Queensrÿche - Frequency Unknown (2013)

Mijn mening na 1 luisterbeurt. In het algemeen: ik vind dit album buiten de zang van Tate om niet echt als een Queensryche album overkomen. Met name de gitaren klinken (logischerwijs?) anders. Natuurlijk is de band achter Tate anders. Is het album daarom slecht: nee, ik vind dat erg meevallen, sterker nog er staan een aantal goede songs op zoals Slave, In the Hands of God, Running Backwards, Fallen en The Weight of the World. De laatste song klinkt dan nog het meest op de "oudere Queensryche".
Het album klinkt wel wat steviger als de voorgaande (echte) Queensryche albums American Soldiër en Dedicated Chaos.
Tja, het uiteenvallen van Queensryche in twee kampen hoeft, zoals al aangegeven door Ozwald op 4 april j.l. naar het voorbeeld van Van Halen en David Lee Roth, niet slecht te zijn. In ieder geval is dit een lekker album (afgezien van de mix natuurlijk, maar ik heb echt naar de songs geluisterd). Ik ben dan ook benieuwd naar het album van , ahum, de "echte" Queensryche.
Het is zonde dat Tate deze band niet opgezet heeft onder een andere naam en met de kinderlijke titel en hoes. Ook het moddergooien in de media doet zijn kant van de zaak geen goed. Dat heeft bij mij de sympathie voor deze goede zanger als sneeuw voor de zon doen verdwijnen.
Mijn oordeel is dat deze plaat voorlopig 3.5 sterren krijgt. Ik heb dan niet in het oordeel meegenomen de extra bonus tracks. Die hadden ze beter niet kunnen gebruiken op dit album... Empire en Jet city Woman klinkt zelfs bij tijd en wijlen ronduit vals....
Ik zal het album wat vaker luisteren en ben benieuwd of de 3.5 ster blijft staan of minder/meer gaat worden.

Frequency Unknown is het hulpgeroep van een verwarde en verworpen geest. Gefrustreerd, boos, wanhopig, verdrietig. Het is niet alleen de hoesafbeelding die F.U. zegt, maar het hele album heeft die houding aangenomen. 'Stupidly heavy' is het genoemd en ja, dat is het geworden. Voor QR's doen loodzware gitaren, groovende drums/bas en bij tijd en wijlen nog een verdwaalde toetsenpartij, maar het grootste punt van aandacht is natuurlijk Geoff Tate, die zichzelf vocaal van alle kanten laat zien. Zo hoor je hem grooven in de laagte, melodisch zingen, zijn stem laten breken, prachtige ballades brengen en intussen ook nog een stukje rappen. Jazeker, Tate is gewoon weer in topvorm en dat laten ook zijn fijne achtergrondvocalen merken, maar het is vooral op tekstueel vlak dat deze plaat de vuist vormt die uiteindelijk is doorgedrongen tot de hoesafbeelding.

Om Tate's eigen woorden maar even te parafraseren, in zijn teksten schrijft hij soms over dingen die hij uit zijn systeem moet hebben. Het is dus niet gek dat er een paar teksten over het gebeurd zijnde tussen zitten, maar dat ik ze vrijwel allemaal aan dit thema zou kunnen verbinden had ik niet verwacht (al zijn sommige verbanden wat ver gezocht misschien). Ik ga ze niet allemaal opnoemen, maar wel een paar. De vele emoties die Tate ervaarde na zijn ontslag komen allemaal terug. Woede in 'Dare' (in zijn eigen woorden: "Those guys can't fight their way out of a paper bag." Bron), verdriet in 'Cold' en 'Life Without You', radeloosheid in 'In the Hands of God', en in 'Everything' wordt er gereflecteerd op wat nog had kunnen komen. Maar de mooiste vind ik 'The Weight of the World', waar ik gewoon een stukje van moet citeren.

