Dream Theater - Images and Words (1992)

Ik bedoel daarmee de thrashy versnelling in de tweede brug van Pull Me Under.

Ze hadden gewoon elk hun eigen invloeden. Savatage gebruikte piano op Gutter Ballet, Fates Warning viool op Perfect Symmetry en Queensrÿche deed zo veel dingen die niet standaard bij traditionele heavy metal hoorde. En dan heb ik het nog niet over wat Celtic Frost allemaal deed. Zo bijzonder is een saxofoon dan toch niet. Die keyboardsolo's kende ik al van Deep Purple.


Mekong Delta leende ook uit klassieke werken. Maar waar het om ging is dat het progressief technische in meerdere subgenres opgang maakte, los van Dream Theater. Dream Theater haalde vooral mosterd bij Fates Warning en Rush. De band klonk heel snel heel professioneel en was er op dit album sterk in om met soms best ingewikkelde muziek toch toegankelijk te klinken. Maar dat is iets wat Fates Warning een jaar eerder ook op Parallels deed. En thrashy was Fates Warning nog langer geleden al.

Een T-shirt van een band die je niet meteen verwacht, was ook niet nieuw. Mogelijk heeft Dream Theater een betekenis gehad in de onderlinge acceptatie, maar dat is dan in mijn ogen vooral te danken aan hun populariteit. Van LaBrie's verleden in een glam metalband hoor of zie ik hier niks terug. Hun kledij en haardracht ligt ook helemaal in lijn met wat toen in de mode was in dit subgenre.

Als je ziet hoe weinig Dream Theater uiteindelijk van hun koers is geweken zou ik het ook eerder een band noemen die progressief klinkende muziek maakt dan een progressieve band. Bij Fates Warning en Queensrÿche zit er veel meer vernieuwingsdrang in de muziek doorheen hun discografie.

Ik zie bepaalde toch anders in het licht van Images and Words. Al kan ik met het populariteitsargument wel meegaan. DT brak door en trok fans vanuit meerdere hoeken.

-Savatage en Fates Warning hebben zoals gezegd toch een andere uitstraling dan Dream Theater alhier. En dat zit hem in het verder doortrekken van het progelement maar toch ook de hairinvloeden. Die hoor ik toch zeker wel terug. Take The Time en Surrounded zijn bijvoorbeeld weer iets heel anders dan Metropolis of Learning To Live. Parallels heeft wat van die lichtvoetige elementen maar is veel homogener qua opzet dan Images And Words.

-Mekong Delta is in de basis ook echt een thrash/speed acht die inderdaad klassieke stukken op die manier onder de aandacht bracht. Heel innovatief maar toch niet zo'n samentrekking van invloeden als Dream Theater op Images And Words.

Ik ontken de Rush- en Fates-invloeden ook helemaal niet. Die haalde Mike Portnoy zelf ook overal aan. En When Dream And Day Unite is een schoolvoorbeeld van een album dat vrijwel geheel geënt is op het geluid van Fates Warning en Queensrÿche. Het is alleen dat het op Images And Words allemaal wat eclectischer werd. En daarom toch wel een mijlpaal in de progmetalgeschiedenis.

Ik zal niet zeggen dat het geen mijlpaaltje is. Maar slechts een van de velen.

Wel een uitstekend album op zich. In de zomer/herfst van '92 samen met A Social Grace mijn favoriete album.

Ik en/was er ook gek op. Hoewel ik de laatste jaren toch veel vaker A Social Grace in de speler heb gehad dan Images And Words. Dream Theater stoot in zijn geheel nog nauwelijks door tot mijn rotatie-stapeltje.

De tand des tijds knaagt wel wat harder aan Images and Words dan aan A Social Grace inderdaad. Enkele van de laatste DT albums vind ik toch wel weer heel tof.

Dit doorbraakalbum van DT vind ik erg overschat . Zeker , de eerste twee tracks zijn van grote klasse. Maar wat daarna komt varieert van matig tot aardig, niet meer. Deze band heeft een geweldig potentieel maar het schrijven van echt goede songs is toch een kwaliteit. Naar mijn mening laat deze band dat toch te weinig zien, wat dat betreft is dit album wellicht representatief voor DT. Aan muzikale krachtpatserij geen gebrek maar aan goede doordachte nummers helaas wel vind ik. 3 sterren

Dream Theater verwijten dat ze Dream Theater zijn. Dat komen we bij elke plaat van ze wel tegen. Is het dan overschat of vind je er gewoon niet zoveel aan?

