Justin Timberlake - The 20/20 Experience (2013)

Geweldig album. Zag gisteren bij Jimmy Fallon 'Let the Groove Get In'. Wat een te gek nummer. Check: YouTube - Justin Timberlake performs Let The Groove Get In with The Roots on Late Night With Jimmy Fallon 2013

Justin Timberlake’ laatste studioalbum dateert uit 2006, waardoor het automatisch al zeven jaar stil is. Op muzikaal gebied dan. Zijn talent wist zich ondertussen te manifesteren in de filmstudio’s van Hollywood. Na wat goede en slechte rollen, knaagde het weer aan de 32-jarige popster uit Tennessee. Samen met zijn ‘partner in crime’ Timbaland en opkomend producer Jerome Harmon verruilde hij het acteren in voor waar hij het beste in is: zingen. Zijn falsetto klonk nog nooit zo vloeiend.

The 20/20 Experience heet de nieuwste langspeler en is het wachten in vele opzichten waard. De vooruitgeschoven singles Suit & Tie en Mirrors straalden alvast een volwassener geluid uit, iets wat op de rest van het album ook absoluut naar voren komt. Na het singlesalbum Justified, de eerste lange melodieën en beats op FutureSex/LoveSounds, is deze Experience een combinatie van de voorloper met een sfeervolle mix aan stijlen.

De openingstrack Pusher Love Girl laat je kennismaken met een nieuwe Timberlake. Een artiest met gevoel voor stijl, zonder daarbij de muziek uit het oog te verliezen. Voorafgaand aan dit album trad hij al diverse malen op met de Tennessee Kids, een big-band orkest. Het gaf de muziek meer klasse. Het orkest met trompetten en hoornen, wist dat ouderwetse jaren ’60-sfeertje op te roepen. De band laat zich in That Girl nog een keer horen. Dan is Justin volledig in zijn element. Als een jonge crooner laat hij de soul zegevieren.

Waar zijn dan de danskrakers en ‘Timba-beats?’ Die zijn er zeker. Op Let The Groove Get In zelfs sterker dan ooit tevoren. Het enigszins repetitieve refrein doet daar niets aan af. Het funky nummer doet denken aan de beginnende solocarrière van Michael Jackson' Off The Wall, uiteraard wel ondersteund door de moderne technieken van deze tijd. Op Tunnel Vision hoor je de duidelijke stempel van Timbaland misschien net iets teveel, zelfs zoveel dat het op een gegeven moment heel gewoon in de oren klinkt. De beats zijn bekend, waar is de revolutie?

Een revolutie is niet nodig op The 20/20 Experience. Timbaland ontpopt zich tot de hedendaagse Quincy Jones van Timberlake en weet na zeventig minuten een perfecte balans neer te zetten: de zanger zingt met zijn falsetstem de sterren van de hemel en de producer zet daar de juiste accenten onder. De vele samples en klassieke arrangementen zijn geruim aanwezig, maar weten altijd een fijne sfeer neer te zetten. Het enige wat mist is de afwisseling van korte en lange nummers. Op dit album zijn slechts twee nummers wat korter, de rest allemaal langer dan zeven minuten. Hierdoor lijkt het af en toe alsof we te maken hebben met een soundtrack.

Naar verluid dacht Timberlake tijdens het productieproces aan Led Zeppelin, Pink Floyd en Queen. Want als zij nummers van meer dan tien minuten kunnen maken, dan kan hij dat toch ook? Het kan de luisteraar van kant en klare brokken wellicht afschrikken. Het is een klein smetje op een verder prachtig uitgebalanceerd popalbum.

Heb hem op vinyl gekocht.. Soepel gezongen en geproduceerde plaat.

Het is een andere plaat dan zijn voorganger. Bij de vorige vloog de ene beat na de andere om je oren, maar deze is wat meer timide, meer loungy. Mirrors doet me wel weer denken aan Futuresex. Ik ga het nog een paar keer luisteren.

Wat een gigantisch lekker album is The 20/20 Experience . De lange outro's, zoete stem van Timberlake en met name de producties van Timbaland zijn eindelijk weer enorm goed. Dat laatste was ik nog even bang voor, maar hier wordt wel duidelijk dat dit totaal niet nodig was.

Suit & Tie is overigens wel een misser. Echt een single om aandacht voor het album te maken, maar natuurlijk veel te standaard. Gaat snel vervelen en had nooit op het album moeten staan.

Deze ga ik toch maar eens beluisteren. Suit & Tie vind ik namelijk een erg goed nummer.

Ben niet zo'n fan van JT, maar dit is een verdomd lekker plaatje .

Alleen Blue Ocean Floor vind ik wat minder.

Ik hoop dat ''Tunnel Vision'' ook een single gaat worden, tis 't beste nummer van 't album (volgens mij dan)

Wow, wat een plaat weer.

Timbaland brengt zijn kippenimitatie (zie Lovestond) hier zelfs op meerdere nummers ten gehore!

Weer een lekker album van Justin ...

En wat is Mirrors toch een super nummer zeg....

