Paul McCartney & Wings - Band on the Run (1973)

Geweldige plaat. Absoluut mijn Top 10 notering waardig. Ik ken dit album al meer dan 40 jaar en elke keer als ik de elpee op zet verbaas ik mij erover hoe geweldig ik dit album vindt. Tijdloos.

Onder niet ideale omstandigheden opgenomen,
mss heeft dat er juist toe bijgedragen dat wat zijn Soloalbums betreft ,zijn topper werd (vind ik)
Ik kan albumtotaal gezien geen betere noemen,
Heb het dus niet over enkele losse songs uit zijn Solotijd

Vind overigens het bonusmateriaal weinig toevoegen...Helen Wheels is een lekker nr

Lekker album.
Macca blijft de Godfather of Pop.
Catchy nummers en nooit slecht. Let It Roll is mijn favo van het album.

Ik vond indertijd de Amerikaanse versie superieur, enkel omdat 'Helen Wheels' erop stond als reguliere track. Kant 2 zag er plots anders uit.

als je de deluxeversie uit 2010 bezit dan heb je Helen Wheels weer als bonus

Een prima opmerking. Maar toch blijf ik het moeilijk vinden Helen Wheels als een 'bonus' track te zien. Het nummer sluit naadloos aan bij het thema van het album. De oude idee van singles los van het album heeft hier gefaald.

Nou nooit slecht, mull of KIntyre, de vreselijke duetten met Stevie Wonder en Michal Jackson vind ik verschrikkelijk (net zoals bv She loves you yeah...bv) maar deze plaat is wel erg mooi, had ik nooit gedacht als new waver in the early 80's, hoewel ik de WIngs best of daarvoor wel op een bandje had. Kant 1 is erg mooi. Denk zelfs dat ik de lp die ik ergens had gescoord gewoon hou!!!!
Score volgt

Hij is zeker wel een van de Godfathers of Pop/Rock
Die indruk werd bij mij opnieuw gewekt,dit jaar in Ziggo dome
Hij deed meerdere tracks van dit album waaronder;
Nineteen Hundred And Eighty Five

Macca had met Paul McCartney & Wings - Red Rose Speedway (1973), Paul McCartney - McCartney (1970), Paul & Linda McCartney - Ram (1971) en minder mate Wings - Wild Life (1971) al 4 prima albums afgeleverd na zijn Beatles split. Maar met dit album haalde hij ook zijn gelijk over zijn klasse solo. Dit album staat nog steeds als een huis, 42 jaar later. Het kwam uit toen ik net 2 maanden oud was, ik weet het nog goed. Ik kocht het pas 20 jaar later op cd. Toen begon mijn trip door het solo Beatles verhaal. Ik vind veel van 's mans werk goed, maar ook voor mij is dit toch wel zijn beste werk.

1.Band on the Run (5:11)
Bij het intro van dit nummer zijn meteen mijn oren gespitst. Inmiddels al minstens duizenden keren gehoord, en ik weet wat me te wachten staat. 5 minuten heerlijke muziek! De verschillende delen waar dit nummer uit bestaat zijn allen boeiend. Er wordt ook een soort spanning opgebouwd. Ik vind het magistraal mooi. McCartney in topvorm. Hij zoekt vrijheid, want is het zat om tussen de 4 muren te zitten. Is dit een hint naar zijn periode met de Beatles? Ik vermoed van wel. In ieder geval zorgt zijn frustratie en wens om vrij te zijn voor een heerlijk nummer.

2.Jet (4:08)
Op het album is dit nooit echt een favoriete track van me geweest, maar als hij 't live speelt des te meer. Dan gaat het dak eraf. Het rockt lekker, en Macca gaat vocaal ook lekker los, maar live klinkt het allemaal net wat eerlijker en rauwer naar mijn smaak. Neemt niet weg dat het wel een prima song is.

3.Bluebird (3:22)
Één van mijn favorieten van de plaat. De relaxte sfeer die er vanaf druipt vind ik fantastisch. Triggerfinger had een paar jaar terug een grote hit met I follow rivers, en wat opviel waren de lepels die tegen de kopjes tikten als zijnde percussie.. McCartney deed het 40 jaar eerder al eens op dit nummer. En dat geeft het nummer een leuke extra tint. Hij lijkt hier zijn vrijheid te vieren.. zo vrij als een vogel. De saxofoon die te horen is halverwege de song is een zeer welkome toevoeging. Fijn nummer!

