menu

Electric Light Orchestra - Eldorado (1974)

Alternatieve titel: A Symphony by the Electric Light Orchestra

mijn stem
3,98 (343)
343 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: United Artists

  1. Eldorado Overture (2:12)
  2. Can't Get It Out of My Head (4:21)
  3. Boy Blue (5:19)
  4. Laredo Tornado (5:29)
  5. Poor Boy (The Greenwood) (2:57)
  6. Mister Kingdom (5:29)
  7. Nobody's Child (3:56)
  8. Illusions in G Major (2:37)
  9. Eldorado (5:17)
  10. Eldorado Finale (1:34)
  11. Eldorado Instrumental Medley * (7:56)
  12. Dark City * (0:46)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 39:11 (47:53)
zoeken in:
avatar van Lukas
3,5
Wow zeg! Dit album blaast echt alles omver. Op het randje van te bombastisch en eigenlijk best fout, maar toch nooit over dat randje heen. En dat zijn doorgaans razend knappe platen. Tot voor kort kende ik alleen Can't Get It Out of My Head. Nou vond ik dat al een mooi nummer, maar het geheel van deze plaat maakt het nog een heel stuk prachtiger. Het daaropvolgende intro van Boy Blue is haast niet te overtreffen, en de plaat wervelt daarna maar verder. Waarbij dan weer hele orkesten voorbij trekken. ELO wordt vaak tot de symfonische rock gerekend. Symfonisch is het zeker, rock niet echt vind ik. Ik zou het zelf omschrijven als psychedelische orkestpop & roll. Slotsom is dat ik dit album de afgelopen dagen grijsgedraaid heb en dat ik bij weer een luisterbeurt tot de conclusie kom dat 16 Horsepower mijn top 10 maar eens dient te verlaten. Wat er in komt? Raad eens...

avatar van WeZet
4,0
De bevestiging van wat Lynne orkestraal in zijn mars had. Zou niet verkeerd staan in de tijd van de klassieke grootmeesters. Je moet de plaat inderdaad in zijn geheel luisteren (Can't Get It Out Of My Head kan wellicht los) om hem optimaal te waarderen. Toch vind ik de latere albums van ELO waarin de strijkers door synths vervangen zijn niet 'slechter'. Lynne ging goed met zijn tijd mee en bleef vernieuwen. Met succes. Na Balance of Power was het helaas wel voorbij. Zoom is niet zo fraai...

5,0
Sinds de aankoop van de lp in 1979 is het eigenlijk de enige lp/cd die ik van de eerste tot de laatste noot met een 5 waardeer. Dat is heel bijzonder. Het album klonk bij de eerste beluistering net 'als iemand die je voor het eerst ontmoet, maar eigenlijk al heel lang lijkt te kennen'. Wellicht zitten er gejatte elementen van de beatles, klassieke meesters en andere grootheden in die magistraal zijn omgewerkt, anders kan dat toch niet? De instrumentatie is gelikt, de sound echter niet. Wat stoffig, maar dat geeft het album nu juist zijn eigen sterke persoonlijkheid. De opbouw is fenomenaal, de omslag van de ene track naar de volgende, houdt je bij de les. Lynne heeft zichzelf niet meer overtroffen hierna, is mijn mening. Wel met enkele songs, maar met geen enkel album. En dan blijkt het hele ontwikkelings/opnameproces van belachelijk korte duur te zijn geweest.... Door de jaren heen trekken de diverse nummers onderling afwisselend hun aandacht. Dat houdt het album voor mij luisterbaar en maakt steeds weer nieuwsgierig. Hoe kan dat, denk ik dan.

avatar van Tony
5,0
ELO 2 en het bescheiden succes van hitsingle Roll over Beethoven had de platenmaatschappij gesterkt in de aanname dat ze met ELO iets moois in handen hadden. Ondanks het vertrek van Roy Wood en de onzekerheid over de toekomst van de band, ging het budget omhoog. En zodoende kon Jeff voor het eerst een echt orkest gebruiken om de symfonische strijkerpassages in te spelen, zoals de Moody Blues al in 1967 hadden gedaan. En dat Jeff hier blij mee was is te horen op Eldorado. Een onbetwist hoogtepunt uit het oeuvre van ELO, in al zijn over the top bombastische pracht.

