Massive Attack - 100th Window (2003)

Zeer onderschatte meesterwerk...

Helemaal mee eens. Album dat me bang kan maken zo goed.

Ik vind dit album niet zo goed als Mezzanine (Heb alleen die en 100th Window gehoord).
Er zitten een paar sterke nummer op, maar qua sfeer komt het niet in de buurt van Mezzanine. De variatie en sfeer van Mezzanine bevalt me veel beter. En Prayer for England vind ik helemaal niks. Futureproof, Butterfly Caught en Special Cases vind ik daarentegen wel goed.

Deze plaat heeft mij nooit echt kunnen pakken, maar nu ik hem weer een paar keer luister hoor ik toch wel de klasse van deze plaat. Een nummer als Special Cases is gewoon hartstikke sfeervol en is dus echt een goed Massive Attack nummer. Jammer genoeg heb ik dat gevoel nog niet bij alle nummers, maar ik ga het nog even proberen. Voorlopig 3*

een 3.5 vanwege een aantal prachtige tracks (butterfly caught en antistar) helaas ook wat mindere (prayer for engeland, what your soul sings) die samenwerking met Sinnead 'o Conner had wat mij betreft ook niet gehoeven

voor mij is dit weeral een goed MA album, met de sound die ik zo graag van hen hoor! de hemelse electro vibes die hen zo typeren en die mij telkens opnieuw naar hogere sferen brengen! voor mij is dit in zijn geheel een goed album, want het is een album die ik zonder pauze en zonder skippen kan uithoren, en dat is voor mij de beste waardemeter om een album te beoordelen!
ik geef ze iets minder dan mezzanine, omdat de verrassing er natuurlijk al vanaf was!

Inderdaad weeral een klassebak van een album van deze groep 4,5 * niet hun beste , maar veel t eveel onderschat album van deze groep terwijl hun vorige dit zeker nt waren, wie dit ng niet kent of twijfelt , haal dit in huis , is wennen op het begin beetje als je hun andere albums kent maar na een tijdje is het een topper geworden , geloof me

4,5*

Ik heb 100th window suf gedraaid nadat ik hem gekocht had vlak na het verschijnen. De individuele nummers zijn minder sterk als op Mezzanine. Maar het geheel kan ermee wedijveren. Ik vind mezzanine beter maar het valt moeilijk de twee te vergelijken. Ik zie dit eerder als concept-album. Super chill-out muziek. Op deze muziek heb ik mijn vliegangst overwonnen (nachtvlucht, gedimde lichten, disc-man op repeat). De hele vlucht was één lange trip. Futureproof, Everywhen en Butterfly caught hebben een hoge kippenvelfactor vanwege de baslijn. Antistar is het ultieme muzikale orgasme als afsluiter.

duister, de sfeer is ook consistenter dan bij mezzanine ( op dat pisnummer met Sinnead na dan ) een 3.5

Album waar je echt rustig van wordt, kan er echt van genieten.

Apotheose na mezzanine! Beetje hangerige achtergrondmuziek, weinig pointe weinig sterke composities of sound.. een sterk verdunde vorm van wat deze mannen eens konden. Jammer.

Van Dale:

apo·the·o·se (de ~ (v.), ~n)
1 indrukwekkend hoogtepunt als slotstuk
2 verheffing van een sterveling tot het niveau van een god => vergoddelijking

Ik denk dat je het tegenovergestelde bedoelde . Ik vind het overigens best een fijn plaatje. Maar inderdaad, het niveau van Mezzanine wordt niet gehaald.

Hmm, ja.. ik heb dat woord altijd onthouden als anticlimax
Maar ik bedoel dus anticlimax

Wat mij betreft is het meer een 'anti-climax' als je aan cd's van voor Mezzazine gaat beginnen. Naast enkele, welgeteld 4, tracks van alles wat ze daarvoor gedaan hebben, is het belachelijk slecht. Ook weer geweldig op 100th Window zijn de arrangementen van Craig Armstrong, die ook zijn terug te horen op zijn eigen As If to Nothing

Ik vind Protection anders een heel goede plaat, waarop helaas een erg slechte cover van The Doors staat, maar verder uitstekend! Veel beter dan dit drappige nietszeggende geluid.

Niet zo goed als Mezzanine, maar wel beter dan de eerste twee van Massive mijns inziens (te hiphop voor mij). Name Taken is werkelijk prachtig.