"This story might be close to over
But then again every story ends
Show me the light
'cause I'm not ready to go
I've got so much more to say
So much more to do"

Als je in je achterhoofd houdt dat dit over Queensrÿche gaat en de twijfelachtige rol die Tate daarin nog gaat spelen krijg je spontaan medelijden met hem. Hij heeft met dit album echter bewezen dat hij in zijn ééntje prima de rol van Queensrÿche kan vervullen, hoe radicaal dat ook klinkt.

De muziek klinkt als een typisch post-Promised Land QR album: relatief korte songs, veel zang, veel groove, en ook dit keer zijn er weer compleet nieuwe dingen bij, maar in geen geval is dit een Geoff Tate solo album. Op een manier natuurlijk wel, want hij is op het moment solo, maar hij schrijft zijn solo-platen toch met een heel ander doel voor ogen dan dat hij een QR album schrijft. Er zitten diepere lagen in zijn QR platen. Een nummer als 'In the Hands of God' of 'Fallen' had zo op Promised Land of American Soldier kunnen staan, 'Life Without You' had niet misstaan op Empire, 'Running Backwards' had met zijn 90s groove goed op Hear in the Now Frontier gekund en 'The Weight of the World' is een grootse epische afsluiter die prima in het rijtje past naast grootheden als 'Anybody Listening?', 'Someone Else?' en 'Big Noize'.

Al met al ben ik overtuigd dat Frequency Unknown ondanks de lage verwachtingen toch zeer de moeite waard is. Edwynn bleek gelijk te hebben, als de muziek goed is kan de artiest nog zo'n eikel zijn, maar stiekem toch een erg creatieve muzikale geest hebben. Eerder zei ik nog dat deze plaat in mijn CD-kast naast Kings & Thieves mocht staan, maar ik heb me bedacht. Hij zal goed op zijn plaats zijn naast Dedicated to Chaos.

4* met kans op groeien.

Haastig in elkaar gezet plaatje, om er maar voor te zorgen dat zanger Geoff Tate na de breuk met de overige bandleden de eerste zou zijn met een nieuw album. Vreemd genoeg zijn de songs best oké (plus best stevig, vooral qua gitaarwerk) en is dit eigenlijk al met al één van de sterkere Queensryche-albums van de laatste jaren. Niet dat dat zo'n prestatie is gezien de matige kwaliteit van de meer recente albums, maar toch. Jammer van de brakke produktie en de soms te ver naar achteren gemixte zang van Tate, waardoor één en ander niet helemaal uit de verf komt. De vier remakes van klassieke Queensryche-tracks hadden tevens absoluut achterwege mogen blijven, die klinken nergens naar.

Nou ben ik nooit een echt grote queensryche fan geweest en leek de band al jaren in een negatieve spiraal te zitten maar al de drama rond het "ontslag" van Tate maakten me toch wel nieuwsgierig naar dit album.

Tate heeft de publieke opinie behoorlijk tegen zich en ik vind zijn gedrag op het podium altijd wat arrogant overkomen maar ergens heb ik wel een zwak voor deze man. Ik vind zijn voormalige bandgenoten wel erg in de slachtofferrol kruipen, alsof het kleine kinderen zijn die jaren gepest zijn door hun oudere broer. Hoe dan ook Tate lijkt niets goed meer te kunnen doen volgens veel mensen en deze mensen lopen de plaat ook al bij voorbaat af te kraken op het internet. Doet me een beetje denken aan toen chinese democracy uitkwam. Veel mensen wilde die plaat ook gelijk met de grond gelijk maken maar bleek gewoon een behoorlijk goed album te zijn.

Dat vind ik dus ook van Frequency Unknown. Ik zal de bonustracks niet meerekenen want die zijn inderdaad overbodig en ik vermoed dat er een juridisch idee achter zit. Het echte album heeft in mijn opinie geen zwakke nummers, ik heb immers nooit de behoefte een nummer te skippen. Cold is een pakkende opener en heeft zoals alle nummers op deze plaat een sterk refrein. Soms gaan de teksten wat te opvallend over zijn vorige bandleden maar echt storen doet het me niet. Slave is voor ryche begrippen behoorlijk heavy en In the hands of god en The weight of the world vind ik pareltjes van nummers. Verder vind ik de zang erg goed al zal hij het live niet meer waar kunnen maken. Het refrein van Everything zullen sommige mensen misschien wat te catchy vinden maar mij bevalt het wel.

