The Electric Light Orchestra - Eldorado (1974)

Ook in 1974, toen dit album zijn release beleefde was het een verpletterende ervaring om het te horen.

Dit was het eerste album dat ik van de groep kocht...
Natuurlijk kende ik de oorsprong van de band ( Jeff Lynne > Roy Wood, The Move en Wizzard met de toen verpletterende single See my baby Jive) en het voorafgaande werk van het ELO, welk ik in een later stadium heb aangeschaft.

Maar Eldorado bleek al direct een album te zijn in de buitencategorie!
De ouverture ervaarde ik echt als knettervet, toen ik die voor het eerst hoorde en de grandioze single Can't get you out of my head, was niet uit mijn hoofd te branden. Nog steeds vind ke het een van de allermooiste ELO nummers, prachtig gezongen door Lynne Met zijn markante stem.

Het ''sort of'' concept album kent diverse sferen, van ingetogen tot opzwepend ....en de manier waarop hier de strijkers werden ingezet vormde de opmaat tot de bands beste jaren met A New World Record (de geweldige albumtitel die op twee manieren geïnterpreteerd kan worden) en Out of the Blue als hoogtepunten in de jaren zeventig.

Ik heb het album in het begin op vinyl letterlijk grijsgedraaid en toen ik 10-15 jaar later over was gegaan op cd, ook erg vaak. Het is een album wat toch ieder jaar weer te voorschijn komt. Een echte evergreen dus. (maar eigenlijk geldt dat voor het overgrote deel van het meesterlijke ELO oeuvre).

En natuurlijk extra bonus punten voor de briljante cover, een geweldige foto!

In 1970 wilden twee leden van The Move, Jeff Lynne en Roy Wood, een band oprichten, die muziek zou gaan maken dat een combinatie was van pop en rock, vermengt met klassieke invloeden. Ze vonden dat niet bij de succesvolle Engelse band, waarvan Wood al sinds 1965 deel van uitmaakte en die hits scoorde als "I CAN HEAR THE GRASS GROW", "FLOWERS IN THE RAIN" en "BLACKBERRY WAY". Samen met de drummer van The Move, Bev Bevan, richten ze Electric Light Orchestra op.

Eind 1971 verschijnt het titelloze debuutalbum met daarop de single "10538 OVERTURE". De stijl op dit album kun je omschrijven als symfonische rock met orchestrale invloeden. Dat gaat op het tweede album, "E.L.O. II", misschien nog wel een stapje verder. Roy Wood heeft de band inmiddels verlaten en zal Wizzard oprichten. Het geeft Jeff Lynne de mogelijkheid om de band geheel naar zijn hand te zetten. Het orkest is uitgebreid, onder andere toetsenist Richard Tandy is erbij gekomen en nadat ze een hit in begin 1973 scoren met de Chuck Berry cover "ROLL OVER BEETHOVEN", gaan ze aan de slag met het derde album, dat in november 1973 wordt uitgebracht met de toepasselijke titel "ON THE THIRD DAY". De pop invloeden zijn op dit schijfje al meer aanwezig en het is de opmaat naar de eerste E.L.O. klassieker, "ELDORADO".

Met de subtitel "A SYMPHONY BY THE ELECTRIC LIGHT ORCHESTRA" verschijnt "ELDORADO" op 28 september 1974 en laat een gedreven en uiterst creatieve band horen. Met de zevenkoppige band, inclusief twee cellisten en een violist, zoals het hoort bij een orkest, krijg je in 39 minuten tien geweldige songs voorgeschoteld. Overigens verliet bassist Mike de Albuquerque de band tijdens de opnames van het album en zou uiteindelijk vervangen worden door Kelly Groucutt, die ruim acht jaar deel uit zou maken van Electric Light Orchestra.