Het eerste ELO ‘concept’album ook, hoewel ik het een flinterdun concept vind; De hoofdpersoon lijdt/leidt een miserabel leven als bankmedewerker en vlucht in een droomwereld, waar hij de gevierde, geliefde en gewilde held is.

“The dreamer, the unwoken fool. In dreams no pain will kiss the brow.”

Opener "El Dorado Overture" is bizar, beangstigend en symfonisch. Jeff trekt na de vocoderstem meteen alle registers open en integreert het symfonisch orkest meteen volledig in de ELO sound. Indrukwekkend, ook hoe de overgang naar "Can't Get It Out My Head" verloopt. Een nummer zoals de Beatles graag gemaakt zouden hebben als ze nog hadden bestaan. Prachtig, melancholisch, romantisch, verhalend over hoe de droom zich langzaam ontvouwt, een dagdroom wellicht, het schemergebied tussen bewustzijn en slaaptoestand.

“Boy Blue” laat vervolgens prachtige arrangementen van piano en violen horen, afgewisseld met uptempo elektrische gitaar. De ideale combinatie van klassiek en rock.

“Laredo Tornado” is een nostalgisch nummer over de dagen dat de wereld nog niet bedekt was met plaveisel en betonnen skylines. Een prominente rol voor de synthesizer in dit nummer. Met een dramatische stem van Jeff Lynne om het verlies van ongereptheid te benadrukken. Mooi.

Op “Poor Boy” is een prominte rol weggelegd voor de piano en strijkers. De typische engelachtige backing vocals die later op bijvoorbeeld Out of the Blue prominent aanwezig zijn, lijken hier voor het eerst hun intrede te doen. De afsluiting van het nummer is magistraal, met het orkest dat op volle snelheid naar het einde van kant 1 dendert.

“Mister Kingdom” wordt vaak afgeschilderd als een rip-off van Across the Universe, maar Jeff Lynne heeft de Beatles altijd met respect gequote, zo ook hier. Het nummer is een beetje loom en zwaar geokestreerd, verhaalt verder over wat er in een droom allemaal mogelijk is en wat er aan het eind van de regenboog te vinden is, het beloofde land Eldorado.

“Nobody’s Child” klinkt als een nachtcluboptreden. Zwoel, zwaar, het ELO koortje is ook hier weer te horen en de jongeman droomt dat ie door een wat oudere vrouw wordt verleid.

De titel “Illusions in G Minor” is misleidend, want heeft niks met het klassieke thema te maken, het is een rock ’n roll kraker die Jerry Lee Lewis opgenomen zou kunnen hebben. Het minste nummer van dit album voor mij.

In afsluiter “Eldorado” wordt het album behoorlijk triest, wanhopig en dramatisch afgesloten, met een Jeff Lynne die de 3 tenoren naar de kroon lijkt te willen steken. Een van zijn meest dramatische zangprestaties in zijn hele ELO carriere. Ook symfonisch wordt nog even alles uit de kan gehaald. Aan het eind wordt onze hoofdpersoon wakker uit zijn mooie droom, ervaart de sombere realiteit en zijn onbeduidende rol in het geheel als nog deprimerender dan aan het begin van het album en zoals ik de afsluitende tekstregel interpreteer, verkiest hij de eeuwigheid van de mooie droom in Eldorado boven het aardse bestaan.

"The dreamer, the unwoken fool, high on a hill in Eldorado".

Pfff, 5 sterren

avatar van adri1982
4,5
Prachtig album! Veel mooier en beter dan hun bekendste album: Out of the Blue, dat 3 jaar later (in '77) verscheen. Eldorado kocht ik al in 2009 of 2010 op LP in een kringloopwinkel, maar toen ik dit album afgelopen weekend (voor 5 Euro) op cd in de Mediamarkt zag liggen, besloot ik om die (samen met Never Mind the Bollocks van The Sex Pistols) ook maar mee te nemen.

