menu

Dream Theater - Images and Words (1992)

mijn stem
4,00 (621)
621 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Rock
Label: WEA

  1. Pull Me Under (8:14)
  2. Another Day (4:23)

    met Jay Beckenstein

  3. Take the Time (8:21)
  4. Surrounded (5:30)
  5. Metropolis - Part One: 'The Miracle and the Sleeper' (9:32)
  6. Under a Glass Moon (7:03)
  7. Wait for Sleep (2:31)
  8. Learning to Live (11:30)
totale tijdsduur: 57:04
zoeken in:
DonDijk
Die stem...

Vreselijk, dat overheerst voor mij op deze cd. Ik hoor af en toe leuke muzikale stukjes, maar die stem

avatar van ricardo
3,5
Maar dit album is zeker wel de moeite waard hoor, net als het album Awake dat ook is, dat album vind ik nog net iets beter dan deze. Ik denk dat het vooral een kwestie van wennen is de zangstem. Vind het er wel goed bijpassen.

DonDijk
Nou, ik kan het moeilijk wegdenken ofzo. Het is net als met Rush, dat kan ik ook niet waarderen, puur door de zanger. Not my cup of thea I think.

avatar van ricardo
3,5
je moet er van houden ja net als rush dat zeker. ik vind het helemaal geweldig en niet weg te denken, zowel de zanger hier als de zanger bij rush.

avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
Tja, voor sommige mensen is het gewoon té goed.

avatar van ricardo
3,5
Misschien wel, je moet het wel vatten deze muziek en het totale samenspel net als bij Rush, gewoon vaak beluisteren zou ik zeggen. Dan valt de 20 euro cent vanzelf een keer. Ik wil overigens niets afdoen op de muzieksmaak van Don Dijk die ik dik ok vind, op Neil Young na dan.

avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
ricardo schreef:
op Neil Young na dan.

inderdaad zeg... hoe mensen naar díe stem kunnen luisteren...

DonDijk
Neil Young heeft inderdaad ook een redelijk overheersende stem, wat inhoudt dat als je er niet van houdt, het ook moeilijk is om een album van hem mooi te gaan vinden.

Maar toch, dit is schrééuwend overheersend. De overtreffende trap zeg maar

5,0
Mja, je kan niet ontkennen dat veel mensen een probleem hebben bij de stem van LaBrie.
Zelf als doorwinterde-theater fan moet ik toegeven dat hij soms wel eens TE kan gaan.
Het feit dat veel mensen over zijn stem struikelen zegt toch al veel.

Udang Saos
De reden dat ik dit zo'n goed album vind ligt ook niet zozeer bij de zang. Je moet er niet al te moeilijk over doen, net als bij Guns N' Roses eigenlijk. Toch zitten er mooie zangpartijen in, zoals bij Metropolis pt. 1 (vanaf "Before the leaves have fallen" bijvoorbeeld). Ook het laatste stuk van Learning to Live vind ik geweldig. En ook van een andere planeet is de gitaarsolo in Under a Glass Moon. Jammer dat Petrucci niet meer op Ibanez speelt, want dat klonk m.i. veel mooier. Hier een gast die het perfect speelt:
http://www.youtube.com/watch?v=oEtejED3EsM

avatar van paradoxical
5,0
Toegegeven, de stem van LaBrie komt niet altijd even lekker over (A Nigth with Dream Theater: Master of Puppets)
Toch wist LaBrie mij bij het laatste DT concert wat ik bezocht heb ZEER aangenaam te verassen.

Daarnaast is en blijft dit de No#1 Dream Theater CD voor mij. Ook is de productie van deze CD gewoon erg goed. Zo ben ik stukken minder te spreken over de mastering van Systematic Chaos (Vlado Meller).

avatar van Nicholas123
4,5
Ik vind dit verreweg hun meest emotionele album. Learning to Live, Another Day, Surrounded, Wait for Sleep... allemaal ongelofelijk emotioneel en gevoelig. Dit geeft het voor mij echt een grote streep voor op de rest van hun catalogus. Zelfs de lang uitgestrekte instrumentale passages vervelen nergens en zijn zelfs "smaakvol" te noemen. Ik merk eigenlijk dat ik steeds meer naar hun oudere werk begin te hangen.

Ook moet Kevin Moore nog even uitgelicht worden. Hoe meer ik er naar luister hoe meer ik besef dat hij in grote mate verantwoordelijk was voor dat extra beetje klasse die de oude Dream Theater platen hadden. Ook zijn solowerk bevat dat speciale gevoel dat hij hier in de band wist te injecteren.

