Tja, ik ben 't als Live fan met de meeste mensen hier eens dat dit natuurlijk een meesterlijk album is, maar absoluut niet dat dit het enige goede album is dat Live heeft afgeleverd. Secret Samadhi, Distance to Here of het zwaar ondergewaardeerde Mental Jewelry; wat mij betreft ook bijzonder briljante platen.
Maar goed, terug naar Throwing Copper, ook één van mijn favoriete muziekalbums aller tijden (staat niet voor niets op nummer 2 in mijn top 10). Het album trapt af met het gewoonweg briljante Dam at Otter Creek, welke geweldig is opgebouwd. Begint heerlijk rustig en wordt steeds wilder en agressiever.
Dan komen een aantal bekende nummers van Live. Ten eerste Selling the Drama, echt prachtig; ik kan gewoon 'm gewoon niet luisteren zonder 'm keihard mee te schreeuwen. Dan is nog I Alone, heerlijk agressief (wat Live op Secret Samadhi en waarschijnlijk het nieuwste album ook laat horen). En als laatste de favoriet van velen, Lightning Crashes. Ook ik ben erg verliefd op dit nummer, hoewel ik moet toegeven dat hij na een overdosis een beetje kan gaan vervelen. Maar ja, dan had ik 'm maar niet zo vaak moeten luisteren.
De wat onbekendere nummers die we dan krijgen, zijn echter niet minder briljant. Mijn favorieten wat de rest van het album betreft staan Iris en Shit Towne zonder twijfel op eenzame hoogte. Wat onderaan staan TBD en All Over You, beide prima nummers maar toch de minste van de 14 parels op deze CD.
Dan hebben we nog het lekkere Top, welke met zijn fijne tempo en geinig ritme erg lekker wegluistert en het fijne (en opnieuw heerlijk agressieve) Stage. En tja, Waitress mogen we ook absoluut niet uitvlakken, want dat is ook een perfect nummer, zowel qua tempo als qua lyrics. En dan dat fluitje aan het einde van het nummer, krijg die nog maar eens uit je hoofd!
Met de laatste drie nummers had ik vroeger nooit zoveel, maar ben ik de laatste tijd erg gaan waarderen. Pillar of Davidson is inmiddels uitgegroeid tot een persoonlijk favoriet, werkelijk een schitterend nummer. Van White, Discussion ben ik nog steeds niet helemaal ondersteboven maar hij is wel oké. En op Horse, het laatste country- achtig nummertje (waar ik toegegeven erg aan heb moeten wennen), ben ik inmiddels ook zwaar verliefd geworden.
Als ik dit allemaal opsom kan ik dus niet anders concluderen dat Throwing Copper niet minder dan geniaal is. Een prachtig album van (nog steeds) één van mijn favoriete bands. Nummer twee in mijn top 10 en natuurlijk vijf hele dikke sterren. Een terechte plek in de top 250!
5 sterren.
Oh ja, die cover heb ik ook altijd al prachtig gevonden!