Toch maar een *3,5, want té uitgerekt en traag.

helaas pindakaas, geen 4 geweldige albums op een rij voor massive attack.
100th window is voor de helft goed, en de helft matig voor mij.
ik maak er ook 3,5 van.
future proof, special cases en vooral antistar zijn gewoon goed.
maar ik hoor toch veel liever een unfinished sympathy, protection, eurochild,hear miser,angel of teardrop.

Tja Djeff, de plaat is veel te lang. Als het zo'n drie kwartier tot vijftig minuten had geduurd, dan had deze vast een hoge score van mij gekregen, maar hij kabbelt maar voort.

ja dat is zeker ook mijn punt van kritiek.
heb geen moeite met platen van een volle uur maar dan moeten die 60+ minuten wel allemaal even spannend zijn.

Dat de songs wat uitgerekt zijn vind ik niet zo erg moet ik zeggen. Ik vind het vooral sfeervol. Mooie geluiden die je eigenlijk alleen op een goede koptelefoon moet luisteren met een lage bas. Zeker niet beter dan Mezzanine, maar het komt een aardig eind in de buurt. Het punt is, dat meer dan de helft van de tracks mijn aandacht niet weten vast te houden. Alleen Everywhen en Small Time Shot Away weten me constant te boeien...

Als album zeer sterk, losse nummers individueel minder. Roept een gemoed op, op achtergrond luisteren werkt niet. Goede installatie aanschaffen, lage bas voelbaar instellen, in je stoel gaan zitten, niks doen. Na een uur voel je je anders. Kernwoorden: mystiek, donker, dope en trippie (dat langdradige herken ik dan ook niet).

tis voor het eerst dat ik sinead o connor herkende, voorheen nooit bij nagedacht, totdat ik het hier zag in de tracklist

het kabbelt idd wel wat voort, nergens echt heel spectaculair maar of dat zo storend is?

mezzanine is natuurlijk een hele andere plaat waar ik geen enkel nummer zwak van vind, moeje daar ook niet mee vergelijken

misschien is de beperkene factor sinead o connor? de muziek is wellicht voor haar stem geschreven en dat maakt het geheel wat vlakker?

Het geheel doet het 'm inderdaad bij dit album. Wederom zo'n cd die lekker weg luistert. Niks te klagen hier over deze cd. Herkenbare sound ook, van Massive Attack.

3,5 ster.

Dit album heeft bij mij bijna 5 jaar zo goed als ongedraaid in de kast gestaan omdat ik het saai vond en langdradig tot ik 2 weken geleden een recentie las die het album de hemel in prees. Zodoende ben ik maar eens goed gaan luisteren en het is een magistraal album! Bijna het beste MA album tot nu toe op Bleu Lines na dan. Het is echt een groei album en wordt elke keer mooier. BRILJANT gedaan 3D. Daarom 5 sterren.

Weinig sterke sound? What the...? *mond valt open van verbazing*

Deze plaat is ON-WAAR-SCHIJN-LIJK goed geproduced! Een technisch meesterwerkje! Elke sample, elke klank is tot op de perfectie ge-eq'd, er zit dynamiek in de nummers, de bas klinkt onwaarschijnlijk strak, de manier waarop zovele achtergrondgeluidjes liefdevol van links naar rechts worden gefishpanned met een geautomatiseerde chirurgische precisie, de warmte van de stemmen, die heerlijke, knisperige reversed cymbaal stukjes (zeer duidelijk hoorbaar op pakweg een nummer als Butterfly Caught), en ga zo maar een half uurtje door... Elke klank heeft z'n eigen fijne plaatsje in het geheel. Geen enkele sample wordt verdrongen door een andere, neen, ze werken samen als de radertjes in een Zwitsers uurwerk, om een onwaarschijnlijk strak tikkend geheel te vormen.

Gewoon al het allerbegin... Die gedistorte sinus, pal in het midden. En dan komt die 2de erbij in één kanaal, en dan die 3e in het andere, en ze vormen een ritmisch melodietje... En stilletjesaan wordt de distortion weggetrokken, zodat je nog overblijft met gewone, pure sinussen, en tegelijkertijd komt de gitaar op... En voor je het weet... BAM, die baslijn en drums, recht in je dorre smoel! En je had niet eens door dat die eerste klanken naar de achtergrond zijn getrokken ondertussen! Da's toch ronduit subliem qua sound! Bijna filmisch zou ik durven zeggen.