Waarom vergelijken ze op RYM dit album met My Beautiful Dark Twisted Fantasy van Kanye West? Juist...

Wow dit is verrassend goed.

Ja, waarom... als iemand het moet weten ben jij het, want jij hebt het blijkbaar gelezen. Misschien heb je een linkje?

Meh, vrij matig wel. Ik vond Suit & Tie wel vet en hoopte dat het hele album die 'vibe' zou aanhouden, maar Timberlake speelt toch weer te veel op in zijn 'smooth ladies man' persona. Geen idee of het is om de artistieke popster uit te hangen, maar het feit dat bijna alle nummers zo onnodig lang zijn hangt me wel de strot uit. Alle nummers buiten Don't Hold The Wall, die echt super is, zijn matig tot slecht, de Timbaland beats zijn zo 2009 en Timberlake maakt zelfs van opvul nummers een tien minuten lang 'ladadi ladada' spektakel. Zwak.

Dat had je vooraf al kunnen weten. Ik persoonlijk denk dat JT de uitzondering op de regel is en wel degelijk iets moois heeft willen maken. Dit is geen album voor de standaard Top 40-luisteraar. Zoveel details, iedere keer weer dat ik de zeventig minuten afspeel. Maar het kan voor sommige mensen inderdaad een belemmering zijn.

Volgens Questlove van The Roots in november een Part 2 van The 20/20 Experience. 10 nieuwe tracks, dus in totaal 20.

Net voor de eerste keer beluisterd en ik had nooit verwacht dat ik dit ooit zou zeggen bij een album van Justin Timberlake: Dit is verdomd goed! De afsluiter Blue Ocean Floor is echt prachtig. De nummers zijn lang maar ze zitten zo goed in elkaar en gaan op de goede momenten een andere directie in. Het klinkt als een moderne take op de soul uit de jaren '70. Timberlake boort zo te merken op het internet een nieuw publiek aan want de metalfans op de fora waar ik wel eens kijk zijn ook enthousiast over dit album. Ik geef nog geen beoordeling, daarvoor heeft hij nog meerdere luisterbeurten nodig. Hij gaat wel een mooie beoordeling mee krijgen.

Nee, hij probeert juist een album te maken dat niet voor de standaard Top 40 luisteraar is, maar dat is het wel. Daar gaat het ook niet om, ik heb ook geen woord gezegd over 'details.' Het is gewoon een irritant album en kut dat het zo lang duurt. Timbaland beats zijn dan ook zo 'passé', sorry. Suit & Tie, Don't Hold The Wall en Tunnel Vision zijn wel fijn (buiten Timbaland die zijn irritante geluidjes in de beat verwerkt)

Ik ken alleen de afsluiter, maar de "beat" klinkt totaal niet passé.
Niet enorm origineel (wel in het genre), en klinkt zeer goed vind ik.
Er zit ook heel wat emotie in. Maakt me zeker benieuwd naar meer.

Het trio Don't Hold the Wall, Strawberry Bubblegum, Tunnel Vision is echt geweldig. De rest varieert van goed tot zeer goed. Erg fijn album. De nummers vervelen niet ondanks hun lengte. Het klinkt allemaal erg smooth.

Mirrors valt ook onder geweldig hoor Hallo!

Ik zal het album vandaag eens opzetten. Eens kijken of het idd zo goed is zoals velen hier beweren. Wat mij nu al opvalt zijn de zeer lange tracks. Heb een idee dat het een soort van jazzy albums is maar hoop niet dat het dan iets is als Bublé want dat vind ik vrij matig.

Ben het hier wel mee eens.
Het is een fijn lijntje bij JT, maar voor mij slaat de balans op dit album door naar zoetsappig in plaats van crispy/edgy. Er staan wel een paar sterke tracks op, ik vind de subtiliteitjes in de beats van timbaland nog altijd wel lekker, maar dit wordt niet een album dat ik langdurig ga draaien..

Je moet je mening beoordelen op het genre, niet op iets anders. En emotie in Justin Timberlake nummers is een grap.

Nu ben je echt heel flauw bezig, hond racisme. Blue Ocean Floor heeft echt wel veel emotie, dat is een prachtig nummer.

Zeker een prachtig nummer, mooie afsluiter...

Ik vind dit toch een erg fijne plaat van Justin Timberlake. Vooral erg mooi geproduceerd. Je hoort meteen dat Timbaland achter de knoppen heeft gezeten, maar hij klinkt sinds lange tijd weer eens fris. Enkel Mirrors klinkt als een slap aftreksel van zijn gloriedagen. Justin Timberlake komt ook sterk uit de hoek met mooie, stijlvolle melodieën. Bovendien vind ik hem gewoon een erg fijne stem hebben voor dit soort pop.