Wow, ik luister deze plaat nu voor het eerst, ben pas bij Take the Time, maar dit is echt briljant zech! Ik ben wel bekent met het latere werk van Dream Theater (Scenes of a Memory, Six Degrees of Inner Turbulence, Octavarium en Score) , maar dit vindt ik echt super!

Ik wacht met stemmen tot ik het hele album heb afgeluisterd.

avatar van CTK
3,5
CTK
Waar Nicholas dit emotioneel kan noemen, daar noem ik het eerder kil. Ik heb ze echt de kans gegeven, maar ik kan de zang maar niet appreciëren en en dat is nu toch wel verdorie een belangrijk deel me dunkt.

Spijtig want muzikaal zijn ze af.

AHWA
Verhoogd naar 5*. Enkele klassieke nummers van Dream Theater. Schitterende melodieen.

avatar van ozwald
5,0
by-far beste DT album; daarna werd het toch vaak allemaal een beetje over the top technisch hogeschool allemaal.

avatar van ricardo
3,5
Awake is ook nog een erg goed album, misschien nog wel net iets beter dan deze zelfs. In deze en Awake zit nog echt gevoel en emotie in, daar waar ik nieuwer werk toch wel te klinisch en te gevoelloos vind klinken, en teveel over de top van moet je eens horen wat wij allemaal kunnen gefrobel.

avatar van smash016
4,5
@Ricardo: wat dacht je van de instrumentale bridge van Metropolis? Da's nou niet bepaald lekker toegankelijke huis-tuin-en-keuken rock!
Vind dat altijd zo'n raar argument, alsof de complexiteit van muziek het "gevoel" en de "emotie" bepaalt...

avatar van Nicholas123
4,5
Ik snap wel wat Ricardo bedoeld. In de latere albums is het vaak meer complexiteit om de complexiteit. Emotie en complexiteit kunnen echter prima samengaan, zoals op dit album dus. En met de latere albums doel ik eigenlijk pas echt op Train of Thought en wat daarna komt. Systematic Chaos is weer een redelijke stap in de goede richting, maar heeft ook nog vaak last van zinloos gefrobel.

avatar van meyer
3,5
Nicholas123 schreef:
Ik snap wel wat Ricardo bedoeld. In de latere albums is het vaak meer complexiteit om de complexiteit. Emotie en complexiteit kunnen echter prima samengaan, zoals op dit album dus. En met de latere albums doel ik eigenlijk pas echt op Train of Thought en wat daarna komt. Systematic Chaos is weer een redelijke stap in de goede richting, maar heeft ook nog vaak last van zinloos gefrobel.


Bij octavarium is de complexiteit om de complexiteit toch ook ver te zoeken, Petrucci speelt er amper gitaarsolo's.
Train of Thought is inderdaad over the top, maar dat zal dan ook het enigste album zijn. En naar mijn gevoel barst dat album van de emotie.

Kevin Moore gebruikt in zijn recenter solowerk en met OSI toch een heel andere stijl dan hij hier heeft gebruikt.

Deze klassieker van Dream Theater is naar mijn inzien al meerdere malen overtroffen door hun latere albums, alleen de authenticiteit maakt dit album specialer dan de andere.

avatar van Nicholas123
4,5
OK, Octavarium valt nog wel mee qua solo's maar is wat mij betreft nog steeds niet erg sterk. Het riekt af en toe gewoon sterk naar plagiaat en er gewoon erg slappe nummers op. En deze blijft voor mij een klassieker. Nummers als Learning to Live en Surrounded zitten vol met emotie en prachtige melodieën. Daar moet een Train of Thought of Octavarium bij mij toch echt voor onder doen. Hier staan de melodieen nog centraal, en dan vind ik ze eigenlijk het beste. Die metal-kant van ze is niet slecht (Glass Prison, As I Am, de Awake nummers) maar in deze stijl vind ik ze veel beter en oprechter overkomen.

avatar van Edwynn
4,0
Met Images And Words kreeg Dream Theater wat meer een eigen geluid. De produktie vind ik wat irritant. Met name de drumsound is redelijk waardeloos, maar kniesoor die daar op let. Het album toont grote klasse en zeker in het tijdsbeeld was het een redelijke baanbrekende plaat.
Metropolis is mijn absolute favoriet van het album.

avatar van Devoo
5,0
Bij mij is de favoriet Take The Time. Geweldig nummer, met geweldig refrein, fantastische instrumentale passages en een leuk "vals" einde. Meest beluisterde nummer van deze CD ooit, en mijn favoriete Dream Theater nummer ooit!

avatar van wouter8
4,5
Ja, en toen werd mij in het review-topic gevraagd om eens een bericht te zetten bij een van mij oude favorieten. We gaan het proberen hoewel ik denk ik, hier een moeilijke aan zal hebben.

