bussiness en is duidelijk één van de weinigen die goed ingelicht is. Hij weet wat iedereen van hem verwacht, want sinds 2007 is Timberlake bijna niet meer zonder maatpak/smoking gespot. Om nog even terug te gaan naar Futuresex/Lovesounds, een album met exotische, spannende beats en een ''uhh'' en ''yeah'' kreunende Justin: had iemand toen écht verwacht dat dé Justin Timberlake een R&B album zou uitbrengen die speelt met de stoutste dromen van tieners en vrouwen, speelt met de grenzen van popmuziek en experimentele probeersels. Ik denk het niet, want de popster was uitgegroeid tot een muzikaal genie, die eindelijk wat verandering in de charts bracht. Mààr, dat is 2007. Ondertussen zijn we zo'n 5 jaar verder, en helemaal klaar voor The 20/20 Experience, Timberlake zijn nieuwste album, met zijn nieuwste nummers... en verder eigenlijk, niet echt iets nieuws.

Timberlake doet ontzettend zijn best om zich vast te houden aan zijn vorige album, zijn 'smooth ladies man' imago te houden, zijn nummers probeert hij zo chill en laidback mogelijk te houden. En zo eerlijk als mogelijk, het is dan ook een fijn album voor een sensuele avond op Valentijn, maar verder is het allemaal vrij saai. Wie luistert dit nu echt, als een getrouwde hetero man van pakweg 42, vrijwillig nonstop, terwijl die meezingt met een laag/hoog/laag/hoog gaande Justin Timberlake die “at with the top up, you're wrapped up in my space lover cocoon” zingt op een Timbaland geproduceerde beat inclusief kreunende vrouw in de achtergrond. Geen enkel nummer buiten Don't Hold The Wall is de moeite waard. Mirrors lijkt wel een nummertje vanuit een tijdcapsule uit 2005 gehaald, een soort geüpdatet versie van 'Cry Me A River'. Suit & Tie is dan weer weinig memorabel, wel leuk zo, cruisin' thru Los Angeles in my cadillac, afgaand op de clip, maar in West-Europa, met nog altijd hopen sneeuw in Maart is het vrij idioot. Het is dus zo'n typische 'vibe' track, anders is het niets. Wat er dan nog overblijft zijn basically opvul nummers van 6/7 minuten of zelfs langer. En dat is vrij kut, want zijn vorige album mocht ik wel, en ik had echt gehoopt dat Timberlake niet wéér hetzelfde zou fiksen, of het beter uitvoeren. Maar waar ik bang voor was is dus gebeurd. Justin probeert een 'artistiek volgepompte R&B zanger' te zijn die zich laat uitblinken als 'een nieuwe man' die voor het plassen de WC bril omhoog zet en daarna terug omlaag haalt.

Treurig, teleurstellend, maar op zich best leuk.

Heb deze plaat nu een aantal keer beluisterd en ik moet zeggen dat ik op deze Justin Timberlake plaat toch vooral Justin Timberlake mis. Er zit weinig identiteit van de artiest in de nummers. Heb vaak het gevoel dat ze net zo goed door bijvoorbeeld een Usher gezongen hadden kunnen worden, zonder dat de nummers daar heel veel slechter van zouden worden.
Dat neemt niet weg dat het song a song an sich sterke popliedjes zijn. Het zit allemaal wel gewoon goed in elkaar.

Ik vind dit echt een geweldige plaat en om 2 favoriete tracks te moeten kiezen is crimineel )
Is zo'n album wat je raakt en niet meer los laat. Is van soul naar dance naar hip hop, echt alles komt langs.
Vindt persoonlijk Mirrors geweldig net als Don't hold the wall, Tunnel vision, let the groove get in en Blue Ocean floor.
Nu nog live naar Nederland komen!

Een radiopopster die zich niet aan de radiopoplimiet houdt maar er niet minder radiopopulair om wordt. Opvallend, gedurfd en ergens bewonderenswaardig. Maar uiteindelijk valt toch te constateren dat een aantal radiopophits wellicht beter tot hun recht waren gekomen zonder al die lollige intro’s, big breaks en losgelopen outro’s. Want ongeacht hoe lang een nummer doorgaat, 5, 6, 7 of 8 minuten, te vaak blijft een leeg gevoel achter. Het gaat daarbij niet echt natuurlijk, dat uitspinnen, het uitrekken tot de rek er uit is. Die trek lijkt op dit album het doel op zich: hoe lang tot Genoeg? Een onderzoek waar Timby en Timbo helaas niet tot een conclusie zijn kunnen komen.

Van de andere kant bekeken: het durft -ook in de toegevoegde tijd- wel degelijk ontzettend lekker klinken. Het productionele spel wordt zelfs weleens interessanter dan het wezenlijke songmateriaal. Als je het waagt op zoek te gaan naar de essentie van bepaalde nummers is het namelijk best mogelijk met niets meer dan een slappe vod in je hand te eindigen. De loop die de nummers nemen wordt zo haast noodzakelijk. Alleen bouw je dan composities in ruimte waar nauwelijks grond is. Lastig om overeind te blijven en ook een bubbel die snel doorprikt is. Wat dat oplevert zijn 5, 6, 7 of 8 minuten die tegelijkertijd het succes en de ondergang van de muziek betekenen. Een interessant fenomeen, maar niet echt ideaal voer voor een langspeler. Enkel om lang te spelen...

ik vind dit album geen meesterwerk en veel van het zelfde. het album begint goed met pusher love girl dat lekker klinkt en daarna het meesterlijke suit and tie. maar daarna dwaalt het album wel heel erg af met nummers als strawberry bubblegum en don't hold The wall wat vreselijk irritant is. mirrors's dat vreselijk eentonig is. Lets The grove get in en tunnel vison zijn nog kleine lichtpuntjes. de eerste 2 albums van Justin waren van hoog niveau maar dit album scoort bij mij zeker niet hoog

( jair 14 jaar oud )