Onwijs fijn album. Muzikaal zijn de elementen goed op elkaar afgestemd, wat ervoor zorgt dat het geheel prettig in het gehoor ligt. Op deze plaat is sprake van orde (vooral in vergelijking met het debuutalbum) en bedraagt een aantal grote hits!
"Hello Hooray" is een cover, werd in 1968 uitgevoerd door
Judy Collins. De coupletten en de melodie zijn aangepast, en uiteraard vind ik de versie van Alice Cooper beter, deze is een stuk rauwer en muzikaal beter ingevuld. Genoot vooral van de solo die je hoort vanaf 2:40, bijgestaan door de pianist.
"Raped and Freezing" geeft in de titel al weer waar dit nummer over gaat. De tekst vertelt een toch wel luguber verhaal, terwijl de muziek eronder het verhaal plaatst in een sfeer van "heb ik dat?". Gaaf einde.
"Elected" doet denken aan "Reflected" van Alice Coopers debuutalbum "Pretties for You", maar dan (veel) beter. Ben persoonlijk wel een fan van blazers in rockmuziek, mag deze track dan ook graag beluisteren.
"Billion Dollar Babies", gave titelsong, waarin
The Hollies worden gesampled. Strak gedaan, evenals de gitaarsolo's die erop volgen. Fijn nummer!
"Unfinished Sweet" is een track die vertelt over een tandartsbezoek. Na anderhalve minuut hoor je de tandartsboor, die had er van mij niet in gehoeven, want wat een verschrikkelijk geluid is het toch... Na de boor een uitstekend staaltje instrumentaal werk, waarmee een min of meer angstige sfeer wordt neergezet. De bedoeling van deze muziek komt duidelijker naar voren als je
de beelden bij dit nummer bekijkt. Het ontbreekt Alice Cooper niet aan een gezonde dosis humor...
"No More Mr. Nice Guy" is toch wel een van mijn favorieten op deze plaat. Lekker pakkend, toegankelijk en blij. Gecoverd door Megadeth. Dat hebben ze leuk gedaan, maar doe mij de versie van Alice Cooper maar.
"Generation Landslide" heeft een akoestische gitaar, en vooral in combinatie met de mondharmonica krijgt deze track een echt protest-song-smaakje. Ook opvallend is de sarcastische tone of voice. Sterk nummer met in elk geval voldoende variatie.
"Sick Things" heb ik niet zoveel mee. Simpele tekst, simpele muziek. Positief zijn de blazers en de heerlijke solo in de laatste halve minuut. Jammer dat je daar bijna 4 minuten op moet wachten!
"Mary Ann" heeft fijne, (mee)slepende pianomuziek in zich. Weer totaal iets anders, leuke (korte) verrassing.
"I Love the Dead" is macaber, duister. De teksten gaan wat ver, maar muzikaal is het een steengoed nummer en een goede afsluiter van deze plaat: menig luisteraar zal na het slotnummer nog even stomverbaasd op de bank gezeten hebben. Hoog meezing-gehalte. Live deed Alice Cooper er ook alles aan om zijn publiek te choqueren. Zo heb ik eens beelden gezien waarop hij zich tijdens "I Love the Dead" liet onthoofden, waarna zijn dochter begon te zoenen met zijn afgehakte hoofd. Noem het ziek, noem het smerig, noem het artistiek, noem het Alice Cooper.
Al met al een steengoede plaat die doordrenkt is met muzikale hoogstandjes en creativiteit.