4.Mrs. Vandebilt (4:39)
Een echte en typische McCartney meedeiner. Als je hier niet vrolijk van wordt, dan weet ik het niet meer. De bas speelt een lekkere en leidende rol in het nummer. Het opzwepend, en ik kan er echt niet op stil blijven zitten. McCartney weet wel hoe hij een feestje moet bouwen. Ook dit nummer is live echt een beleving. De koortjes doen me denken aan Lennon, net als het lachje wat vlak voor de fade out te horen is.

5.Let Me Roll It (4:49)
Dat Paul van alle markten thuis is bewijst hij met het blues achtige Let me roll it. De gitaar die de song een gezicht geeft klinkt super! Tergend langzaam, maar wel lekker. Er zit een echo in de zang van Macca die me weer een Lennon gevoel geeft. Wederom een song die live echt fantastisch is. De zware baslijn moet ook hard te horen zijn, dus dat volume moet toch echt omhoog bij dit nummer.

6.Mamunia (4:51)
Het hele album lijkt toch in het teken te staan van vrij zijn, en op de vlucht. De titel betekent toevluchtsoord lees ik op Wikipedia. (Arabisch) Het weer een lekker laid back nummer, waarin de bas echt één is die uit duizenden te herkennen is als een Paul bas geluid. Een mooie handtekening. Ook de bijdrage van Linda vind ik erg genietbaar op deze track. Het past er allemaal mooi in.

7.No Words (2:35)
Dit nummer doet erg veel aan the Beatles denken. Toch is het deels door Laine geschreven. Wellicht komt het door het orkest wat in het nummer te horen is. Mooie melodie, maar toch spreekt dit nummer me wel wat minder aan dan de rest van de plaat.

8.Picasso's Last Words (Drink to Me) (5:49)
Volgens mij is dit nummer in record tijd geschreven, als een soort weddenschap. Ik meen dat ergens gelezen te hebben. Weer een typisch McCartney basloopje leidt het nummer. Het past muzikaal ook prima bij de tekst. Vol gegoten met alcohol, tijd om te slapen. De terugblik naar de nummers Jet en Vandebilt begrijp ik niet helemaal, en verpesten dit nummer enigszins. Het nummer duurt naar mijn smaak ook net iets té lang helaas. Dit had beter een B-kant kunnen zijn, en Helen Wheels had er beter in de plaats van dit nummer op kunnen staan.

9.Nineteen Hundred and Eighty Five (5:30)
De afsluiter is wederom een gigant. Wat een aanstekelijk nummer is dit. Die piano blijft in je kop hangen. McCartney zingt op een grappig Amerikaanse manier, en de song wordt met elke noot beter. Tijdens de laatste twee tournees speelde hij dit nummer ook in Nederland, en wederom zorgde dat voor een feest!

Ik heb inmiddels de re-issue vinyl uitgave (met bonus lp) in bezit, en dat is toch wel een verbetering qua geluid t.o.v. de oudere lp die ik heb. Ook de bonus plaat biedt genoeg leuke extra's behlave wat kalere versies van nummers van het album, staan er ook wat leuke b-kanten op die qua niveau het album gewoon halen. Ik vind het net geen 5 sterren album, maar zeker wel een dik verdiende 4,5.

Wat mij betreft ook het beste album van Wings. Met name de titelsong en afsluiter Nineteen Hundred and Eighty Five zijn voor mij toppers. Waar gaat dat laatste nummer trouwens over, een nummer over 1985, gemaakt ik 1973...? Van de lyrics word ik ook niet veel wijzer.

Daarnaast ben ik ook wel benieuwd naar de naam. Waarom alleen deze en de voorganger uitgebracht onder de noemer 'Paul McCartney & Wings', en de rest onder 'Wings'? Ik snap dat de naam Paul McCartney op de hoes zorgt dat je meer platen verkoopt, maar wees dan ook consequent.

"With a lot of songs I do, the first line is it. It's all in the first line, and then you have to go on and write the second line. With 'Eleanor Rigby' I had 'picks up the rice in the church where the wedding has been.' that was the one big line that started me off on it. With this one it was 'No one ever left alive in nineteen hundred and eighty-five. That's all I had of that song for months. No one ever left alive in nineteen hundred and eighty... six?' It wouldn't have worked!"

Ga er altijd maar van uit dat het in ieder geval na ( het destijds nog magiese jaar ) 1984 moest liggen.