Ik heb er helemaal geen spijt van. Het is zo ongeveer van het begin tot het einde mooi. De Overture is al meteen een wonderbaarlijke klassieke opener (Naar Jeff Lynn's zeggen zou dit zijn eerste opname met een Orkest), en gaat magnefique over in Can't get it out of my Head, E.L.O.'s mooiste nummer ooit, wat mij betreft. Ook de Orchestrale knip ervan in de exclusieve Eldorado Instrumental Medley, die op mijn cd-versie staat, is geweldig.
Boy Blue vind ik ook behoorlijk goed, wel wat minder, maar daarna volgt Laredo Tornado, met een heel mooi gitaarsolo erin.

De beste nummers op de B-kant van de LP/ nr 6-10 van de cd vind ik zonder twijfel: Mister Kingdom, waarin het vioolwerk langzaam wordt opgevoerd, alsof het steeds heviger wordt, en natuurlijk de voorlaatste track Eldorado.

Dit album verdient van mij (minstens) een 4,5*.

avatar van lennert
3,5
Ik durf het gezien de scores bijna niet te zeggen, maar ik vind El Dorado persoonlijk een beetje saai. Can't Get It Out Of My Head kende ik wel en dat vind ik oprecht een heel mooi nummer en voor de rest is het ook nergens slecht. Nee, het is zelfs allemaal best mooi. Maar toch vind ik de productie erg wollig en het algehele sfeertje veel te mellow en weinig afwisselend om echt heel intrigerend te zijn. Laredo Tornado heeft wel een fijne gitaarsound, maar de boogiewoogie/rock n roll van Illusions In G Major vind ik vooral saai. Zeker niet verkeerd, maar voor een van de hoogst scorende platen van deze groep had ik iets meer vuurwerk verwacht.

Voorlopige tussenstand:
1. Electric Light Orchestra II
2. The Electric Light Orchestra
3. El Dorado
4. On the Third Day

avatar van RuudC
3,0
Hier sluit ik me weer bij Lennert aan. Eldorado is een weinig spectaculaire plaat. Dat is te wijten aan de productie, maar ook het songmateriaal zelf is wat vlak en saai. Dit album heb ik nu een paar keer gehoord en iedere keer weer gaat het redelijk geruisloos aan me voorbij. Er zijn weinig spannende momenten. Daar waar het interessanter klinkt, blijft de climax alsnog uit. Ik blijf de indruk hebben dat de heren beter kunnen, maar zich inhouden om een groter publiek voor zich te winnen. Het is geen slechte rockopera, maar er had veel meer in gezeten.

1. On The Third Day
2. The Electric Light Orchestra
3. Electric Light Orchestra II
4. Eldorado

avatar van Koos R.
4,5
Wanneer ik aan de term symfonische rock denk, schiet mij altijd heel snel het album Eldorado te binnen. Als er een album is dat heel goed klassieke muziek in de rockmuziek verwerkt, dan is dat Eldorado. Diversen willen het nog wel eens vergeten: dit is niet een album waarin nummers worden gecoverd waarbij populair een orkest is gebruikt. Dit is een album waarin op originele wijze voor nieuwe nummers een compleet orkest 'ter ondersteuning' wordt gebruikt. De verwevenheid van klassieke muziek met de rockmuziek.

Het klinkt zo makkelijk. Gewoon klassieke muziek achter de rockmuziek 'plakken'. Je zult het maar 'in je hoofd' hebben gehad en het vervolgens stapsgewijs daadwerkelijk als muziek tot leven hebben gebracht. Probeer het zelf eens om te ontdekken hoe moelijk dat is.

De overture gaat heel mooi over in Cant' Get it out of my head. Deze ballade vind ik mooi, maar niet top. Het is alsof het nummer een heel klein beetje zeurderig wordt gezongen. Daar staat tegenover dat het een mooi dromerig, bijna sprookjesachtig sfeer lijkt te hebben. Die toon wordt heel goed voortgezet in Boy Blue. Het is alsof ik enthousiast naar een Middeleeuws Kasteel of Middeleeuws dorp wordt teruggeworpen. De boodschapper is weer teruggekeerd en hij heeft iets mooi te vertellen! Laat de hoorns klinken! Dat sfeertje komt heel goed naar voren.

