Dream Theater - Images and Words (1992)

Sorry

Ik lees nergens de naam Symphony X trouwens. Veel beter gaat het niet worden in het progmetal wereldje vind ik.

luister dan even naar THE MIRROR

Ik zit hier bij het verkeerde theekransje.
En inderdaad hoort Symphony X er ook bij.

Maar de beste progmetalplaat allertijden is......

Ark - Burn the Sun!

oh maar dan ben jij een fan van Jorn??

Nee.
Op die plaat is gewoon alles raak.
Jorn volg ik verder niet en vind zijn soloplaten erg overthetop.

daar verschillen we van mening, maar over ARK ga ik een eind met je mee

En public wil je me bashen, maar antwoorden op een privébericht na je cynisme is moeilijk voor je? Echt, zoek een leven ofzo.

Michiel, het kan in het leven zo zijn dat mensen het niet met je eens kunnen zijn. Er zijn waarschijnlijk ook zelfhulpboeken die je steun kunnen bieden om dit te accepteren.

Ik snap je punt.

oké, duidelijk, luigifort!

Dream Theater - Images and Words

Echt een top album van Dream Theater. Het geluid van dit album bevalt me erg goed. Pull Me Under, Metropolis en Learning to Live zijn echt top en behoren tot mijn favorieten.
Pull Me Under heeft echt een prachtige intro, en bouwt op naar meerdere gave stukken in het nummer. Metropolis heeft de sterkste vocals, en in de tweede helft een complex maar pakkend instrumentaal gedeelte. Learning to Live steekt er bovenuit vanwege de sterke tekst en de laatste 4 minuten.
Ik vind Another Day en Take the Time echter wel minder dan de andere nummers, en dan vooral vanwege de zang. Het zit wel goed in elkaar, maar het pakt me toch een stuk minder dan de andere nummers.
Surrounded en Under a Glass Moon bevallen ook prima, niets mis mee. Wait for Sleep is een leuke opstart voor Learning to Live en geeft vast een inkijkje naar de tweede helft van dat nummer.
Een erg sterk album die door eerstgenoemde 3 nummers tot grote hoogte wordt getild.

4,5*

Oe! Take the Time is in mijn beleving echt wel één van de hoogtepunten van het album! Het is jammer dat je bij deze plaat maar 2 favorieten mag aanvinken, want het nummer staat bij mij onbetwist in de top 3.
Het nummer heeft zo'n lekkere vibe en drive! Knap, want het zit ritmisch verre van voor de hand liggend in elkaar. Maar DT slaagt erin om het toch enigszins toegankelijk en heel 'catchy' te maken. Dit nummer gaat, wanneer ik in de DT stemming ben, hard aan in de auto.

De live uitvoering in Japan uit 1993 is fantastisch:
Dream Theater ~ Take the Time ~ Images and Words ~ Live in Tokyo (1993) - YouTube
Het nummer wordt voorafgegaan met Puppies on Acid, geweldig!

Dream Theater is bij mij een beetje op de achtergrond is geraakt door hun 'method writing' albums en dat Disney gedrocht. Maar deze zondagochtend toont mij dat er ook nog steeds heel veel te genieten is in de back catalogue bij deze band. Ik voel een DT marathon opkomen in huize Zagato.

Dit wordt mijn keuze voor het metalalbum van 1992.

We kunnen voor deze game --> Metal album van het jaar - MusicMeter.nl nog wel wat meer deelnemers gebruiken.

Over een jaar is dit album alweer dertig jaar oud. Ongelooflijk... Ik leerde DT kennen in 1993, ik zag de recensie van Live at the Marquee in OOR. Vanaf de eerste klanken was ik verkocht. Nog altijd hoort Dream Theater bij mijn favoriete bands, al is de liefde in de loop der jaren wat bekoeld en zijn er albums die ik vrijwel nooit draai. Maar zo gaat dat.

Eigenlijk voelt dit album voor mij helemaal niet als 'metal'. Op Awake bijv hoor je het gelijk en bij alle releases post scenes from a memory al helemaal. Maar bij deze, waar wordt het nou echt metal?

Blijkbaar heb jij een beperkt idee van 'echte metal' waar dit album niet in past.

Als opener Pull Me Under, met de donderslagen van Portnoy, en de loodzware groove die Myung en Petrucci op het matje leggen al geen metal meer is weet ik het even niet meer. Als iemand aangeeft niet te weten of dit bestempeld kan worden als 'metal' raad ik aan Pull Me Under even hard aan te zetten.

Als ze in plaats van Another Day en Wait For Sleep zoiets als Change Of Seasons (dat nummer bestond toen al) hadden gezet was dit helemaal een klapper van je welste geweest.
Toch blijft er genoeg te genieten van dit uitstekende METAL album.
Er komt volgende maand een live CD (Japan 2017) uit waar dit album in zijn geheel opstaat ,dit deden de heren ook al in 2007 (Bonn) dus in het jaar 2037 meld ik mij opnieuw.

Dikke 4,5 *

Heel volwassen opmerking hoor, waarom nou gelijk zo cynisch.

Met nummers als Another day, Surrounded, wait for sleep, en in mindere mate Learning to live, die vallen voor mij toch echt in een andere categorie dan metal. Das de helft van het album.

Misschien dat het als iets negatiefs wordt opgevat maar ik vind het juist bewonderenswaardig dat DT zich zo vroeg in hun carrière zich op zo'n breed vlak in genres konden bevinden.

Deze twee pareltjes zorgen juist voor broodnodige rust momentjes op dit 'drukke' album. Had ze voor geen goud willen missen. In ieder geval niet voor Change of seasons. Dat zou alleen maar (nog) meer van hetzelfde zijn.

Vreemde reactie. Ik stel alleen maar vast op basis van wat jij schrijft.

Ik ben niet helemaal thuis in het genre Progmetal en is ook niet mijn ding.
Toch kan ik wel genieten van dit album en vooral het openingsnummer is top.
En dikke vier voor dit album.

Hop, halfje erbij. Als ik WDaDU 4,5 geef moet dit wel 5 sterren zijn. Nooit een enorme fan van Labrie geweest maar slecht is het nooit (op de studio albums mind you). Ik kan me de eerste keer dat ik Learning to Live hoorde nog erg goed herinneren, dit moet wel een van de toppers uit het DT oeuvre zijn.

Prijspakker: Learning to Live.