Er is een heerlijke bewerking gemaakt van het nummer Nineteen Hundred And Eighty Five (Paul McCartney & Wings Vs. Timo Maas & James Teej) en moest even wennen maar nu vind ik het geweldig.

Paul McCartney was 31 jaar ten tijde van de release van “BAND ON THE RUN”. Hij had met The Beatles al een heel leven achter zich en had in 1970 met zijn eerste solo album uitgebracht. Op 5 december 1973 verscheen dus “BAND ON THE RUN”, zijn 5e solo album en de eerste waarover iedereen het eens was, het was een top album geworden. Het was tevens de 2e plaat die hij onder de naam Paul McCartney & Wings heeft uitgebracht, als opvolger van het eerder dan jaar verschenen “RED ROSE SPEEDWAY”. Wat “BAND ON THE RUN” zo goed maakt is de diversiteit van de 10 songs, die varieert van rustige ballads zoals “BLUEBIRD”, naar popliedjes als “MRS. VANDERBILT”, “JET” en “HELEN WHEELS” tot gevarieerde songs als het titelnummer en “NINETEEN HUNDRED AND EIGHTY FIVE”. Het album werd grotendeels opgenomen in Nigeria en de basis van de groep bestond uit McCartney, zijn vrouw Linda en gitarist Denny Laine. Nadat hij met The Fab Four al legendarische songs en albums had uitgebracht en veel mensen eraan twijfelden of hij zonder John Lennon wel topsongs zou kunnen schrijven, werden die criticasters met “BAND ON THE RUN” gelogenstraft…Paul McCartney kon het wel degelijk…en hij kan het nog steeds!

Goed verhaal Marco.

Treffend toch hoe moeizame, onverwachte en vervelende toestanden, vaak sterke albums laat zien.
Wat een gedoe allemaal voor en rond Band On The Run.
Maar het is wel een feit dat Paul hier laat zien hoe je een perfecte pop/rock plaat maakt.
Hij heeft ervoor en zeker ook na deze, niet altijd de critici de mond kunnen snoeren, maar met dit album zeker wel.

Het was niet alleen dat band on the run een hele goede plaat was, daar was en is iedereen het wel over eens.
Hij had ook de pers niet aan zijn kant vlak na het uiteenvallen van the Beatles.
Maar vanaf band on the run kon men niet blijven trappen.
Lennon werd door de pers op een voetstuk als intellect gezet, Harrison werd ineens door all things must pass, the concert for bangla desh en living in the material world de eerste Beatle die solo een superster werd en Ringo veraste door de ene hit na de ander te scoren.
Mccartney werd door pers en publiek in het defensief gedrukt en als lichtgewicht neergezet.
Maar zijn met terugwerkende kracht platen als mccartney , RAM en redrose speedway nu echt zo slecht als toen werd beweerd?
Ik en vele met mij vinden van niet. RAM is op punten zelfs beter dan imagine.

Mee eens.

Hij was in het allereerste begin natuurlijk wel een beetje van slag.
En zijn samenwerking met Linda werd behoorlijk afgebrand.

In tegenstelling tot zijn ex collega's had McCartney behoefte aan een band. En die evolueerde mooi in een paar jaar tijd.

Ja, neem mij niet kwalijk maar als ik, als het er op aan komt, moet kiezen tussen Linda McCartney en Yoko Ono en dat afzet tegen de werkstukken waar beide dames aan hebben meegewerkt, geef mij dan maar Linda McCartney. Paul weet Linda op te vangen, te ondersteunen en laat haar niet door het ijs zakken. Yoko eiste en kreeg een volwaardige rol en heeft daarmee echt albums van Lennon grondig verpest.

Maar vreemd genoeg ageerde de pers sowieso in allereerste instantie toch tegen Linda, niet tegen Yoko.
McCartney slaagde er in een nieuwe rockband te formeren (Wings) die ook een superstatus wist te verwerven, net als andere beroemde rockbands. En dat was niet alleen vanwege Paul McCartney.

Bij Band on the Run kwamen de critici voor het eerst eigenlijk behoorlijk terug op hun schreden. En later gold dat met terugwerkende kracht ook voor albums als Ram en Red Rose Speedway.