De plaat begint met Pull Me Under. Ik heb hem al lang niet meer gedraaid, maar zo gauw ik hem aan zet voelt hij meteen weer vertrouwd! Ik weet weer zeker dat dit de beste is van Dream Theater, waarom? Alles klopt gewoon!

Het nummer begint eigenlijk betrekkelijk rustig, waarna de gitaren na ongeveer 1 minuut worden ingezet, en het tempo meteen wordt op gevoerd. Je kunt horen dat James LaBrie nog niet de ervaren zanger is, die hij nu is, maar dit komt volgens mij de muziek alleen maar ten goede. Het is veel natuurlijker, iets wat ik bij de laatste plaat toch echt wel mis. En dan komt het meest geniale stuk van de plaat al voorbij, om precies te zijn bij 2:58. Ik kan het niet laten om mee te zingen ('Watch the sparrow falling, give no meaning to it all. If not today nor yet tomorrow, then some other day!!), en het sleurt me gewoon mee in de muziek. Geniaal gewoon hoe dit nummer is opgebouwd! De rust die wordt ingelast, de solo's die hier zeker nog niet gevoelloos gekloot op een gitaar genoemd kunnen worden, het klopt gewoon. Zelfs het min of meer afkappen van het nummer stoort mij niet, maar zet mij er toe aan om het nummer nog eens te luisteren. Geen wonder dat dit de enige single is geweest, het verdient het gewoon.

Zoals ik al zij zou ik Pull Me Under graag op repeat willen zetten, ware het niet dat daarna meteen de prachtige klanken van Another Day door mijn speakers klinken! Deze ballad is de mooiste die Dream Theater ooit gemaakt heeft. Jullie zullen het niet geloven maar ik vind dat dit nummer druipt van emotie! Prachtig gewoon hoe die saxofoon alles perfectioneert en die solo behoort tot de mooiste die er ooit gemaakt zijn. Ik heb voor dit nummer gewoon geen woorden, behalve dat het zeker in het rijtje van de mooiste ooit gemaakt mag staan, zonder meer!

Dan, nummer 3: Take The Time. Dit nummer is zeker sneller dan de vorige twee, het rockt meer naar mijn gevoel. Hoewel je natuurlijk niet zou kunnen zeggen dat Pull Me Under bepaald een ballad is. De intro is geniaal gevonden, ik weet niet hoe ze er op komen, maar het past gewoon. De afwisseling tussen rust en agressie is wederom geniaal en past gewoon. Hoewel ik als enige min-puntje toch wel het Italiaanse tekst (of whatever it may be) er tussendoor rond 3:50 een beetje jammer vind. Maar ach, dat is hooguit 1 seconde!

Daarna komt Surrounded, en voor mijzelf plaats ik dit nummer altijd naast Another Day. In principe beschouw ik het als een tweede rustpunt op de plaat, na Take The Time dus. Het is een mooi nummer, maar minder dan de vorige drie. Hoewel het gitaar-deuntje in het begin wel érg aanstekelijk klinkt . Ja, nu ik het zo luister komt het weer beter op mij over, dan dat het in mijn geheugen zat. Stiekem is het toch wel weer een leuk nummer. Later verslapt het nummer iets, om daarna alleen maar sterker terug te komen. Het nummer blijft vooral erg aanstekelijk en het komt bij vlagen zelfs dansbaar op mij over, en dat bij Dream Theater!

En dan, het zogenaamde Magnus Opus van de band, Metropolis Part I. Uiteraard kan ik zeker niet ontkennen dat het een erg goed nummer is, maar ik vind het niet boven de rest uitschieten. Hoewel dat, de bovenstaande tekst lezende, ook erg moeilijk zal zijn. Het is misschien het meest gevarieerde nummer van de plaat, en ik merk dat ik weer neig naar het meezingen van de tekst, dus slecht is het zeker niet. Ik vind het echter jammer dat de rest van de plaat in de schaduw van dit nummer zou moeten staan, puur en alleen omdat de rest óók briljant is! Ik durf zelfs te zeggen dat ik hier het gepriegel wat men de band bij het latere werk zo verwijt, al een beetje begint door te komen (rond de 6e minuut), nee niet mijn favoriet deze. Even voor de duidelijkheid, ik vind het echt een goed nummer, maar ik vind het (oh oh, nu komt het, gevaarlijk) een beetje overgewaardeerd.