Maar eerst terug naar dit vierde album. Dat gaat van start met “ELDORADO OVERTURE”, een nummer van ruim twee minuten met een rustige opbouw en als dan het strijkers gedeelte los gaat, krijg je de melodie niet meer uit je hoofd. Het nummer is tevens de inleiding tot van de hoogtepunten uit het oeuvre van E.L.O., de ballad “CAN’T GET IT OUT OF MY HEAD”. Wat een prachtige melodie, schitterend gezongen en de arrangementen, qua instrumentatie en zang, is erg goed. Vier liedjes klokken boven de vijf minuten en “BOY BLUE” is de eerste. Orkestraal intro en als de drums invallen, volgt er een typisch Jeff Lynne nummer. Herkenbaar ritme, zanglijnen en Beatleske arrangementen. Lynne heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij een grote Beatles fan is en dat kun je regelmatig in zijn muziek terugvinden. Alle liedjes zijn door Lynne geschreven en dat geldt dus ook voor “LAREDO TORNADO”, een wat zwaarder nummer, mooie hoge zang in de refreinen en een gitaarsolo. Ook in dit nummer zijn de strijkers arrangementen indrukwekkend mooi. “POOR BOY (the greenwood)” is een heerlijke uptempo E.L.O. song. Samenzang, pakkend refrein en binnen drie minuten krijg je alles te horen wat deze band zo interessant maakt.

In “MISTER KINGDOM” gaat het tempo weer iets naar beneden, hoor je de synthesizers duidelijk en zijn de strijkers weer prominent te horen. Het laatste deel is van grote klasse, een beklemmend instrumentaal stuk dat overgaat in “NOBODY’S CHILD”. Geweldig gevonden en op een perfecte wijze uitgevoerd. Ook dit nummer is weer midtempo, iets waar E.L.O. het beste op gedijt. En ook dit nummer gaat weer over in de volgende, het meer in rock & roll stijl gespeelde “ILLUSIONS IN G MAJOR”. Ruim twee en een halve minuut laat de band horen ook deze stijl aan te kunnen, met mooie arrangementen en een lekker ritme en dito gitaarsolo. Het negende nummer van het album is het titelnummer en de tweede van de drie songs met Eldorado in de titel. Een rustig begin, prachtige zanglijnen, de strijkers arrangementen zijn weer van grote kwaliteit en de melodie in boeiend. Er zit een vorm van opbouw in het nummer, waardoor het iets extra’s heeft. Van “ELDORADO” gaat het over in “ELDORADO FINAL” waar het thema van het openingsnummer terug keert en het album een soort concept gevoel geeft.

In 1975 werd dit album opgevolgd door het prachtige “FACE THE MUSIC”, in 1976 gevolgd door de klassieker “A NEW WORLD RECORD” waarna “OUT OF THE BLUE” in 1977 de reeks albums met een echt orkest afsloot. Hierna ging Lynne verder met alleen drummer Bevan, toetsenist Tandy en bassist Groucutt en ging met “DISCOVERY” de meer disco kant op. “TIME” uit 1981 is voor mij een persoonlijk favoriet, doordat het album afwijkt van hetgeen daarvoor verschenen is. Tegenwoordig mag Jeff Lynne de naam Electric Light Orchestra niet gebruiken, vanwege een rechten kwestie, die hij uit heeft gevochten met Bevan. Met dit album, alles wat daarna verschenen is en wat hij momenteel doet met zijn Jeff Lynne’s E.L.O. is er maar één die de naam zou mogen gebruiken en dat is Lynne. Het grote succes begon in 1974 en eigenlijk is hij nog steeds razend populair, getuige de uitverkochte tournees die er zijn geweest. Dat begon dus met “ELDORADO”, een briljantje in het rijke oeuvre van Electric Light Orchestra.

