UK - Danger Money (1979)

Dan zal het zo zijn deric.
Mijn cd-boekje geeft weinig info verder.
Maar de keys en viool zijn over het algemeen leading.
Op het debuut is de gitaar uitdrukkelijker in ieder geval. Prachtig gitaarwerk van Holdsworth.

Wetton kon ook een aardig partijtje gitaar spelen. Bij Family speelde hij regelmatig op een dubbelnek bas en gitaar combi.

Ik heb 'm een keer in Paradiso alleen acoustisch gezien en hij speelde een knap partijtje gitaar idd.

Alhoewel de algehele tendens is dat deze iets minder is dan het debuut, deel ik deze mening niet, ik vind hem , hoewel anders dan het debuut, net zo goed dan hun eersteling.

Het virtuoze keyboardspel van Jobson, het fijne drumwerk van Bozzio en natuurlijk het baswerk , hier en daar kleine gitaarlijntjes, en het stemgeluid van Wetton.

Kleine meesterwerkjes ,die niet allemaal, gemakkelijk wegluisteren.

Hun bekendste nummer is natuurlijk rendez-vous, een kleine film, een nummer dat extra cachet krijgt als je ooit door een donker Londen hebt gelopen of gereden, koptelefoon op in je herinnering voert je terug naar deze indrukwekkende stad met zijn machtige Thames, dat als een ader door de stad stroomt, de prachtige gebouwen en Waterloo station. Een mysterieus prachtig werkje

Zoals gezegd, deze vind ik persoonlijk net zo sterk dan het debuut.

Dat mag uiteraard, blaauwtje, maar een nummer als Alaska en The Dead of Nnight vind ik sowieso een hoger niveau hebben. Plus het grootste(!) gemis vind ik toch wel dat Alan Holdsworth niet (meer) op Danger Money mee speelt

Eindelijk deze cd aangeschaft. Hun debuut plaat blijft bijzonder sterk. Deze opvolger klinkt toch ook wel goed. Ik mis wel het gitaar spel van Alan H. Maar als prog liefhebber kan ik deze plaat zeker wel waarderen.

Ik vind dit album net wat beter dan de voorganger. Jammer dat U.K. het maar bij 2 albums heeft gelaten.

Vooral de eerste 3 nummers op dit album klinken lekker.

Oh ja? Ik mis op dit album een gitarist a la Alan Holdsworth...daarom vind ik dit album ietsje minder

Hun debuut met gitarist A.H. kende ik al jaren. Vorig jaar deze Danger Money aangeschaft. In eerste instantie miste ik de gitaar enorm, maar op één of andere manier kan ik deze plaat ook wel smaken ...

qua nummers vind ik dit album wel minder dan hun debuutalbum.

Iemand deze video ooit eens gezien?

https://youtu.be/nwifsNL4tcs

Net gekeken, U.K in een volledig misplaatste setting, compleet met bellenblaas machine en palmboompjes!
De 3 meiden die met de muziek meewiegen, duidelijk opgedragen door de regisseur.....
Zo slecht dat het weer leuk wordt, die categorie valt deze regie onder.

Bozzio op de kleinste drumkit uut zijn carriere, Wetton die duidelijk geen zin heeft en enkele basslicks vergeet te mimen, Jobson op ern vleugel, en waar is zijn viool?

Ik vond het vermakelijker dan de heren zelf, en dat gezellige sfeertje, heerlijk dat top-pop.

Haha, ja, dat kan je overkomen als je onverwacht een Top-40 hit scoort. Ik vind het ook wel vermakelijk, juist omdat het een volkomen misplaatste entourage is, zeker bij zo'n sfeervol nummer. Het was trouwens niet Toppop, maar Rock Planet, een kortstondig programma van de TROS. Aan het begin komt Tom Mulder nog langs.
Ja, ik vind het ook altijd wel wat hebben, die Toppop-achtige filmpjes. Op sommige momenten kun je duidelijk merken dat vooral de meer gelouterde artiesten er duidelijk geen zin in hadden. Toch vind ik het ook wel aardig om te bemerken dat ze best grote namen naar de studio wisten te krijgen. Toppop is toch een beetje Hollandse popgeschiedenis.

Uitstekende opvolger van hun debuut overigens, dit album. Iets minder jazzy, mede doordat Bill Bruford en Allan Holdsworth er niet meer bij zijn. Iets meer rechttoe-rechtaan, voorzover je daar bij UK van kunt spreken, al blijft de twaalf minuten durende afsluiter episch en majestueus.

Het drumgeweld overheerst deze plaat vooral.

Ook valt hier het meest op hoe sloom en beperkt Wetton eigenlijk is. Een goede rockbassist, absoluut, maar jazzrock is niet in zijn straatje.

Deze plaat staat ook volgepropt met synths en electrische viool. Toen ik 16 was, was ik overdonderd, en vond dit het summum van progressieve rock. Nu vind ik het veel te veel en ik kan hier maar met moeite naar luisteren.

