Edwynn schreef:
En met Images And Words komt de band wat mij betreft ook helemaal los van wat we al kenden van Queensrÿche, Fates Warning, Crimson Glory en Savatage. Bij die bands ligt de nadruk toch wat meer op traditionele heavy metal waarbij op Images And Words wat meer invloeden bij de kop gepakt werden. (saxofoon, uitbundige keyboardsolo's usw.)
Ze hadden gewoon elk hun eigen invloeden. Savatage gebruikte piano op Gutter Ballet, Fates Warning viool op Perfect Symmetry en Queensrÿche deed zo veel dingen die niet standaard bij traditionele heavy metal hoorde. En dan heb ik het nog niet over wat Celtic Frost allemaal deed. Zo bijzonder is een saxofoon dan toch niet. Die keyboardsolo's kende ik al van Deep Purple.
Edwynn schreef:
De technische metal van Death, Cynic en Atheist was louter op death/thrash gefundeerd en staat hier verder los van.
Mekong Delta leende ook uit klassieke werken. Maar waar het om ging is dat het progressief technische in meerdere subgenres opgang maakte, los van Dream Theater. Dream Theater haalde vooral mosterd bij Fates Warning en Rush. De band klonk heel snel heel professioneel en was er op dit album sterk in om met soms best ingewikkelde muziek toch toegankelijk te klinken. Maar dat is iets wat Fates Warning een jaar eerder ook op Parallels deed. En thrashy was Fates Warning nog langer geleden al.
Een T-shirt van een band die je niet meteen verwacht, was ook niet nieuw. Mogelijk heeft Dream Theater een betekenis gehad in de onderlinge acceptatie, maar dat is dan in mijn ogen vooral te danken aan hun populariteit. Van LaBrie's verleden in een glam metalband hoor of zie ik hier niks terug. Hun kledij en haardracht ligt ook helemaal in lijn met wat toen in de mode was in dit subgenre.
Als je ziet hoe weinig Dream Theater uiteindelijk van hun koers is geweken zou ik het ook eerder een band noemen die progressief klinkende muziek maakt dan een progressieve band. Bij Fates Warning en Queensrÿche zit er veel meer vernieuwingsdrang in de muziek doorheen hun discografie.