ZeDit was de eerste plaat die ik indertijd van ELO kocht, en zeker niet de laatste: op een gegeven moment stonden er tien elpees van hen in de kast, maar Out of the blue en een heel middelmatig (en kort) concert in Ahoy' deden me al fronsen, en na Discovery hield ik het voor gezien. Eldorado is één van hun platen die al die jaren bij mij in de collectie is gebleven, niet alleen omdat je toch altijd een warm plekje in je hart blijft houden voor die ene plaat waarmee je een groep hebt leren kennen, maar ook en vooral omdat het een perfecte popplaat is die in de loop der jaren eigenlijk alleen maar beter lijkt te zijn geworden. Het geluid van de voorgaande studioplaten vond ik altijd enigszins "houterig" (ik kan er even geen beter woord voor verzinnen), en vanaf Turn to stone werd het voor mij te gelikt, maar bij Eldorado is het geluid precies goed en vol genoeg.
        Bovendien is dit één van de weinige platen waarbij ik het gevoel heb dat de orkestrale arrangementen echt een organisch onderdeel van de nummers en de totaalsound uitmaken in plaats van er achteraf aan te zijn toegevoegd. Op 11-1-2018 noemt bikkel2 al voorgangers als de Moody Blues, Procol Harum en Deep Purple (en, voeg ik daar aan toe, The Nice met Five bridges, 1970), en in latere jaren had je altijd wel artiesten die hun nummers nu eens niet met een band wilden uitvoeren maar zich door een orkest lieten begeleiden (Echo & the Bunnymen, Lloyd Cole), maar zo vanzelfsprekend in de muziek geïntegreerd klonk een orkest (en koor) voor mijn gevoel toch maar zelden. Het resultaat is een (niet wollige maar) warme totaalsound die ook perfect past bij de diverse historische en mythologische personages en situaties die in de teksten voorbijkomen (en bij de hoes, een "still" uit de verfilming van The wizard of Oz uit 1939).
        En natuurlijk, last but certainly not least, heeft Lynne hier een verzameling killer-melodieën bij elkaar geschreven – 's mans gevoel voor oorwurmen is toch wel een ijzersterke troef. Het enige mindere nummer vind ik Boy Blue, waarvan de eerste anderhalve minuut zeer afiwsselend en rijk is maar dat daarna verzinkt in een saaie melodie en een heel vervelende en veel te vaak herhaalde refreinregel ("Hey, Boy Blue is back..."). Gelukkig loopt dat direct over in één van de hoogtepunten van het album, het epische Laredo tornado. Wat ik als het andere hoogtepunt moet aanvinken weet ik eigenlijk niet precies, want Can't get it out of my head is en blijft een meesterwerk, maar de eenzaamheid en de bijna ondraaglijke melancholie van de laatste 45 seconden van Eldorado ("Sitting here on top of everywhere / What do I care?") is toch ook vrij onontkoombaar – uiteindelijk ben ikzelf toch ook wel een beetje een unwoken fool.

Voordat ik dit album kocht, was ik alleen bekend met het prachtige Can't Get It Out of My Head. Dat nummer kwam regelmatig voorbij op 1.FM Classic Rock en ik raakte erg onder de indruk van o.a. het drumwerk en de zang van Jeff Lynne. Gezien de hoge recensies op Musicmeter, hoopte ik dat dát nummer een voorbode zou zijn geweest voor een sublieme rockopera.

Toch valt het album - op Eldorado Finale na - een beetje tegen. De nummers halen niet meer zo'n hoog niveau als Can't Get It Out of My Head. Slecht is het zeker niet. Maar het middenstuk veert mij niet zo op.

Het einde van het album is echter grandioos met Eldorado Finale. Voor wie de geremasterde versie heeft, biedt het album met Eldorado Instrumental Medley en Dark City nog twee bonustracks. De eerste bonustrack is om van te smullen, maar het overbodige Dark City voegt niks toe en is zelfs een belediging voor E.L.O.

Ik twijfel tussen 3,5 of 4 sterren, maar vanwege Can't Get It Out of My Head, Eldorado Finale en bonustrack Eldorado Instrumental Medley ga ik toch voor een krappe 4 sterren. Desalniettemin had er voor E.L.O. meer ingezeten met dit album.