Met de produktie/mix heb ik ook geen probleem maar ik verbaas me al langer over het geklaag hierover bij andere bands/albums. Iedereen lijkt ineens een audiofiel te zijn en over elk dingetje te vallen, al zullen de meeste mensen elkaar wel gewoon napraten.

Ja, deze doen we ook mee met de marathon, omdat de titel Queensrÿche hier boven prijkt.

De hele soap heb ik toen redelijk actief meegekregen nadat ik American Soldier en Dedicated To Chaos aan me voorbij had laten gaan. In het begin was ik nog een onderdeel van kamp Tate ("kom op, toch wel de stem van QR") maar toen de verhalen van de bandleden naar buiten kwamen over zijn gedrag en ik wat live-beelden mee kreeg, hield het voor mij toch ook snel op.

En dan dit album... Ja, het heeft niet heel veel met zijn voormalige werkgever te maken heh? Bij vlagen een aardig deuntje (In The Hands Of God) of zelfs een redelijke compositie (Everything, Fallen), maar voor het gros klinkt het wederom als het gekabbel van de alternatieve rock/metal die de band dat hele millennium al speelde. Het is niet zo dat Tate ook slecht zingt, het zijn gewoon geen hele fijne zanglijnen. Sluit met The Weight Of The World stiekem ook nog geeneens zo slecht af, maar het nodigt niet uit tot vaker luisteren. Op dit moment had Tate eigenlijk gewoon al verloren.

Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensrÿche (ep)
4. The Warning
5. Empire
6. Q2K
7. Promised Land
8. American Soldier
9. Operation: Mindcrime II
10. Hear In The Now Frontier
11. Frequency Unknown
12. Dedicated To Chaos
13. Tribe

Dare heeft potentie, daarna zakt dit album behoorlijk als een plumpudding in elkaar.

Wederom heeft Geoff Tate de luisteraar weinig te bieden. Hij zet zonder zijn oude bandgenoten de koers van uitgebluste metal voort. Er zijn wel degelijk goede ideeën, maar die raken vaak ondergesneeuwd door het matige geluid of de slechte context waarin die ideeën verwerkt worden. Zo is Slave vervelende ragherrie en komt de prima solo er simpelweg niet tot zijn recht. De gunfactor heeft Tate toch al niet vanwege zijn vervelende elementen in de voorgaande albums en de FU-houding die hij constant uitstraalt. Het is gewoon niet erg goed/interessant.

Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensryche EP
4. Empire
5. The Warning
6. Heart In The Now Frontier
7. Q2K
8. Dedicated To Chaos
9. Frequency Unknown
10. American Soldier
11. Promised Land
12. Operation: Mindcrime II
13. Tribe

Vandaag geluisterd naar dit album, en dat is eerlijk gezegd voor het eerst.
Na de de gezellige split tussen Queensryche en Tate Heeft het mij nooit geboeid om een poging te wagen.
Maar ben toch nieuwsgierig.
De houdbaarheidsdatum van Queensryche is wat mij betreft allang verstreken, al zal ik waarschijnlijk de enige zijn die American Soldier en Q2K best goede albums vind, ondanks dat ik niet zo van de Amerikaanse patriottisme hou.
Queensryche met Todd is leuk, maar de gloriedagen van het debuut tot en met Empire zal het nooit meer beleven.
Als je dit album met geen kennis van zaken beluisterd, is dit album best aardig, meer niet.
Tate zingt goed, band is ok, nummers zijn leuk.
Je zal tijdens een lange rit niet in slaap vallen maar beluisteren tijdens een marathon is ook weer niet zo'n goed idee.
Jammer dat het zover moest komen.