Townes Van Zandt - Townes Van Zandt (1969)

da's dan verdomd laag! klassieker dit

Er staan veel klassiekers op.

Kende de naam Townes van Zandt al wel, maar nooit een poging ondernomen om me in zijn muziek te verdiepen. Onbegrijpelijk, want ik luister van alles uit die periode............Tot vorige week dus en man, man, man wat kwam dit album hard bij me binnen zeg, schitterend! Direct mijn top 10 in, onvoorstelbaar mooie sfeer wordt hier weggezet.

Townes Van Zandt was een singer-songwriter met fantastische poëtische teksten, maar je hoeft niet per se deze teksten te begrijpen om van zijn muziek te genieten. Zijn warme, emotionele stem en zijn melodieën zorgen ervoor dat er gelijk een prachtige melancholische sfeer ontstaat. Ik weet bijvoorbeeld niet waar Fare Thee Well, Miss Carousel precies over gaat, maar toch raakt dit nummer mij. Dat is duidelijk het teken van een fantastische singer-songwriter.

Muzikaal is het album erg ingetogen: vaak is het enkel Townes Van Zandt met zijn akoestische gitaar. Tekstueel is het ook geweldig. Townes Van Zandt scheen een eenzaam en depressief persoon te zijn die vooral ‘on the road’ leefde, wat uitstekend naar voren komt in zijn teksten. Het lijkt allemaal recht uit het hart te komen. Dit vind ik vooral het geval in Waiting Around To Die en Lungs.

En we doen weeral dankzij deze site een ontdekking! Kende nog geen werk van deze man en nu blijkt dat dit een gigantisch gat is in mijn muziekcollectie, nummers als For The Sake Of The Song, Lungs, Fare Thee Well, Miss Carousel klinken meteen als de klassiekers die ze ongetwijfeld voor velen van mijn voorgangers op dit forum al heel lang zijn… Zalig toch dat je elke dag nog muziek kan ontdekken!

Schitterende plaat die een aantal klassiekers bevat. Mijn voorkeur gaat toch uit naar de pure versies van de nummers op 'Live at the Old Quarter'. Zo kan ik bijvoorbeeld 'Waiting Around to Die' op deze plaat met die schizofrene drumpartij echt niet meer aanhoren.

Sterk en vrij tijdloos klinkend debuut van Townes Van Zandt.Ingetogen Country/Roots in optima forma.De prachtige teksten en de doorleefde en wat trieste stem van Townes tillen bijna elk nummer,ondanks de sobere muzikale invulling naar een hoog niveau.
Don't Take It Too Bad,Fare Thee Well, Miss Carousel en vooral Waiting Around to Die zijn hier de prijsnummers maar eigenlijk is de algehele sfeer de grootste kracht van het album.
IK had in het verleden wel eens meer van deze legendarische singer/songwriter gehoord maar dit is m'n eerste volledige plaat.Een prima ervaring en ik krijg echt zin om de komende tijd,gedoseerd in de rest van zijn oeuvre te duiken.
Deze is alvast erg goed.

Dit is echter niet zijn debuut. For the Sake of the Song (1968) en Our Mother the Mountain (1969) kwamen eerder. Op For the Sake of the Song is hij nog zoekende naar zijn sound, en veel nummers zouden later opnieuw opgenomen worden, maar vanaf Our Mother the Mountain lijkt hij het gevonden te hebben.

Ja ik zie het nu ook.Mijn fout.Doet gelukkig niets af aan de kwaliteit van dit album

Dan ben ik zo vrij om jou weer even te corrigeren. Townes was niet zozeer zoekend naar de sound, als wel zijn producer. Townes vond het kaal met gitaar helemaal goed. Alleen vond zijn producer dat er allerlei orkestraties bij moesten. Had de producer achteraf overigens spijt van.

Townes had daar misschien ook wel gelijk in, al vind ik de spaarzame arrangementen op dit album heel erg effectief en had ik ze niet willen missen. In het teruggaan tot de meest kale essentie met enkel zang en gitaar (of piano) is er bijna geen betere dan Townes.

Heel heeel heeeel heeeeel mooi (moooooi) dit.....

Prachtig album. Townes is echt een ambachtelijke songsmid. De man schrijft de mooiste liedjes alsof het niets is. De herbewerkingen van al bekende nummers doen de songs zeker geen kwaad, hoewel ik de oorspronkelijke uitvoeringen ook niet verkeerd vond. Hij is bij mij altijd een beetje onder de radar gebleven, maar ik ben blij dat ik 'm nu toch goed in de smiezen heb. 'Waitin' Around To Die' en '(Quicksilver Daydreams Of) Maria' zijn toch wel hele mooie liedjes, maar dat geldt eigenlijk voor elke song op deze wonderschone plaat.

Prachtig album! Doet me gek genoeg sterk denken aan Loudon Wainwright III.

Dit album vertolkt een intense triestheid. Dat maakt het zo mooi.

Ik kwam Townes Van Zandt tegen in de ladder. En nu ben ik verslaafd aan dit klassieke album. Potverdorie, wat is dit mooi!
Lang Leve MusicMeter!

Echt een fantastisch album! Hier blijkt ook weer wat een fantastische songwriter Townes Van Sandt is. Mooi uitgedachte melodieën, diepgaande lyrics en ook de sfeer die gecreëerd wordt op dit album vind ik erg mooi. Niets minder dan 5 sterren.

Ik hoef de eerste noten maar te horen en I am waiting around to cry

Mooie cover van Waiting around to die door The Be Good Tanyas .

De eerste 6 albums van Townes zijn allemaal prachtig. Maar als ik een moet uitkiezen die het beste is, dan kies ik voor deze. De beste studioversie van For the Sake of the Song, prijsnummer Waiting Around to Die, en de rest is niet veel minder.

