Vaak schrijf ik veel te lange verhalen, hier kan ik het kort houden. Verwacht ten opzichte van hierboven geen nieuwe inzichten, want: goed en zwaar geproduceerd door Michael Wagener, hakkende slaggitaren wat nieuw was in die periode, minder snel dan de voorgangers maar wel heavy, mooie hoesfoto, invloedrijk als brug tussen de New wave of British heavy metal en speed-/thrashmetal en natuurlijk véééél energie, heerlijk gitaarwerk en eigenwijze zang.
Dat de band het live waarmaakte zonder dat de gitaren konden worden gedubbeld, hoorde ik in januari 1984 bij
Countdown Café met enthousiaste aankondiging van Alfred Lagarde.
In 2008 noteerde
Germ nog:
"Raven bleef nog wel regelmatig albums afleveren, maar kon nooit meer aanhaken bij de snel evoluerende metal wereld.". Die stelling was correct tot in 2015
ExtermiNation verscheen, gevolgd door
Metal City (2020) en
All Hell's Breaking Loose (2023), waar het in alle gevallen ráák is.
Goudeerlijk-in-je-smoel, de oren kietelend en hárd. Favootjes van dit album:
Mind over Metal,
All for One,
Run Silent Run Deep,
Seek and Destroy en
Hung, Drawn & Quartered.