Kalamitsi schreef:
Nog een kritische noot: de teksten. Bekentenissenlectuur. Het bezongen (onderlinge) liefdesleed van de muzikanten raakt bij mij geen enkele snaar. Pathetiek van de bovenste plank.
Dat is de kern van muziek: het raakt je of het raakt je niet. Zelf vind ik Rumours een fantastische plaat, en dat komt dan met name door de uitvoering, de variatie in songstijlen en de manier waarop de inbreng van de verschillende groepsleden - ook al zijn dat meestal afzonderlijke songs - zo wonderwel mooi tot een eenheid is gesmeed.
Van de diepgang van de teksten raakte ik pas later doordrongen, dat had ik als tiener nog niet zo in de gaten in de late jaren zeventig. Ik ben er echter wel van overtuigd dat het verhaal achter de totstandkoming van deze plaat flink heeft meegeholpen om Rumours de iconische status mee te geven die het momenteel bezit. Waardoor ik anno 2023 het gevoel krijg dat deze plaat toch een beetje 'overhyped' is. Ik hoorde onlangs in een platenwinkel een groepje jonge meiden vol bewondering praten over de perikelen die destijds in de studio zo'n belangrijke rol hebben gespeeld. En werkelijk iedereen (nou ja, bijna) lijkt te vinden dat dit album in zijn of haar collectie moet thuishoren. De legendevorming stijgt daardoor als het ware boven de muziek uit.
Want inderdaad: uit het oogpunt van songwriting, uitvoering en productie is Rumours een nagenoeg perfecte popplaat, maar hij schuurt of verrast niet zoals menig ander popklassieker pleegt te doen.
Dat laatste hoeft voor mij overigens niet; ik kan hier prima van genieten, ook al is het album een beetje overplayed. Maar ik snap wel waarom sommige muziekliefhebbers dit niet als de klassieker beschouwen die veel anderen er wel in horen.