Doe mij maar de soloplaten van Bruford rond deze tijd. Daar zit veel meer dynamiek en ruimte in.

Blijkbaar was Rendez-vous 6:02 een nummer dat alleen in Nederland een hitje werd. Op Wiki lees ik dat Nothing to lose in Engeland tot nummer 67 kwam. En wat me ook opvalt: de Rendez-vous single bevat een nieuwe trio-opname van In the dead of night van het vorige album. Ik heb die single nog; ik zal binnenkort toch de B-kant weer eens draaien.

Oh, kijk, hij staat ook op YouTube. Eerste indruk: iets meer pit, wat rechtlijniger en Bozzio brengt er meer swing in aan. En geen gitaar te horen, nogal keyboard-heavy. Minder dan het origineel, en daarbij is het jammer dat bij deze korte versie de album-context ontbreekt.


Ik ben het wel met je eens over John Wetton. Ik heb hem hoog zitten, en bij Asia, Uriah Heep en ook bij Roxy Music kan hij het best bijbenen. Maar hij heeft weinig gevoel voor jazz-rock, daar is zijn spel wat te beperkt voor. Ik mag hem overigens ook als zanger graag horen.
De solo-platen van Bill Bruford - ik ken helaas alleen de eerste twee - zijn van een heel andere orde dan de muziek van UK, vind ik. Spetterend spel van een geweldige jazzrock-drummer, al krijgen de andere groepsleden ook volop de ruimte. En vooral: veel meer avontuur. Er gebeurt van alles op die platen.

Wetton staat alleen al voor zijn werk bij Family ( op Fearless en Bandstand ) in mijn fave bassisten top-10. Ook als zanger kan ik hem goed hebben maar bij King Crimson vond ik 'm vocaal genadeloos door de mand vallen. Achteraf las ik in een interview dat het samen zingen met Chappo hem een gruwel was, dus dat kostte 'm ook punten

U.K. heb ik leren kennen via de live album Night After Night geleend van de platenbieb. Progrock was halverwege de eighties helemaal mijn ding dus dit album was echt genieten. Danger Money kocht ik op lp in 1996, inmiddels ook op cd. Aanvankelijk was ik niet erg onder de indruk. Op Danger Money zijn bassist/zanger John Wetton en toetsenman/violist extraordinaire Eddie Jobson in gezelschap van drummer Terry Bozzio. Gitarist Allan Holdsworth en drummer Bill Bruford wilden niet meegaan in de nieuwe koers. De jazzprogrock van het (overigens geweldige) debuut is wat toegankelijker geworden getuige de hitje Rendezvous 6:02. Carrying No Cross is qua opbouw en muzikaliteit van zo'n onbeschrijfelijke schoonheid dat ik Danger Money de volle mep sterren geef. Iedereen speelt goed maar wat wonderkind Eddie Jobson hier laat horen is echt fenomenaal. Avontuur en virtuositeit gekoppeld aan prachtige songs. Danger Money is een absolute must have voor iedere (prog) liefhebber. Dit album schurkt heel dicht tegen mijn favoriete top 10 aan.

Al heel vaak met een lp van UK in de handen gestaan maar nooit tot aanschaf over gegaan. Tot gisteren. Rendezvous 6:02 ken ik al jaren en vind ik een heerlijke song. Dus nu toch de stoute schoenen maar aangetrokken en de lp gekocht. Met zulke namen kan het ook niet anders dan goed gaan zou je denken. Ik lees hier op de site dat beide studioalbums meer dan de moeite waard zijn, ondanks dat ze verschillen in stijl en aanpak. Dat debuut moet er dan ook maar eens komen. Eerst deze maar eens onder de huid laten kruipen.

10 minuten geleden het vinyl eens opgezet. Kant 2 wel te verstaan. Was alweer decennia geleden volgens mij. Tijdens het luisteren op MuMe gedoken om ervaringen van anderen te lezen. Blijft leuk!
Enfin, ik was 15 en kocht m direct toen ie uitkwam en het was heel lang mijn ultieme album. Pas later kocht ik het debuut. Danger Money was wat harder en knalde er wat beter in bij mij. Ik ging echt uit mijn plaat bij iedere draaibeurt. Dit moest altijd op standje hard! Debuut kocht ik later en vond ik wat te weinig dynamisch geproduceerd. Daardoor miste ik wat impact. Bovendien vond ik Danger Money wat minder moeilijk klinken en was deze 15 jarige nog niet toe aan het meer complexe werk. Dat kwam later…
Muzikaal mag je deze platen overigens eigenlijk niet vergelijken. De stijl en sound zijn té verschillend.
Luisterend naar Carrying no cross komt het gevoel van weleer meteen weer binnen. Heerlijk bombastisch en tegelijk ingenieus. Ik was toen zelf drummer en sloeg m’n stokken aan gort als ik meespeelde (nou ja probeerde) op dit album. Zometeen gaat kant 1 ook maar weer eens op. Bij gebrek aan drumstokken zal ik me maar schuldig gaan maken aan ‘lucht-keyboard’ spelen .
Voor mij is deze plaat een mijlpaal in mijn muzikale luistercarrière en een perfecte brug tussen prog en symfo.
Heerlijk!

