derkrijks schreef:
De Kiss hype had ten tijde van het Love Gun album zijn hoogtepunt bereikt. Poppen, boeken, tshirts, een (overigens verschrikkelijke) film..enz vlogen de toonbank over. Dit overschaduwde het matige muzikale aspect van de band. Alhoewel Love Gun tot hun 3 beste albums behoord (samen met Destroyer en Creatures of the Night) is het weer een verzameling van simpele en oppervlakkige (en ietwat pompeuze) liedjes over het geweldige rock en roll leven dat Stanley Simmons Criss en Frehley leiden. Achter de coulissen was de werkelijkheid echter wat minder leuk. Frehley en Criss morden, en gaven aan solo verder te willen, wat resulteerde in een langzame maar zekere terugval van Kiss. Drugs en drankgebruik van Frehley en Criss, en het excessieve spendeer gedrag van Stanley en Simmons begonnen meer prioriteit te krijgen. Desalniettemin is Love Gun zeer zeker een aardig album en beter is het nauwelijks geworden bij Kiss. 3.
Altijd leuk om te lezen als iemand denkt verstand van KISS te hebben en het vervolgens compleet mis hebben en eigenlijk maar wat lullen.
Ten eerste kwam de KISS film pas anderhalf jaar later uit en hadden Peter & Ace nog helemaal geen plannen voor een solo album.
Gene Simmons is welliswaar een zakenman en komt er ook grof vooruit het allemaal voor het geld te doen maar een excessieve spendeerder is het nooit geweest. Gene houdt zijn geld het liefst in zijn zakken.
Ten tijde van Love Gun huurde hij nog steeds dezelfde appartement die hij ook had toen hij nog leraar was. Hij vond het zonde om geld uit te geven aan een koophuis als hij toch nooit thuis was. Pas toen hij ging samenwonen met Cher kocht hij zijn eerste huis en zijn eerste auto kocht hij pas in 1991.
Mocht je meer willen weten over Gene Simmons en zijn geldzaken dan moet je zijn boek Sex, Money, Kiss eens lezen.
Verder vind ik Love Gun het hoogtepunt van 1977 op muzikaal gebied en komt KISS pas goed tot zijn recht als de teksten over sex en feesten gaan.
I Stole Your Love, Love Gun, Almost Human, Shock Me, voor mij zijn het evergreens. Voor serieuze pop verwijs ik je inderdaad door naar Marvin Gaye (over een excessieve spendeerder gesproken....)