Die songs, die verhalen ....

Ik vind het jammer dat er geen live versies verschenen zijn van Fare Thee Well, Miss Carousel. Toch wel één van zijn beste nummers.

Soms bedenk je dat je eigenlijk eens wat meer van artiest a of artiest b zou moeten luisteren. Zo staat Townes van Zandt al tientallen jaren op mijn radar (komt door de achternaam). Ik heb ook werk van hem door anderen gecoverd horen worden, maar weet even niet welke song(s) en welke artiest(en).

Deze plaat heb ik niet, maar kan ik wel via Spotify tot mij nemen. Ik vind het erg fijn, en zal deze wel vaker opzetten, om het goed tot me te laten doordringen. Het gitaarspel en de zang staan me erg aan.

Wat ik niet snap, is dat de wikipagina aangeeft dat Townes gitaar en viool speelt en de zang voor rekening neemt. Meer vermeldt de wikipagina niet.

Maar ik hoor nu al drums, dobro en harmonica. Dus er is er ook een (studio-)band bij betrokken? Toch eens neuzen op discogs.

Verder valt me de ontzettend hoge score op en de vele stemmen ook. Is dit zo een beroemde plaat?

Fijn, genietbaar album en ideale zondagochtendmuziek. Misschien wel een tikkeltje teveel van hetzelfde waardoor je de aandacht erbij wil houden als je niet plots 3 nummers verder wil zitten, vandaar een 3.5*.

ja

Na het aan een matige productie lijdende, maar beloftevolle debuut leek Townes met het hierop volgende Our Mother The Mountain al snel zijn top bereikt te hebben.

Niet waar, dus. Met dit titelloze album wist hij zich zelfs nog te overtreffen. Alle 10 topnummers, die nagenoeg allemaal zeer regelmatig terugkeerden in zijn setlists.

En dan te weten dat hij dit belachelijk hoge niveau op zijn volgende 4 albums zo ongeveer weet aan te houden. Verbluffend eigenlijk, als ik er nu zo op terugkijk.

Zo zie je maar weer, op 1 of andere, onverklaarbare, manier gaan sommige artiesten geheel aan je voorbij. Volledig onterecht als ik hier de verhalen lees. Na het WK voetbal en afronding van mijn Verhalenbundel zal ik hier eens diep en uitgebreid induiken. Townes van Zandt, zelfs je naam klinkt mooi.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #200

Van de vele eenlingen die met gitaar of harmonica liedjes zingen is Townes van Zandt misschien wel mijn favoriet. Townes voelt binnen mijn voorkeuren heel compleet. Hij heeft een prettige net-niet-nonchalante kalmte, een speciale combinatie van koude thematiek in een warme verpakking en een intelligente voordracht zonder in complexiteit te verzanden. Hij kan in zijn discografie variëren van cynische humor als ‘Fraternity Blues’ tot ongeziene niveaus van ellende als ‘Marie’. En vanzelfsprekend alles daar tussenin. Ondertussen spreekt zijn stem: het maakt niet uit wat hij zingt want de rijkdom zit in de stem en het gebruik ervan. En dat alles overladen met een ontroerende tragiek die als rode draad door zijn leven en daarmee verbonden muzikale carriere loopt. Deze self-titled plaat is denk ik zijn bekendste.

Nu hebben we in de RYM-lijst eerder literaire aspiraties en dito pretenties gezien, met recent zelfs een Nobelprijswinnaar in de gelederen, maar als er dan toch muziek recht heeft op die kwalificatie, is het voor mij de doordachte eenvoud van Townes. Zelfs wanneer er geen touw aan vast te knopen is blijft hij dichtbij en zijn ‘down to earth’ houding maakt zijn verre van vlakke emoties geloofwaardig. Ik kan me niet eens zozeer identificeren met wat hij zingt, daarvoor is het me te neerslachtig, maar des te meer met hoe hij zingt. Eenvoudig, subtiel en met heel veel oog voor detail. Zowel vocaal als tekstueel zou ik hem tot de top-5 zangers rekenen.

Ook in de begeleiding van Townes van Zandt zit een zeldzame subtiliteit, van het minimalistische gitaartje op ‘Lungs’ tot het nonchalante trommeltje op ‘Columbine’. Zelfs traditioneel country-achtige klanken in nummers als ‘Don’t take it too bad’, die me eigenlijk nooit liggen en algauw te typisch worden, kan ik goed hebben zolang Townes ze begeleidt. Opeens klinken ze in balans. Hoe ‘kleiner’ de aanpak, des te meer nadruk komt te liggen op wat je zingt en speelt, en in dat licht is het zuivere nihilisme van Townes van Zandt doorlopend raak. De weinige keren dat hij uit zijn slof schiet, op ‘Fare Thee Well, Miss Carousel’, is zijn verbitterde emotie zo allesverzwelgend dat je in vijf minuten een hele albumportie binnen hebt. Van de eindeloze diepte in de stem van Townes krijg ik het koud en warm tegelijk.

Het is begrijpelijk dat Townes als zonderling figuur nooit echt grote successen kende. Zijn aanpak is heel nabij en kleinschalig, en leent zich niet voor grote gebaren. Toch kan ik eindeloos naar hem luisteren: hij maakt muziek die je niet in een keer omverblaast, bij oppervlakkige beluistering zelfs een beetje al te zuidelijk Amerikaans kan klinken, maar bij elke beluistering weer iets naderbij komt en vertrouwder wordt – voorlopig zonder eindstation.

Ik dacht dat ik deze lang en breed op 4.5* had, maar blijkbaar niet. Bij dezen rechtgezet – dicht bij 5* zelfs.