De wat dromerige sfeer trekt zich door het hele album. Op het eind worden we via de rock 'n roll in Illusion in G Major nog even licht wakker geschud. Een uitstekend symfonische rock album.

avatar van Roxy6
4,5
Ook in 1974, toen dit album zijn release beleefde was het een verpletterende ervaring om het te horen.

Dit was het eerste album dat ik van de groep kocht...
Natuurlijk kende ik de oorsprong van de band ( Jeff Lynne > Roy Wood, The Move en Wizzard met de toen verpletterende single See my baby Jive) en het voorafgaande werk van het ELO, welk ik in een later stadium heb aangeschaft.

Maar Eldorado bleek al direct een album te zijn in de buitencategorie!
De ouverture ervaarde ik echt als knettervet, toen ik die voor het eerst hoorde en de grandioze single Can't get you out of my head, was niet uit mijn hoofd te branden. Nog steeds vind ke het een van de allermooiste ELO nummers, prachtig gezongen door Lynne Met zijn markante stem.

Het ''sort of'' concept album kent diverse sferen, van ingetogen tot opzwepend ....en de manier waarop hier de strijkers werden ingezet vormde de opmaat tot de bands beste jaren met A New World Record (de geweldige albumtitel die op twee manieren geïnterpreteerd kan worden) en Out of the Blue als hoogtepunten in de jaren zeventig.

Ik heb het album in het begin op vinyl letterlijk grijsgedraaid en toen ik 10-15 jaar later over was gegaan op cd, ook erg vaak. Het is een album wat toch ieder jaar weer te voorschijn komt. Een echte evergreen dus. (maar eigenlijk geldt dat voor het overgrote deel van het meesterlijke ELO oeuvre).

En natuurlijk extra bonus punten voor de briljante cover, een geweldige foto!

avatar van Marco van Lochem
4,5
In 1970 wilden twee leden van The Move, Jeff Lynne en Roy Wood, een band oprichten, die muziek zou gaan maken dat een combinatie was van pop en rock, vermengt met klassieke invloeden. Ze vonden dat niet bij de succesvolle Engelse band, waarvan Wood al sinds 1965 deel van uitmaakte en die hits scoorde als "I CAN HEAR THE GRASS GROW", "FLOWERS IN THE RAIN" en "BLACKBERRY WAY". Samen met de drummer van The Move, Bev Bevan, richten ze Electric Light Orchestra op.

Eind 1971 verschijnt het titelloze debuutalbum met daarop de single "10538 OVERTURE". De stijl op dit album kun je omschrijven als symfonische rock met orchestrale invloeden. Dat gaat op het tweede album, "E.L.O. II", misschien nog wel een stapje verder. Roy Wood heeft de band inmiddels verlaten en zal Wizzard oprichten. Het geeft Jeff Lynne de mogelijkheid om de band geheel naar zijn hand te zetten. Het orkest is uitgebreid, onder andere toetsenist Richard Tandy is erbij gekomen en nadat ze een hit in begin 1973 scoren met de Chuck Berry cover "ROLL OVER BEETHOVEN", gaan ze aan de slag met het derde album, dat in november 1973 wordt uitgebracht met de toepasselijke titel "ON THE THIRD DAY". De pop invloeden zijn op dit schijfje al meer aanwezig en het is de opmaat naar de eerste E.L.O. klassieker, "ELDORADO".

Met de subtitel "A SYMPHONY BY THE ELECTRIC LIGHT ORCHESTRA" verschijnt "ELDORADO" op 28 september 1974 en laat een gedreven en uiterst creatieve band horen. Met de zevenkoppige band, inclusief twee cellisten en een violist, zoals het hoort bij een orkest, krijg je in 39 minuten tien geweldige songs voorgeschoteld. Overigens verliet bassist Mike de Albuquerque de band tijdens de opnames van het album en zou uiteindelijk vervangen worden door Kelly Groucutt, die ruim acht jaar deel uit zou maken van Electric Light Orchestra.