Mensen noemen een album dan overschat op basis van hun eigen mening.

Eigenlijk gaat het dan gewoon over het overschatten van hun eigen mening.

Mijn point is dat naar mijn mening deze band oneindig veel beter zou zijn als ze zich meer concentreren op de song en niet op stoerdoenerij. Maar dat is mijn mening , niet overschat of onderschat.

En tja als iemand hier iets schrijft is dat zoiezo zijn of haar mening. Ik kan dit niet in elke zin toevoegen. Jammer dat sommige mensen dat niet snappen, spreekt vanzelf toch?

Je gebruikt het woord "overschat" Dan val je impliciet de mening van een ander aan. Maar dat is niet zo, schrijf je. En dat wilde ik graag even helder hebben.

Over de songschrijverij ben ik het in dit geval verder niet met je eens. Maar dat blijft zoals gezegd een hardnekkig verwijt naar Dream Theater waar ik me even niet meer aan waag op te reageren.

Door het overschat te noemen gaat je mening vanzelf ook over de mening van anderen. Vreemd dat sommige mensen dat niet snappen.

Maar om in dezelfde taal te spreken: Jij onderschat het album want het zijn wel goeie liedjes.

Je schrijft zelf ook dat de tand des tijds hieraan knaagt. Zo goed zijn ze niet dus.

Dat ging niet over de nummers maar over hoe het album klinkt waardoor volgens mij duidelijker is uit welke periode het komt dan het album van Psychotic Waltz. In die zin knaagt de tand des tijds er meer aan. Maar dat hoeft het luisterplezier niet in de weg te staan, toch? Bovendien zijn nummers nooit goed of slecht maar worden ze goed of slecht gevonden. Er valt wat betreft niks te overschatten of te onderschatten.

Jongen, ik heb zoveel luister plezier. Elke dag is het een feest!

Ik weet dat dit een enorm invloedrijk album is. Toch heb ik er nooit echt iets mee gekund. Er staan sterke dingen op, zeker, maar tekenend is hoe het toffe "Pull Me Under" opgevolgd wordt door het slappe "Another Day". De rest van het album laveert tussen sterk en irritant. Ik voelde me bijna verplicht dit album in mijn collectie te houden omdat ik een aantal CD's heb die niet in dezelfde hoedanigheid bestaan zouden zijn zonder "Images and Words", maar nee. Ondermaats kan ik het niet noemen, maar ik moet iets hebben met een plaat. Dat kan zijn de sfeer, maar ook een bepaald algeheel geluid, maar ook dat vind ik niet fijn hiero, en dat ligt niet alleen aan de drums....

Is op 9 september uitgekomen maar of het nou een nieuw album is of een compilatie van een aantal andere verzamel albums / bootlegs ?

Dream Theater - Lost Not Forgotten Archives Images and Words demo’s

Alles uit Lost Not Forgotten serie, was al eens verschenen via Ytsejam records. Dat wordt allemaal opnieuw uitgebracht. Het betreft bootlegs, fanclubdingen en dus demo's. De oorspronkelijke release kan als een compilatie in de mume-kronieken zou ik denken.

Absoluut een gamechanger toen dit album uitkwam. Ik ben sindsdien een groot fan. Enige nadeel van dit album is de werkelijk afschuwelijke sound van de drums. Voor de rest niet dan lof.

Van de week was ik even aan het graven door mijn cd kasten, en kwam ik zowaar deze en Awake tegen. Was al jaren terug dat ik ze had opgezet. Heb er ook maar 2 van Dream Theater, want verder was ik nog niet gekomen ook. Dit is echt een lekker album met vooral een goede balans tussen de 'drukke' en de rustigere nummers, en een Labrie die echt goed zingt zonder schreeuwerig over te komen, en goed bij stem is. Een leuke plaat, maar op de 1 of andere manier ook niet helemaal mijn ding. Dit word wel vergeleken met Rush en Queensryche, maar op die 2 bands ben ik echt gek op.

De vergelijking met die bands lees ik ook wel eens, maar ze gaan volledig mank.

Grappig, ik had een lijst met albums op shuffe gezet, en kwam zo deze weer eens tegen. Ik vond dit ook zeker een leuke plaat, maar ik was juist extreem positief verrast en dat ik vergeten was hoe muzikaal deze plaat klinkt. En luister hem sinds aantal maanden dus best wel regelmatig weer.
Heerlijke hardrock, over de top glamorieus. Eigenlijk is dit pop muziek tot uiterste gepushed. Iets met een kwartje zullen we maar zeggen!