Allemaal eens. Voor mij is Band On The Run absoluut het beste album wat McCartney na The Beatles heeft uitgebracht. Het gehele oevre bekijkende is Macca voor mij zonder enige twijfel mijn favoriete Beatle. Ook als ik enkel de jaren 70 bekijk. Ik merk ook dat ik naast All Things Must Pass en Living In The Material World vooral Macca platen beluister als het gaat om de fab four solo. Lennon heeft een paar uitstekende albums gemaakt (2), maar ik beluister het weinig. De overige platen van George luister ik ook niet veel, maar vind ik wel interessanter dan Lennons muziek. Terwijl ik Lennon ten tijde van The Beatles toch wel zeer waardeer. In Ringo Starr heb ik mij eigenlijk zelfs nooit verdiept.

Ik heb nog wel wat te ontdekken.

Beaucoups Of Blues bijvoorbeeld .......

Mijn favoriete exBeatle soloplaat is Lennon's Plastic Ono Band, maar deze komt uiteraard dicht in de buurt.
Vooral bewonderingswaardig is dat Paul vooral zijn eigen koers bleef varen.
Er is met een beetje goede wil wel wat "Glamrock" te vinden ( Jet dan voornamelijk) maar die song klinkt nog steeds goed.
Veel Glam van toen klinkt nu hopeloos achterhaald namelijk.

Dat zeker!,...en mee eens

Vind RAM zelfs een sterker album dan Band On The Run, t/m de laatste track top! dat kan ik (mijn mening) van Band On The Run niet altijd zeggen het schommelt bij de 4,5*
Terwijl Ram zonder twijfel op de volle 5* staat
Mijn favoriete BeatleSolo album blijft nog steeds All Things Must Pass, maar.... RAM zit daar heel dicht bij

RAM heeft de uiteindelijke ( enigzins terechte) herwaardering wel gekregen in de loop der tijd.
Maar Macca is nog wel wat zoekende op die plaat.
Band On The Run vind ik dan wat overtuigender.
Paul beter in zijn vel en een plaat die constant is van begin tot eind.
All Things Must Pass is natuurlijk ook een fraaie plaat, maar is mij uiteindelijk te lang.
Dat gejam op het eind vind ik bepaald niet boeiend.

Die jamsessie neem ik ook niet mee in mijn beoordeling. Dat is voor mij een soort bonusnummers die eigenlijk los van het album staan. Voor mij eindigt de 'reguliere' All Things Must Pass met het schitterende Hear Me Lord.

Qua solo Beatle platen vond ik altijd dat All Things Must Pass op 1 kwam, maar inmiddels denk ik dat Band On The Run op het hoogste podium gekropen is. Maar beide platen zijn voor mij een hele dikke 4,5 die het wellicht in de toekomst nog eens tot een 5 kunnen schoppen.

Met alle respect Rogier, maar een album beoordeel ik als geheel.
George had kennelijk de bedoeling om dit te registreren.
Ik geef toe, het was ook het tijdsbeeld, maar het hoort wel bij All Things Must Pass.
Ik vind het een verdwaalde en eigenlijk misplaatste move.
En dat pak ik wel mee in mijn beoordeling.

ram, flaming pie, chaos and cretaion: yes please! deze? heeft me nooit echt gepakt. nu nog niet. bizar.

bikkel2zegt:Iemand met interesse en passie voor de muziek kan natuurlijk niet om het immense talent van McCartney heen. Dat gezegd hebbende moet ik bij mijzelf vaststellen dat ik van geen van de Beatles apart een fan ben, zoals ik dat ben van b.v. Bowie. Zo gaat dit album aangenaam aan mij voorbij zonder dat ik in een hogere staat van vervoering raak. Het heeft gewoon overal wel een minimumniveau. Ik heb echter geen mening over het beste post-Beatles-album, noch de interne aandrang om dat na uitgebreid onderzoek vast te stellen. Hoogstens stel ik ook hier vast hoe schitterend de Beatles elkaar aanvulden; de humor van Starr, de spiritualiteit van Harrison, de noodzaak tot creëren (& street credibility) van Lennon gevoegd bij het pure plezier van het scheppen van McCartney.

Nu ja'Bluebird' is toch wel heel fraai. 'Blackbird' en 'Bluebird'; allemaal prachtig (het laatste vogeltje bevolkte ook al liedjes van Stephen Stills en David Bowie). De piano van '1985' lijkt wel terug te komen in 'SOS' van ABBA -die ik dan wel nog mooier vind.

Grappig dat McCartney bij Let me roll it het rifje van Cold Turkey gebruikt.

Cold Turkey, pmac? Welk nummer is dat?

Van Lennon, een single van de Plastic Ono band uit 69.

Aahh!!
Kwartje valt...