Bij mij was Danger Money ook wel een belangrijke plaat in mijn ontdekking van de progrock. Terugkijkend constateer ik ook dat het wellicht een van mijn eerste echte progrockplaten was (destijds noemden we dat nog symfonische rock. Ik was 16 in 1979 en interesseerde me hoofdzakelijk voor muziek die via de Top 40 onder mijn aandacht kwam. Het hitje Rendez vous 6:02 moet daar dus zeker aan meegeholpen hebben. Ik kocht de single toen deze in de hitparade stond en de LP volgde een klein jaar later, schat ik.

Ook ik vond het een knaller: een nummer van 12 minuten met veel stijl- en tempowisselingen? Dat was ik toen nog niet gewend, maar ik vond het allemaal prachtig. De enige prog die ik op dat moment tot me genomen had, waren de albums Grand Illusion en Pieces of Eight van Styx. Ook lekkere muziek, maar dit UK was toch wel van een ander, hoger kaliber. Mijn kennismaking met het albumwerk van Genesis en Yes zou iets later volgen; eerst moesten ze met hitsingles onder mijn aandacht gebracht worden. De hit-albums waren dan ook mijn instappers, gelukkig heb ik in beide gevallen het spoor terug ookl gevolgd, medio jaren tachtig en negentig.

Eigenlijk gek dat ik het debuut van UK pas jaren later, ergens in de jaren negentig, heb beluisterd en aangeschaft. Komt misschien ook een beetje doordat ik meekreeg dat dat 'een heel andere plaat' zou zijn. Plus dat de single Rendez-vous 6:02 een nummer op de B-kant had staan (een door het trio Wetton, Jobson en Bozzio opnieuw opgenomen versie van In the dead of night) dat me niet zo direct aansprak. Dat het opnieuw opgenomen was, ontdekte ik pas toen ik het UK-debuut zelf aanschafte. De verschillen waren evident. Niet alleen paste het nummer daar perfect in de albumcontext, het werd ook een stuk jazzier uitgevoerd en bestond in feite uit twee delen, in combinatie met In the light of day.
Wel besef ik dat ik vermoedelijk als zestienjarige nog niet rijp was voor de complexiteit van het debuut. Maar het is prima zo, alles heeft kennelijk zijn tijd nodig.

Achteraf bezien was UK eigenlijk zo'n beetje de laatste exponent van de echte uitgesponnen progrock zoals die in de jaren 70 werd gemaakt. Prog in the eighties was over het algemeen toch een stuk compacter en meer songgericht. Niettemin is Danger Money een op zichzelf staande prachtplaat, die ik een dezer dagen graag nog eens opzet.

Wanneer heb ik deze plaat voor het laatst gedraaid? Echt geen idee. Tot gisteren en vandaag. Waarom? Geen idee. Hij beviel wel direct en ik vond hem ook beter dan destijds. Ook ik vond de eerste plaat altijd beter, maar hoor op Danger Money direct de enorme muzikaliteit. Misschien hier en daar too much of a good thing, maar dat stoort me totaal niet. Terry Bozzio drumt geweldig en is een waardige opvolger van Bill Bruford. Aan deze vervanging zal de Zappa link tussen Jobson en Bozzio de oorzaak van zijn.

Alle nummers hadden wel een haakje in mijn brein, maar 'Nothing To Lose' knalde er toch het meeste uit qua herinnering. Misschien omdat het nummer op de radio gedraaid is destijds? Het klinkt als een hit in mijn oren, dat het niet werd. De hit is natuurlijk 'Rendez Vous'. Dat zal rond het begin van mijn diensttijd geweest zijn. Een zeer bijzondere hit terugkijkend op 1979 en de muziek zelf, maar het blijft een mooi, zeer filmisch nummer.

Danger Money is toch wel een album dat ik nog eens uit de kast ga trekken na deze hernieuwde kennismaking.

Dit album heb ik op vinyl en cd. En terwijl ik dit type hoor ik het op de koptelefoon.
Indertijd waren de beide hitjes wel in mijn vriendenkring bekend maar de rest van het album niet.
Heerlijk vond ik dat om Carrying no cross te luisteren, alleen thuis, in het volslagen donker, pa ma en broertje waren op vakantie, ik was alleen thuis, had er de leeftijd voor om niet meer meete gaan... dat nummer klonk zo mysterieus, op die Oost-Duitse hifi combi in zo'n lijkkisten meubel met klapklep, maar: wel op Philips luidsprekers die aan de muur hingen ipv die in dat meubel... die upgrade had ik er thuis afgezeurd.

De nostalgie vliegt me nog aan.

Carrying no cross,met Bozzio's heerlijke drumwerk in vooral dit nummer. Of in The only thing she needs.

Het album zit in mijn lijstje van 10 meest favoriete ooit.
Heerlijk album!!

O en de mooiste drumfill op Carrying no cross van Bozzio?
10.54.....