Waar ik zeker geen 'beste nummer' aan kan wijzen, is het voor mij niet moeilijk om het 'minste nummer' aan te wijzen. Die keuze valt namelijk op Under A Glass Moon. Het is dan ook vanwege dit nummer dat het album de 5 sterren niet verdient, maar het 'slechts' 4,5 sterren krijgt. Het is geen slecht nummer, maar het doet me niets. Het kabbelt voor mijn gevoel maar door, en het weet mijn aandacht niet vast te houden. Ik weet niet wat hier de oorzaak van is, het ligt namelijk precies in de lijn van de andere nummers, maar het heeft naar mijn gevoel 'het' gewoon niet.

Wait For Sleep is dan een heel ander verhaal. Hiermee laat Dream Theater zien ook een nummer te kunnen schrijven dat uitblinkt juist dóór haar eenvoud. Het nummer klokt geeneens 3 minuten en je zou het net zo goed een intermezzo kunnen noemen. Mijn mening is echter dat dat het nummer te kort zou doen. De piano is echt geniaal, en eigenlijk is het gehele nummer wel als geniaal te bestempelen. Nogmaals, en blinkt uit door zijn eenvoud. Ik zou zeggen, luister en laat je overtuigen.

Dan is het tijd voor het laatste nummer. Learning To Live. Ja, eigenlijk ligt het in dezelfde lijn als de vorige nummers. Opvallend is wel dat dit het enige nummer op de plaat is dat boven de tien minuten klokt. Iets wat Dream Theater heden ten dage volgens mij niet meer klaar krijgt. Het is misschien wel het meest interessante nummer van de plaat, terwijl de emotie nog altijd heel goed voelbaar is. Ze nemen zich in dit nummer ruim de tijd, maar dat mag ook wel. Nergens wordt het saai of ongeïnspireerd, noch vervalt het geheel in het hier zo gehate gepriegel.

Al met al kan ik zeggen dat het gewoon jammer is van Under A Glass Moon. Als dat dit nummer er niet op had gestaan, had het zeker de 5 sterren verdient. Het is gewoon een album waar een band speelt die laat zien dat ze over zeer veel vakmanschap beschikt. Het verschil voor mij met de andere albums (die overigens ook zeker niet slecht zijn, maar dat ter zijde) is dat ik hier de emotie zeker nog in kan ontdekken, zonder te hoeven zoeken bij wijze van spreken. Het is gewoon een prachtige cd met één middelmatig nummer.

4,5*

Kadafi
Beste conclusie wouter8, ik vind ook alle nummers fantastisch, behalve under a glass moon, die valt tegen t.o.v. de rest. Ook metropolis steekt inderdaad niet boven de andere nummers uit.

avatar van JahLex
5,0
Tja.. we kunnen wel een beetje over Under a glass moon gaan oreren, maar lekker belangrijk! De rest doet dat makkelijk vergeten! Mijn twee (maar twee? ) favoriete tracks zijn Another Day en Metropolis Part I, maar het liefst luister ik het album van kop tot staart. Eigenlijk zou ik deze post het liefst willen volproppen met superlatieven, maar dat heb ik vanwege de leesbaarheid maar niet gedaan.

Vast op no. 1 in mijn top 10. Opmerkelijk want DT is de enige progressieve rock die ik luister zo ongeveer. Ik heb hier ook gewoon goede persoonlijke herinneringen bij. Vergeef me daarom ook maar mijn enthousiasme. Deze plaat rockt, inspireerd, beroerd en ontroerd zelfs op één of andere manier.


stuart
Muzikaal is het allemaal dik in orde, maar het heeft over het geheel wat te weinig 'ballen'; dat heb ik trouwens wel vaker met technisch zeer bekwame muzikanten. Ik mis altijd wel ergens iets bij de muziek die zulke goede instrumentalisten maken (ik ken overigens het andere werk van DT niet).

5,0
Ik ga hier weinig woorden aan spenderen. Dit is een all time classic. Heerlijk album met fantastische nummers. De productie komt inmiddels wel wat gedateerd over, maar dat mag de pret niet drukken.
5 Sterren.

Daveydave
De stem van labrie trok mij niet bepaald aan en nu ook niet.
Maar het gitaarspel van Petrucci maakt alles goed!

avatar van horned_reaper
4,5
De laatste 2 nummers van Black Clouds & Silver Linings konden wel eens het eerste Dream Theater werk gaan worden dat dit album keihard in gaat halen !!!!

Gast
geplaatst: vandaag om 15:32 uur

geplaatst: vandaag om 15:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.