Dream Theater - Train of Thought (2003)

Ook dit album gaat een half puntje omhoog. Prima plaat en dat niveau weten ze een aantal albums goed vast te houden

Uit toenmalige interviews begreep ik dat dit een album was waarop de heren John Petrucci eens even lekker uit zijn dak wilden laten gaan, een shredding-plaat dus, maar dat blijkt absoluut niet ten koste van de diversiteit en de veelkleurigheid te zijn gegaan - sterker nog, dit is nog altijd mijn favoriete DT-album ná Scenes from a memory. Er zijn een paar kleine oneffenheidjes, zoals het feit dat de opener soms iets teveel op mij overkomt als een poging om een tweede strijdnummer / lijflied / "herkenningstune" à la Pull me under te schrijven (zonder dat het daarmee overigens een slecht nummer wordt), en dat minuutje "nu-metal"-gebral in This dying soul (3'40-4'40) vind ik knap irritant, maar in het grotere geheel van het album vallen die minpuntjes probleemloos weg. Hoogtepunten zijn voor mij de briljante riff aan het begin (0'52) van This dying soul, het instrumentale Stream of consciousness waarin niet veel lijkt te gebeuren maar dat toch de volle elf minuten spannend blijft, en het lange slotnummer dat ik nog altijd zo ongeveer het beste vind dat Dream Theater op de plaat heeft gezet, mede vanwege de briljante solo (waarvoor Portnoy en Myung trouwens ook een fraai bedje leggen). Jawel, nog altijd op nummer 2 in mijn DT-top-tien.

Minder genuanceerd (en een stuk steviger) dan andere albums uit het oeuvre van de band, iets dat niet overal even goed uitpakt. Het geluid van het album is, mede door de wat kale produktie, aan de eenvormige kant, waardoor de meeste songs nogal op elkaar lijken. Het materiaal is zonder meer goed, maar er staan wat mij betreft geen geweldige songs op en bepaalde tracks gaan veel te lang door. Ik ben absoluut van van zwaar en scheurend gitaarwerk, maar het past niet helemaal bij Dream Theater.

Blijf dit een te gek album vinden, vooral het instrumentale Stream of Consciousness, dat vol met geshred zit, heeft een duidelijk thema en verschillende movements. Voor mij persoonlijk hun allerbeste instrumentale track.

10 x beter dan hun laatste twee ( zwakke) producten ( heeft met de composities EN drummer te maken)

Wat is dit goed zeg. Wat een vuur, power en een statement. Niet vergelijkbaar met de pretentieuze symfonische golden oldies band die ze nu zijn geworden .

Een prima album waar Dream Theater laat horen ook best het gas pedaal open te kunnen zetten. Hierbij verliezen ze echter nergens de melodieuze en zachte kant uit het oog. Ik verveel mij eigenlijk nergens bij deze plaat. Lekker album.

Ik ben benieuwd wanneer de leden van Dream Theater Billie Eilish aan gaan klagen voor het plegen van plagiaat. Haar thema voor de nieuwe James Bond-film No Time To Die is namelijk gejat van het einde van "In the Name of God". Goed te horen vanaf minuut 12:58. Zelfs het afsluitende piano-akkoord is, alhoewel in een andere toonsoort gespeeld, hetzelfde!! Kan bijna geen toeval zijn!!

Mike Portnoy verklaarde zich een tijdje geleden in elk geval Billie Eilish fan. Kennelijk is ook het andersom dus.
...Ik heb het nummer verder niet geluisterd wegens chronische desinteresse overigens.

Wat is dat t toch een verdoemd fijne site! Nu word ik door de opmerking van Corvis Christi weer nieuwsgierig naar TOT.
Ook weer zo’n album dat te lang niet gedraaid is.

De hernieuwde kennismaking bevalt goed. Niet alles wat DT uitgebracht heeft is even goed, maar TOT behoort zeker tot het betere werk.
Dank waarde Corvis Christi, dank.

Plaat boeit van begin tot eind, waarbij Portnoy en Petrucci fenomenaal zijn! Halfje erbij.

Hmm, deze gaat toch echt een half puntje omhoog. Ik krijg hetzelfde gevoel dat ik bij Queensryche heb, in het begin van je carrière briljante uitbrengen en dan gaat het mis. Heeft in beide gevallen ook wel iets met vertrokken bandleden te maken.

Veel krachtpatserij, weinig goede songs. 2 sterren

Lekker plaatje, alleen dat refrein van het eerste nummer trek ik niet. Saai monotoon en dreinerig. Daar hebben de mannen van DT wel vaker last van, maar hier gaat het me te ver. Voor het overige niets te klagen.