The Velvet Underground - The Velvet Underground (1969)

Jammer van The Murder Mystery. Erg irritant en past totaal niet op dit album qua sfeer. Verreweg het minste nummer van The Velvet Underground dat ik al gehoord heb.

Buiten wat simpelere nummers zoals 'Jesus' en 'That's The Story Of My Life' is dit wel een erg goed album, maar TOTAAL niet ook maar enigszins in de buurt van het debuut IMO.

Met het uitkomen van de Super Deluxe versie heb ik de derde van de band weer eens kritisch beluisterd. De uitkomst is wat ik al wist: hun beste album. En met de toevoeging van cd 4 met alle outtakes komt het aantal sterren eigenlijk op 10 uit. In het onderstaande stuk haal ik de meeste nummers er uit en probeer een poging tot duiding te doen waarom ik ze zo goed vind.

Zowel de ballads als de rockers zijn geslaagd, de variatie in de songs werkt fantastisch en met het verdwijnen van de gekte van John Cale is er een extreme focus op songs, zonder het eigene van The Velvet Underground te verliezen. Knappe prestatie, die onopgemerkt bleef in 1969. Heel onterecht.

Wo.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Wat is The Murder Mystery een geweldig nummer zeg. Net bij de eerste luisterbeurt zijn de andere nummers niet echt bijgebleven, maar die kwam echt meteen binnen. Die bijna negen minuten zijn zo voorbij, en het had nog wel wat langer door mogen gaan. Voor de rest lijken het gewoon mooie songs die ik nog wat vaker moet horen. Meer ingetogen en minder experimenteel dan VU & Nico.

Comatueus?

Brian Eno over een van z'n favoriete albums: The Quietus | Features | Baker's Dozen | Free, Open Spaces: Brian Eno's Favourite Records - thequietus.com

Veel popachtige liedjes met een groot gevoel van zelfmedelijden, paar aardige doch lichte rocknummers.

Halfje er bij vanwege de redelijk geniale live cd (live at the Matrix, opname 26 en 27 november 1969)

Geen touw aan vast te knopen. Na het erbarmelijke White Light/White Heat is deze titelloze plaat niet per se het laatste wat ik verwacht had, maar het zit wel behoorlijk aan de andere kant van het spectrum. De waardering is dan ook weer terug. De A-kant staat vol mooie, zoete liedjes met prachtige akoestische stukken. De plaat is zelfs op weg naar een keurige vier sterren tot The Murder Mystery zich aandient. Hoezeer ik het ook tof vindt dat bands op experimentele toer gaan, hier is het een kakofonie aan geluiden door verschillende dingen tegelijk af te spelen. Ik kan er niks mee en het gaat al vrij snel irriteren. Jammer, want Lou Reed zingt op dit album op z'n best.

Tussenstand:
1. The Velvet Underground & Nico
2. The Velvet Underground
3. White Light/White Heat

Lou had op een slinkse manier die gekke John Cale uit de band gewerkt.
Op dit album zingt Doug Yule ook het e.e.a.maar de stemmen van Doug en Lou lijken wel op elkaar.
Dit is wel mijn beste plaatje ooit

Middle of the road. Grappig hoe de band na twee vrij experimentele albums (elk op hun eigen manier) hier ineens de meest standaard muziek produceert. Toegegeven, Reed zingt niet onverdienstelijk en ik vind het experiment op The Murder Mystery best aangenaam. De valse vrouwenzang is eveneens weer leuk, maar voor het gros is het gewoon op de achtergrond en beledigt het niemand. Dat lijkt me na het vorige album dan ook weer vreemd (al vind ik dit dan weer fijner om naar te luisteren).

Tussenstand:
1. The Velvet Underground & Nico
2. The Velvet Underground
3. White Light/White Heat

Een hele verbetering t.o.v. de voorganger "White Light/White Heat". De eerste vijf nummers komen op mij gevoelig en soms wat zoet over, maar luistert lekker weg.

Het experimentele nummer "The Murder Mystery" stoort mij totaal niet en vind ik wel wat hebben.

Coma Catzegt: Maar ik constateer jammerlijk dat de 2 afsluiters het album van mijn 5-sterren ranking afhouden. Voor de rest vind ik alles geweldig hier, gemiddeld (melodieuzer/)aangenamer dan het eerste (minder revolutionair uiteraard) en het tweede album. Het was toch al duidelijk dat Lou Reed de grote man was van de Velvets (Nico is vooral chanteuse op het debuut in echte Reed-songs) en John Cale is niet onmisbaar klaarblijkelijk. Ik hou erg van een aantal John Cale-songs maar ik denk dat hij pas later - onder de vleugels van Reed vandaan - aan zijn compositorische gaven toekwam. Toch maar eens luisteren of misschien 'Loaded' het ideale VU-album is.

Tijdens de Nan Goldin-tentoonstelling in het Stedelijk (diavoorstellingen ondersteund door muziek van onder meer Velvet Underground, Nick Cave, Bowie) kwam het nummer After Hours voorbij. Wat een nummer is dat eigenlijk: zou ook nu uitgebracht kunnen worden, cliché is hier waar: tijdloos...