Maar eerst terug naar dit vierde album. Dat gaat van start met “ELDORADO OVERTURE”, een nummer van ruim twee minuten met een rustige opbouw en als dan het strijkers gedeelte los gaat, krijg je de melodie niet meer uit je hoofd. Het nummer is tevens de inleiding tot van de hoogtepunten uit het oeuvre van E.L.O., de ballad “CAN’T GET IT OUT OF MY HEAD”. Wat een prachtige melodie, schitterend gezongen en de arrangementen, qua instrumentatie en zang, is erg goed. Vier liedjes klokken boven de vijf minuten en “BOY BLUE” is de eerste. Orkestraal intro en als de drums invallen, volgt er een typisch Jeff Lynne nummer. Herkenbaar ritme, zanglijnen en Beatleske arrangementen. Lynne heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij een grote Beatles fan is en dat kun je regelmatig in zijn muziek terugvinden. Alle liedjes zijn door Lynne geschreven en dat geldt dus ook voor “LAREDO TORNADO”, een wat zwaarder nummer, mooie hoge zang in de refreinen en een gitaarsolo. Ook in dit nummer zijn de strijkers arrangementen indrukwekkend mooi. “POOR BOY (the greenwood)” is een heerlijke uptempo E.L.O. song. Samenzang, pakkend refrein en binnen drie minuten krijg je alles te horen wat deze band zo interessant maakt.

In “MISTER KINGDOM” gaat het tempo weer iets naar beneden, hoor je de synthesizers duidelijk en zijn de strijkers weer prominent te horen. Het laatste deel is van grote klasse, een beklemmend instrumentaal stuk dat overgaat in “NOBODY’S CHILD”. Geweldig gevonden en op een perfecte wijze uitgevoerd. Ook dit nummer is weer midtempo, iets waar E.L.O. het beste op gedijt. En ook dit nummer gaat weer over in de volgende, het meer in rock & roll stijl gespeelde “ILLUSIONS IN G MAJOR”. Ruim twee en een halve minuut laat de band horen ook deze stijl aan te kunnen, met mooie arrangementen en een lekker ritme en dito gitaarsolo. Het negende nummer van het album is het titelnummer en de tweede van de drie songs met Eldorado in de titel. Een rustig begin, prachtige zanglijnen, de strijkers arrangementen zijn weer van grote kwaliteit en de melodie in boeiend. Er zit een vorm van opbouw in het nummer, waardoor het iets extra’s heeft. Van “ELDORADO” gaat het over in “ELDORADO FINAL” waar het thema van het openingsnummer terug keert en het album een soort concept gevoel geeft.