Minpunt is de lengte wat mij betreft. Een uur en tien minuten is gewoon teveel van het goede. Zeker wanneer dit komt doordat ze alle nummers eindeloos uitrekken. Bij een paar nummers werkt dit voor mij wel (Pusher Love Girl, Blue Ocean Floor), maar vaak is het toch onnodig. Wanneer hij dit achterwege zou laten en gewoon een album van een minuut of 50 had gemaakt, was dit zelfs een kleine popklassieker geworden. Toch weet dit goed te boeien en ben ik zeer positief verrast door Blue Ocean Floor. Ik heb normaal niks met popballads (wordt vaak toch veel te sentimenteel), maar dit is heel erg sfeervol. Dit komt met name door de originele (voor het genre zelfs vrij gewaagde) productie. Ik wacht nog even met stemmen maar zal toch wel een ruime voldoende worden.

Justin Timberlake, de 'Fifty Shades of Grey' van de popwereld.

In 1997 begon het eigenlijk allemaal voor Justin, of nee, vroeger, want kan iemand zich The Mickey Mouse Club nog herinneren? Ja, hoor. Justin Timberlake, Christina Aguilera en Britney Spears. Ze behoren allemaal tot de jongste generatie van Disney sterren. Wat Miley Cyrus, Selena Gomez en Demi Lovato in 2013 zijn, waren de popsterren die nu vooral nog terugkomen in 'Dag Allemaal' toen, zelfs Ryan Gosling mocht zich in de jaren van grunge, platform schoenen, Hurricane Andrew en de Golfoorlog lid noemen van het superkoele clubje. Maar, zoals alle sterren al langer weten, een 'fame status' mag je niet zomaar verwaarlozen. Dus, Britney Spears brengt een aantal hits uit onder haar 'innocent little pop star' persona om later tot een pispaal en emotioneel instabiel media-magneet uit te groeien, Ryan Gosling stort zich op acteren en doet momenteel aan films die op de grens tussen 'mainstream' en 'indie' liggen, een vrouwenmagneet die nooit gestalkt zal worden, en Christina Aguilera... wie? Maar Justin Timberlake, dat is een totaal ander geval. De enige die nog een album kan uitbrengen en meer als 50 stemmen behalen op Musicmeter, om dan nog een gemiddelde van 3,80 te behouden, knap.

The 20/20 Experience speelt verder in op zijn vorige album. *nSYNC is ondertussen al een tijd geleden, de nieuwe generatie fans zal zich amper nog iets herinneren van Timberlake met blonde krulletjes die eerder iets van noedels weg hebben dan van haar. Het is dan ook een erg aanpasbare artiest, hij heeft verstand van the bussiness en is duidelijk één van de weinigen die goed ingelicht is. Hij weet wat iedereen van hem verwacht, want sinds 2007 is Timberlake bijna niet meer zonder maatpak/smoking gespot. Om nog even terug te gaan naar Futuresex/Lovesounds, een album met exotische, spannende beats en een ''uhh'' en ''yeah'' kreunende Justin: had iemand toen écht verwacht dat dé Justin Timberlake een R&B album zou uitbrengen die speelt met de stoutste dromen van tieners en vrouwen, speelt met de grenzen van popmuziek en experimentele probeersels. Ik denk het niet, want de popster was uitgegroeid tot een muzikaal genie, die eindelijk wat verandering in de charts bracht. Mààr, dat is 2007. Ondertussen zijn we zo'n 5 jaar verder, en helemaal klaar voor The 20/20 Experience, Timberlake zijn nieuwste album, met zijn nieuwste nummers... en verder eigenlijk, niet echt iets nieuws.

Timberlake doet ontzettend zijn best om zich vast te houden aan zijn vorige album, zijn 'smooth ladies man' imago te houden, zijn nummers probeert hij zo chill en laidback mogelijk te houden. En zo eerlijk als mogelijk, het is dan ook een fijn album voor een sensuele avond op Valentijn, maar verder is het allemaal vrij saai. Wie luistert dit nu echt, als een getrouwde hetero man van pakweg 42, vrijwillig nonstop, terwijl die meezingt met een laag/hoog/laag/hoog gaande Justin Timberlake die “at with the top up, you're wrapped up in my space lover cocoon” zingt op een Timbaland geproduceerde beat inclusief kreunende vrouw in de achtergrond. Geen enkel nummer buiten Don't Hold The Wall is de moeite waard. Mirrors lijkt wel een nummertje vanuit een tijdcapsule uit 2005 gehaald, een soort geüpdatet versie van 'Cry Me A River'. Suit & Tie is dan weer weinig memorabel, wel leuk zo, cruisin' thru Los Angeles in my cadillac, afgaand op de clip, maar in West-Europa, met nog altijd hopen sneeuw in Maart is het vrij idioot. Het is dus zo'n typische 'vibe' track, anders is het niets. Wat er dan nog overblijft zijn basically opvul nummers van 6/7 minuten of zelfs langer. En dat is vrij kut, want zijn vorige album mocht ik wel, en ik had echt gehoopt dat Timberlake niet wéér hetzelfde zou fiksen, of het beter uitvoeren. Maar waar ik bang voor was is dus gebeurd. Justin probeert een 'artistiek volgepompte R&B zanger' te zijn die zich laat uitblinken als 'een nieuwe man' die voor het plassen de WC bril omhoog zet en daarna terug omlaag haalt.

Treurig, teleurstellend, maar op zich best leuk.