Ja, en toen werd mij in het review-topic gevraagd om eens een bericht te zetten bij een van mij oude favorieten. We gaan het proberen hoewel ik denk ik, hier een moeilijke aan zal hebben.
De plaat begint met Pull Me Under. Ik heb hem al lang niet meer gedraaid, maar zo gauw ik hem aan zet voelt hij meteen weer vertrouwd! Ik weet weer zeker dat dit de beste is van Dream Theater, waarom? Alles klopt gewoon!
Het nummer begint eigenlijk betrekkelijk rustig, waarna de gitaren na ongeveer 1 minuut worden ingezet, en het tempo meteen wordt op gevoerd. Je kunt horen dat James LaBrie nog niet de ervaren zanger is, die hij nu is, maar dit komt volgens mij de muziek alleen maar ten goede. Het is veel natuurlijker, iets wat ik bij de laatste plaat toch echt wel mis. En dan komt het meest geniale stuk van de plaat al voorbij, om precies te zijn bij 2:58. Ik kan het niet laten om mee te zingen ('Watch the sparrow falling, give no meaning to it all. If not today nor yet tomorrow, then some other day!!), en het sleurt me gewoon mee in de muziek. Geniaal gewoon hoe dit nummer is opgebouwd! De rust die wordt ingelast, de solo's die hier zeker nog niet gevoelloos gekloot op een gitaar genoemd kunnen worden, het klopt gewoon. Zelfs het min of meer afkappen van het nummer stoort mij niet, maar zet mij er toe aan om het nummer nog eens te luisteren. Geen wonder dat dit de enige single is geweest, het verdient het gewoon.
Zoals ik al zij zou ik Pull Me Under graag op repeat willen zetten, ware het niet dat daarna meteen de prachtige klanken van Another Day door mijn speakers klinken! Deze ballad is de mooiste die Dream Theater ooit gemaakt heeft. Jullie zullen het niet geloven maar ik vind dat dit nummer druipt van emotie! Prachtig gewoon hoe die saxofoon alles perfectioneert en die solo behoort tot de mooiste die er ooit gemaakt zijn. Ik heb voor dit nummer gewoon geen woorden, behalve dat het zeker in het rijtje van de mooiste ooit gemaakt mag staan, zonder meer!
Dan, nummer 3: Take The Time. Dit nummer is zeker sneller dan de vorige twee, het rockt meer naar mijn gevoel. Hoewel je natuurlijk niet zou kunnen zeggen dat Pull Me Under bepaald een ballad is. De intro is geniaal gevonden, ik weet niet hoe ze er op komen, maar het past gewoon. De afwisseling tussen rust en agressie is wederom geniaal en past gewoon. Hoewel ik als enige min-puntje toch wel het Italiaanse tekst (of whatever it may be) er tussendoor rond 3:50 een beetje jammer vind. Maar ach, dat is hooguit 1 seconde!
Daarna komt Surrounded, en voor mijzelf plaats ik dit nummer altijd naast Another Day. In principe beschouw ik het als een tweede rustpunt op de plaat, na Take The Time dus. Het is een mooi nummer, maar minder dan de vorige drie. Hoewel het gitaar-deuntje in het begin wel érg aanstekelijk klinkt
. Ja, nu ik het zo luister komt het weer beter op mij over, dan dat het in mijn geheugen zat. Stiekem is het toch wel weer een leuk nummer. Later verslapt het nummer iets, om daarna alleen maar sterker terug te komen. Het nummer blijft vooral erg aanstekelijk en het komt bij vlagen zelfs dansbaar op mij over, en dat bij Dream Theater!
En dan, het zogenaamde Magnus Opus van de band, Metropolis Part I. Uiteraard kan ik zeker niet ontkennen dat het een erg goed nummer is, maar ik vind het niet boven de rest uitschieten. Hoewel dat, de bovenstaande tekst lezende, ook erg moeilijk zal zijn. Het is misschien het meest gevarieerde nummer van de plaat, en ik merk dat ik weer neig naar het meezingen van de tekst, dus slecht is het zeker niet. Ik vind het echter jammer dat de rest van de plaat in de schaduw van dit nummer zou moeten staan, puur en alleen omdat de rest óók briljant is! Ik durf zelfs te zeggen dat ik hier het gepriegel wat men de band bij het latere werk zo verwijt, al een beetje begint door te komen (rond de 6e minuut), nee niet mijn favoriet deze. Even voor de duidelijkheid, ik vind het echt een goed nummer, maar ik vind het (oh oh, nu komt het, gevaarlijk) een beetje overgewaardeerd.
Waar ik zeker geen 'beste nummer' aan kan wijzen, is het voor mij niet moeilijk om het 'minste nummer' aan te wijzen. Die keuze valt namelijk op Under A Glass Moon. Het is dan ook vanwege dit nummer dat het album de 5 sterren niet verdient, maar het 'slechts' 4,5 sterren krijgt. Het is geen slecht nummer, maar het doet me niets. Het kabbelt voor mijn gevoel maar door, en het weet mijn aandacht niet vast te houden. Ik weet niet wat hier de oorzaak van is, het ligt namelijk precies in de lijn van de andere nummers, maar het heeft naar mijn gevoel 'het' gewoon niet.
Wait For Sleep is dan een heel ander verhaal. Hiermee laat Dream Theater zien ook een nummer te kunnen schrijven dat uitblinkt juist dóór haar eenvoud. Het nummer klokt geeneens 3 minuten en je zou het net zo goed een intermezzo kunnen noemen. Mijn mening is echter dat dat het nummer te kort zou doen. De piano is echt geniaal, en eigenlijk is het gehele nummer wel als geniaal te bestempelen. Nogmaals, en blinkt uit door zijn eenvoud. Ik zou zeggen, luister en laat je overtuigen.
Dan is het tijd voor het laatste nummer. Learning To Live. Ja, eigenlijk ligt het in dezelfde lijn als de vorige nummers. Opvallend is wel dat dit het enige nummer op de plaat is dat boven de tien minuten klokt. Iets wat Dream Theater heden ten dage volgens mij niet meer klaar krijgt. Het is misschien wel het meest interessante nummer van de plaat, terwijl de emotie nog altijd heel goed voelbaar is. Ze nemen zich in dit nummer ruim de tijd, maar dat mag ook wel. Nergens wordt het saai of ongeïnspireerd, noch vervalt het geheel in het hier zo gehate gepriegel.
Al met al kan ik zeggen dat het gewoon jammer is van Under A Glass Moon. Als dat dit nummer er niet op had gestaan, had het zeker de 5 sterren verdient. Het is gewoon een album waar een band speelt die laat zien dat ze over zeer veel vakmanschap beschikt. Het verschil voor mij met de andere albums (die overigens ook zeker niet slecht zijn, maar dat ter zijde) is dat ik hier de emotie zeker nog in kan ontdekken, zonder te hoeven zoeken bij wijze van spreken. Het is gewoon een prachtige cd met één middelmatig nummer.
4,5*