In 1975 werd dit album opgevolgd door het prachtige “FACE THE MUSIC”, in 1976 gevolgd door de klassieker “A NEW WORLD RECORD” waarna “OUT OF THE BLUE” in 1977 de reeks albums met een echt orkest afsloot. Hierna ging Lynne verder met alleen drummer Bevan, toetsenist Tandy en bassist Groucutt en ging met “DISCOVERY” de meer disco kant op. “TIME” uit 1981 is voor mij een persoonlijk favoriet, doordat het album afwijkt van hetgeen daarvoor verschenen is. Tegenwoordig mag Jeff Lynne de naam Electric Light Orchestra niet gebruiken, vanwege een rechten kwestie, die hij uit heeft gevochten met Bevan. Met dit album, alles wat daarna verschenen is en wat hij momenteel doet met zijn Jeff Lynne’s E.L.O. is er maar één die de naam zou mogen gebruiken en dat is Lynne. Het grote succes begon in 1974 en eigenlijk is hij nog steeds razend populair, getuige de uitverkochte tournees die er zijn geweest. Dat begon dus met “ELDORADO”, een briljantje in het rijke oeuvre van Electric Light Orchestra.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
ZeDit was de eerste plaat die ik indertijd van ELO kocht, en zeker niet de laatste: op een gegeven moment stonden er tien elpees van hen in de kast, maar Out of the blue en een heel middelmatig (en kort) concert in Ahoy' deden me al fronsen, en na Discovery hield ik het voor gezien. Eldorado is één van hun platen die al die jaren bij mij in de collectie is gebleven, niet alleen omdat je toch altijd een warm plekje in je hart blijft houden voor die ene plaat waarmee je een groep hebt leren kennen, maar ook en vooral omdat het een perfecte popplaat is die in de loop der jaren eigenlijk alleen maar beter lijkt te zijn geworden. Het geluid van de voorgaande studioplaten vond ik altijd enigszins "houterig" (ik kan er even geen beter woord voor verzinnen), en vanaf Turn to stone werd het voor mij te gelikt, maar bij Eldorado is het geluid precies goed en vol genoeg.
        Bovendien is dit één van de weinige platen waarbij ik het gevoel heb dat de orkestrale arrangementen echt een organisch onderdeel van de nummers en de totaalsound uitmaken in plaats van er achteraf aan te zijn toegevoegd. Op 11-1-2018 noemt bikkel2 al voorgangers als de Moody Blues, Procol Harum en Deep Purple (en, voeg ik daar aan toe, The Nice met Five bridges, 1970), en in latere jaren had je altijd wel artiesten die hun nummers nu eens niet met een band wilden uitvoeren maar zich door een orkest lieten begeleiden (Echo & the Bunnymen, Lloyd Cole), maar zo vanzelfsprekend in de muziek geïntegreerd klonk een orkest (en koor) voor mijn gevoel toch maar zelden. Het resultaat is een (niet wollige maar) warme totaalsound die ook perfect past bij de diverse historische en mythologische personages en situaties die in de teksten voorbijkomen (en bij de hoes, een "still" uit de verfilming van The wizard of Oz uit 1939).
        En natuurlijk, last but certainly not least, heeft Lynne hier een verzameling killer-melodieën bij elkaar geschreven – 's mans gevoel voor oorwurmen is toch wel een ijzersterke troef. Het enige mindere nummer vind ik Boy Blue, waarvan de eerste anderhalve minuut zeer afiwsselend en rijk is maar dat daarna verzinkt in een saaie melodie en een heel vervelende en veel te vaak herhaalde refreinregel ("Hey, Boy Blue is back..."). Gelukkig loopt dat direct over in één van de hoogtepunten van het album, het epische Laredo tornado. Wat ik als het andere hoogtepunt moet aanvinken weet ik eigenlijk niet precies, want Can't get it out of my head is en blijft een meesterwerk, maar de eenzaamheid en de bijna ondraaglijke melancholie van de laatste 45 seconden van Eldorado ("Sitting here on top of everywhere / What do I care?") is toch ook vrij onontkoombaar – uiteindelijk ben ikzelf toch ook wel een beetje een unwoken fool.

4,0
Voordat ik dit album kocht, was ik alleen bekend met het prachtige Can't Get It Out of My Head. Dat nummer kwam regelmatig voorbij op 1.FM Classic Rock en ik raakte erg onder de indruk van o.a. het drumwerk en de zang van Jeff Lynne. Gezien de hoge recensies op Musicmeter, hoopte ik dat dát nummer een voorbode zou zijn geweest voor een sublieme rockopera.

Toch valt het album - op Eldorado Finale na - een beetje tegen. De nummers halen niet meer zo'n hoog niveau als Can't Get It Out of My Head. Slecht is het zeker niet. Maar het middenstuk veert mij niet zo op.

Het einde van het album is echter grandioos met Eldorado Finale. Voor wie de geremasterde versie heeft, biedt het album met Eldorado Instrumental Medley en Dark City nog twee bonustracks. De eerste bonustrack is om van te smullen, maar het overbodige Dark City voegt niks toe en is zelfs een belediging voor E.L.O.

Ik twijfel tussen 3,5 of 4 sterren, maar vanwege Can't Get It Out of My Head, Eldorado Finale en bonustrack Eldorado Instrumental Medley ga ik toch voor een krappe 4 sterren. Desalniettemin had er voor E.L.O. meer ingezeten met dit album.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:43 uur

geplaatst: vandaag om 23:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.