Dit is zo'n typische CD die je in het donker moet beluisteren, met gordijnen toe, en alle mogelijke vormen van afleiding ver uit de buurt. Je mooi tussen je boxen positioneren op de sweet spot, volume opendraaien zodat de lage frequenties zich langs je heen kunnen wentelen (een goede installatie is zeker een pluspunt), als om je in een warm donsdeken te wurmen, en ik zweer je, het is bij wijlen verdomd angstaanjagend. Dit is dan ook een CD die het juist volledig moet hebben van de prachtige klank, eerder dan van de muziek zelf (sfeer, sfeer, sfeeeeer!). Als je dit afspeelt op een klein radiotje, dan heb je er geen bal aan, mis je volledig die heerlijke bas, het onwaarschijlijk breed uitgetrokken stereo beeld, alsook het overgrote merendeel van de subtiliteiten, en moet alles ongetwijfeld afgrijselijk repetitief en eentonig overkomen. Of dit nu een voordeel of een nadeel is, dat laat ik aan de luisteraar over, ik constateer gewoon...

M'enfin, ieder z'n mening zeker?

Je weet het prachtig te brengen, maar één blik op mijn top10 en je weet hoever ik deze band weet te schatten.. het is niet zo dat ik er plezier uit put ze neer te sabelen, maar deze plaat vind ik gewoon te grauw en te grijs. Ze brengen hier niet wat ze kunnen brengen. Be real or suffer the consequences

Dat is nu net het punt waar we van mening verschillen... Ik vind deze plaat beter dan Mezzanine, omdat hij in mijn ogen homogener is, en, nogmaals, geluidstechnisch gezien akelig dicht de perfectie nadert. Van begint tot eind heb ik het gevoel dat de muziek, met een paar gortige toeren onder z'n hoede, op me afkruipt, in het geniep, wachtend op het moment waarop het me betrapt op die ene seconde van afleiding, om me vervolgens met een wurggreep vast te houden tot het einde. Mezzanine bevat voor mij parels van nummers (met name de titeltrack zelf), maar er zitten een paar nummers op die me een pak minder doen, en me bijgevolg uit de sfeer trekken (met name Man Next Door, ondanks die Cure sample). Dat heb ik niet met deze 100th Window, waar ik echt het gevoel heb een lange tocht te maken door één of ander mysterieus, desolaat gebied, waar je nachtmerries zich materialiseren om je vervolgens de hele tocht lang te treiteren en je de schrik van je leven te bezorgen.

Het is inderdaad allemaal nogal grijs en grauw, en volgens velen ook saai en eentonig, maar eens je in die trip zit, dan wordt elke kleine variatie en verandering uitvegroot tot iets gigantisch, en dat zorgt voor een fenomenale kick! Om nog maar te zwijgen van de grotere variaties. Neem bv. Name Taken, dat 3 minuten (heb het niet liggen meten, maar bon) ligt te dreunen op dezelfde basnoot, en dan plots zegt ie "[...] fade away", en verandert de hele muzikale omkadering, alsof alles een noot naar onder wordt geglide. En als je dan echt jezelf in de muziek aan het verliezen bent, en je zit daar al 3 minuten te trippen op die dreunende basnoot, en dàn hoor je dat, ik zweer je man, dan krijg je echt het gevoel alsof je in de ruimte wordt gezogen, en dat, dat is hemels!

Naar mijn bescheiden mening is 100th Window nu net de next step na Mezzanine, eerder dan een stap achterwaarts...

Die gedistorte sinus waar ik het in mijn vorig bericht over had begint trouwens in het linkerkanaal, niet in het midden Kwestie van correct te zijn

Ik heb hem onlangs weer eens beluisterd Suicidopolis en ik moet zeggen dat hij sterker is dan ik hier doe vermoeden. Ik vind het nog steeds een flinke tree lager dan het meesterwerk Mezzanine, maar dit is toch wel stukken strakker en sfeervoller dan die hiphop potpourrie op Blue Lines. Ik ga zelfs 1,5 punt verhogen! Toch is er iets teveel aan de knopjes gedraaid en iets te weinig over sterke composities of concepten nagedacht, daardoor blijft de plaat te vlak in vergelijking met Protection of Mezzanine. Maar 4 punten is hij toch zeker waard.

Fantastisch dat je deze cd eindelijk echt weet te waarderen Orbit. Ook voor mij is Mezzanine nog steeds hét meesterwerk maar deze luister ik na al die jaren nog verdacht veel. Protection vergelijken met 100th Window vind ik trouwens een haast ondoenbare zaak, ongelofelijk hoeveel Massive Attack in de jaren geëvolueerd is.

De sfeer is beklemmend, de productie is fenomenaal en de zang is bezwerend. Jammer van de teksten, want die lijken hier en daar echt nergens op.
Hoe dan ook een topper

En nu maar wachten op het vijfde studioalbum...